Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Για τη μαμά-Ρωσία

Περιμένοντας τη σημερινή συγκέντρωση για τη δεθ, η κε του μπλοκ πιάνει την ανάδραση και κάποιες εκκρεμότητες (ουρές όπως τις λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα) από τις δύο τελευταίες αναρτήσεις για την ουκρανία και την ομοφοβία, και παραθέτει συγκεντρωμένες κάποιες συμπληρωματικές σκέψεις.

Σχετικά με το πρώτο θέμα, κομβική σημασία έχει η εκτίμηση για τη θέση και το ρόλο της ρωσίας του πούτιν, που ένας κόσμος έχει συνηθίσει να την ταυτίζει και να τη βλέπει ως άμεσο διάδοχο της σοβιετικής κληρονομιάς και ιστορική συνέχεια της κραταιής αρκούδας.  Που δεν έχει τόση σημασία, όταν προέρχεται από απλό κόσμο, που σκέφτεται έτσι με τη δύναμη της συνήθειας αλλά γίνεται πολύ επικίνδυνο, όταν αρχίζει να αναπαράγεται αυθόρμητα κι ασυνείδητα από υποψιασμένους συντρόφους και συναγωνιστές με πολιτικό κριτήριο –πχ από το κκ ουκρανίας, για να το θέσουμε σε διεθνή βάση. Περιπτώσεις δηλ που ξυπνάνε ένα οακκίτικο τρολ μέσα σου και σε κάνουν να βλέπεις ένα ευρύτατο φάσμα ρωσόφιλων (ή ρωσόδουλων, κατά την ορολογία της οργάνωσης), από το λιακό που περιμένει το μόσκοβο και το ξανθό γένος ως απελευθερωτή (ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες-ραγιάδες), μέχρι τους χρυσαυγίτες και τους αριστερούς θιασώτες μια εναλλακτικής διεθνούς πολιτικής και μια προσέγγισης με τις λεγόμενες BRICs.

Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να συλλάβουμε ακόμα και τους εαυτούς μας σε αντίστοιχες φάσεις. Να παίζει πχ πριν από αθλητικές αναμετρήσεις εθνικών ομάδων ο ύμνος της ρωσίας, που είναι ίδιος με το σοβιετικό στη μελωδία (μόνο τα λόγια κατάφεραν να αλλάξουν, αυτά όμως λίγοι από εμάς τα καταλάβαιναν και δεν ακούγονται ούτως ή άλλως κατά την ανάκρουση) και να σου σηκώνεται η τρίχα από τη συγκίνηση. Να παρακολουθείς με αγωνία τις εξελίξεις στο μέτωπο της συρίας και να σε χαροποιεί ενδόμυχα η ματαίωση –την τελευταία ώρα- της επίθεσης που σχεδίαζαν οι αμερικάνοι μέσω οηε –εν μέρει εξαιτίας και της ρωσικής στάσης. Και να εκνευρίζεσαι εύλογα με την προκλητικά ελεγχόμενη ενημέρωση για τα διεθνή θέματα (από τα τεκταινόμενα στην ουκρανία ως το ιράκ με τους τζιχαντιστές) που δεν είναι απλά ευθυγραμμισμένη με την προπαγάνδα των ηπα, αλλά βγαλμένη κατευθείαν από κανάλια και διαύλους της πρεσβείας τους, θυμίζοντας τις καλύτερες στιγμές της υενεδ.

Αυτά είναι σχεδόν υγιή ανακλαστικά. Αλλά το θυμικό δεν αποτελεί τον καλύτερο σύμβουλο για μια ολοκληρωμένη πολιτική ανάλυση. Η ρωσία δεν αποτελεί δυνητικό στρατηγικό σύμμαχο ούτε κάποιο στήριγμα των λαών –πόσο μάλλον επαναστατικών εγχειρημάτων με σοσιαλιστικές αναφορές. Πέρα από τη μόσχα και το βλαδιβοστόκ, είναι μια πατρίδα με καπιταλισμό, που δεν είναι δική μας πλέον. Η ανάκτηση κάποιων σοβιετικών (γεωπολιτικών) θέσεων μετά τις ανατροπές και τη διάλυση του 91’ –καθώς το βάθος του σοβιετικού εγχειρήματος δεν επέτρεπε μια ομαλή μετάβαση τύπου κίνας στον καπιταλισμό- κι η προοπτική (ανα)συγκρότησης μιας διακρατικής ένωσης με τις δημοκρατίες και τα εδάφη της πάλαι ποτέ σοβιετικής επικράτειας δε σηματοδοτεί κάποιο είδος αναβίωσης της κρατικής οντότητας της εσσδ.

Οι όποιες αναφορές της σύγχρονης ρωσικής ηγεσίας στο σοβιετικό παρελθόν είναι επιλεκτικές και υπολογισμένες, ώστε να το μεταφέρουν στα μέτρα της και να υπηρετήσει τους τωρινούς σκοπούς της. Η εξηκοστή επέτειος της αντιφασιστικής νίκης των λαών κι η επιχείρηση να αποκατασταθεί η σημαία του κόκκινου στρατού (που σκόνταψε τελικά στη συλλογική ιστορική μνήμη και την πολύ δυναμική αντίδραση των βετεράνων) είναι πολύ νωπή και χαρακτηριστική για τις προθέσεις της. Αλλά αυτή η αδυναμία της ρωσικής αστικής τάξης να απεκδυθεί πλήρως κάθε ιστορικό στοιχείο της σοβιετικής παράδοσης (που παραμένει ζωντανή στη συνείδηση ενός τμήματος του λαού της ουκρανίας πχ) δεν την καθιστά προφανώς συνεχιστή της και αντίπαλο δέος στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή κι ευρύτερα.

Τι απομένει λοιπόν; Μένει η δύσκολη και σύνθετη συγκεκριμένη εκτίμηση για το βασικό αντίπαλο, τον πιο επιθετικό πόλο, τις αποστάσεις από κάθε αντιμαχόμενη πλευρά –με την πολύ προσεκτική κι εύστοχη διατύπωση της κετουκε- και η δυνατότητα αξιοποίησης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων απ’ τις επαναστατικές δυνάμεις. Και στον αντίποδα ο προβληματισμός για το αν είναι ιμπεριαλιστική χώρα η ρωσία και η κίνα, αν πληρούν τα πέντε κριτήρια του βλαδίμηρου, όπως περιγράφονται στην μπροσούρα για τον ιμπεριαλισμό, αν διαθέτουν χρηματιστικό κεφάλαιο και πού τις κατατάσσουν η στρατιωτική τους ισχύ κι οι ενεργειακοί τους πόροι. Τα οποία μοιάζουν –όπως επισήμαναν εύστοχα κάποιοι σφοι αναγνώστες- με προσπάθεια θεωρητικοποίησης μιας πιθανής τακτικής επιλογής, που θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα.

Β. Αφήνω ως μικρό υστερόγραφο ένα σύντομο προβληματισμό για την οικογένεια, το δικαίωμα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών στην υιοθεσία και τη σχετική κουβέντα για τα γονικά πρότυπα.
Είναι αναμφίβολο ότι ένα παιδί θα μεγαλώσει καλύτερα εκεί όπου περιβάλλεται με στοργή κι αγάπη. Συνεπώς ένα αγαπημένο ομοφυλόφιλο ζευγάρι θα εξασφαλίσει πολύ καλύτερο περιβάλλον για ένα παιδί από ό,τι μια τυπική οικογένεια ετερόφυλων γονέων με προβληματικές σχέσεις που θα αφήσουν το στίγμα τους στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Η ευτυχία και η σωστή διάπλαση ενός παιδιού δεν εξαρτάται άμεσα από τη σύνθεση και τις σεξουαλικές προτιμήσεις των γονιών του.

Είναι πράγματι έτσι; Θα θέσω έναν προβληματισμό στην κρίση της βάσης του μπλοκ. Η μητέρα μπορεί να αναπτύξει έναν σπουδαίο κι ιδιαίτερο βιολογικό-κοινωνικό δεσμό με το παιδί της, ακόμα και με το θηλασμό, που καθιστά το ρόλο της αναντικατάστατο. Παράλληλα είναι εξίσου σημαντική η ύπαρξη ενός αρσενικού προτύπου (πατέρας) στην οικογένεια για την ισορροπημένη και ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού. Που θα ολοκληρωθεί με τη συνδρομή του κοινωνικού συνόλου, του σχολείου, κτλ. Αν θεωρούμε πως τα παραπάνω έχουν όντως βάση, τότε αλλάζει και το πλαίσιο της συζήτησης σχετικά με τα γονικά πρότυπα και το επίμαχο ζήτημα που εξετάζουμε.

Όσο για τις συνέπειες της απουσίας της σοβιετικής μαμάς πατρίδας στο παγκόσμιο κοινωνικό γίγνεσθαι, μπορούμε να δούμε τις δραματικές διαστάσεις τους και στο πρώτο μέρος του κειμένου.

18 σχόλια:

κοκινος καπνας είπε...

Αυτό το τρολ σφυροδρέπανε θα ξυπνάει σε όσους από σας είστε τίμιοι στην καρδιά κι όχι πουλημένοι όλο και συχνότερα.

Γιατί σήμερα μπορεί και ο χρυσαυγίτης κι ο ψευτοαριστερός να 'ναι με τη Ρωσία, αλλά δε θα συναντηθούν στην ίδια πορεία. Μεθαύριο όμως που το παιχνιδάκι του Πούτιν θα απαιτήσει ανοικτή φαιο-"κόκκινη" συνεργασία κατά των φιλοευρωπαίων μισοδημοκρατών και κυρίως κατά της αυθόρμητης, πραγματικής Αριστεράς, η τίμια βάση της σημερινής "Αριστεράς", σε μεγάλο μέρος της, δε θα ανεχθεί να γίνει ένα με τους κανίβαλους του Ντούγκιν, στην εισαγωγή του βιβλίου του οποίου γίνεται κάλεσμα σε ενότητα Χρυσής Αυγής - "ΚΚΕ" (!!!!!) κατά της επαράτου σάπιας αστοφιλελεύθερης Δύσης. (Αλέξανδρος Ντούγκιν, Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, Εκδόσεις Έσοπτρον, 2013, Εισαγωγή Δημήτρη Κιτσίκη σελ. 9-12).

Κι επειδή ξέρω ότι είσαι και φαν των 80s, η επιστολή του Γ. Πετρόχειλου στη Χ.Α. όπου δηλώνει στήριξη στους ναζήδες και χαιρετάει "με τον εθνικό χαιρετισμό" των ταγματαλητών, έχει ως κεντρικό πυρήνα τη στροφή στη Ρωσία. Θα μου πεις, από το Ντούγκιν πώς το γύρισα στον "Η αλήθεια πατέρα είναι στους Sex Pistols", αλλά ουσιαστικά προσπαθώ να πω ότι η στροφή στη νεοτσαρική Ρωσία είναι εθνική ιδεολογία και αυτό το βλέπεις στις ανταποκρίσεις Αυγερινού (MEGA) από τη Μόσχα, που θυμίζουν ρώσικη και όχι δυτικόδουλη "ΥΕΝΕΔ".

Για τις ιστορικές καταβολές του φιλορωσισμού της ελληνικής νεοβυζαντινής αντίδρασης, θα πρότεινα στους αναγνώστες ένα - κατά την άποψή μου - κείμενο αναφοράς που γράφτηκε πολύ πρόσφατα σαν προσάρτημα στον β' τόμο της Ιστορίας του Μοριά κατά τον Μεσαίωνα του Ιάκωβου Φιλίππου Φαλμεράιερ.

«Διαβάζοντας τον Φαλμεράιερ στην εποχή των νέων τσάρων»

http://www.scribd.com/doc/235741692/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%93-%CE%96%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%B9%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%A6%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%B5%CF%81-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BD%CE%AD%CF%89%CE%BD-%CF%84%CF%83%CE%AC%CF%81%CF%89%CE%BD

Ανώνυμος είπε...

Να θυμισω οτι σημερα ο υποψηφιος ΧΑΛΙΦΗΣ ειναι στην ιταλια στην λιμνη κομο καλεσμενος της ιταλικης λεσχης ΜΠΙΛΤΕΜΠΕΡΓΚ ωστε να δωσει εξετασεις για διαχειρηστης τους στα βηματα του ιστορικου συμβιβασμου του μπερλιγκουερ. επισης στο αντιρατσιστικο νομοσχεδιο ψηφισανε παρων στην θεωρια των δυο ακρων. η ρωσια ειναι ιμπεριαλιστικη δυναμη που ψαχνει να βρει την θεση της αναμεσα στις αλλες ιμπεριαλιστικες χωρες. ο οποιοσδηποτε τακτικος ελιγμος θα διαστρεβλωθει απο το καρκινωμα του οπορτουνισμου σε θεωρια οπως εγινε και με τα λα ικα μετωπα στον πολεμο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το τρολ σφυροδρέπανε θα ξυπνάει σε όσους από σας είστε τίμιοι στην καρδιά κι όχι πουλημένοι όλο και συχνότερα.

Μάθανε πως γαμιόμαστε, πλακώσανε κι οι γύφτοι.

-Ελληνική παροιμία

ν.

Ανώνυμος είπε...

Ο κυριακάτικος Ριζοσπάστης σήμερα έχει ένα πολύ καλό άρθρο του Ε. Βαγενά για τις εξελίξεις στην Ουκρανία.

ρα

κοκινος καπνας είπε...

Να πω κι εγώ μια παροιμία ν. με αφορμή τη στάση της ελληνικής ψευτοαριστεράς στο ουκρανικό και γενικά όπου επεμβάνει η νεοτσαρική επεκτατική Ρωσία του Πούτιν - Ντούγκιν;

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει.

Υ.Γ. Το υβρεολόγιο έτοιμο το 'χετε πάντως όταν η αντιπαράθεση σοβαρεύει ή εν πάση περιπτώσει όταν ερεθίζεστε... Για παγαίνετε να διαβάστε τι έλεγε ο Νίκος ο Ζαχαριάδης γι' αυτούς που βρίζουν στον πολιτικό διάλογο...

chemist είπε...

Μαμα-Ρωσια
http://www.902.gr/eidisi/politiki/50410/ekdilosi-timis-sto-sorgkoyt-gia-niko-zahariadi-paroysia-antiprosopeias-toy-kke#/0

Ανώνυμος είπε...

Δεν ηξερα οτι η γνησια αριστερα και οι μη πουλημενοι αριστεροι στηριζουν ΝΑΤΟ ,ΕΕ , τις επεμβασεις τους,τα πραξικοπηματα τους για να μην τους πουν φιλο-Πουτινικους. Παντως αυτο που το ΚΚΕ πρεπει να απανταει τη μια περι ισων αποστασεων και αμεσως μετα στο αν ειναι με τη Ρωσια, πραγματικα κατανταει σουρεαλιστικο.

ratm

Dreaming Neon Red είπε...

Κόκκινε τρολλά, ο Κιτσίκης που παραθέτεις είναι φασιστάκι του κερατά, κι ας είναι γιος του κομμουνιστή Νίκου Κιτσίκη. Δεν έχει νόημα καν να κάτσουμε να ασχοληθούμε με αυτά που λες, που βρίσκονται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας. Να σε πληροφόρησω πάντως πως ο Λένιν απέναντι στις οπορτούνες (πχ Πλεχάνοφ, Κάουτσκι) χρησιμοποιούσε βαριούς χαρακτηρισμούς και λαϊκές εκφράσεις, εσύ συγκριτικά την έβγαλες ανώδυνα.

κοκινος καπνας είπε...

Να σου πω μονάχα ότι:

α) συμφωνώ με ΚΑΘΕ χαρακτηρισμό του Λένιν για το δίδυμο Πλεχάνοφ - Κάουτσκι

β) δε σας χρέωσα τον Κιτσίκη. Και τιμώ τον πατέρα του. Απλώς φτιάχνω ένα πάνθεο της ρωσοφιλίας. Το ότι είσαι με τον γιο Κιτσίκη στην Ουκρανία είναι δικό σου πρόβλημα κι όχι δικό μ...

Φιλικά

Ανώνυμος είπε...

Τι γίνεται ρε;! Έχουνε ξεχυθεί σε όλα τα φιλοκκε μπλογκ τρόλια από κάθε παράταξη. Ανεβασμένους βλέπω στην προπαγάνδα, πέρα από κράξιμο, τους φασίστες. Μουλάδες και μαοϊστές κλασικά γραφικοί, ενώ οι συριζαίοι τρελάθηκαν με τον Κουτσούμπα. Μέχρι τα Χριστούγεννα περιμένω αποθεωτική αρθρογραφία για την Παπαρήγα και κράξιμο στο κκε σε πιθανούς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.

τσαφ

anonymous anonymous είπε...

Να διαβαστεί ξανά και ξανά το πρόσφατο άρθρο του σ. Ελισαίου Βαγενά στο Ριζοσπάστη.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καπνά, αφού το θέτεις έτσι, βάλε με εμένα στους πουλημένους. Δε θέλω να είμαι τίμιος (οπορτουνιστής, κτλ).

Ανώνυμος είπε...

Λέτε εν τω μεταξύ να έχουμε καμιά έκπληξη στη Σκωτία; Ο αγγλικός τύπος φαίνεται να παίρνει στα σοβαρά αυτό το ενδεχόμενο.

ρα

Ιστρολλικός είπε...

Ρα, η πιθανότητα το δημοψήφισμα να βγάλει Ναι είναι μεγάλη και μόνο έκπληξη δεν θα αποτελέσει για τους ντόπιους.

Μια τέτοια εξέλιξη σίγουρα θα προκαλέσει ενδιαφέρουσες ανακατατάξεις, αλλά καλό είναι να μην τρέφουμε και τεράστιες ελίδες για το βάθος των αλλαγών.

Πάντως το ΝΚΚ που συμμετέχει στην πρωτοβουλία στηρίζει την ανεξαρτησία, σε αντίθεση με το ΚΚΒ.

Ανώνυμος είπε...

Ιστρολλικέ μέχρι λίγες μέρες πριν θα έλεγα ότι ένα αποτέλεσμα υπέρ του ΝΑΙ θα ήταν εξαιρετικά απίθανο να συμβεί. Ακόμα θεωρώ ότι θα είναι πολύ μεγάλη έκπληξη. Φαίνεται όμως ότι δεν είναι αδύνατο να συμβεί ως ένα είδος αυτοεκπληρούμενης προφητείας μιας και η παρέμβαση υπέρ του ΟΧΙ τις τελευταίες μέρες είναι νομίζω εξαιρετικά άγαρμπη. Σαφώς και δε θα έχει όπως λες βαθειές αλλαγές (αν και η παρέμβαση υπέρ του ΟΧΙ κάποιων πολύ μεγάλων επιχειρήσεων δίνει ένα πολύ μικρό τέτοιο τόνο στη θετική ψήφο), θα κάνει όμως το σκηνικό εντός ΕΕ πολύ ενδιαφέρον.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Καλές (χάριν της συζήτησης, όχι ότι συμφωνώ κιόλας) οι θεωρητικές αναλύσεις, αλλά εγώ θέλω μερικές απαντήσεις πιο "πρακτικές":

1) Στην Αν. Ουκρανία γίνεται πόλεμος. Είμαστε με τους φασίστες του Κιέβου, τους μισθοφόρους των ΗΠΑ-ΕΕ ή με το λαό και τους αντάρτες που μάχονται ενάντιά τους με όλες τις πιθανές αντιφάσεις που μπορεί να έχει το κίνημά τους; Αν δε λες "ΝΙΚΗ στις Λαικές Δημοκρατίες" τότε, στην πράξη λες "ΝΙΚΗ στους φασίστες, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ", όσες "επαναστατικές ανοησίες" κι αν εφευρίσκεις για να αμπαλάρεις την "αναλυσάρα" σου. Και το ζήτημα δεν είναι απλά το να λες "καμία εμπλοκή της Ελλάδας", αλλά το να βάλεις σήμερα στην ημερήσια διάταξη το θέμα της εξόδου της χώρας από το ΝΑΤΟ, της έμπρακτης αλληλεγγύης στο λαϊκό στρατό του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, της ανάληψης πολιτικών πρωτοβουλιών σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο κλπ. κλπ.

2) Μας απασχολεί το ερώτημα ΠΟΙΟΙ ΠΟΛΕΜΑΝΕ στον ένα στρατό και ΠΟΙΟΙ στον άλλο; Γιατί όλος ο κόσμος βλέπει ότι με το Κίεβο πολεμάνε στην ουσία οι μισθοφόροι της Blackwater, καθώς και ΝΑΤΟικοί εντεταλμένοι, ενώ οι απλοί φαντάροι του ουκρανικού στρατού, πραγματικά λαϊκά παιδιά δηλαδή που δεν έχουν κανένα λόγο να πολεμήσουν με τα ΤΑΞΙΚΑ τους αδέρφια (όσο αυθόρμητα και πρωτολειακά κι αν το αντιλαμβανονται αυτό) λιποτακτούν από τις μονάδες τους κατά εκατοντάδες και ενώνονταν με τους αντάρτες. Από την άλλη, ο στρατός των ανταρτών ΒΑΣΙΚΑ είναι απλοί, λαϊκοί άνθρωποι των περιοχών εκεί (εκτός κι αν γίναμε και εμείς αναμεταδότες της ΝΑΤΟικής προπαγάνδας περί "χιλιάδων ρώσων στρατιωτών" ή εκτιμάμε ότι μερικές δεκάδες εθελοντών από τη μια ή την άλλη χώρα μπορούσαν επί μήνες να δίνουν χωρίς λαϊκό έρεισμα τέτοιες και τόσο σκληρές και νικηφόρες μάχες). Στην τελική, εμείς δε δίνουμε το κύριο βάρος στους πολιτικούς αυτοπροσδιορισμούς, αλλά στο κοινωνικοταξικό προφίλ, έτσι δεν είναι; Ή μήπως στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ συμμετείχαν μόνο αριστεροί και κομμουνιστές-αντιιμπεριαλιστές;;;

ΥΓ. Για όσους ανατριχιάζουν με την αναφορά στο ΕΑΜικό κίνημα, υπάρχει κι ένα bonus ερώτημα: θεωρούν ότι στην Ουκρανία τίθεται σήμερα εθνικό ζήτημα και αστικοδημοκρατικό ζήτημα, στο βαθμό που η αστική τάξη της χώρας και οι δυτικοί συνέταιροί της αναθέτουν στους φασίστες τη διακυβέρνηση, καταπιέζουν σχεδόν το μισό πληθυσμό της χώρας απαγορεύοντάς του να μιλά τη γλώσσα του, διαλύουν σε ένα βράδυ την κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚ και στήνουν παραστρατιωτικές, φασιστικές ομάδες θανάτου που καίνε τα κτίρια των Συνδικάτων, ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Αν ΝΑΙ, ποιο είναι το κύριο καθήκον της στιγμής στη χώρα αυτή, για το επαναστατικό κίνημα και τους κομμουνιστές, σύμφωνα με τη Λενινιστική και Σταλινική αντίληψη;

Μποροτμπά

Ανώνυμος είπε...

3.43 η κατασταση που εχει δημιουργηθει στην ουκρανια ειναι το αποτελεσμα των ανατροπων του 1991. απο εκει και περα η προηγουμενη αστικη κυβερνηση ΓΙΑΝΟΥΚΟΒΙΤΣ που την στηριζε και το ΚΚ εφερε τον λαο στην εξαθλιωση και στην σημερινη κατασταση. ΤΟ ΚΚ ζητουσε την ενταξη της ουκρανιας στην Τ.Ε με την καπιταλιστικη ρωσια. το καθηκον της εργατικης ταξης συμφωνα με τον ΛΕΝΙΝ ειναι να παλεψει κατω απο την δικη της ταξικη σημαια για αλλαγη ταξης στην εξουσια και να μην διαλεξει καπιταλιστη. οσο για το ΕