Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Αιωνιότητα και μια μέρα

Αν θέλει κανείς να δει τη δύναμη του κυρίαρχου λόγου και την ύπουλη επίδραση της αστικής προπαγάνδας στη λεγόμενη κοινή γνώμη, μπορεί να τη μετρήσει σε ένα επίκαιρο παράδειγμα με το ζήτημα των αιώνιων φοιτητών. Ο μέσος τηλεθεατής δε βλέπει σε αυτή την κατηγορία νέους που σπουδάζουν με πενιχρά μέσα και πρέπει να δουλεύουν παράλληλα, για να βγάλουν τα προς το ζην, μένουν σε άλλο μέρος και δεν έχουν λεφτά να νοικιάσουν σπίτι στην πόλη των σπουδών τους, άτομα γενικά που πήγε κάτι στραβά στη ζωή τους και χρειάζονται συνεπώς βοήθεια αντί για εκβιαστικά τελεσίγραφα. Αλλά φαντάζεται ρέμπελους φοιτητοπατέρες που τρώνε τα λεφτά του πατέρα και του κρατικού προϋπολογισμού και βασικά ευθύνονται για τη (δημοσιονομική) κρίση (χρέους και αξιών), μαζί με τους υδραυλικούς που δεν κόβουν απόδειξη και τους δημόσιους υπαλλήλους.
Δεν έχει τόση σημασία που στην πραγματικότητα οι αιώνιοι (λες και μιλάμε για ντέρμπυ πάο-οσφπ) δεν επιβαρύνουν στο παραμικρό τα πανεπιστήμια και την πολιτεία. Σημασία έχει μόνο πως έχουμε αποστηθίσει αυτό το σχήμα δια της συχνής τηλεοπτικής επανάληψης κι έχουμε μάθει αυθόρμητα να το θεωρούμε δική μας σκέψη κι ανάλυση, θεωρώντας τους αιώνιους φοιτητές κάτι σαν τον προ-αιώνιο εχθρό (τους εαμοβούλγαρους), που μας εμποδίζει να ξαναζήσουμε τον χρυσό αιώνα του περικλή.

Ποιος είναι όμως ο λόγος που στοχοποιούνται οι αιώνιοι φοιτητές από την κυβέρνηση, εφόσον δεν κοστίζουν τίποτα και δεν επιβαρύνουν στο παραμικρό το κράτος; Η βασική λογική είναι να γίνουν τα πανεπιστήμια ανταγωνιστικά, με κριτήρια ιδιωτικής οικονομίας, χωρίς βαρίδια (δηλ τους αιώνιους) που δυσφημούν και ρίχνουν την αποτελεσματικότητά τους, ανεβάζοντας το μέσο όρο (απο)φοίτησης. Μια παράπλευρη αλλά εξίσου σημαντική πτυχή είναι και η εξασφάλιση δεξαμενής πελατών για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια (που όλο και λιγότεροι δημοσιολόγοι νιώθουν την ανάγκη να τα αναφέρουν ως μη κρατικά, για να μη χτυπάν πολύ άσχημα στο αυτί). Αν διαβάσει κανείς εκπαιδευτικά ρεπορτάζ και αναλύσεις στον τύπο και το διαδίκτυο, θα βρει κι άλλες αντίστοιχες παραμέτρους πίσω από την επιφάνεια των πραγμάτων.

Πλάι στα άλλα ζητούμενα όμως, υπάρχει και μια γενικότερη κοινωνική στόχευση, που δεν υστερεί καθόλου σε σημασία: η εμπέδωση της προσωρινότητας, της πίεσης, της δια βίου ελαστικότητας των αυριανών εργαζόμενων, ήδη απ’ τα φοιτητικά τους χρόνια. Γιατί κανείς δεν πρέπει να νιώθει ασφαλής και μόνιμος (ακόμα και με τη σχετική έννοια που έχει αυτός ο όρος σε μια εξ ορισμού μεταβατική φάση, όπως η φοιτητική). Αλλά να νιώθει στην πρέσα, υπό διαρκή κρίση κι αίρεση (αξιολόγηση) για να είναι υποτακτικός κι υπάκουος και να συνηθίζει για να προσαρμοστεί γρήγορα και στο επαγγελματικό κάτεργο που τον περιμένει.

