Η αποκατάσταση που έρχεται

-Δηλ σοβαρολογείς τώρα;

-Ποτέ και πάντα, αν ρωτάς γενικά. Αλλά αν εννοείς τον τίτλο, όχι δεν κυριολεκτώ. Δεν περιμένω μια επίσημη κομματική αποκατάσταση του κάππου με αφορμή τον τρίτο τόμο του δοκιμίου, αλλά την πολιτική αποκατάσταση της σκέψης του και των εκτιμήσεών του, που δε θέλει κολαούζο κι επίσημες ανακοινώσεις, για να φανεί εξάλλου. Κρίνεται σε δύσκολες συγκυρίες, όπως οι διπλές εκλογές του 12’, με τις πολυμήχανες σειρήνες της αριστερής κυβέρνησης, που μάγεψαν πολλούς παλιούς συντρόφους του οδυσσέα. Κι είχαν μείνει κολλημένοι χρόνια στις πληγές του 89’, αλλά διέγραψαν μονοκονδυλιά την παρακαταθήκη που άφησε ο κάππος με τη στάση του ενάντια στον αριστερό κυβερνητισμό –όχι μόνο της εποχής του αλλά και διαχρονικά.

Τρέχα γύρευε λοιπόν τι γυρεύει η πονηρή ίσκρα στο παζάρι και τι δουλειά έχει ο λαφαζάνης πχ, ως το αριστερό άλλοθι του κυβερνητικού κρετινισμού, με τη μνήμη και το πολιτικό στίγμα του κάππου. Αυτό που γυρεύουν βασικά είναι πολιτική υπεραξία στο εκλογικό χρηματιστήριο, δίνοντας βήμα πχ στο γιο του κάππου, το θανάση, που έχει φάει το λούκι της ανεργίας του δημοσιογραφικού σιναφιού, ή με τη βαλαβάνη που είχε τίμια στάση, κάπ(π)ου, κάπως, κάποτε.

Ο κάππος έλεγε πως το επώνυμό του έχει δύο πι, γιατί το πρώτο ανήκει στον ίδιο και το δεύτερο σε όλους τους άλλους. Αλλά τα αρχικά του σχημάτιζαν μαζί δύο κάπα, το «κκ», όπως το κουκουέ και το κομμουνιστικό κίνημα, με το οποίο συνδέθηκε άρρηκτα ως το θάνατό του, εννιά χρόνια πριν, στις 10 σεπτέμβρη. Τι σχέση μπορεί να έχει λοιπόν η σύγχρονη εκδοχή της επάρατης σοσιαλδημοκρατίας κι οι ψεύτικες ανέξοδες ελπίδες που μοιράζει αφειδώς, με την πραγματική ελπίδα της κομμουνιστικής προοπτικής;

Έπειτα, δεν είναι μόνο ο όρος «αποκατάσταση» κάπως προβληματικός, κολλάει κι αλλού το πράγμα. Τι πάει να πει «που έρχεται». Και πότε έφυγε δηλ για να έρθει;

ΕΡ.: Επιστροφή στο ΚΚΕ;

ΑΠ.: Γιατί; Έφυγα;

ΕΡ.: Υπάρχει ΚΚΕ;

Απ.: Και τότε γιατί υπάρχουν δεκάδες αντιΚΚΕ ομάδες, κόμματα και πρόσωπα;

Στην ίδια συνέντευξη βέβαια –που είναι παρμένη με τη μορφή σύντομων ερωτοαπαντήσεων, σε στιλ θεοδωράκη, το 2000 στα νέα- λέει πχ και τα εξής.

ΕΡ.: Χαρίλαος Φλωράκης;

ΑΠ.: Άλλη ερώτηση.

ΕΡ.: Αλέκα Παπαρήγα;

Απ.: Προσπαθεί.

Ενώ καθησυχάζει τους φανατικούς πολέμιους του στάλιν.

Δεν τον θάψανε στα Ιεροσόλυμα. Δεν υπάρχει κίνδυνος να αναστηθεί.

Σε άλλες συνεντεύξεις του πάντως έχει σαφώς θετικές κρίσεις για τον χαρίλαο –παρά την όποια διαφωνία και αντιπαράθεσή τους- ενώ στην ίδια συλλογή κειμένων («η επανάσταση που έρχεται», με επιμέλεια του γιου του, θανάση) μπορεί να βει κανείς και το κείμενό του με τίτλο «ο αντισταλινισμός είναι δειλός αντικομμουνισμός».

Θέλω να πω δηλ πως δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να φέρουμε τον κάππο ακριβώς στα μέτρα μας, για να τιμήσουμε επιλεκτικά εκείνες τις πτυχές που μας ταιριάζουν περισσότερο, και να πετάμε ό,τι μας περισσεύει. Τον κάππο τον τιμάμε και για τις επιμέρους διαφωνίες που ίσως έχουμε με όσα έχει πει και κάνει ή για τον τρόπο με τον οποίο τα στήριξε, αλλά πρωτίστως για τη διαφωνία του και την αντίθεσή του με την επιχείρηση σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης του κουκουέ και τη μετατροπή του σε κυβερνητική τσόντα των αστικών κομμάτων. Τον τιμάμε γιατί δεν έπασχε από αφωνία την κρίσιμη ώρα, επιβεβαιώνοντας πως τα κκ είναι ζωντανοί οργανισμοί, χωρίς ομοφωνίες νεκροταφείων. Και για το ότι δεν έσπασε αυτή τη σιγή με άναρθρες πολεμικές κραυγές κατά του κόμματος, χωρίς να μπορεί να αρθρώσει κομμουνιστικό πολιτικό λόγο –όπως κάποιοι πρόσκαιροι σύντροφοί του που τους εγκατέλειψε σχετικά γρήγορα.

