Σήμερα
είναι η 70ή επέτειος από τη ρίψη της δεύτερης ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι της
Ιαπωνίας. Με την αφορμή αυτή, η κε του μπλοκ αντιγράφει και δημοσιεύει ένα
σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του μουλά Βασίλη Σαμαρά «1917-1953, η ιστορία
διδάσκει κι εμπνέει», που έτυχε να ξαναδιαβάσει πρόσφατα.
Αμέσως
μετά τη Γιάλτα, τα «πνεύματα» στη Δύση (όσον αφορά τους ιθύνοντες και όχι τους λαούς)
αρχίζουν να αλλάζουν. Το διαφαινόμενο τέλος του πολέμου δυναμώνει εκείνες τις τάσεις
που θεωρούν τη Σ.Ε ως κύριο εχθρό. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για κάτι
καινούριο. Πρόκειται για την κυρίαρχη άποψη στη Δύση, η οποία είχε υποχωρήσει
ενόψει του κινδύνου που είχε αρχίσει να αποτελεί για αυτήν ο Χίτλερ. Από εκεί
και πέρα, οι Δυτικοί όλο και περισσότερο προσανατολίζονται, κρατώντας ή όχι τα
προσχήματα, σε ρήξη με τη Σ.Ε.
Και η
ρήξη αυτή επέρχεται σχεδόν επίσημα με τη διάσκεψη του Πότσδαμ. Καθοριστικό ρόλο
σε αυτό έπαιξε η πετυχημένη δοκιμή της ατομικής βόμβας στο Αλαμογκόρντο,
ακριβώς την παραμονή της διάσκεψης. Ο συσχετισμός δυνάμεων ανατρέπεται με
δραματικό τρόπο. Οι ΗΠΑ αισθάνονται πλέον πανίσχυρες. Μετά την αναμφισβήτητη
και συντριπτική οικονομική τους υπεροχή, αποκτούν και στο στρατιωτικό πεδίο τα
μέσα εκείνα που τους δίνουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τον Κόκκινο Στρατό
(που, ας σημειωθεί, μέχρι την εμφάνιση της ατομικής βόμβας είχε αποκτήσει
σαφέστατη υπεροχή απέναντι σ’ όλους τους άλλους στρατούς).
Ο
Τρούμαν –που είχε ενημερωθεί σχετικά- φέρεται πλέον με τέτοιο τρόπο που οδηγεί
τη διάσκεψη σε αποτυχία. Παρά τις συμφωνίες στις οποίες κατέληξαν, η διάσκεψη,
από ουσιαστική άποψη, είχε τιναχτεί στον αέρα. Κατά τη γνώμη μας, εκεί
βρίσκεται και η αφετηρία του «ψυχρού πολέμου». Ενός πολέμου για τον οποίο
πολιτικά οι Δυτικοί ετοιμάζονταν από καιρό και που η ήττα της Γερμανίας και η
απόκτηση της ατομικής βόμβας τους έδινε τη δυνατότητα να τον εξαπολύσουν. Όχι
ακόμα εντελώς ανοιχτά, βέβαια. Το κλίμα που είχε δημιουργήσει στις συνειδήσεις
σε παγκόσμια κλίμακα η αντιφασιστική συμμαχία και η πάλη ενάντια στον Άξονα δεν
επέτρεπε ακόμα κάτι τέτοιο. Έπρεπε να μεσολαβήσουν και κάποια άλλα πράγματα,
πριν φτάσουμε στην ανοιχτή διακήρυξη του δόγματος Τρούμαν, το 1947. Και ένα απ’
αυτά ήταν η «δοκιμή» σε ζωντανό στόχο της ατομικής βόμβας: Χιροσίμα και
Ναγκασάκι. Ας σταθούμε σ’ αυτό.
Στις 6
Αυγούστου ρίχνεται η πρώτη αμερικάνικη (και πρώτη στην Ιστορία) ατομική βόμβα
στη Χιροσίμα. Πρόκειται για την εν ψυχρώ δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων αθώων
ανθρώπων (αν συνυπολογίσουμε και τους νεκρούς του Ναγκασάκι), για ένα έγκλημα
ενάντια στην ανθρωπότητα. Βεβαίως, ο Τρούμαν δε δικάστηκε ποτέ σαν εγκληματίας
πολέμου. Ήταν ο νικητής. Αυτό όμως δεν άλλαζε την ουσία του πράγματος. Να πούμε
συνοπτικά την άποψή μας.
Η
εξαπόλυση των ατομικών βομβών από τις ΗΠΑ δεν εξυπηρετούσε κανένα πολεμικό
στόχο. Η Ιαπωνία είχε ήδη συντριβεί και ήταν έτοιμη να συνθηκολογήσει. Πολύ
περισσότερο που σε λίγο θα έμπαινε στη μάχη και ο Κόκκινος Στρατός (όπως επίμονα
ζητούσαν οι ΗΠΑ, μέχρις ότου αποκτήσουν την ατομική βόμβα). Ταυτόχρονα, ενάντια
στην Ιαπωνία κινούνταν μετά τη λήξη του πολέμου στην Ευρώπη και το μεγαλύτερο
μέρος των δυτικών δυνάμεων. Την πραγματικότητα αυτή τη γνώριζαν καλύτερα απ’
όλους οι ιθύνοντες της Ιαπωνίας, που ήδη έκαναν διάφορες διαβουλεύσεις, επιδιώκοντας
τη συνθηκολόγηση. Άλλα όμως ήταν τα σχέδια και οι επιδιώξεις των ΗΠΑ. Με την
ατομική βόμβα πλέον στα χέρια τους, αισθάνονταν αρκετά ισχυρές ώστε να διεκδικήσουν
την παγκόσμια ηγεμονία.
