Η δικτατορία των υγρών

Στην αρχαιότητα οι πρώτοι φιλόσοφοι προσπαθούσαν να βρουν ποιο είναι το στοιχείο το οποίο βρίσκεται στο κέντρο της ύπαρξης του κόσμου κι από το οποίο προήλθαν κι όλα τα υπόλοιπα. Κάποιοι έλεγαν το νερό, κάποιοι ο αέρας, άλλοι η φωτιά και πάει λέγοντας.
Στο μεσαίωνα τέτοιες ανησυχίες τις είχαν λυμένες -ου μην και ληγμένες. Ο θεός ήταν ο κύρης του σπιτιού, το κέντρο κι ο δημιουργός των πάντων κι αυτό δε σήκωνε πολλή κριτική κι αμφισβήτηση. Υπήρχε ιερά εξέταση κι αυστηρή κομματική πειθαρχία.
Αρκετά χρόνια αργότερα σε ένα παιδικό-αμερικανιά των παιδικών μου χρόνων, κάποιοι εμπνευσμένοι ίσως από τη σχετική συζήτηση, έχωσαν μέσα και την καρδιά κι έφτιαξαν τον κάπτεν πλάνετ.

Εδώ θα μας απασχολήσει η υδροκεντρική θεωρία.
Ο ιπποκράτης της αρχαιότητας (κομμουνιστές γιατροί που ξέρω μου λένε ότι ήταν όντως πρωτοπόρος για την εποχή του και περιμένω επιβεβαίωση από τη ναντέζντα κονσταντίνοβα) επηρεασμένος σαφώς από αυτήν [τη θεωρία] έκανε λόγο για τους τέσσερις χυμούς του ανθρώπινου οργανισμού που καθορίζουν τη ζωή του.

Σκεφτόμουν ποιοι ακριβώς μπορεί να είναι αυτοί οι χυμοί και κατέληξα στα εξής συμπεράσματα: αίμα, σπέρμα (που κάνουν και ωραιότατη ομοιοκαταληξία στο αχ ευρώπη του πανούση και στα δελτία ειδήσεων) κι ο αντίστοιχος χυμός των γυναικών, δάκρυα και ιδρώτας που είναι κι από τα πιο παρεξηγημένα.
Εγώ πάλι θεωρώ βαθιά ανθρώπινη τη μυρωδιά του και τον έχω συνδυάσει με παιχνίδι, καλοκαίρι και έρωτα, δηλ όλες τις στιγμές ευτυχίας στη ζωή μου.
Εντάξει κάποιοι μπορεί να τον συνδέουν πχ με μια ψυχοβγάλτρα ανηφόρα ή με στρίμωγμα στο αστικό. Αλλά ας μη γινόμαστε πεζοί.

Οι προσεκτικοί αναγνώστες θα παρατήρησαν ότι οι τέσσερις χυμοί θυμίζουν αρκετά ένα γνωστό σουξεδάκι του ρουβά με τη διαφορά ότι ο σάκις είναι πιο μέινστριμ (μόλις πρόσφατα κατάφερα να καταλάβω τι σημαίνει τελικά ο όρος) και για αυτό λογοκρίθηκε το σπέρμα για να μη σοκαριστούν οι ρουβίτσες.
Αν δεν είχε λογοκριθεί είχε όλα τα φόντα για εθνικός ύμνος. Τώρα απλώς έμεινε ανολοκλήρωτο όπως όλα τα μεγάλα έργα (εντάξει, λέμε και καμιά... για να περνάει η ώρα. Το ίδιο παιχνίδι παίζεται και με τσιτάτα).

Ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από 70% νερό κατ' εικόνα και ομοίωσι του πλανήτη μας. Έτσι εξηγείται και το ρευστό και ευμετάβλητο του χαρακτήρα μας και της συμπεριφοράς μας.
Υπάρχει κι η θεωρία ότι για τα άτομα μεγάλου κυβισμού -ο γράφων καλή ώρα- η αναλογία είναι αντίστροφη: 70% λίπος και 30% νερό.

