Αντίλογος

Αν λοιπόν το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία, κι αν δεχόμαστε (βασικά συνηθίσαμε) τους θρησκόληπτους, γιατί τα βάζουμε με τους οπαδούς και τους χούλιγκαν;
Γιατί απορούμε που ο κόσμος αφιονίζεται με τη μπάλα, ενώ άλλους αφιονισμένους τους αφήνουμε στο απυρόβλητο;

Μην απορείτε που ο κόσμος φανατίζεται με τις ομάδες.
Εχει ανάγκη μια ιδέα για να πιστέψει, τη στιγμή που τα ιδανικά γύρω του καταρρέουν.
Ψάχνει ένα νόημα ζωής. Το νόημα που λείπει απ' τη δική του και δε μπορεί να βρει πουθενά.
Έχει ανάγκη να πιστέψει σε κάτι που δε θα τον προδώσει. Τη στιγμή που νιώθει ότι όλοι γύρω του τον προδίδουν και δε μπορεί να τους εμπιστευτεί. Ούτε καν τον εαυτό του.
Θέλει να νιώσει την χαρά, που του κλέβουν σε όλα τα άλλα.
Να ζήσει κάποιες νίκες -ψεύτικες έστω-, για να πάρει ρεβάνς για τις καθημερινές του ήττες.
Να πατήσει στο συναίσθημα, για να ξεφύγει. Να βιώσει κάποιο θαύμα, μια υπέρβαση της πραγματικότητας. Αυτό που ενίοτε του προσφέρει σαν ψευδαίσθηση η ομάδα του.

Φυγή από την πραγματικότητα.
Αυτή είναι στην ουσία η βάση κάθε θρησκείας. Ένα σπίτι για όσους έχασαν κάθε ελπίδα κι έμειναν άστεγοι από ιδανικά. Μια γυάλα προστασίας από τον έξω κόσμο που σκοτώνει τα όνειρα για το μέλλον. Εξαιρετικά εύθραυστη, όπως κάθε γυάλα άλλωστε. Ο κόσμος όμως εθελοτυφλεί, γιατί έχει ανάγκη τις αυταπάτες του για να μη σαλτάρει (κι αρχίσει να φωνάζει: πού είναι η γυάλα-οέο).

Ποιος δεν το κάνει αυτό σήμερα;
Ο πραγματικά άθρησκος τον πρώτο λίθο βαλέτω...
Ο καθένας βρίσκει το δικό του όπιο: τζόγος, ποτά, φαΐ, τι-βί, ταξίδια, ίντερνετ...
Η ηρωίνη σκοτώνει αυτή είναι η διαφορά.

Ο καθένας ψάχνει -συνειδητά ή μη- το δικό του μέσο να ξεφύγει. Να εκτονωθεί, να διονυσιαστεί σαν οπαδός. Για να ζήσει λίγο έντονα και να ξεγελάσει τον εαυτό του ότι ζει πραγματικά.
Εκτονώνομαι άρα υπάρχω, είναι η κυριάρχη νοοτροπία σήμερα.

Αν η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, το όπιο αυτό πατάει σε πραγματικές ανάγκες.
Η θρησκεία δεν γεννήθηκε όταν ο απατεώνας συνάντησε τον αφελή, όπως λέει ο ντιντερό. Η σκέψη αυτή ήταν ίσως πρωτοποριακή για την εποχή της, αλλά στην ουσία της είναι αστική. Είναι διαφωτισμός όχι μαρξισμός.
Στην καλύτερη περίπτωση αναρχία. Άρα ο αστικός χαρακτήρας παραμένει.

Η θρησκεία δεν είναι όπιο για το λαό. Είναι όπιο του λαού, ένα παυσίπονο που ως ένα βαθμό το φτιάχνει ο ίδιος, γιατί το έχει ανάγκη.
Άλλο αν μετά το παίρνουν οι επιτήδειοι, το διαμορφώνουν και το εκμεταλλεύονται.

Στην τελική ο οπαδισμός είναι και μια έκφραση συλλογικότητας, η ανάγκη του ανθρώπου να επιβεβαιώσει ότι είναι κοινωνικό ον.

Θα πει κάποιος ότι τέτοιες μορφές κοινωνικοποίησης είναι έως και λούμπεν, στρεβλώνουν την ανάγκη για ζωή, το πραγματικό της περιεχόμενό.
Σύμφωνοι. Αλλά ποιος ευθύνεται για αυτό;
Ποιος φταίει που η νεολαία σήμερα διοχετεύει τα θέλω της και τις ορμές της σε πλάνες ακίνδυνες για το σύστημα;
Δεν είναι αυτό άραγε η μεγαλύτερη απόδειξη της δικής μας αποτυχίας να πείσουμε τον κόσμο, να του δείξουμε την προοπτική και τη διέξοδο;

Επίλογος:
Ένα οπαδικό σύνθημα πρόσφατης εσοδείας λέει:
(...) δεν έχω σπίτι, δεν έχω δουλειά
δεν έχω γκόμενα, δεν έχω λεφτά
(...) τάδε (ομάδα) και δεν είμαι καλά...
Όποιος πιστεύει ότι πιάνει απλώς τον παλμό του οπαδού το περιορίζει πολύ. Στην ουσία δίνει συμπυκνωμένο αυτό που σκέφτεται όλος ο κόσμος.
Ειδικά η γενιά μας...

Υγ: Κουκουέ και δεν είμαι καλά...
Υγ2: εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω, θέλω να μείνω οπαδός φανατικός, αυτών που πάντοτε την τρώνε από πίσω και στο μηδέν ξαναγυρνάνε διαρκώς...