Έκθεση δράσης για τη φετινή ΔΕΘ

Οι πορείες για τη διεθνή έκθεση κάθε σεπτέμβρη, μοιάζουν κάπως με το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς, το συναπάντημα των παλιών συμμαθητών και τις υποσχέσεις που κάνουμε στον εαυτό μας πως φέτος θα είμαστε καλύτεροι, μελετηροί, δραστήριοι, με πρόγραμμα και συνέπεια, όχι μονάχα ιδεολογική, που κι αυτό είναι ζητούμενο δηλαδή, αλλά και στο καθημερινό τρέξιμο, που δε σταματά ποτέ, ούτε στις σχολικές αργίες –που κι αυτό σχετικό είναι δηλ, γιατί εσύ μπορεί να τρως τις σόλες σου στο περπάτημα, αλλά να αναβληθεί επ’ αόριστον η.. εξέγερση λόγω χριστουγέννων και η κάτω βουλή να αποσυρθεί στην καλοκαιρινή της ραστώνη, για να κάνει όνειρα θερινής νυκτός, χωρίς να έχει προβλέψει εφεδρείες, αναπληρωτές, θερινά κλιμάκια, ηλιοστάσια, κλιμακοστάσια, κοκ. Έτσι όμως ξεφεύγουμε, βγαίνουμε εκτός θέματος και μένουμε μετεξεταστέοι κάθε χρόνο, κάτω από τη βάση και τον πήχη των περιστάσεων, ενώ οι εκθέσεις μας γίνονται φλύαρα ευχολόγια, πλούσιες σε ιδέες, αλλά φτωχές σε δράση.

Σε μια έκθεση λοιπόν μπορείς να αρχίσεις να μιλάς για το περιβάλλον και για τον καιρό, όπως οι εγγλέζοι (μα ο λαός τους χέζει, όπως λέει ένα παλιό εαμικό στιχάκι). Ο οποίος για μια και μοναδική φορά μας λυπήθηκε και δεν έπεσε ο ουρανός στα κεφάλια μας, όλως παραδόξως –τόσο παράδοξο και σπάνιο σα να αφήνουν οι γαλάτες τον κακοφωνίξ στο τσιμπούσι χωρίς φίμωτρο, ή να τον αφήνουν να τραγουδήσει και να μην προκληθούν σεισμοί και καταιγίδες, περίπου όπως γίνεται με τις πορείες μας. Κι ενώ όσοι σφοι ήρθαν με λεωφορεία από τις γύρω πόλεις, πέτυχαν στο δρόμο το ξέσπασμα της οργής του ουρανού και τραγουδούσαν αντάρτικα (νομίζω) για να την ξορκίσουν, εδώ οι ουρανοί άνοιξαν για δέκα ώρες σερί, αργά το βράδυ, μόνο αφού είχαν τελειώσει οι πορείες.

Εν τω μεταξύ η ατμόσφαιρα στην αριστοτέλους είχε κάτι από ημέρα του βαλεντίνου και εορταστικό κλίμα με κόκκινα μπαλόνια παντού, σαν αυτά της κόκα κόλα, μόνο που αυτά συμπλήρωναν μπροστά: ούτε γουλιά (κόκα-κόλα), μέχρι να ξανανοίξει το εργοστάσιο. Και εσύ θυμόσουν συνειρμικά εκείνο το υποτιθέμενο ρεπορτάζ στο goodbye lenin, με τους λδ-γερμανούς που ανακάλυψαν αυτοί ντεμέκ το αναψυκτικό με την κοκαΐνη. Και συλλογιζόσουν πόσα ακόμα ούτε έχουμε να πούμε: ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών. Ούτε πλαστήρας, ούτε παπάγος. Ούτε ώρα χαμένη για την οργάνωση του αγώνα. Ούτε μία ψήφο στους ουτιδανούς κυβερνώντες, ούτε μια μέρα ανοχής στο νέο πασοκ και την κυβέρνηση που έρχεται. Ούτε ένας εργάτης κάτω από ξένες σημαίες..

Και όλα αυτά μηδέ σε γάμο γίνονταν, μηδέ σε πανηγύρι. Αλλά στη συγκέντρωσή μας, όπου καλούσε και η ομοσπονδία τροφίμων-ποτών, που έκανε θραύση στον παιδικό πληθυσμό με τα μπαλόνια της.

