Για τη μαμά-Ρωσία

Περιμένοντας τη σημερινή συγκέντρωση για τη δεθ, η κε του μπλοκ πιάνει την ανάδραση και κάποιες εκκρεμότητες (ουρές όπως τις λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα) από τις δύο τελευταίες αναρτήσεις για την ουκρανία και την ομοφοβία, και παραθέτει συγκεντρωμένες κάποιες συμπληρωματικές σκέψεις.

Σχετικά με το πρώτο θέμα, κομβική σημασία έχει η εκτίμηση για τη θέση και το ρόλο της ρωσίας του πούτιν, που ένας κόσμος έχει συνηθίσει να την ταυτίζει και να τη βλέπει ως άμεσο διάδοχο της σοβιετικής κληρονομιάς και ιστορική συνέχεια της κραταιής αρκούδας.  Που δεν έχει τόση σημασία, όταν προέρχεται από απλό κόσμο, που σκέφτεται έτσι με τη δύναμη της συνήθειας αλλά γίνεται πολύ επικίνδυνο, όταν αρχίζει να αναπαράγεται αυθόρμητα κι ασυνείδητα από υποψιασμένους συντρόφους και συναγωνιστές με πολιτικό κριτήριο –πχ από το κκ ουκρανίας, για να το θέσουμε σε διεθνή βάση. Περιπτώσεις δηλ που ξυπνάνε ένα οακκίτικο τρολ μέσα σου και σε κάνουν να βλέπεις ένα ευρύτατο φάσμα ρωσόφιλων (ή ρωσόδουλων, κατά την ορολογία της οργάνωσης), από το λιακό που περιμένει το μόσκοβο και το ξανθό γένος ως απελευθερωτή (ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες-ραγιάδες), μέχρι τους χρυσαυγίτες και τους αριστερούς θιασώτες μια εναλλακτικής διεθνούς πολιτικής και μια προσέγγισης με τις λεγόμενες BRICs.

Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να συλλάβουμε ακόμα και τους εαυτούς μας σε αντίστοιχες φάσεις. Να παίζει πχ πριν από αθλητικές αναμετρήσεις εθνικών ομάδων ο ύμνος της ρωσίας, που είναι ίδιος με το σοβιετικό στη μελωδία (μόνο τα λόγια κατάφεραν να αλλάξουν, αυτά όμως λίγοι από εμάς τα καταλάβαιναν και δεν ακούγονται ούτως ή άλλως κατά την ανάκρουση) και να σου σηκώνεται η τρίχα από τη συγκίνηση. Να παρακολουθείς με αγωνία τις εξελίξεις στο μέτωπο της συρίας και να σε χαροποιεί ενδόμυχα η ματαίωση –την τελευταία ώρα- της επίθεσης που σχεδίαζαν οι αμερικάνοι μέσω οηε –εν μέρει εξαιτίας και της ρωσικής στάσης. Και να εκνευρίζεσαι εύλογα με την προκλητικά ελεγχόμενη ενημέρωση για τα διεθνή θέματα (από τα τεκταινόμενα στην ουκρανία ως το ιράκ με τους τζιχαντιστές) που δεν είναι απλά ευθυγραμμισμένη με την προπαγάνδα των ηπα, αλλά βγαλμένη κατευθείαν από κανάλια και διαύλους της πρεσβείας τους, θυμίζοντας τις καλύτερες στιγμές της υενεδ.

Αυτά είναι σχεδόν υγιή ανακλαστικά. Αλλά το θυμικό δεν αποτελεί τον καλύτερο σύμβουλο για μια ολοκληρωμένη πολιτική ανάλυση. Η ρωσία δεν αποτελεί δυνητικό στρατηγικό σύμμαχο ούτε κάποιο στήριγμα των λαών –πόσο μάλλον επαναστατικών εγχειρημάτων με σοσιαλιστικές αναφορές. Πέρα από τη μόσχα και το βλαδιβοστόκ, είναι μια πατρίδα με καπιταλισμό, που δεν είναι δική μας πλέον. Η ανάκτηση κάποιων σοβιετικών (γεωπολιτικών) θέσεων μετά τις ανατροπές και τη διάλυση του 91’ –καθώς το βάθος του σοβιετικού εγχειρήματος δεν επέτρεπε μια ομαλή μετάβαση τύπου κίνας στον καπιταλισμό- κι η προοπτική (ανα)συγκρότησης μιας διακρατικής ένωσης με τις δημοκρατίες και τα εδάφη της πάλαι ποτέ σοβιετικής επικράτειας δε σηματοδοτεί κάποιο είδος αναβίωσης της κρατικής οντότητας της εσσδ.