Τα βασικά μας υγρά βρίσκονται στον εγκέφαλο που πρέπει να αιματώνεται ανελλιπώς για να λειτουργεί καλά. Με την ηλίθια ζωή που κάνουμε όμως τα υγρά συνήθως πήζουν και τα μυαλά μας καταλήγουν ζελές και μαρμελάδα.
Έτσι σταματάμε να σκεφτόμαστε και γλιτώνουμε κι από το άγχος.

Ο εγκέφαλος είναι και το σημείο στο οποίο βρίσκει εφαρμογή η θεωρία που αναπτύξαμε πιο πάνω περί πλαδαρότητας, με το λίπος να συγκεντρώνει σταλινικά ποσοστά (sic στο τετράγωνο και στον κύβο μαζί).
Πολύς κόσμος προσπαθεί να χάσει αυτό το λίπος με καύσεις μέσω διαδικτύου. Το μόνο που καταφέρνει όμως είναι να καίγεται μπροστά στον υπολογιστή με τις ώρες.

Στον οργανισμό μας λειτουργεί τέλεια και η αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων. Ό,τι υγρό χάνει ο εγκέφαλος συνήθως το κερδίζουν τα γεννητικά όργανα. Το κάτω κεφάλι που λένε κι αλλιώς για τους άνδρες.
Τη μπάλα τη χάσαμε μάλλον όταν το πράγμα άρχισε να μπαίνει αντιπαραθετικά. 'Η από τη στιγμή που τα κάτω όργανα άρχισαν να αναπληρώνουν το πάνω και τα υγρά του.
Αν και επ' αυτού δεν υπάρχει γενική συμφωνία. Ούτε για το αν αποτελεί όντως πρόβλημα, ούτε για το αν το σεξ είναι άλλο πράγμα από τον έρωτα. Που εγώ μια φορά λέω ότι είναι.

Όμως, η ιδεολογική ηγεμονία των υγρών (για να πιάσουμε και το ευρύτερο γκραμσιανό κοινό) δε σταματά εκεί.
Ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος παραδείγματα και η δικτατορία του αλκοόλ είναι ίσως το πλέον χαρακτηριστικό.

Το αλκοόλ χρειάζεται για να κάνεις περίπου τα πάντα.
Η παρέα πίνει για να ξεχάσει, να πάνε τα φαρμάκια κάτω, να ευθυμήσει, να έρθει πιο κοντά, να χορέψει, να διασκεδάσει. Όλα αυτά είναι πολύ ωραία, αλλά γιατί χρειάζεται το αλκοόλ για να τα πετύχεις;
Κι αν το ποτό είναι μέσο φυγής κι εκτόνωσης σε τι διαφέρει από τα ναρκωτικά; Μιλάω από άποψη κοινωνικής λειτουργίας, όχι ιατρικά.

Πέρα από τους εξ αίματος και εξ αγχιστείας δεσμούς (σ.σ και μέχρι πρότινος τους ακατάλυτους δεσμούς φιλίας μεταξύ των σοσιαλιστικών κρατών και των λαών τους) υπάρχουν κι οι δεσμοί εξ αλκοόλης που δημιουργούνται σε κατάσταση μέθης.
Πρόσφατα πήγα με ένα μπουκάλι ούζο σε ένα πάρτι όπου τους τελείωναν τα ποτά. Η αυθόρμητη προσφώνηση όσων με είδαν ήταν:
"Ωωω! Αδερφός...".

Οι δεσμοί εξ αλκοόλης βοηθούν καταλυτικά για να δημιουργηθούν και τα άλλα δύο είδη.
Πρέπει να κεράσεις ποτό για να κάνεις γνωριμία, να πιεις για να πάρεις θάρρος να την πέσεις στην κοπελιά, να πιει κι αυτή για να έχει λιγότερες αντιστάσεις και να ενδώσει. Με δυο λόγια να πιουν κι οι δυο για να απελευθερωθούν και να αποδώσουν στην τελική πράξη, που ίσως φέρει και τα άλλα δύο είδη δεσμών (αν έχουν πιει αρκετά για να ξεχάσουν την προφύλαξη).
Αν πάλι δεν κάτσει τίποτα από όλα αυτά, πάλι στο ποτό θα καταλήξουν. Είτε για να ξεχάσουν είτε για να πάρουν τον κύκλο από την αρχή.