Ο κόσμος ήτανε πολύς, μια ζωογόνος ένεση αισιοδοξίας, κι ας μην ξέρεις πόσοι ήταν οι σύντροφοι που ήρθαν από άλλες πόλεις και τι μέτρο σύγκρισης υπήρχε από την περσινή πορεία, αν κινηθήκαμε στα ίδια πάνω-κάτω ή το ξεπεράσαμε. Αλλά δεν μπαίνει κανένα θέμα σύγκρισης με την παραδοσιακή λειψανδρία στο άγαλμα, στη συγκέντρωση της γσεε και του ορφανού κυβερνητικού συνδικαλισμού, που περιμένει την επόμενη κάλπη για να ξαναβρεί στέγη, και έχει χάσει κάθε ικανότητα να οργανώνει οτιδήποτε μαζικό πέρα από προεκλογικές φιέστες. Πόσα κενά να βουλώσει εξάλλου το σεκ κι η μισή ανταρσύα;

Μα αν η μισή καρδιά τους βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, η άλλη μισή καμάρα βρίσκεται. Τη συναντάς στο δρόμο σου προς την αριστοτέλους και σου λένε για την πόλη τους με τη λίμνη και τα λιμνάζοντα κινηματικά νερά, που ταράζονται πότε-πότε, για το σύντροφό τους που είχε πάει στη σοβιετία κι είχε σπουδάσει, λέει, συνδικαλισμό (;!) ή κάτι παρόμοιο –και να πώς ανάγεται η συνδικαλιά σε επιστήμη- και για το ωραίο συντροφικό κλίμα που έχουν (και φαίνεται) μεταξύ τους, στη γαλαρία πχ, γιατί στο άλλο μισό πούλμαν είναι και κάτι μπούρμπουλοι πού πάνε με τη γσεε. Κι έδωσαν ραντεβού μετά τις πορείες, όπως στις πενταήμερες, να ξαναβρεθούν και να επιστρέψουν όλοι μαζί ενωτικά. Πώς το είχε πει να δεις ο βλαδίμηρος; Μαζί να ταξιδεύουμε, χωριστά να πορευόμαστε…;

Να ξαναβρεθούμε, να ξαναβρεθούμε

εδώ ο κόσμος χάνεται εμείς να μην χαθούμε.

Η αντάρτικη ενότητα είναι μια απάτη, όπως λέει και μια σφισσα που επιθυμεί να διατηρήσει την ψευδωνυμία της.

Το ίδιο πρωινό, οι κούφιες εξαγγελίες του σαμαρά επιβεβαίωσαν ότι η ελπίδα αυτού του τόπου για ανάκαμψη βρίσκεται στα θέρετρα και τα φέρετρα: δηλ στη βαριά βιομηχανία (sic) και τα ρεκόρ του τουρισμού και στην ανακάλυψη αρχαίων σημαντικών τάφων. Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς που λεν κι η ζωή εν τάφω (ασχολείται) με τους νεκρούς και μένει με σκυφτό κεφάλι, για να χωρέσει καλύτερα στο φέρετρο, αντί να οργανώσει την πάλη της για να γίνει ο νεκροθάφτης των εκμεταλλευτών. Το πιο τρομακτικό πάντως –πιο πολύ και από τη μακά(β)ρια νιρβάνα μας σε τέτοια προκλητικά λογύδρια- μου το ‘πε μια φίλη που ταξίδευε μεσοπέλαγα. Και όταν ήρθε η ώρα του διαγγέλματος, το πλήρωμα έβαλε, λέει, τη φωνή στη διαπασών, για να μην το χάσει κανείς.

Χτες πάντως, το περιβόητο ελληνικό σαξές στόρι και η εθνική υπερηφάνεια τραυματίστηκαν στους αθλητικούς στίβους (άλλωστε μόνο εκεί βρίσκουν συνήθως δικαίωση) με τις ήττες των εθνικών μας συγκροτημάτων σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Ευτυχώς όμως το ΝΕΡΙΤ SPORTS δείχνει όλη μέρα σε επανάληψη παλιότερες αθλητικές επιτυχίες των εθνικών ομάδων, για να τονώσει το ηθικό και να μην αποπροσανατολιστούμε από κάποιες πρόσκαιρες ήττες. Εάν γινόταν βέβαια κάτι αντίστοιχο στη λδ της κορέας και την κρατική της τηλεόραση, θα είχαμε θέμα συζήτησης τουλάχιστον για τον επόμενο μήνα.

Το ηθικό πάντως εξανεμίζεται και ξεθυμαίνει, σαν ανοιχτή κόκα-κόλα, από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος και δε βλέπει καμία προοπτική. Αλλά μαθαίνει να αισιοδοξεί αόριστα πως τα χειρότερα είναι πίσω μας κι ότι από τον πάτο του βαρελιού, μόνο ανοδική μπορεί να είναι η πορεία στη συνέχεια. Που είναι η χειρότερη αυταπάτη, γιατί πάντα υπάρχουν χειρότερα και παρακάτω, και είναι μεγάλα τα αγγούρια που μας ετοιμάζουν για το άμεσο μέλλον.

Του Πάνου Ζάχαρη από το Ποντίκι

Οπότε οι κινητοποιήσεις αυτές –με ορίζοντα το πανελλαδικό συλλαλητήριο του παμε την 1^η νοέμβρη- είναι τα πιο αποτελεσματικά αντικαταθλιπτικά των καιρών μας, για πάσα νόσο κι ασθένεια...