Παράλληλα χτυπιέται η παραδοσιακή και κακόφημη φοιτητική «ανεμελιά», που διασφαλίζει ωστόσο ένα διαφορετικό κλίμα, μια γενική ατμόσφαιρα και έμπρακτη δυνατότητα ενεργού συμμετοχής των φοιτητών στα κοινά. Είναι αυτό το περίφημο «απέξω» (έξω από την εργατική τάξη, την αλλοτρίωση και την εκμετάλλευση των κυρίαρχων σχέσεων παραγωγής) που αναλύει στο έργο του ο βλαδίμηρος για το πώς προκύπτει η επαναστατική συνείδηση. Κάτι που επιβεβαιώνεται και στην πράξη από μία άποψη (που είναι όμως η μισή αλήθεια), καθώς τα πανεπιστήμια αποδεικνύονται προνομιακό πεδίο στρατολόγησης (και για κάποιες οργανώσεις ο αποκλειστικός χώρος δράσης και ύπαρξής τους, κάτι σαν υδροβιότοπος με προστατευόμενα είδη). Το οποίο κρύβει όμως κινδύνους άλλης φύσης, που μπορεί να εκδηλωθούν στην πορεία.

Αυτή η παράμετρος επηρεάζει αποφασιστικά τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά πολλών φοιτητών κι αποτελεί το κλειδί για την ερμηνεία κάποιων τάσεων κι αρκετών φαινομένων. Εξηγεί ίσως εν μέρει –και σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες προφανώς- πώς εξανεμίστηκε η αγωνιστική παράδοση κι οι κινητοποιήσεις της διετίας 06-07’, γιατί δε βρήκαν συνέχεια τα επόμενα χρόνια, γιατί το φοιτητικό κίνημα έμεινε ουραγός και παθητικός θεατής –ως επί το πλείστο- κατά την περίοδο της κρίσης, ενώ οι όποιες αγωνιστικές διεργασίες υστερούσαν φανερά σε ένταση, συμμετοχή και διάρκεια –και αυτό παρά τη σημαντική άνοδο της πανσπουδαστικής στις φοιτητικές εκλογές της τελευταίας τριετίας.

Πολλές φορές κατά το παρελθόν –κι από εδώ επίσης- έχει ανοίξει η συζήτηση για το αν αλλάζει ή όχι τα τελευταία χρόνια η κοινωνική σύνθεση των φοιτητών, με την έννοια της αύξησης των ταξικών φραγμών. Το τελευταίο στοιχείο δεν μπορεί να αγνοηθεί, εκτιμώ όμως πως οι αλλαγές την τελευταία πχ δεν είναι τόσο δραματικές κι εντυπωσιακές, που να δικαιολογούν από μόνες τους αυτή τη νηνεμία. Αυτό που σίγουρα έχει αλλάξει πάντως είναι το γενικό πλαίσιο και η ατμόσφαιρα των πανεπιστημίων, αλλαγή που γίνεται αντιληπτή και με απλές εμπειρικές παρατηρήσεις ενός απλού περαστικού 30άρη, που είχε προλάβει το μαϊούνη. Η κρίση δε συντελεί αυτόματα στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων (ιδίως σε έναν χώρο με μεταβατικά χαρακτηριστικά, όπου δεν υπάρχει μόνιμη, σταθερή παρέμβαση στον ίδιο κόσμο και πολλά ζητούμενα πρέπει να κατακτούνται κάθε χρόνο ξανά από την αρχή). Η αδιέξοδη λογική της ατομικής λύσης κάνει πολλά παιδιά να σκύβουν το κεφάλι περισσότερο, για να χωρέσουν στο καινούριο καλούπι, και να αποφεύγουν συστηματικά κάθε συλλογική αναζήτηση, που μπορεί να τους αποπροσανατολίσει από το αυστηρό χρονοδιάγραμμα της αποφοίτησής τους. Γιατί ο χρόνος είναι χρήμα και δεν περισσεύει για αιώνιους ρεμπεσκέδες και την αιωνιότητα συν δύο.

