Λοβοτομή

Εεε… - Ωωω…

Πάρτε πίσω μόνο το τριάντα τα εκατό

ΟΥΣΤ!

Ο σύριζα θα μπορούσε επίσης να πει ότι θα καταργηθεί μόνο το 36%, σε ευθεία αναλογία δηλ με το ποσοστό του. Και πως η οριστική κατάργησή του, σύμφωνα και με το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης (που αν και των εκατό πρώτων ημερών, τελικά ήταν μαξιμαλιστικό και χρειάζεται ένα ενδιάμεσο, μεταβατικό διάστημα για την υλοποίησή του) θα έρθει όταν εξασφαλίσει ο σύριζα όχι απλή αυτοδυναμία, αλλά το 100% των ψήφων και της λαϊκής υποστήριξης –αν είχαμε αναθεωρητές παλιάς κοπής, θα γράφαμε ποσοστά τσαουσέσκου για σπάσιμο, αλλά δεν είναι τέτοιοι. Με άλλα λόγια όσες μονάδες πάρει, τόσο θα ‘ναι και το ποσοστό του μνημονίου που φεύγει που μένει, που το καταγγέλλουμε και σκίζεται μαζί με τα καλτσόν μας.

Θα μπορούσε επίσης, αφού παίζει με τη νοημοσύνη μας για τα ποσοστά τοξικότητας του μνημονίου, να μας πει ευθέως πως οι μισοί από εμάς είμαστε τελείως βλάκες, και να βγει να πανηγυρίζει ο κόσμος γιατί οι άλλοι μισοί δεν είναι (τελείως). Η μαζική λοβοτομή των διάφορων μικρομεσαίων αυτόν τον καιρό, ξεπερνά και τη σεναριογραφική φαντασία του δημιουργού τους. Για εμάς η διαπραγμάτευση είναι ένα παιχνίδι γιατί είμαστε παιδιά του γιάννη δαλιανίδη.

Αφού ρε φίλε είπε καθαρά πως το 70% του μνημονίου δεν είναι τοξικό και το αποδεχόμαστε.

-Ναι αλλά είδες το χέρι στην τσέπη; Την πουκαμισιά; Την αρχοντιά και την άνεση στη γλώσσα του σώματος; (Αυτή που κόκαλα δεν έχει και τα νεύρα μας τσακίζει).

-Μα αν είναι τοξικό (το «το» με άλφα) ένα μέρος, δεν μπορεί να διαφέρει το σύνολο.

-Άντε ρε, πουθενάδες κουκουέδες, μια ζωή στο 5%, θα εξαφανιστείτε, τελειώσατε, δεν χειροκροτήσατε και τις προγραμματικές δηλώσεις, ντροπή-ντροπή…

Από μια άποψη σφε αναγνώστη, δεν είναι ωραία που ζούμε το δικό μας 81’ εμείς που δεν το ‘χαμε προλάβει; Φαντάσου δηλ να μην είχαμε ζήσει σε αυτή την χώρα τη λαίλαπα της αλλαγής και να μην υπήρχε η αντίστοιχη ιστορική πείρα της πασοκιάς; Πόσο πιο μαζικό (πόσο πια;) θα ήταν το ρεύμα της λοβοτομημένης σκέψης που συνάντησε την ελπίδα και την κατάπιε αμάσητη σα λωτό;

Και δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει σφε αναγνώστη –και σε ποια χώρα ζεις αν δεν το ‘χεις πάρει χαμπάρι- αλλά ο μουρούτης κι η ομάδα αλήθειας του ωχριούν μπροστά στο μεγαλείο και τις ικανότητες του επιτελείου της κουμουνδούρου, που παρεμβαίνει στο διαδίκτυο σε συστηματική, επαγγελματική βάση. Και δεν ξέρω επίσης αν θα φιλοτιμηθεί το unfollow πχ να γράψει τίποτα για τα έμμισθα τρολ και τις μεθόδους αυτής της ομάδας –εκτός κι αν αυτό υπερηαίνει τα πλαίσια μιας γόνιμης, συντροφικής κριτικής προς την αριστερή κυβέρνηση και την ανοχή των πηγών χρηματοδότησης.

Ο σύριζα δεν είναι μια κλασική περίπτωση σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (ούτε το πασόκ εμφανίστηκε αρχικά ως τέτοιο) που αξιοποιεί δημαγωγικά τους κοινωνικούς (γενικά, χωρίς ταξικό πρόσημο) αγώνες, ίσα-ίσα για να ανέλθει από τη δυναμική τους στην εξουσία και μετά να τους πουλήσει. Είναι δηλ κι αυτό, αλλά δεν η κύρια, η βασική πτυχή. Έπαιξε υπεύθυνα την αστική τακτική του ώριμου φρούτου, όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση, χρησιμοποίησε ένα τεχνικό σκόπελο –κι όχι κάποια κινητοποίηση ως αιχμή- για να επισπεύσει την κυβερνητική αλλαγή και δεν ήθελε στα πόδια του αγώνες και εξαλλοσύνες, σαν κι αυτούς της διετίας 10-12’, που να το δεσμεύουν σε κάτι. Έβγαλε και τα κάγκελα από τον άγνωστο στρατιώτη, αφενός γιατί δε θα χρειαζόταν να ανέβουν ξανά σε κάγκελα η ζωή και η ρέιτσελ, τώρα που επιτεύχθηκε ο αντικειμενικός σκοπός, αφετέρου γιατί νιώθει πως έχει μηδενίσει το κίνημα και δεν του είναι απαραίτητα. Ιδίως στο μέτωπο της παιδείας και τα πανεπιστήμια πχ, άντε να σηκώσει κεφάλι τώρα. Γιατί, τι έκανε δηλ; Κατάργησε την αξιολόγηση, τις ιδιωτικές σχολές, για να εξασφαλίσει το άρθρο 16, δημόσιο χαρακτήρα και τα ρέστα; Όχι, καμία σχέση. Αλλά τι θα βάζει τώρα το ενωτικό πλαίσιο, ξέρω γω; Κάτω η κυβέρνηση; Έχουν μείνει χωρίς ατάκα για το φινάλε στις συνελεύσεις.