Τον κώστα κάππο τον τιμάμε για την ιδιαίτερη κομματικότητά του (απέναντι στο κόμμα από το οποίο δεν έφυγε ποτέ ουσιαστικά) που δεν ταυτίζεται με την τυφλή υπακοή στις άνωθεν εντολές, αλλά εκφράστηκε με εμφατικό τρόπο σε δύο (πολύ διαφορετικές μεταξύ τους) περιπτώσεις το καλοκαίρι του 89’. Την πρώτη με τα γεγονότα της τιεν αν μεν και τη δήλωσή του* πως δεν έχουμε κομματικές οργανώσεις στο πεκίνο για να έχουμε άμεση αντίληψη κι εκτίμηση για τα γεγονότα (όπως δεν έχουμε και στην ανατολική ουκρανία, θα συμπλήρωνα εγώ). Και ένα μήνα αργότερα που διαχώρισε τη θέση του από το σχηματισμό της κυβέρνησης τζανετάκη και την πολιτική γραμμή που σηματοδοτούσε ευρύτερα αυτό για μια μερίδα του κόμματος τότε –όπως φάνηκε καθαρά και από την εκδήλωση της εσωκομματικής κρίσης την επόμενη διετία.

Δεν υπάρχει λοιπόν πιο παράδοξη (και πολιτικά άτιμη) στάση από αυτή που τιμά κουτσουρεμένη τη μνήμη του κάππου και τη μερική ρήξη του με το κόμμα, για να την χρησιμοποιήσει ως όχημα προς την ενσωμάτωση, που επιλέγουν κάποιοι σήμερα ετεροχρονισμένα.

Διάλεξαν όμως λάθος άτομο. Ο κάππος κι η στάση του δεν προσφέρονται..

(Απόσπασμα από συνέντευξή του στην κυριακάτικη ελευθεροτυπία το 89’).

Ανεξάρτητα από την όποια εξέλιξη, εκτιμάτε κύριε Κάππο, ότι όλη αυτή η ιστορία έβλαψε το κόμμα σας;

-Δε νομίζω ότι βλάφτηκε το ΚΚΕ από μένα. Γιατί έδειξα ότι το ΚΚΕ αποτελείται από ανθρώπους με προσωπικότητα.

-Αυτό δεν εμπόδισε τους αντιπάλους σας, το ΠΑΣΟΚ περισσότερο, να εκμεταλλευτούν το θέμα προς όφελός τους. Η Αυριανή πχ που κάποτε σας καταλόγιζε, με το γνωστό της τρόπο, ακόμα και σχέσεις με τον Κοσκωτά εξαιτίας των καταθέσεων του ΚΚΕ στην Τράπεζα Κρήτης, μετατράπηκε σε τιμητή σας, αποδίδοντάς σας τον τίτλο του «μόνου αγνού, αγωνιστή και πατριώτη»…

-Δε διαβάζω Αυριανή. Και είμαι ο πρώτος που έχω μιλήσει ενάντια στον Αντρέα Παπανδρέου, «δεν μπορεί να λέει στο ΚΚΕ ότι κοιμόμαστε, αυτός που προσκύνησε τη χούντα» τους είπα. Από κει και πέρα, τι να εκμεταλλευτούν οι πασοκτζήδες από μένα; Ότι διαφώνησα σε μερικά ζητήματα και διαχώρισα τη θέση μου; Ας κοιτάξουν το κόμμα τους, που η ηγεσία του κατηγορείται για σκάνδαλα, για κλεψιές, για τόσα, και δε βρέθηκε να διαχωρίσει τη θέση του κανένας. Και δε δεχόντουσαν ούτε ότι υπάρχουν ευθύνες, μας λέγανε ότι είναι αθώοι, ψηφίσανε μάλιστα και υπέρ του Κουτσόγιωργα, που είναι σκαστή δωροδοκία.

Έδειχναν όμως ότι είναι ενωμένοι. Τη στιγμή που το ΚΚΕ φαινόταν να σπαράσσεται, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Νέα Δημοκρατία προχωρούσαν συσπειρωμένοι. Τα κόμματα αυτά είναι αστικά. Και συσπειρώνονται για το συμφέρον, για τα πόστα. Ενώ εμείς έχουμε ιδέες, έχουμε αρχές, όταν ξεκινήσαμε αυτό το δρόμο αποφασίσαμε να δώσουμε και τη ζωή μας ακόμα. Είναι δυνατόν να αρνούμαστε και τις ιδέες μας τώρα;