Οι όποιες αναφορές της σύγχρονης ρωσικής ηγεσίας στο σοβιετικό παρελθόν είναι επιλεκτικές και υπολογισμένες, ώστε να το μεταφέρουν στα μέτρα της και να υπηρετήσει τους τωρινούς σκοπούς της. Η εξηκοστή επέτειος της αντιφασιστικής νίκης των λαών κι η επιχείρηση να αποκατασταθεί η σημαία του κόκκινου στρατού (που σκόνταψε τελικά στη συλλογική ιστορική μνήμη και την πολύ δυναμική αντίδραση των βετεράνων) είναι πολύ νωπή και χαρακτηριστική για τις προθέσεις της. Αλλά αυτή η αδυναμία της ρωσικής αστικής τάξης να απεκδυθεί πλήρως κάθε ιστορικό στοιχείο της σοβιετικής παράδοσης (που παραμένει ζωντανή στη συνείδηση ενός τμήματος του λαού της ουκρανίας πχ) δεν την καθιστά προφανώς συνεχιστή της και αντίπαλο δέος στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή κι ευρύτερα.

Τι απομένει λοιπόν; Μένει η δύσκολη και σύνθετη συγκεκριμένη εκτίμηση για το βασικό αντίπαλο, τον πιο επιθετικό πόλο, τις αποστάσεις από κάθε αντιμαχόμενη πλευρά –με την πολύ προσεκτική κι εύστοχη διατύπωση της κετουκε- και η δυνατότητα αξιοποίησης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων απ’ τις επαναστατικές δυνάμεις. Και στον αντίποδα ο προβληματισμός για το αν είναι ιμπεριαλιστική χώρα η ρωσία και η κίνα, αν πληρούν τα πέντε κριτήρια του βλαδίμηρου, όπως περιγράφονται στην μπροσούρα για τον ιμπεριαλισμό, αν διαθέτουν χρηματιστικό κεφάλαιο και πού τις κατατάσσουν η στρατιωτική τους ισχύ κι οι ενεργειακοί τους πόροι. Τα οποία μοιάζουν –όπως επισήμαναν εύστοχα κάποιοι σφοι αναγνώστες- με προσπάθεια θεωρητικοποίησης μιας πιθανής τακτικής επιλογής, που θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα.

Β. Αφήνω ως μικρό υστερόγραφο ένα σύντομο προβληματισμό για την οικογένεια, το δικαίωμα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών στην υιοθεσία και τη σχετική κουβέντα για τα γονικά πρότυπα.

Είναι αναμφίβολο ότι ένα παιδί θα μεγαλώσει καλύτερα εκεί όπου περιβάλλεται με στοργή κι αγάπη. Συνεπώς ένα αγαπημένο ομοφυλόφιλο ζευγάρι θα εξασφαλίσει πολύ καλύτερο περιβάλλον για ένα παιδί από ό,τι μια τυπική οικογένεια ετερόφυλων γονέων με προβληματικές σχέσεις που θα αφήσουν το στίγμα τους στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Η ευτυχία και η σωστή διάπλαση ενός παιδιού δεν εξαρτάται άμεσα από τη σύνθεση και τις σεξουαλικές προτιμήσεις των γονιών του.

Είναι πράγματι έτσι; Θα θέσω έναν προβληματισμό στην κρίση της βάσης του μπλοκ. Η μητέρα μπορεί να αναπτύξει έναν σπουδαίο κι ιδιαίτερο βιολογικό-κοινωνικό δεσμό με το παιδί της, ακόμα και με το θηλασμό, που καθιστά το ρόλο της αναντικατάστατο. Παράλληλα είναι εξίσου σημαντική η ύπαρξη ενός αρσενικού προτύπου (πατέρας) στην οικογένεια για την ισορροπημένη και ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού. Που θα ολοκληρωθεί με τη συνδρομή του κοινωνικού συνόλου, του σχολείου, κτλ. Αν θεωρούμε πως τα παραπάνω έχουν όντως βάση, τότε αλλάζει και το πλαίσιο της συζήτησης σχετικά με τα γονικά πρότυπα και το επίμαχο ζήτημα που εξετάζουμε.

Όσο για τις συνέπειες της απουσίας της σοβιετικής μαμάς πατρίδας στο παγκόσμιο κοινωνικό γίγνεσθαι, μπορούμε να δούμε τις δραματικές διαστάσεις τους και στο πρώτο μέρος του κειμένου.