Αντί επιλόγου παραθέτω με την ευκαιρία από τις θέσεις του κσ της κνε για το συνέδριο (που εικάζω πως θα ανέβουν κάποια στιγμή και στο διαδίκτυο) ένα απόσπασμα από το υποκεφάλαιο με τίτλο «διαμορφώνουμε τους όρους για την αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος», με μια κριτική αποτίμηση της πορείας του μας.

Στα 5 χρόνια της ύπαρξής του [το ΜΑΣ] έχει συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση, στην αντιπαράθεση με εκφυλιστικά φαινόμενα που επικρατούν στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα, στα όποια βήματα οργάνωσής του έχουν γίνει. Σήμερα έχει αυξηθεί ο αριθμός των συλλόγων, των επιτροπών ετών και επιτροπών αγώνα που συσπειρώνει.

Παρόλα αυτά η έλλειψη λειτουργία των οργάνων του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος και η απειρία από το πώς λειτουργούν, μιας και μιλάμε για χρόνια κατάσταση, οδηγούν στο να φεύγει από το επίκεντρο της δράσης μας ο σύλλογος, η οργάνωση δράσης κατά έτος, στο εξάμηνο. Να λειτουργεί πολλές φορές ως παράταξη. Το ΜΑΣ όμως δεν είναι ένα λογότυπο που μπαίνει παντού. Είναι οι σύλλογοι και οι επιτροπές που συσπειρώνει, οι οποίες πρέπει να έχουν δράση και λειτουργία οι ίδιες, μέσα στις σχολές, στα αμφιθέατρα για όλα τα ζητήματα των σπουδών, του περιεχομένου τους.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

" Σημασία έχει μόνο πως έχουμε αποστηθίσει αυτό το σχήμα δια της συχνής τηλεοπτικής επανάληψης κι έχουμε μάθει αυθόρμητα να το θεωρούμε δική μας σκέψη κι ανάλυση,"

A γεια σου και φυσικα δεν ισχυει μονο για τους φοιτητες.

Гриша

Φώντας Φ. είπε...

Ωραίο κείμενο, πολλά τα σχόλια που μπορούν να γίνουν, επέτρεψε μου να περιοριστώ στα εξής.

α)φοβάμαι πώς αυτή η παροδοσιακή φοιτητική ανεμελιά μόνο θεωρητικά είναι η υλική βάση για την ενασχόληση με τα κοινά, συχνότερα δε η χρησιμότητα της είναι να γίνεται η αφορμή για τη "μιζέρια των φοιτητικών κύκλων" (έτσι για να κάνουμε και το ρέφερενς), το ανέβασμα των ποσοστών της δαπ και το στρίμωγμα του κόσμου στα καλούπια του κυρίαρχου πολιτισμού και τα ρέστα. Με αυτό χρειάζεται αντιπαράθεση αλλά αντιπαράθεση διαφορετική από το παλιό "πρώτοι στα γράμματα, πρώτοι στους αγώνες", το οποίο λόγω εποχής μπορεί να έχει και καθαρά συστημική ανάγνωση.

β) Παλιότερα στα πανεπιστήμια ευδοκιμούσαν διάφοροι πυρήνες παραγωγής ριζοσπαστικής σκέψης και αντικουλτούρας που αν και κατηφοριζαν συχνα πυκνά προς τον αριστερισμό ή την αναρχία της εποχής εν τέλει παίζαν (και στην ελλάδα και παγκόσμια) έναν κάποιο ρόλο στην παραγωγή θεωρίας για το κίνημα, ακόμα και με τη μορφή αντιπαράθεσης. Αυτό σήμερα δεν υπάρχει ή έχει ελαχιστοποιηθεί και ενώ βεβαίως οι σύντροφοι δεν έχουν κανένα λόγο να νεκραναστήνουν οι ίδιοι σέχτες -όχι με την αντικαταστατική έννοια της λέξης- απλά για να υπάρχει "κόντρα" απ' την οποία ισως προκύψει κάτι καλό, έχουν την υποχρέωση, και όλοι οι φίλοι και συναγωνιστές μαζί τους, να προσπαθήσουν ακόμα και στα σημερινά πλαίσια ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου να αξιοποίησουν τις σπουδές τους και για τη διεύρυνση/εμβάθυνση του μαρξισμού σύμφωνα και με την ειδίκευση του καθένας. Και αυτό φυσικά δεν πιάνει μόνο σχολές φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας αλλά ακόμα περισσότερο θετικών επιστημών, ψυχολογίας και τα σχετικά.

