Το ελληνικό 68’

Παραλείπω σκόπιμα την εισαγωγική παράγραφο και μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό της ανάρτησης και την παρακάτω αιχμηρή κριτική στο Κόμμα.

Η δογματική νοοτροπία καθηλώνει το κίνημα σε μια στείρα άρνηση στον πολιτικό τομέα, στο όνομα δήθεν της επαναστατικής αδιαλλαξίας, απορρίπτει γενικά σαν «οπορτουνιστική» την τακτική της προώθησης του κινήματος προς τους τελικούς του σκοπούς, μέσω διαδοχικών βαθμίδων και σταθμών και με την άσκηση μιας θετικής πολιτικής στα πλαίσια μιας γενικότερης προσπάθειας, σταθερής απομόνωσης και εξουδετέρωσης των πιο επικίνδνων κάθε φορά εξτρεμιστικών αντιδραστικών δυνάμεων. Με βάση αυτήν την αντίληψη, που εκφράζει στην πράξη την τυχοδιωκτική αρχή «ή όλα ή τίποτε», η δογματική νοοτροπία ήταν και είναι βαθύτατα εχθρική προς την αρχή της ιστοτιμίας στις συμμαχίες, πράγμα που οδηγεί στην άρνηση της ίδιας της αναγκαιότητας των πραγματικών συμμαχιών. Η δογματική νοοτροπία καταδικάζει, έτσι, το κίνημα στην παθητική αναμονή μιας «ευκαιρίας» που θα κάνει δήθεν δυνατή την ποθητή έφοδο προς την εξουσία, ενώ το αφήνει στην πράξη ανέτοιμο, απροσάρμοστο και ανήμπρο να αντιδράσει αποτελεσματικά στις ενδεχόμενες απότμες στροφές της κατάστασης. Αντιλαμβάνεται την επανάσταση σαν πραξικόπημα, τις συμμαχίες σαν ελιγμό τακτικής για να ξεγελάσουμε, να «ξεσκεπάσουμε» και να απογυμνώσουμε προς όφελός μας τους ενδεχόμενους συμμάχους, το ίδιο το πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης το καταλαβαίνει σαν ομάδα συνωμοτών, χωρίς εσωτερική δημοκρατική ζωή, απαραίτητη για την ύπαρξη ορθής πολιτικής γραμμής και συνειδητής αγωνιστικής πειθαρχίας. Δεν πιστεύει στην αξία των δημοκρατικών ελευθεριών και των δημοκρατικών θεσμών, των ηθικών και ανθρωπιστικών αρχών και θεωρεί τις σχετικές διακηρύξεις σα χρήσιμη μόνο φρασεολογία, σα μέσο για να τραβηχτούν οι μάζες προς την Αριστερά. Στη θέση της αλήθειας στην πολιτική, ο δογματισμός τοποθετεί το ψέμα, στη θέση της επιστημονικής μελέτης τον αυτοσχεδιασμό και την προχειρότητα, μισεί την κριτική σκέψη και εκθειάζει την αμάθεια, διακηρύσσει την αρχή της εμπιστοσύνης προς τις μάζες –τους «δημιουργούς της ιστορίας»-, ενώ στην πράξη τις περιφρονεί βαθύτατα και θεοποιεί τις κάθε φορά «αλάθητες ηγεσίες», καλλιεργεί μια μόνιμη διάσταση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα, στις διακηρύξεις και στην πράξη, διαπαιδαγωγεί το κίνημα στη μακιαβελική αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο δογματισμός συνυφαίνεται έτσι οργανικά, με τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, με μια βαθιά γραφειοκρατική παραμόρφωση του πολιτικού κόμματος της εργατικής τάξης.

Είναι αδύνατο να κατανοήσει και να εξηγήσει κανείς σωστά τις αποτυχίες και τις σοβαρές μέχρι σήμερα ήττες του κινήματος, μα επίσης και τη σημερινή κρίση και διάσπαση του κόμματος, αν δεν πάρει υπόψη τη βαρύτατη κληρονομιά που δημιούργησε η μακρόνη επικράτηση του δογματισμού στο ΚΚΕ. Αν δεν υπολογίσει την τεράστια καθυστέρηση που προκάλεσε στην ανάπτυξη της θεωρητικής και πολιτικής σκέψης στο ΚΚΕ, την αιμορραγία και τη φθορά στο στελεχικό του δυναμικό, τη μακρόχρονη διαστρέβλωση των κριτηρίων στην ανάδειξη της ηγεσίας του.

Οι πιο μυημένοι μπορεί να πρόσεξαν κάποιες φράσεις-κλειδιά που προδίδουν την «πολιτική καταγωγή» του κειμένου και την περίοδο στην οποία γράφτηκε. Η αλήθεια όμως είναι πως θα μπορούσε κάλλιστα να το περάσει κανείς και για συγκαιρινό μας, χωρίς να καταλάβει πως είναι γραμμένο το 1970 από στελέχη του λεγόμενου Κκε εσ. (δημοσιεύτηκε παράνομα στην Αθήνα, σαν έκδοση της επιτροπής Διαφώτισης της δικής τους Κοα κι αναδημοσιεύτηκε στη δική τους Κομμουνιστική Επιθεώρηση, την ίδια χρονιά). Όπως λέει κι ο Τάκης Μπενάς, που το παραθέτει σχεδόν 40 χρόνια μετά στο δικό του βιβλίο «δεν μπορεί να αποφύγει κανείς τη σκέψη ότι πολλά από αυτά εξακολουθούν να ισχύουν και σήμερα με την εφαρμοζόμενη πολιτική του Περισσού». Για την ακρίβεια, δεν μπορεί να αποφύγει κανείς τη σκέψη πως τα επιχειρήματα των αντίπαλων, οπορτουνιστικών δυνάμεων δεν έχουν ανανεωθεί ιδιαίτερα από τα χρόνια που ήταν της μόδας η «ανανέωση» του κομμουνισμού (που σήμερα βαφτίζεται πχ επαναθεμελίωση ή όπως αλλιώς).