Αντίστοιχο καθεστώς δικτατορίας έχει επιβάλει κι ο καφές στις διάφορες μορφές του. Βρες ένα άτομο που δεν έχει πιει καφέ μες στη μέρα κι έχεις μπροστά σου τον ορισμό της πρέζας και του σύνδρομου στέρησης.

Κομβικό ζήτημα είναι αν αυτά τα είδη είναι παρακλάδια της δικτατορίας της αστικής τάξης, ή απλώς συνυπάρχουν παράλληλα χωρίς να συνδέονται. Και σε ένα δεύτερο επίπεδο αν αποτελούν πραγματικές βασικές ανάγκες του ανθρώπου που θα παραμείνουν και στον κομμουνισμό, ή απλές εξαρτήσεις που θα εξαλειφθούν.

Πέραν αυτών όμως το νερό είναι το στοιχείο της διαλεκτικής.
Είναι αυτό που έμαθε στον ηράκλειτο ότι τα πάντα ρει. Κι ότι δε γίνεται να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι. Ο ηράκλειτος ήταν κάτι σαν πατέρας της διαλεκτικής (αν και τα πρώτα ψήγματά της έχουν σχέση απλής συνωνυμίας με αυτό που εννοούμε τώρα με τον όρο διαλεκτική) και τα "υγρά" παραδείγματά του μόνο τυχαία δεν είναι.

Το νερό τέλος είναι το στοιχείο του κομμουνισμού!
Μες στο νερό δεν υπάρχουν ελαττώματα.
Δεν υπάρχουν χοντροί και δυσκίνητοι. Οι φελλοί επιπλέουν. Και τα μωρά ξέρουν να κολυμπάν καλύτερα από τους μεγάλους. Γιατί δεν πρόλαβαν να ξεχάσουν τη φύση τους και να μαγαριστούν από τον έξω κόσμο.

Μες στο νερό όλοι είναι ίσοι. Όλοι γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Όπως στον κομμουνισμό.
Γραμμώνουν το σώμα τους, μαυρίζουν από τον ήλιο, γίνεται μπάσα η φωνή τους και κάνουν μπούκλες τα μαλλιά τους.
Το νερό είναι η φύση του ανθρώπου.
Μαριόλα θάλασσα που λέει κι ο ποιητής.
Κι ίσως να μην είναι τυχαία η ύπαρξη τόσων κόκκινων νησιών, ή νησιών της επανάστασης. Κούβα, ικαρία, λέσβος, κύπρος (λέμε και κανά... τσιτάτο να περνάει η ώρα). Κι ο μαρξ περίμενε από την αγγλία να ξεκινήσει η επανάσταση (για τελείως διαφορετικούς λόγους βέβαια).

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμα. Αλλά δεν θα άλλαζε σε τίποτα το αρχικό συμπέρασμα.
Τα υγρά κυβερνούν τον κόσμο (με επικεφαλής την κόκα κόλα επί του παρόντος κι όχι την στολίτσναγια όπως ελπίζαμε). Κι εμείς καλούμαστε να γευτούμε ολόπλευρα όλους τους χυμούς της ζωής μας, όπως έλεγε ο καλός μαρξιστής και καλύτερος άνθρωπος ραφαηλίδης.

Το μεγάλο ερώτημα είναι ως πότε -παληκάρια- θα τη βγάζουμε με συντηρητικά κι ανθρακικό. Ως πότε θα "βολευόμαστε" με ψεύτικα νέκταρ και προσομοιώσεις της ζωής και των χυμών της;
Γιατί τα (κατα)πίνουμε όλα αυτά;
Πότε θα πάψουμε να χαιρόμαστε που κάνουμε μπουρμπουλήθρες αντί να πιούμε από το ποτήρι της ζωής;
Γιατί η ζωή είναι ένα ποτήρι κρασί κι αλίμονο στον που δε μέθυσε...