3)Η τελευταία παράγραφος απ' τις θέσεις είναι ολόσωστη αλλά θα μπω στον πειρασμό να προσθέσω πώς όπως σε ένα παλιό κείμενο (νομιζω μετά το 18ο ?) υπήρχε η φράση "παραμένει προς διερεύνυση η σχέση σοβιετ-κομματος-εργατικού κράτους", έτσι και τώρα στο φοιτητικό κίνημα παραμένει προς τεράστια διερεύνυση (ή μήπως ανακάλυψη) η σχέση συνδικαλιστικής παρέμβασης-κνίτικης/κομματικής παρέμβασης-ανασυγκρότηση των οργάνων του φοιτητικού κινήματος.

Ανώνυμος είπε...

Το έχω ζήσει αυτο σε πανεπιστήμιο στην Αγγλία πάνω από μια δεκαετία πριν. Εργαζόμουν full time κατα τη διαρκεία της πτυχιακής και ζήτησα παράταση ενός έτους για να την ολοκληρώσω καθώς full time δουλειά σε μεγάλη εταιρεία και πτυχιακη δεν συμβαδίζουν ομααλά. Συνάντησα τον υπεύθυνο της σχολής οπού όλα μου τα επιχειρήματα έπεσαν στο κενό. Ο υπεύθυνος μου είπε αυτά περί ανταγωνιστικότητας που περιγραφετε και εσείς.

Ωστόσο κατάφερα να πάρω παράταση πληρώνοντας ,φυσικά, 1000 λίρες για ένα χρόνο. Εργαζόμουν,Είχα χρήματα και την πήρα. Τέλος πάντων , παρατάσεις θα δίνονται επι πληρωμή. Ολα για το χρήμα!!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πριν από τις απαντήσεις στους σφους αναγνώστες, δύο σημεία.
Πρώτον, το νέο τεύχος της κομεπ έχει αφιέρωμα στο λαϊκό κίνημα (τα τρία πρώτα άρθρα ειδικά θυμίζουν κάπως το σύνθημα "εργάτες-αγρότες-φοιτητές") κι ένα άρθρο του νίκου σταματόπουλου για την κατάσταση και την προοπτική του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, που βάζει κάποια ενδιαφέροντα σημεία
Το δεύτερο είναι πως αυτά που συζητάμε εδώ ως αρνητικά σημεία των καιρών, μπορεί να τα δει ίσως κανείς ακόμα και σήμερα, που δε βγαίνουν παρά λίγες συνελεύσεις στις σχολές και οι αντιδράσεις ως τώρα στο θέμα των αιώνιων φοιτητών είναι σχετικά αναιμικές. Προς το παρόν -ελπίζω- τουλάχιστον.

Καλά, προφανώς και δεν ισχύει μόνο για τους φοιτητές, γκρίσα, γι' αυτό και το αναφέρω στην αρχή του κειμένου ως ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα.

Ούτε καν, σημείο προς σημείο.
α) ναι, δεν ήταν κάτι μονοσήμαντα θετικό αυτή η φοιτητική ανεμελιά, έχει ένα φάσμα δυνατοτήτων και ποικίλων συνεπειών. Αλλά είναι ένα αντικειμενικά ευνοϊκό έδαφος, σε σχέση πχ με την καθημερινότητα του μέσου εργάτη και τα περιθώρια/τον ελεύθερο χρόνο που του αφήνει για να διαβάσει, να ασχοληθεί με (αυτό που έχουμε μάθει να λέμε) κοινά, κτλ.
β) το επίπεδο της θεωρητικής αντιπαράθεσης βαίνει μειούμενο εδώ και πολλά χρόνια, δεν είναι τωρινό φαινόμενο μάλλον. Η μαρξιστική εμβάθυνση στο αντικείμενο είναι ίσως καθήκον που βάζει πολύ ψηλά τον πήχη για να τον πιάσει ένας φοιτητής, αλλά είναι όντως κομβικό σημείο και στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί.
3 (κι όχι γ) σωστό είναι αυτό που λες. Το ζήτημα βέβαια είναι πώς θα εξειδικευτεί σε κάθε χώρο κι εκεί εγώ δεν μπορώ να πω πως έχω πλέον εικόνα από τα αμφιθέατρα για να συμβάλω με κάτι συγκεκριμένο.