Αγώνας-ρήξη-λοβοτομή

Η ιστορία γράφεται με διαπραγμάτευση

Ναι αλλά δεν έμεινε ούτε εκεί. Το πιο καίριο χτύπημα δεν είναι να παραμένει απλώς αμήχανο και αδρανές μπροστά στις εξελίξεις (γιατί κάποια στιγμή μπορεί να ξεσπάσει και να σου ξεφύγει). Αλλά να ορίζεις κατά το δοκούν τα χαρακτηριστικά του και να το κατεβάζεις σα μαριονέτα στο δρόμο, σε φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις. Και όχι φυσικά οργανωμένο με σωματεία, φορείς και πολιτικές οργανώσεις, αλλά χύμα όχλος, αγανακτισμένος, του facebook, που κάνει πανό και (ξένη) σημαία του την (παρα)φραση της γιάννας: give greece a chance. Και με την αμέριστη στήριξη και προβολή των μμε –ξαφνικά όμως αυτό δεν προβληματίζει κανέναν.

Αυτό είναι το ποιοτικά καινούριο και πραγματικά επικίνδυνο στοιχείο  της εποχής μας. Κάθε εποχή έχει τα σοσιαλφασισμό που της αξίζει.

Αλέξη γερά –πάρ’ τους τα λεφτά

Αλέξη προχώρα σε θέλει όλη η χώρα

Μαζί σου Αλέξη, για μια Ελλάδα σέξυ

Ξέρω κάποιους συντρόφους που προεκλογικά περίμεναν να βγει ο σύριζα, όχι προφανώς γιατί είχαν αυταπάτες, αλλά για να αρχίσει να κινείται κάτι, να γυρίσει ο τροχός και να νομίσει ο φτωχός πως ήρθε η σειρά του, να συμβεί κάτι διαφορετικό κι ενδιαφέρον. Ε από ενδιαφέρον άλλο τίποτα αυτές τις μέρες, ε; Αν δεν έχεις ζήσει το 81’ ειδικά, μπορείς να το πεις και πρωτόγνωρο.

Δεν ξέρω όμως πόσο εύκολο είναι να θεωρήσει κανείς ειλικρινά ενδιαφέρουσες αυτές τις επικοινωνιακές σαπουνόφουσκες και τη συζήτηση σχετικά με την αριστερή παρένθεση ή το ακριβώς αντίθετο σενάριο, του νέου πασόκ που θα το φορτωθούμε για καμιά 40αριά χρόνια, όπως και την πρώτη, αυθεντική εκδοχή, εκτός κι αν το εξατμίσει νωρίτερα ο… συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος, κτλ. Που αν δεν έχεις λοβοτομηθεί δηλ τόσο, που να μη θυμάσαι –όχι το ένδοξο, μακρινό 81’ αλλά- την πρόσφατη διετία 10-12’, που δεν ήταν προφανώς επαναστατική, ήταν όμως τουλάχιστον ρευστή και όντως ενδιαφέρουσα, έξω από τα καθιερωμένα, καταλαβαίνεις πόσο ιστορικές είναι στην πραγματικότητα αυτές οι στιγμές που ζούμε τώρα και σε πόσο ενδιαφέροντες καιρούς ζούμε, αν κάθε μέρα μετρά σα μήνας, κτλ.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να μην περιμένουμε παθητικά να ‘ρθει έτοιμο απέξω –που το παραγγείλαμε- το ενδιαφέρον, αλλά να προκύψει (και) στη βάση της δικής μας δουλειάς. Να μάθουμε να βρίσκουμε μόνοι μας το ενδιαφέρον σε μη (έως αντ)επαναστατικές συνθήκες, χωρίς ενδιαφέρουσες διαδικασίες, όπως είχε πει σε ένα ντιμπέιτ η αλέκα. Και να αξιοποιούμε την παλίρροια για να ανεβάζουμε τη στάθμη των αγώνων και της μέσης συνειδητοποίησης, χωρίς να μας παρασέρνει στον πάτο η άμπωτη των καιρών μας..

Υγ: Σε ανταπόδοση μιας αφιέρωσης..

Και στο sentic, που έριξε το σπόρο της ιδέας για τα συνθήματα