Αυτόν
ακριβώς το στόχο εξυπηρετούσε το ρίξιμο της βόμβας: την παγκόσμια κυριαρχία των
ΗΠΑ. Πιο συγκεκριμένα, στόχευε στην αποτροπή της παρέμβασης του Κόκκινου
Στρατού που, από απαραίτητη μέχρι τότε, κρινόταν πλέον «περιττή» και «ενοχλητική».
Στόχευε στην τρομοκράτηση των λαών και πρώτα και κύρια της Σ.Ε., αποδείχνοντας
με χειροπιαστό (και ματωμένο) τρόπο όχι μόνο την ισχύ που είχαν πλέον στα χέρια
τους οι ΗΠΑ αλλά και το πόσο αδίσταχτες είναι στη χρησιμοποίησή της. Δεν
πρόκειται για σχήμα λόγου. Υπήρχαν προτάσεις να ριχτεί η βόμβα σε ακατοίκητη
περιοχή, έτσι ώστε να δουν οι Γιαπωνέζοι τη δύναμή της και να υποκύψουν. Ο
Τρούμαν, ωστόσο, τις «χρειαζόταν» αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών. Γι’
αυτό και επέμενε στη «δοκιμή» της ατομικής βόμβας σε ζωντανό στόχο.
(…)
Καθοριστικής
σημασίας ήταν ο συσχετισμός που διαμορφώθηκε με τη λήξη του πολέμου. Από
στρατιωτική άποψη έχουμε τα εξής δεδομένα. Η Σ.Ε αναδεικνύεται στην ισχυρότερη
στρατιωτική δύναμη στον κόσμο, όσον αφορά το στρατό ξηράς. Μια δύναμη που
δείχνει ικανή να αντιμετωπίσει στο ευρωπαϊκό πεδίο (με τις περισσότερες
πιθανότητες υπέρ της) όλους μαζί τους άλλους στρατούς. Αυτό που έρχεται να
ανατρέψει αυτή την υπεροχή είναι η αμερικάνικη ατομική βόμβα.
Πολύ
ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις διαθέτουν οι ΗΠΑ, ιδιαίτερα σε αεροπορία αλλά και
με ένα ναυτικό που τους έχει χαρίσει την κυριαρχία των θαλασσών. Η ατομική
βόμβα ωστόσο είναι εκείνη που τους δίνει το μεγάλο πλεονέκτημα.
(…)
Συνολικά
μπορούμε να πούμε τα εξής. Η εικόνα που εμφανίζουν τα πράγματα, αλλά και η
αίσθηση που περνάει στον πολύ κόσμο, είναι ότι οι ΗΠΑ με την ατομική βόμβα
διαθέτουν μια απόλυτη υπεροχή. Είναι έτσι, αλλά όχι ακριβώς. Μόνο που αυτό το
τελευταίο το ξέρουν μόνοι οι ίδιοι οι Αμερικάνοι ενώ, όσον αφορά τους άλλους,
πιθανόν κάποιοι να το υποθέτουν.
Σήμερα
γνωρίζουμε ότι υπήρχαν εκτιμήσεις αμερικάνων αξιωματούχων που ξεκαθάριζαν πως
οι ΗΠΑ «δε διέθεταν το απόθεμα βομβών», αλλά και τα μέσα μεταφοράς στο βαθμό
που απαιτούνταν «για να γονατίσει η Ρωσία». Ταυτόχρονα, υπήρχαν και παράλληλες
εκτιμήσεις (από την ίδια πλευρά) που θεωρούσαν πως σε περίπτωση πολέμου οι
σοβιετικές μεραρχίες ήταν ικανές να προελάσουν ταχύτατα ως τη Μάγχη, πράγμα που
θα έβαζε ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα. Τόσο από την άποψη ότι θα ‘ταν
υποχρεωμένες να ρίξουν ατομικές βόμβες στις χώρες των συμμάχων τους, όσο και από
την άποψη των πρόσθετων μέσων που θα χρειάζονταν για κάτι τέτοιο. Και αν το
πρώτο μπορούσαν ίσως να το παραβλέψουν (εμείς τους έχουμε ικανούς και γι’
αυτό), το δεύτερο θα συνέχιζε να υπάρχει έτσι ή αλλιώς. Οπωσδήποτε, αυτό που θα
πρέπει να θεωρούμε δεδομένο παρ’ όλες αυτές τις περιπλοκές είναι ότι το ατομικό
μονοπώλιο έδινε στις ΗΠΑ μια σαφέστατη υπεροχή απέναντι στη Σ.Ε..
23 σχόλια:
Υπαρχουν πολλα πραγματα γυρω απο τις βομβες που η ιμπεριαλιστικη προπαγανδα βολικα ξεχνα. Οπως οτι θεωρητικα μια βομβα θα αρκουσε δεν χρειαζοταν ο θειος σαμ επιδειξη ολου του οπλοστασιου εκτος αν τελικα δεν τις εριχνε για την ειρηνη. Οτι οι σοβιετικοι την επομενη μερα της χιροσιμα ετοιμαζαν επιθεση στην μαντζουρια. Και οτι στην πραξη η ταξικη παλη δεν προκειται να μπει στο παγο οσο και ενα σοσιαλιστικο κρατος εχει θεση ισχυος απεναντι στο διεθνη ιμπεριαλισμο. Και να πουμε την αληθεια η παρουσιαση της εσσδ ως κρατος που ηταν απο θεση ισχυος δεν μπορει να θεωρηθει σοβαρη και θεωρω οτι ανασυρεται απο τον κατα τα αλλα συμπαθη μουλα σαν στοιχειο που καθιστα τον ταξικο προσανατολισμο επιμερους ζητημα και την ισχυ του στρατου κυριαρχο. Το μεγαλο ατου της εσσδ δεν ηταν τα πολλα τανκ. Ηταν τα πανισχυρα ΚΚ στην δυτικη ευρωπη που εθεταν τον ιμπεριαλισμο σε αμεσο κινδυνο για κομμουνισμο μεχρι την μαγχη χωρις καν εισβολη. Ο.Χ.Ε.Π
Οταν κανει καποιος μια αναλυση "στρατιωτικη" ειναι λογικο πως θα επικεντρωθει σε ζητηματα "ισχυος". Στο βιβλιο γινεται ξεκαθαρος και ο χαρακτηρας της Σ.Ε. και ο γενικοτερος συσχετισμος της ταξικης παλης. Στο συγκεκριμενο κομματι ομως δεν θα μπορουσε παρα να κανει μια αναλυση τετοιου χαρακτηρα.
Ντουντοφ
Στρατιωτικη και ταξικη αναλυση συνδεονται σε σημαντικο βαθμο. Ο.Χ.Ε.Π.
Η θέση της ΕΣΣΔ και του ΚΚΕ για τις βόμβες σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, πάντως, ήταν συγκρατημένα θετική.
Τα άρθρα τόσο στο Ριζοσπάστη, όσο και στα έντυπα της ΕΠΟΝ, την εποχή εκείνη, ήταν σε στυλ ελπίζουμε αυτό το πραγματικά τρομερό όπλο να φέρει ένα βήμα πιο κοντά την ειρήνη, συντρίβοντας την Ιαπωνία και φέρνοντας γρηγορότερα την ειρήνη". Και σωστά πετούσαν τη σποντίτσα τους στο δυτικό ιμπεριαλισμό ότι όποιος σκέφτεται αυτά τα όπλα να τα κάνει όχημα για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, είναι συνεχιστής των φασιστών και θα βρει απέναντί του τη φιλειρηνική ανθρωπότητα.
Τα περί εγκληματία πολέμου Τρούμαν (είναι όντως εγκληματίας, αλλά για τις ναπάλμ κατά του ΔΣΕ, για την επέμβαση στην Κορέα κλπ.) σε ό,τι αφορά τη Χιροσίμα είναι η ανάγνωση της ιστορίας Μπρέζνιεφ - Πούτιν. Στη σημερινή Ρωσία διδάσκεται ακριβώς η θέση του "μουλά" από πάνω, δηλ. ότι πόλεμο με τους Γερμανούς έκανε μόνο η ΕΣΣΔ, ότι Εγγλέζοι και Αμερικάνοι ήταν ίδιοι και χειρότεροι με τους ναζί κι ότι τα περί κοινού αντιφασιστικού πολέμου είναι παραμύθια. "Αριστεριστής" κι ο Βλαδίμηρος, έβγαλε "συμπεράσματα από τη μελέτη της ιστορίας του κινήματος", όπως ο Περισσός κι ο Σαμαράς...
Και κάτι τελευταίο: την ημέρα του Ναγκασάκι, η ΕΣΣΔ εξαπέλυε σφοδρή επίθεση στα γιαπωνέζικα στρατά στη Ματζουρία. Γιατί άραγε ο μέγας Στάλιν, που εσχάτως μανθάνουμε ότι ήταν "δεξιός" κι έκανε "αντιφασιστικά μέτωπα υποταγής στην αστική τάξη", μαζί με τον άλλο "δεξιό", το Δημητρόφ, δεν μπήκε μπροστά να καταγγείλει τον Τρούμαν, αλλά αντίθετα συμμετείχε στο ίδιο μέτωπο πυρός με τους Αμερικανούς, υποχρεώνοντας την Ιαπωνία σε συνθηκολόγηση;
Ψιλά γράμματα, θα πει κανείς... Όταν ο ρεβιζιονισμός κι ο ιστορικός αναθεωρητισμός θεωρούνται "αυτόνόητα" για όσους περνάν τον εαυτό τους για μαρξιστές, τότε... ζήτω που καήκαμε...
Υ.Γ. Εννοείται ότι τα αποτελέσματα της χρήσης πυρηνικών όπλων είναι φρικιαστικά και κάθε λογικός και δημοκρατικός άνθρωπος θέλει την κατάργησή τους. Αυτή όμως πρέπει να γίνει ταυτόχρονα για όλες τις χώρες κι όχι, όπως γίνεται σήμερα, να απαγορεύεται απλώς σε κάποιες να τα αποκτήσουν, ενώ Μόσχα και Ουάσιγκτον είναι τίγκα στις πυρηνικές κεφαλές.
Να ανοίγετε κλιματισμό και να μη βγαίνετε στον ήλιο χωρίς καπέλο και γυαλιά.
Τι έγραφε για το ιδιο θέμα ο οψιμος οπαδος του μανιαδακη γ. πετροπουλος το 2000
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=390365
Η θέση του κκε και της εσσδ δε θα μπορούσαν παρά να είναι συγκρατημένες τη δεδομένη χρονική στιγμή, όσο κι αν αντιλαμβάνονταν την ουσία. Η οποία αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι οι βόμβες έπεσαν τις παραμονές της ανάμειξης των σοβιετικών στις επιχειρήσεις με την ιαπωνία. Τώρα αν κάποιος θέλει να βγάλει λάδι τους "σύμμαχους αμερικανούς" ή εξακολουθεί να τους βλέπει βασικά ως τέτοιους, για να στηρίξει ένα αλλοπρόσαλλο τμήμα, αυτό είναι δική του ιστορία και δε βλέπω το λόγο να απασχολήσει και τους υπόλοιπους (ούτε πρόκειται να ασχοληθώ κι εγώ περισσότερο δηλ).
Πολύ καίρια για την ουσία της αλήθειας είναι όσα αναφέρονται στην παραπομπή του άναυδου από τις αναμνήσεις του ζούκοφ και την πραγματική αντίδραση των σοβιετικών. Αλλά θα μου πεις και ο ζούκοφ με τους ρεβιζιονιστές κατέληξε, οπότε γιατί να του δίνουμε σημασία, ε;
Οχεπ, στο βιβλίο του σαμαρά μπορούμε να κάνουμε κριτική για αρκετά ζητήματα, αλλά νομίζω πως επί του συγκεκριμένου δεν είναι σωστό να κρίνουμε από μερικά αποσπάσματα. Καλά κάνεις και θέτεις αυτή την πτυχή πάντως, γιατί από όσα λίγα έχω καταλάβει, αυτό είναι το κατεξοχήν ζήτημα που θα έβαζε ένας μουλάς, για να κάνει κριτική σε μια άλλη θέση ή και στον ίδιο το στάλιν ακόμα.
Πράγματι η θέση του ΚΚΕ και ακόμη περισσότερο του ΚΚΣΕ - ΕΣΣΔ ήταν συγκρατημένη. Αυτό όμως αποδεικνύει ότι στα μάτια τόσο των επαναστατών κομμουνιστών της εποχής όσο και στα μάτια των λαών, ο βομβαρδισμός Χιροσίμα - Ναγκασάκι, παρά την αναμφισβήτητη φρίκη για τους αμάχους, είχαν και μια δίκαιη πλευρά (αλλιώτικα θα σηκωνόταν πλατύ κίνημα καταγγελίας του βομβαρδισμού από τους λαούς, που θα έφερνε όχι μόνο τους Αμερικανούς, αλλά και εμάς (ΕΣΣΔ - ΚΚΣΕ, ΚΚΕ, κομμουνιστικό κίνημα) σε πολύ δύσκολη θέση).
Το πρώτο και το μόνο πολιτικό ρεύμα που από την αρχή και με συνέπεια από το 1945 εξισώνει τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, όπως και την ισοπέδωση της Δρέσδης από τη συμμαχική αεροπορία, με τα ναζιστικά εγκλήματα, είναι οι φιλοναζιστές και οι αναθεωρητές ιστορικοί τους (π.χ. Ίρβινγκ, που μια φορά είχα πετύχει βιβλίο του στη Σύγχρονη Εποχή στην Αθήνα και είχα φρίξει).
Τέλος, κανένας δε μίλησε για "σύμμαχους Αμερικάνους" στο σήμερα και εν πάση περιπτώσει, αν κάποιος μιλάει για "συμμάχους αντινεοφιλελέ Ομπάμες κατά του φιλελέ Σόιμπλε", αυτός σίγουρα δεν είμαι εγώ (για να είμαι δίκαιος, ούτε το απολίθωμα), αλλά διάφοροι ΣΥΡΙΖΑίοι και "δεξιοί" ΝΑΡίτες, τύπου του αηδιαστικού Δελαστίκ και του "ριζοσπάστη" πουτινόφιλου "διανοούμενου" ΠιΠι.
Υ.Γ. Και για να προλάβω διάφορους όψιμους, η μαοϊστική Λαϊκή Κίνα (1949-1978) βρισκόταν στην εμπροσθοφυλακή της πάλης για κατάργηση των πυρηνικών όπλων, καθολικά και μόνιμα, θέση που, επαναλαμβάνω, είναι κατά την άποψή μου σωστή και αρχειακή.
@μ-λ-μ,
Ο καθένας μπορεί να εκτιμά όπως νομίζει ορισμένα πράγματα. Μου έκανε, όμως εντύπωση το περιεχόμενο του πρώτου σχόλιου σου, γιατί είναι παρόμοιο με άρθρο-σχόλιο στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής ενάντια στο ΚΚΕ για το ίδιο ζήτημα!
kk-1
@ μ-λμ
Το ΚΚΕ δεν είναι αυτό που κάνει γενική κριτική στην θέση και στην πολιτική που επικρατούσε τότε; Περί συμμάχων και περί λαθών, που οδήγησε αυτή η στάση το Κόμμα, αλλά και το παγκόσμιο κίνημα, ενώ άλλοι το κράζουν, ότι πετάει στα σκουπίδια την εθνική αντίσταση και άλλα "ωραία";
Κώστας
Εννοεις τον Ντειβιντ Ιρβινγκ; Ποιο βιβλιο και ποτε ειχε εκδωσει απο τον συγκεκριμενο η σ.ε.; Απο μια γρηγορη ματια στο ηλεκτρονικο βιβλιοπωλειο της παντως δεν υπαρχει κατι του συγκεκριμενου. Χωρια που εν τελει δεν απαντησες σε αυτα που ειπε το απολιθωμα και ο αναυδος περι ζουκοφ και συγκυριων της εποχης. Αν μια φορα δηλαδη ο μπρεζνιεφ και ο Πουτιν πρωτοστατησαν στην επιθεση εναντια στην Χιροσιμα και το Ναγκασακι, καλλιστα με την ιδια λογικη καποιος κακοπροαιρετος θα μπορουσε να ταυτισει τον αμοιβαιο εκατερωθεν πυρηνικο αφοπλισμο με τις θεσεις που διατυπωναν ο γκορμπυ μαζι με τον Μπους στο START I. Γιατι οσο λογικη ακροβασια ειναι να ταυτιζω εσενα με τον γκορμπυ, αλλα τοσο ειναι να ταυτιζω τον Μπρεζνιεφ με τον Πουτιν και το συγγραφεα απανω με τους ναζι. Και αυτο το λεω ενω εχω ηδη "κραξει" τον συγγραφεα. Ο.Χ.Ε.Π.
1. Δεν είπα ότι η Σύγχρονη Εποχή είχε ΕΚΔΟΣΕΙ βιβλίο του ναζιστή Ίρβινγκ, είπα ότι ΠΟΥΛΟΥΣΕ - είχα δει στις προθήκες της βιβλίο του.
2. Ο από πάνω που λέει για ταύτιση σχολίου μου με Χ.Α. (!!!!!!!!!) μάλλον δεν κατάλαβε τι έχω γράψει. Εγώ συμφωνώ με την τότε (1945) θέση ΚΚΕ - ΚΚΣΕ και διαφωνώ με τη σημερινή θέση του χώρου της λεγόμενης Αριστεράς για το βομβαρδισμό της Ιαπωνίας.
3. Η θέση που διατυπώνω για το ζήτημα αναθεώρησης της ιστορίας από Μπρέζνιεφ - Πούτιν σε σχέση με τον Β' Παγκόσμιο λέει συνοπτικά το εξής: ότι μια "αντικαπιταλιστική" - "από τ' αριστερά" αναθεώρηση μιας θέσης στη μορφή (κάτω το αντιφασιστικό μέτωπο γιατί αποτελεί υποταγή στη φιλελεύθερη μπουρζουαζία) μπορεί να είναι μια υπερδεξιά - αστική αναθεώρηση στην ουσία, που να τη χρησιμοποιεί ένα όχι απλά καπιταλιστικό, αλλά φασιστικό καθεστώς τύπου Πούτιν. Δηλαδή, ο μέσος κνίτης ή ναρίτης που νιώθει χαρούμενος για τη νέα θέση απόρριψης των μετώπων ("ουφ, επιτέλους ξαναγίναμε επαναστάτες, τέρμα τα δεξιά μέτωπα") πρέπει να κοιτάζει λίγο πίσω του, αριστερά και δεξιά του, γιατί αυτό που ο ίδιος περνάει για σούπερ επαναστατική αναθεώρηση γραμμής είναι μια αναθεώρηση - στην πραγματικότητα - από τα δεξιά.
(Φυσικά δεν ταυτίζω κανέναν άνθρωπο του λαού με τους Μπρέζνιεφ - Πούτιν - η αναφορά μου γίνεται στις ηγετικές ομάδες και καθοδηγήσεις κομμάτων και οργανώσεων).
Μ-Λ-Μ σημαίνει αυτό που νομίζω;
@μ-λ-μ
To από πια μεριά αναθεωρείται η θέση περί σταδίων, δεν έχει να κάνει με το ποιος την έκανε πρώτος, με το αν την έκανε ο τάδε, ή με το πότε την έκανε και με ποιες συνθήκες.
Άμα ήταν έτσι, θα λέγαμε και τον εμφύλιο ακροδεξιά αναθεώρηση της πολιτικής του ΚΚΕ, λόγο του ότι στην Ισπανία πρώτα έκανε εμφύλιο ο Φράνκο, για να επιβάλει φασιστική χούντα με την στήριξη των ναζί...
Δεύτερο, η πολιτική στάση φαίνεται τελικά από που και προς τα που αναθεωρείται, από το από ποια βάση ξεκινάς, από τα στοιχεία τα οποία οδηγούν σε αυτή την αναθεώρηση, από την εμπειρία που πηγάζει από την εφαρμογή διαφορετικής πολιτικής ή άποψης, από τον χαρακτήρα του φορέα της πολιτικής, από ανάλυση με συγκεκριμένα κριτήρια πάνω στο ιστορικό πλαίσιο, από τον στόχο και την λογική με την οποία γίνεται η αναθεώρηση κλπ.
Οπότε έχουμε μία πολιτική (των μετώπων - σταδίων κλπ.) η οποία απέτυχε με όλους τους τρόπους να κάνει αυτό που θέλανε τα ΚΚ, την σοσιαλιστική επανάσταση, και μάλιστα τα διέλυσε, ενώ η λογική της ήταν και καταλύτης στην αντεπανάσταση και στην καταστροφή και διαίρεση του κινήματος διεθνώς.
Έφερνε ιδέες και πρακτικές της αστικής τάξης στο κίνημα και στα κόμματα του από την πίσω πόρτα, και γι'αυτό και μιλάμε για δεξιά αναθεώρηση σε σχέση με την Λενινιστική πολιτική και πρακτική.
Άρα η επιστροφή στην τακτική και στρατηγική που κυριαρχούσε πριν και που έφερε επιτυχημένες επαναστάσεις, προς τα πού είναι αναθεώρηση;
Κώστας
1. μ-λ-μ σημαίνει μαρξιστικής λενινιστής μαοϊστής.
2. Σε έναν πόλεμο, εμφύλιο ή εξωτερικό, το ζήτημα δεν είναι ποιος ρίχνει την πρώτη σφαίρα, αλλά το γενικό δίκιο. Γι' αυτό και τόσο στον ελληνικό εμφύλιο όσο και στον προγενέστερο ισπανικό το δίκιο ήταν με τη Δημοκρατική, Ελεύθερη Ελλάδα του ΔΣΕ και τη Δημοκρατική Ισπανία του Λαϊκού Μετώπου, μολονότι στη μεν Ελλάδα το επίσημο κράτος ήταν των αντιδραστικών, ενώ στην Ισπανία το κράτος - κυβέρνηση ήταν αστικό μεν, αλλά στα χέρια των λαϊκών δυνάμεων και μετασχηματίστηκε σε αυτό που ο Δημητρόφ αποκαλούσε "δημοκρατικό αντιφασιστικό κράτος".
3. Το θέμα μετώπων - σταδίων είναι σύνθετο και θέλει μεγάλη προσοχή. π.χ. Εγώ που υπερασπίζομαι τα αντιφασιστικά, λαϊκά μέτωπα, θεωρώ όντως δεξιά τα "μέτωπα" των ευρωκομμουνιστών και των κνιτών τις δεκαετίες 1960, 1970 και 1980 με την "εθνική" αστική τάξη ή τη σοσιαλδημοκρατία, όπως θεωρώ δεξιά τη θεωρία των σταδίων του λεγόμενου "ΚΚΕ" από το "8ο" μέχρι το "14ο" Συνέδριό του. Αλλά θεωρώ εξόχως σωστό το μέτωπο του Μάο στην Κίνα με την εθνική αστική τάξη ενάντια στους Γιαπωνέζους και γενικά στον ιμπεριαλισμό.
Το "κλου" για την επαναστατικότητα ή μη της χρήσης της τακτικής των μετώπων είναι: μέτωπο για το κέρδισμα του λαού με το στρατόπεδο στο οποίο συμμετέχουν οι κομμουνιστές και τελικά για την καλύτερη προετοιμασία της σοσιαλιστικής - αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης για τη ΣΥΝΤΡΙΒΗ του αστικού κράτους ή μέτωπο για την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του αντιδραστικού αστικού κράτους από τους ρεβιζιονιστές (σοσιαλφασίστες - σοσιαλδημοκράτες), σε συμμαχία - αρχικά - με τμήματα της αστικής τάξης;
Αυτή είναι για μένα η λαθροχειρία της "κριτικής" που ασκεί ο Περισσός και το ΝΑΡ στα μέτωπα. Λένε δηλαδή: "το αντιφασιστικό μέτωπο του Δημητρόφ, όπως και η θεωρία των σταδίων των δεκαετιών 60-80 είναι δεξιούρα και απορρίπτεται". Όμως έτσι βάζουν στο ίδιο καλάθι δύο αντιδιαμετρικά αντίθετες πολιτικές. Η μεν πρώτη, του αντιφασιστικού μετώπου τύπου Δημητρόφ ή αντιιμπεριαλιστικού μετώπου τύπου Μάο, ήταν επαναστατική γιατί οδήγησε στη νίκη και στη ΣΥΝΤΡΙΒΗ αστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών εξαρτήσεων (κι όπου δεν οδήγησε, π.χ. ΕΑΜ - Βάρκιζα, δε φταίει το μέτωπο αλλά η οπορτουνιστική εφαρμογή του).
Τα "στάδια" του 60-80 ήταν η πολιτική Μπρέζνιεφ ή και ευρωρεβιζιονισμού ("ευρωκομμουνισμού") για το πούλημα της επανάστασης, τη συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης και τελικά την πραξικοπηματική κατάληψη της αντιδραστικής κρατικής μηχανής στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου "σοσιαλισμού" (αυτό επεδίωκε π.χ. να κάνει και το φλωρακικό "ΚΚΕ", σε συμμαχία τότε με το εθνικιστικό - κρατικιστικό ΠΑΣΟΚ του 1981-1985).
Ο Περισσός και το ΝΑΡ, μπλέκοντας δύο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους περιόδους και ταχτικές, βγάζουν λάδι τον εαυτό τους μετά το 56, λέγοντας "έλα μωρέ, τα δεξιά δεν ξεκίνησαν επί Χρουτσόφ, ήδη ο Στάλιν κι ο Δημητρόφ έπεφταν σε δεξιά λάθη έναντι των αστών, ακόμη κι ο Λένιν με τη ΝΕΠ έκανε το ίδιο". Πρόκειται για αθλιότητα και αισχρή απολογητική, για κατασυκοφάντηση του τριτοδιεθνιστικού κομμουνισμού. Τα πραξικοπήματα σε Αιθιοπία και Αφγανιστάν, οι εισβολές του Μπρέζνιεφ και οι διχτατορίες τύπου Γιαρουζέλσκι μπαίνουν έτσι, με βάση αυτή τη θεωρία, στο ίδιο καλάθι με την Ηλέκτρα, το Μπελογιάννη, το Ζαχαριάδη, το Ναζίμ Χικμέτ, τον ισπανικό εμφύλιο, το έπος της κολεκτιβοποίησης στην ΕΣΣΔ, τη Μεγάλη Πορεία στην Κίνα κλπ.
Υ.Γ. "Άρα η επιστροφή στην τακτική και στρατηγική που κυριαρχούσε πριν και που έφερε επιτυχημένες επαναστάσεις, προς τα πού είναι αναθεώρηση;"
Μα ποιες επιτυχημένες επαναστάσεις έφερε η οποιαδήποτε απόρριψη των μετώπων; Η πλειοψηφία των χωρών που επί τριτοδιεθνιστικής περιόδου έγιναν σοσιαλιστικές έγιναν με την εφαρμογή της πλατιάς αντιφασιστικής - εθνικοαπελευθερωτικής - αντιιμπεριαλιστικής ενότητας.
Εκείνοι που είχαν τη γραμμή "ενότητα μόνο επάνω στη γραμμή της σοσιαλιστικής επανάστασης" ήταν οι τροτσκιστές, οι οποίοι συγκροτήθηκαν στην Δ' Διεθνή ακριβώς επάνω στο αίτημα της απόρριψης των λαϊκών μετώπων. Και κατάντησαν σε ελάχιστα χρόνια, με βάση τη "ντούρα αντιμετωπική" πολιτική τους, απολογητές του Χίτλερ. Και φυσικά ούτε έκαναν ούτε συνέβαλαν σε καμία σοσιαλιστική επανάσταση.
Αφήνω αυτό εδώ. Χρειάζεται όταν τριγυρνάει ο "μ-λ-μ" στο μπλόγκ.
https://yourlogicalfallacyis.com/
Μ-λ-μ υπαρχει τουλαχιστον μια επανασταση που προηγειται του δημητροφ και των αποφασεων του 7ου συνεδριου της ΚΔ και αποτελει υποδειγμα επαναστασης. Αμφιβαλλω αν αυτη συγκροτηθηκε πανω σε γραμμη αντιφασιστικου μετωπου που τοτε δεν ειχε δημιουργηθει ακομα. Επισης το γεγονος οτι το 30-40 υπηρχε γενικευμενο επαναστατικο κυμα δεν δικαιωνει αυτοματα στο συνολο τις αποφασεις της ΚΔ( αφου οι μισες απετυχαν) στο 7ο συνεδριο με το ιδιο τροπο που η κουβανικη δεν δικαιωνει τις αποφασεις του 20ου συνεδριου. Οσο για το ΚΚΕ δεν συσπειρωνει πανω σε αυτην την λογικη που του πιστωνεις. Η δε ταυτιση ΝΑΡ- ΚΚΕ ως τροτσκιστες πρεπει να ειναι πανελληνια πρωτοτυπια που προσπερνα σε μπαρουφολογια ακομα και τον εργατικο αγωνα. Και τελος παντων ολα οκ ως εδω αλλα πως εξηγεις το γεγονος ο ζαχαριαδης στο σχεδιο προγραμματος του 1954 ελαχιστα θετικος προς τα σταδια ηταν; Και αυτος τροτσκιστης; Και τελος παντων τη σχεση ακομα και εκεινων των προγραμματων με την ανεκδιηγητη γραμμη παρανοικου αντισοβιετισμου που ειχε το εκκε το 80' και η επαναφορα του σε αντιρωσισμο στο σημερα ετσι αταξικα και περιπτωσιολογικα μονο εσυ την βλεπεις και μακαρι να μεινει ετσι. Ειπες πριν οτι το ΚΚΕ ειπε το Σταλιν και τον Δημητροφ δεξιους και οπορτουνιστες. Αναμενουμε παραθεση αυτων των σημειων μαζι με τον τιτλο του βιβλιου του Ιρβινγκ που ταχα ειχε στις προθηκες του η ΣΕ. Βασικα αναμενουμε παραθεση κομματικου εγγραφου που λεει και τον Μπρεζνιεφ οπορτουνιστη παρα το γεγονος οτι κρινεται οτι οι αποφασεις των τοτε συνεδριων ειχαν λαθεμενες εκτιμησεις. Να μην πω οτι εβγαλες το ΕΑΜ και τον ΔΣΕ οπορτουνιστικους δηλαδη του πουστη. Αναθεμα και αν ξερεις τι σημαινει η λεξη. Ο.Χ.Ε.Π.
Επιβεβαιώνεται το άλλο "μ-λ-μ" που μου ήρθε, μια προτροπή προς τον εαυτό του, ας πούμε.
1. Εκτιμώ το χιουμοράκι, αλλά άμα δε συμβάλει κανείς στην πολιτική συζήτηση, zoot, δε βλέπω σε τι βοηθάει.
2. Με παρεξήγησες φίλε ΟΧΕΠ. Καθόλου με τα στάδια δεν είμαι. Και η πολιτική οργάνωση την οποία υποστηρίζω και με την οποία συμπορεύομαι στενά (ΟΑΚΚΕ) έχει απορρίψει την ανάγκη αστικοδημοκρατικού σταδίου για την επανάσταση στην Ελλάδα. Ακριβώς ότι έκανε ο Ζαχαριάδης στο πρόγραμμα του 1953, το οποίο ανακλήθηκε μετά την πίεση των δεξιών - χρουτσοφικών που κέρδιζαν δύναμη στο ΚΚΣΕ.
Η πατριωτική - δημοκρατική κυβέρνηση όμως που έβαζε ο Ζαχαριάδης σε εκείνο το πρόγραμμα και το αντιρώσικο (αντιφασιστικό - αντισοσιαλφασιστικό) δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο που βάζει η ΟΑΚΚΕ από το 1995 και δώθε δεν είναι ΣΤΑΔΙΑ. Δεν είναι νομοτέλειες της εξέλιξης της επανάστασης, αλλά μέθοδος στοχοποίησης του κύριου εχθρού (των Αμερικανών ιμπεριαλιστών τότε για το Νίκο, των Ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών για μας σήμερα) και συσπείρωσης πλατιών δυνάμεων που θα οφελήσει το άνοιγμα του δρόμου για τη δημιουργία ευνοϊκότερων συνθηκών για την επανάσταση, αλλά και για την ενδυνάμωση των κομμουνιστών.
Καθόλου αταξικά δε μπαίνει ο αντιρωσισμός, μπαίνει εντελώς ταξικά. Παιδιά του Λένιν, του Σβερντλόφ, του Ντζερζίνσκι και όλων των άλλων μεγάλων επαναστατών, είναι δυνατό να χουμε "αταξικό" θέμα με τον μεγάλο, τον υπέροχο ρώσικο λαό που τόσα έδωσε στην ανθρωπότητα και άνοιξε το δρόμο για την ανθρώπινη απελευθέρωση και την αταξική κοινωνία; Με τους κρατικοφασίστες μονοπωλιακούς καπιταλιστές - ιμπεριαλιστές, τη δράκα του Κρεμλίνου και τα τρελλά σχέδια παγκόσμιας ηγεμονίας της τα έχουμε, με την υποδαύλιση από πλευράς της της ενίσχυσης των ακροδεξιών, φασιστικών, ναζιστικών κομμάτων ιδιαίτερα στην Ευρώπη (αλλά και των ψευτοαριστερών "αντινεοφιλελέ" τύπου ΣΥΡΙΖΑ - Αριστερής Πλατφόρμας), με τις εισβολές της και τελικά με την εθνικοσοσιαλιστική - "αμυντική" ρητορεία με την οποία ντύνει κάθε βρωμιά της, παρούσιάζοντάς την σαν "αντίσταση στον αδηφάγο άεθνο νεοφιλελέ καπιταλισμό της ηγεμονικής Δύσης".
Υ.Γ. Η επανάσταση στην Ελλάδα, σύμφωνα με τη δική μας ανάλυση τουλάχιστο, θα είναι σοσιαλιστική αντιιμπεριαλιστική, δηλ. θα οδηγεί στη δικτατορία του προλεταριάτου, το οποίο θα έχει στέρεη συμμαχία και με σημαντικά τμήματα φτωχής αγροτιάς, βιοπαλαιστών αυτοαπασχολούμενων και φτωχής υπαλληλίας. Δεν θεωρούμε ωστόσο λάθος την ανάλυση της 6ης Ολομέλειας του ΚΚΕ του 1934 για την εποχή εκείνη (έτσι κι αλλιώς, και το πρώτο στάδιο τότε, που περιγραφόταν σαν αστικοδημοκρατική - λαϊκοδημοκρατική επανάσταση, είχε σοβιετικά χαρακτηριστικά και είχε τάσεις "γρήγορης μετατροπής" σε αμιγώς σοσιαλιστική επανάσταση - γιατί και σ' αυτό έχει σπεκουλάρει ο Περισσός, παρουσιάζοντας λίγο ή πολύ την απόφαση του 34 ως απόδειξη ότι το ΚΚΕ έβλεπε το πρώτο στάδιο περίπου ως... γαλλική επανάσταση του 1789).
ΟΑΚΚΕ...κι εχεις κι απαιτησεις...
Καμιά απαίτηση δεν έχω από σένα παλικάρι μου. Έτσι κι αλλιώς, οι χειρότεροι από σας από το 74 και δώθε όταν είχατε απέναντί σας μαοϊστή, είτε τον ρουφιανεύατε στο αφεντικό (74-81) για να τον διώξει από το εργοστάσιο ή δέρνατε ή βρίζατε και σπιλώνατε (ευτυχώς όχι όλοι ούτε καν οι περισσότεροι, έχετε πολλούς καλούς και αριστερούς ανθρώπους στη βάση σας).
Οπότε μείνε στη μακαριότητά σου και στις ειρωνειούλες σου. Με τους συντρόφους σου που μιλάνε πολιτικά, είδες ότι μιλάμε ανθρωπινά και παραγωγικά...
Εκδηλωσου κανονικα κι ασε τις "αβροτητες", ετοιμος εισαι να γραψεις τα ιδια και στους αλλους.
Δημοσίευση σχολίου