Δίκιο έχετε ανώνυμε, αλλά ξεχάσατε το ψευδώνυμο :)

Ανώνυμος είπε...

Αν κάνετε μια βόλτα προς το campus της Πανεπ/λης στου Ζωγράφου θα δείτε παντού διαφημιστικές αφίσες πανεπιστημιακών φροντιστηρίων με πηχιαίους τίτλους: ΠΤΥΧΙΟ ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ
Αυτή νομίζω ότι θα είναι λίγο-πολύ η πραγματικότητα μετά από αυτό τον μεταβατικό χρόνο εφαρμογής του 4009/11 δηλ. του νόμου Διαμαντοπούλου.

Μια εικόνα πανικού από την πρώτη μέρα στο αμφιθέατρο, να μαζευτούν σημειώσεις, να μην χαθεί το μάθημα, να μην μπορείς να πεις και κουβέντα στον κάθε αυθαιρετούντα καθηγητη (συχνά διορισμένου με μόνο προσόν τις σχέσεις με κάποιο κόμμα) και ατελείωτο γλύψιμο και μέσον όχι για καλή αλλά για προβιβάσιμη βαθμολογία, μια τέτοια εικόνα δεν νομίζω ότι θα απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Θα χαθεί η οποιαδήποτε δυνατότητα διατύπωσης κριτικής ακαδημαϊκής σκέψης μπροστά στο άγχος των SOS και των φροντιστηρίων, η αγραμματοσύνη και η "κατάρτιση" θα πάνε σύννεφο. Ελπίζω να μην φτάσουμε στο επίπεδο των ΑΕΙ κάποιων πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών που οι πεινασμένοι καθηγητές έγραφαν στον πίνακα την ταρίφα για τον βαθμό στο μαθημά τους.

Επειδή υπήρξα "αιώνιος" θυμάμαι ΄χαρακτηριστικά ότι είχα τη δυνατότητα να δώσω ένα μάθημα κάποια άλλη στιγμή γιατί δεν ήθελα απλώς να το "περάσω" αλλά να το κατέχω καλά.

Και μια ακόμα σκέψη: Ο αριστερός φοιτητικός συνδικαλισμός δεν θα έχει λόγο ύπαρξης στο "Νέο πανεπιστήμιο". Ήδη έχει ξεκινήσει η κατάρρευση του. Αφ ενός γιατί θα τρέχουν όλοι και δεν θα υπάρχει χρονικό περιθωριο για κομματικές δράσεις και αφ' ετέρου γιατί αλλάζουν οι προτεραιότητες -περισσότερη σημασία θα έχουν οι "γνωριμίες" και οι "άκρες" με σκοπό την απόκτηση πτυχίου.

Και για να είμαι ειλικρινής, δεν βλέπω κάποια ανοικοδόμηση των οργάνων του πολύπαθου ΦΚ. Μακάρι να κάνω λάθος αλλά αυτή η προοπτική δεν έχει φανεί στην πράξη.

Θεμ.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

''Παρόλα αυτά η έλλειψη λειτουργία των οργάνων του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος και η απειρία από το πώς λειτουργούν, μιας και μιλάμε για χρόνια κατάσταση, οδηγούν στο να φεύγει από το επίκεντρο της δράσης μας ο σύλλογος, η οργάνωση δράσης κατά έτος, στο εξάμηνο. Να λειτουργεί πολλές φορές ως παράταξη.''

