Κινηματόβραδο

Όχι με θερινό κινηματόγραφο, όπως το λένε ακόμα καμιά φορά οι παλιότεροι, αλλά με μια βραδινή συγκέντρωση μες στην καρδιά του καλοκαιριού και της Αθήνας, που θα ήταν σχεδόν ευχάριστη, εάν δε μιλούσαμε για αυτή τη συγκυρία και την ψήφιση ενός μνημονίου που θα υποθηκεύσει τις ζωές μας για τα επόμενα πολλά χρόνια.

Το γενικό προσκλητήριο στην Ομόνοια έδωσε σαφώς λιγότερους παρόντες από τις δύο προηγούμενες συγκεντρώσεις του Ιουλίου, όπου υπήρχαν για παράδειγμα πολύ περισσότεροι φοιτητές στα μπλοκ του ΜΑΣ, αλλά ένα σαφώς ικανοποιητικό νούμερο για τα δεδομένα της εποχής. Δεν είναι βέβαια αυτό που θα περίμενε κανείς για τη μέρα ψήφισης ενός τέτοιου, αντιλαϊκού μνημονίου, αλλά ας όψεται η κάψα της κυβέρνησης να φέρει μες στην κάψα του Αυγούστου, με εξπρές διαδικασίες, χωρίς να αφήνει πολλά περιθώρια για καλύτερη οργάνωση και προετοιμασία.

Οι ομιλητές εκπροσωπούσαν όλα τα μέρη της λαϊκής, κοινωνικής συμμαχίας, με τον αειθαλή Μπούτα της Πασυ να κάνει την αρχή για τους αγρότες, που δέχονται τη χαριστική βολή και δεν τους μένει ούτε καν το δικαίωμα σε έναν αργό θάνατο.

Πολλά συνθήματα που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της πορείας ήταν καινούρια και μπέρδεψαν λίγο τον κόσμο που έχει συνηθίσει να τα επαναλαμβάνει μηχανικά. Αλλά η βασική καινοτομία ήταν η αλλαγή του εκφωνητή στο θρυλικό άσπρο φορτηγάκι, κι ο άντρας που αντικατέστησε την κλασική, χαρακτηριστική (κι όχι ιδιαίτερα χρωματισμένη) φωνή της εξειδικευμένης σφισσας.

Η πορεία έφτασε στο Σύνταγμα και μπήκε στην πλατεία από την πλευρά της Μεγάλης Βρετανίας, όπου για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό δεν υπήρχε αστυνομική παρουσία –και κάποιες σφισσες έπιασαν μετά κουβέντα με τον υπάλληλο επί της υποδοχής (ως αντιπερισπασμό για τους σφους που γέμιζαν υπογείως με εκρηκτικά τα θεμέλια). Οι κλούβες των ΜΑΤ όμως έσπευσαν να κλείσουν το δρόμο μπροστά στα λουλουδάδικα, όπου κατευθύνθηκε αιφνιδιαστικά η κεφαλή της διαδήλωσης.

Εκεί συναντήσαμε και τη γραφική Λουκά να φωνάζει «έξω οι Γερμανοί», κυνηγώντας τις κάμερες και να λέει πως το ΠΑΜΕ είναι του σατανά, τα κομμούνια δεν είναι Έλληνες και πως δε θα χρειαστεί να πάνε ξανά στη Μακρόνησο, γιατί θα εξοριστούν εκτός ελληνικής επικράτειας. Ναι αλλά δεν τα λέει αυτά και στον Αποστόλη της Ελληνοφρένειας, όταν βγαίνει στο τηλέφωνο, για να γελάσουμε.

Παρόλα αυτά το πιο φαιδρό στοιχείο της βραδιάς (για να γελάς και να κλαις μαζί) δεν ήταν η παρουσία της Λουκά, αλλά η απουσία κόσμου από τη συγκέντρωση της Αδεδυ και της Ανταρσυα, που δεν έκλεισε καν το δρόμο μπροστά στη Βουλή. Ίσως κάποιοι νομίζουν πως αυτά λέγονται καθ’ υπερβολή και κάπως καταχρηστικά, σε στιλ «τίποτα δεν είχαν από κόσμο», όπου προφανώς αυτό το τίποτα δεν είναι κυριολεκτικό. Μόνο που δεν είναι αυτή η περίπτωση. Αυτή η συγκέντρωση ήταν το κάτι άλλο. Δεν υπήρχε –στην κυριολεξία! Υπήρχαν μόνο λίγες δεκάδες άτομα, που δεν ξεπερνούσαν τα εκατό (και βασικά δεν ξεπερνούσαν το πλήθος που περιμένει πχ στη στάση των λεωφορείων του Ευαγγελισμού σε ώρα αιχμής), μερικά κρεμασμένα πανό (εκ των οποίων το ένα ξεκινούσε με «ουαί, γραμματείς και φαρισαίοι») κι ένα μεγάφωνο, που έκλεισε με το παρήγορο κι ελπιδοφόρο μήνυμα πως την επόμενη φορά θα είναι εκατονταπλάσιοι –και έτσι ίσως ξεπεράσουν τις πέντε χιλιάδες. Ενώ ενδιάμεσα έπαιζε Ξυλούρη «του προδότη που έκανε το έγκλημα αυτό ζητώ την τιμωρία», με ωραία υπονοούμενα για τους κυβερνώντες.

Η πλάκα θα ήταν να φεύγαμε πάντως λίγο νωρίτερα απ’ αυτούς και να μας φωνάζανε, όπως τότε επί αγανακτισμένων: «που πάτε-εεε… προδότε-εεες», και παρατεταμένο «ε» για μεγαλύτερη θεατρικότητα.

Είναι πραγματικά απίστευτο, πέρα από κάθε προσδοκία. Αυτό το «όχι μέχρι τέλους» -που από σήμερα βρίσκει κι επίσημη πολιτική στέγη, όπου χίλιοι καλοί χωράνε, άλλο αν δεν κατεβαίνουν και στο δρόμο- πετάει από νίκη σε νίκη, καταφέρνοντας να πείσει τον κόσμο, να μην του καλλιεργήσει αυταπάτες, οδηγώντας τον στην απογοήτευση και βασικά σπίτι του. Το κίνημα έχει πάρει φτερά!

Και δεν ξέρω πόσοι το έχουν καταλάβει, αλλά εάν δεν υπήρχε το ΠΑΜΕ σήμερα, θα περνούσε το τρίτο μνημόνιο, όχι απλά χωρίς απεργία (αφού η ΓΣΕΕ βρίσκεται σε διακοπές διαρκείας) αλλά ούτε καν μια κινητοποίηση-διαδήλωση. Κι αυτό είναι το τραγικό αποτέλεσμα της καταστροφικής, διαλυτικής επίδρασης του οπορτουνισμού και των πολλαπλών του εκφράσεων.

Το μόνο θετικό που προκύπτει είναι πως με τα νέα μεταμεσονύχτια χρονοδιαγράμματα της Βουλής, που εξελίσσεται σε ξενυχτάδικο, δίνεται λύση σε ένα κλασικό, διαχρονικό δίλημμα των διαδηλωτών: να πάνε μετά την πορεία για αγωνιστικά τσίπ’ρα και να χάσουν το κοινοβουλευτικό σόου ή να πάνε σπίτι και να χάσουν την ανθρώπινη συντροφική επαφή; Τώρα όμως κανένα πρόβλημα. Προλαβαίνεις να τα κάνεις και τα δύο. Ίσα-ίσα, που επιβάλλεται να μείνεις έξω μέχρι αργά, για να αντέξεις μετά ως το τέλος.

Κι άντε να δούμε τι ώρα θα έρθει αυτό το τέλος…