Μετά από το κεφάλαιο «Κοε και μαοϊκοί» (και μια μικρή σειρά σχετικών αναρτήσεων, όπου εκκρεμεί και ένα καταληκτικό κείμενο της κε του μπλοκ με κάποια συμπεράσματα), η επόμενη (λαϊκή) ενότητα είναι ο ευρωκομμουνισμός, που μπορεί να ξεκινήσει με την πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη του Κ. Σκολαρίκου, από τις νέες κυκλοφορίες της Σύγχρονης Εποχής. Παράλληλα η κε του μπλοκ διαβάζει και «το ελληνικό 68’» του Τάκη Μπενά, για τα πρώτα χρόνια του λεγόμενου Κκε Εσωτερικού, στο οποίο βρήκε και το παραπάνω απόσπασμα.

Ας δούμε όμως ένα ακόμα απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο για τη «συμπαράταξη και τη μάχη για το Όχι στο δημοψήφισμα» της χούντας, που προσφέρεται επίσης για επίκαιρους συνειρμούς.

Με δεδομένες αυτές ακριβώς τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις, οι δυνάμεις του ΚΚΕ εσωτερικού μπαίνουν στη «μάχη για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα» του Παπαδόπουλου –κυρίως μέσα, αλλά και έξω από την Ελλάδα. Η γραμμή μόνο για ΟΧΙ στο δημοψήφισμα συναποφασίζεται από τη συνεργασία των πολιτικών κομμάτων στο εσωτερικό –εκτός του δογματικού ΚΚΕ που μιλάει και για λευκό, αποχή, σχισμένα φάκελα, κλπ. (Από τότε επεδίωκε να ξεχωρίζει την πολιτική του, πιστό στη λογική «χώρια τα πρόβατα από τα ερίφια»).

Η συμπαράταξη των αντιδικτατορικών πολιτικών δυνάμεων εκφράζεται με την επιδίωξη συγκρότησης μιας μεγάλης Επιτροπής προσωπικοτήτων του πολιτικού και πνευματικού κόσμου, «της Επιτροπής των 100», όπως λέχθηκε προσωρινά, ένα σχήμα που με τις υπογραφές γνωστών προσωπικοτήτων από όλες τις πολιτικές και κομματικές προελεύσεις θα έμπαινε επικεφαλής του λαού, του κόσμου δηλαδή που έπρεπε να πορευτεί μαχόμενος προς τις κάλπες του Δημοψηφίσματος.

Η υλοποίηση αυτού του στόχου τελικά και παρά τις παρασπονδίες του δογματικού ΚΚΕ ή τις «πολιτικές διακρίσεις» από πλευράς των αστικών κομμάτων, θα επιτευχθεί και θα λάβει την ονομασία «Επιτροπή Αποκαταστάσεως Δημοκρατικής Νομιμότητας», στην οποία δε θα πάρει μέρος εκπρόσωπος του Ανδρέα Παπανδρέου, που παρέμενε προσκολλημένος στην πολιτική του ΠΑΚ για ένοπλο αγώνα, αφού «η Επανάσταση είναι εξαρχής αντιιμπεριαλιστική και πρέπει να αγωνιστούμε ένοπλα όπως ο λαός του Βιετνάμ...».

Ο Ριζοσπάστης-Μαχητής, παράνομη εφημερίδα, όργανο του ΚΚΕ εσωτερικού, στο φύλλο 61-62, τον Ιούνιο του 1973, στο κύριο άρθρο του με τίτλο «Το Αγωνιστικό ΟΧΙ» θα γράψει:

Το έθνος ολόκληρο ξαναζεί μια απ’ τις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας του. Αντιπαρατάσσεται ενωμένο μπροστά στη χουντική τυρανία [...] Δεν έχουν αυταπάτες για τους αριθμούς που θα βγουν από τις χουντικές κάλπες, όπως δεν είχε αυταπάτες ο λαός μας όταν έδινε την πρώτη κατά μέτωπο μάχη αντιτάσσοντας το «ΟΧΙ» στα μηχανοκίνητα του Μουσσολίνι και του Χίτλερ [...] το πολιτικό αισθητήριο του λαού βλέπει καθαρά πως με την πανεθνική συμπαράταξη που συντελείται σήερα, με τη μαζική και μαχητική διεκδίκηση των πολιτικών δικαιωμάτων, οι γύψοι καθίστανται ανίσχυροι [...] η δικτατορική εξουσία δε διαθέτει καμμιά σίγουρη χρονική προοπτική επιβίωσης...

Τα παχιά επαναστατικά λόγια του Ανδρέα ήταν απλώς ένα ωραίο ανέκδοτο στο πολιτικό κλίμα της εποχής. Όλα τα υπόλοιπα όμως είναι πολύ δηλωτικά για τη διαχρονική ικανότητα-ιδιότητα του ποικιλώνυμου οπορτουνισμού να βλέπει το τυράκι και να πιάνεται στη φάκα, χωρίς αυταπάτες...