Λυπαμαι που χαλαω την νιρβανα της ΚΝΕ,αλλα το ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ παραταξη,οσο και να θελει να πλασαριστει σαν μετωπο-απο-τα-κατω-με-πρωτοβουλια-της-ΚΝΕ.

Singularity είπε...

Με πολύ λίγα λόγια το σχόλιο γιατί είμαι "αιώνια" και με έχει πιάσει κωλοπιλάλα να προλάβω να περάσω τα τελευταία μαθήματα.
Εγώ μπορεί να γουστάρω να πάρω πτυχίο στα 80 μου και να με δείξει η τηλεόραση ότι πήρα πτυχίο μετά από 62 χρόνια σπουδών. Ο Λοβέρδος, τί ζόρι τραβάει; Αφού και στην δουλειά μου συνεχώς μαθαίνω πράγματα, εκπαιδεύουμε ανθρώπους πάνω σε νέες εξελίξεις, ποιός σατανικός νους λέει ότι εμένα θα μου στερηθεί το δικαίωμα να μαθαίνω ένα αντικείμενο που αγαπώ; Τί είναι ο χρόνος στο κάτω κάτω, παρά ένα παράγωγο μέγεθος της καμπύλωσης των τριών προς την τέταρτη διάσταση. Ξέρει Γενική Θεωρία της Σχετικότητας ο Λοβέρδος; Χμμμ, το φαντάστηκα. Εγώ ξέρω!
'Αμα τη επιστροφή μου στη σχολή μετά από διακοπή 10 χρόνων, τα τελευταία 4 χρόνια πέρασα 20 μαθήματα εκ των οποίων κάποια πολύ "βαρβάτα" όπως Φ2, κβαντομηχανική Ι και κβαντομηχανική ΙΙ, χωρίς άγχος αλλά με πολύ διάβασμα, παράλληλα με τη δουλειά μου και με γνώμονα το ότι θα το δώσω το μάθημα επειδή το ξέρω και το κατέχω. Είναι δικό μου, κτήμα μου! Τώρα αναγκαστικά θα κάνω έκπτωση στα στάνταρντς μου. Σε ότι αφορά εμένα προσωπικά η αξία μου δεν μετριέται σε τίτλους, αλλά η κοινωνία αυτή τη γλώσσα καταλαβαίνει. Δεν θα της το χαρίσω.

Φώντας Φ. είπε...

Είχαν βγάλει μια αφίσσα οι ελευθεριακοί στη σχολή μου για το ζήτημα των διαγραφών, σωστή και προφανής ήταν η θέση. καμιά διαγραφή και τα ρέστα. Στο τέλος της αφίσσας υπήρχε το σύνθημα
"Το πόσο καιρό θα σπουδάζουμε θα το κρίνουμε εμείς"
ναι οκ ρε παιδιά
αλλά δε θυμάμαι να γινόταν έτσι ούτε στα σοβιετικά πανεπιστήμια της μόσχας
ούτε φυσικά και στις προσπάθειες μόρφωσης των αγροτών που έκανε το CNT στην Ισπανία.

Δυστυχώς για να παίξει αγωνιστικό ρόλο ο φοιτητής πρέπει να απαρνηθεί ως ένα βαθμό την ίδια του την ταυτότητα ως φοιτητής, αυτή που φυσικά εξακολουθεί να είναι ακόμα και σήμερα μια χαζοχαρούμενη ροζ κατάσταση που συνδιάζει με περισση ευκολία την έρευνα για επιχειρήσεις καλλυντικών ή όπλων, το λαιφσταιλ της κατανάλωσης -μεινστριμ και εναλλακτικό- και την απολίτικη στάση του "Δεν ασχολούμαι" ή "Έξω τα κόμματα".

Η ΚΝΕ και το ΜΑΣ έχουν γενικά την πολύ καλή τάση να μην χαιδεύουν αυτάκια όσον αφορά το ζήτημα των σπουδών(αν και εννίοτε το κάνει στη λογική του πρώτοι στα γράμματα κλπ). Δεν παλεύουμε για ένα χαλαρό φλου πανεπιστήμιο ενάντια στην εξειδίκευση και στο "φασισμό της επιστήμης". Τα χαρίζουμε στους μεταμοντέρνους αυτά ως θέμα για την πτυχιακή τους.

Αντίθετα το σύνθημα για ένα πανεπιστήμιο στην υπηρεσία του λαού και της εξουσίας του θέτει πολύ πιο ριζοσπαστικά και ουσιαστικά το ζήτημα. Λαική εξουσία σημαίνει ανθρώπινη, από τους κάτω εξουσία αλλά εξουσία. Κράτος. Οργάνωση της γνώσης και της μεθοδολογίας. Το να κρατηθούν ίσες αποστάσεις απο τον ακαδημαικό καριερισμό και από τον χιπισμό και τις ονειρώξεις (ας μου επιτραπεί η έκφραση απ' το διαχεριστή) για τους μάηδες του 68 που δεν ζήσαμε είναι ένας αρκετά σημαντικό στόχος.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αρκετά ενδιαφέροντα τα σχόλια, θα σταθώ επιλεκτικά σε αυτό που μου φάνηκε πως κάνει φάουλ, δηλ του πγ.
Ρε γάτε, να το πεις αυτό γενικά ως κριτική, να το δεχτώ. Να το λες για ένα σημείο που το επισημαίνει ως πρόβλημα και να μιλάς για νιρβάνα, με ξεπερνάει λίγο να πω την αλήθεια
Τέλος πάντων, με τα αποσπάσματα μπορεί να χαθεί λίγο η μπάλα, είναι καλύτερο να γίνει συνολική κριτική-τοποθέτηση επί των θέσεων και όχι από εδώ προφανώς.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Μα δεν ειναι προβλημα ρε συ Απολιθωμα,το οτι το ΜΑΣ ειναι παραταξη.

ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ειναι παραταξη το ΜΑΣ,ειναι η παλια ΠΚΣ με αλλο ονομα.Το γιατι πρεπει να πλασαριστει ως αυθορμητο μετωπο απο τα κατω δυναμεων της ΚΝΕ και ανεξαρτητων φοιτητων,με ξεπερνα.Κατι αντιστοιχο γινεται και με το ΠΑΜΕ.Ειναι κατι που εχω ξανασχολιασει.

Επειδη προλαβα την μεταβαση απο ΠΚΣ σε ΜΑΣ οσο ημουν φοιτητης,πολυ απλα τα ιδια ατομα που ετρεχαν την τοτε ΠΚΣ,πριν 3-4 χρονια,αλλαξαν ταμπελα και εγιναν ΜΑΣ,με εντολη ΚΝΕ και ΚΚΕ.Αυτο ειναι ολο.

Να πω οτι γινοταν καποια φοιτητικη κινηση απο τα κατω,οπου οι φοιτητες δημιουργουσαν (με ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ και οχι με πρωτοβουλια της ΚΝΕ) παραλληλους συλλογους-αντιστοιχο των σοβιετ και της δυαδικης εξουσιας,οπου σε αυτα θα συμμετειχαν και κομμουνιστες,τοτε ναι θα ειχαμε κατι σαν αυτο που λεει το ΚΚΕ οτι (πρεπει να) ειναι το ΜΑΣ,και οχι μια ΠΚΣ με αλλο ονομα οπως τωρα.

Ανώνυμος είπε...

Π.Γ Δεν υπαρχει αμφιβολια οτι η κριτικη που κανεις ειναι σωστη. Υπαρχουνε περιπτωσεις που γινεται ταυτιση της παραταξης με το εργατικο μετωπο και την λα ικη συμμαχια. και αυτο ακριβως ειναι το ζητουμενο να γινεται κατανοητο απο τα μελη του κομματος οτι ειναι διαφορετικο πραγμα και αυτο θα γινει με το χρονο μεσα απο την δραση. τα προβληματα που σιγουρα υπαρχουνε δεν πρεπει να ακυρωσουνε αυτο το εγχειρημα γιατι ειναι η μονη λυση να ενωθει ο λαος σε ταξικη βαση. Σε διαφορετικη περι πτωση γυρναμε σε αλλα μονοπατια του παρελθοντος χωρις βεβαια σε καμμια περιπτωση να λεω οτι εννοεις αυτο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