Φεστιβαλικά στιγμιότυπα – Η ανάπαυλα

Το στρατόπεδο παύλου μελά είναι ένας φοβερός χώρος που μένει τραγικά αναξιοποίητος και κάθε χρόνο, λέει, τον χαρίζει ο σαμαράς στην τοπική διοίκηση -που συνηθίζαμε να τη λέμε αυτοδιοίκηση, αλλά (το) αυτό περισσεύει και δεν ανταποκρίνεται πια στην πραγματικότητα- για να 'χει κάτι να εξαγγείλει. Κι επειδή τώρα δεν είμαστε στη μεταπολίτευση, για να βρεθεί ένας “καλός πασόκος” σαν τον τρίτση να κάνει πάρκα και χώρους πρασίνου, για να ανασάνει η πόλη, ενώ στις μέρες μας η αξιοποίηση τέτοιων φιλέτων έχει πολύ συγκεκριμένες μορφές και χρήσεις (πχ πολυκαταστήματα) αναρωτιέσαι τι από τα δύο είναι/θα ήταν χειρότερο, που το αφήνουν αναξιοποίητο όπως τώρα ή αν αποφασίσουν να το “αξιοποιήσουν” με τον τρόπο τους.

Κάθε χρόνο πάντως τέτοιες μέρες το στρατόπεδο αναγεννιέται από τις στάχτες του ή μάλλον από τις σκόνες του, που υπάρχουν σε απίστευτη ποσότητα, πιο πολλές κι από ό,τι στο δωμάτιό μου. Και σκέψου τι σηκώνεται και τι αναπνέουμε αυτό το τριήμερο, που έρχεται σωρηδόν κόσμος, σε τετραψήφια νούμερα ή και πενταψήφια στις καλές μέρες, όπως φέτος. Κι οι σφοι κάνουν κάθε ειδος δουλειές και “αγγαρείες”, μέχρι και το διαβόητο γόπινγκ αναβιώνει -και ψάχναμε με το sniper αν μπορούμε να το κάνουμε απαρέμφατο και να σταθεί ελληνιστί ως γόπειν.

Η ειδοποιός διαφορά όμως είναι πως εδώ υπάρχει σκοπός, μεράκι, συνείδηση για το τι θέλουμε να κάνουμε, κι όχι μια ατελείωτη κοιλάδα με καψόνια και δάκρυα, για να κουρελιάσουμε το ηθικό του φαντάρου, μέχρι να καταντήσει μια άδεια μάζα που έχει πάψει να σκέφτεται. Ο δικός μας ερυθρός στρατός έχει επαγγελματικά στελέχη χωρίς όμως γαλόνια και χαιρετούρες στους αξιωματικούς, δεν έχει μισθοφόρους, αλλά συνειδητούς εθελοντές που δε βαράνε προσοχές στους ανώτερους αλλά ούτε στέκονται ποτέ και ανάπαυση, και γενικώς σπανίως λουφάρουν -άντε να χαλαρώσουν λίγο τις μέρες του φεστιβάλ.

Η κε του μπλοκ βίωσε τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ κάπως σαν ανάπαυλα μεταξύ της πρώτης και της τρίτης. Κι όχι, δεν ήταν η κούραση από το ξεφάντωμα της πέμπτης (και να φανταστείς πως το φεστιβάλ των ονείρων μου θα κρατούσε εννιά μέρες και θα διαλυόμασταν στο τέλος, ούτε που αντί για τους κολεκτίβα ήρθαν τα κίτρινα ποδήλατα (γιεεε..) ή πως δεν είχε καλό πρόγραμμα -που μια χαρά ήταν δηλ. Αλλά να.. ούτε ένα αφιέρωμα στο μελιγαλά, λόγω της ημέρας, για να τιμήσουμε την επέτειο, δεν υπήρχε. Μια συλλογή με παραδοσιακές πηγάδες, χειροτεχνίες με κονσερβοκούτια, ή έστω διαγωνισμός με φωτογραφικά στιγμιότυπα, όπου δέρνεις το φασίστα της γειτονιάς σου -και να τι θα κέρδιζε πλάκα-πλάκα στο διαγωνισμό της μαθητικής σκηνής με την καλύτερη selfie του φεστιβάλ.

Συνήθως στο φεστιβάλ βλέπεις ό,τι είναι να δεις την πρώτη μέρα -δεν είμαστε δα και σε καμία αχανή έκταση, όπως το πάρκο τρίτση, όπου πάντα βρίσκεις κάτι που σου είχε ξεφύγει- και μετά δεν υπάρχουν τόσα πράγματα να σου κάνουν εντύπωση. Ξαναβλέπεις όμως πιο προσεκτικά κάποια που είχες σταμπάρει από πριν. Το ταμπλό στο μαθητικό τραπεζάκι, που έγραφε pro Revolution soccer. Την μπουτίκ που είχε μπλουζάκια τσε και στάλιν, και μπρελόκ με το μαρξ -αν είχε και με τον ένγκελς όμως θα ήταν πιο ψαγμένο, λέει ο sniper. Κι ένα τραπεζάκι που πουλούσε βαζάκια με μαρμελάδα ροδάκινο (!) κι ενώ ψάχναμε να βρούμε το πολιτικό νόημα της υπόθεσης (μετά και το ρώσικο εμπάργκο), θυμηθήκαμε ένα παλιότερο πανό, προς πέλλα κι ημαθία μεριά, με το ωραίο προλεκάλτ σύνθημα: το κκε δίπλα στο ροδάκινο. Κι ένας σφος συμπλήρωσε τρολάροντας πως το θέμα δεν είναι μόνο να μας ψηφίσουν στις εκλογές, αλλά να γίνει μετερίζι αγώνα κάθε ροδακινιά και κάθε χωράφι.

Είδαμε για άλλη μια φορά το μουσικό “ρατσισμό” απέναντι στους ραπάδες (όπως τους λέει ένας σφος) που σπάει μεν σιγά-σιγά, αλλά ποτέ δε θα μιλήσει ως είδος στις καρδιές των σφων, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν οι πιο κλασικές μορφές (αυτές ξέρετε, αυτές εμπιστεύεστε). Χειροκροτήσαμε κάποιον Ντουμάνη από την ορχήστρα-μουσικό επιτελείο του πασχαλίδη, ενώ μυριζόμασταν κάποιους άλλους ντουμάνηδες κάτω από τα δέντρα -μοσχοβολούσε ο τόπους κατά διαστήματα- που έπαιζαν με τις πιθανότητες να τους βρει κανείς σφος από την περιφρούρηση και να τους στείλει σηκωτούς για επιμόρφωση στα παιδιά από το κεθεα που ήταν στον χώρο.

Ακούσαμε (επιλέγοντας διά της ατόπου) τα κίτρινα ποδήλατα, για να μη στενοχωριέται ο sniper πως δεν έχουμε ροκ πρόγραμμα στο φεστιβάλ. Και πρέπει να χάρηκε ακόμα περισσότερο όταν άκουσε τον τραγουδιστή τους να λέει πως “αυτό είναι το ροκ στις μέρες μας” γιατί έπιασε το πρόσωπό του για να κρύψει τα δάκρυα συγκίνησης που του ήρθαν. Κι έχουμε έτσι μια δυνατή υποψηφιότητα για την ατάκα του φεστιβάλ, αν και έπρεπε να περιμένουμε τι θα έλεγε και η μπλε τύπισσα χτες. Ενώ κάνοντας μια σύντομη έρευνα χώρου εκεί που μετακόμισε τώρα η νεανική, είδαμε ότι έχει πολλές πέτρες, για να απαντάμε στα τούβλα που μπορεί να πετούσε -αχρείαστες να 'ναι, αλλά καλού-κακού για κάθε ενδεχόμενο.

Κι ερχόταν κάθε τόσο κι ένας μουσικάντης σφος και ρωτούσε συνθηματικά κάθε τόσο για τα συγκροτήματα. “Τι λέει, τα βάζουν τα ζητήματα;” “Τι λέει, τα βάζουν;” Οπότε του απαντά σε μια φάση "ενθουσιασμένος" ο sniper: τα βγάζουν.

Κι ο σφος αυτός ήταν να παίξει και στη νεανική σκηνή, αλλά το ακύρωσε τελευταία στιγμή, γιατί δεν είχε κάνει πολλές πρόβες και δεν ένιωθε έτοιμος. Και τον ρωτούσαμε, πριν το άκυρο, με ποιο συγκρότημα ήταν να βγει, για να τον δούμε και μας απαντά: α δεν ξέρω, δε θυμάμαι, κάτσε να ρωτήσω. Οπότε ρωτάει κι έρχεται και μας λέει: α, με το συγκρότημα της κνε.

Ε ναι ρε σφε, είναι πολύ δύσκολο όνομα, πού να το θυμόσουν..

Φεύγοντας ο ΣτΠ μου συνέστησε ένα φιλικό ζευγάρι, όπου ο σφος έχει μείνει πίσω ένα μήνα στο διάβασμα των αναρτήσεων του μπλοκ (ενώ τον περιμένει καρτερικά η σφισσα) γιατί χάνει χρόνο και με τους κόπανους στα σχόλια.

-Ε, τι να γίνει, απολογούμαι εγώ, έπρεπε να υπάρχει ένα κουτάκι δίπλα, να σημειώνουμε με κάπα όσα είναι τέτοια και να τα παρακάμπτεις, να γλιτώνεις χρόνο.

Μα όχι, μου απαντάει, εγώ τους κόπανους θέλω να διαβάζω. Έχουν γέλιο

Κι η μέρα έκλεισε με φιλοσοφικούς στοχασμούς περί παρκαρίσματος. Για το δύσκολο πάρκινγκ στα πέριξ του φεστιβάλ, κάποιους σφους που 'ναι παρκαρισμένοι σε κάποια συνοικιακή κοβ μαζί με παππούδες της τασκένδης που αναλύουν το -πάντα επίκαιρο- εικοστό συνέδριο του κκσε, τους γονείς σφους που ψάχνουν να παρκάρουν τα μικρά τους στον παιδότοπο, για να μείνουν λίγο μόνοι τους να γυρίσουν το φεστιβάλ και τα παρκόμετρα που βγάζει από το κέντρο της πόλης ο πελετίδης, δίνοντας από την πρώτη βδομάδα το στίγμα της νέας δημοτικής αρχής. Και πρέπει να αρχίσουμε να το προβάλλουμε δυναμικά, γιατί δεν μπορούμε να υπολογίζουμε πως θα το κάνει κανείς άλλος αντί για εμάς.

Μην χάσετε αύριο το τελευταίο μέρος με την κοσμοσυρροή της τρίτης μέρας, το hell 's bells με το οποίο βγήκε ο δημουλάς στη σκηνή για την ομιλία και κάποιες εντυπώσεις των σφων ανταποκριτών από το φεστιβάλ της πάτρας.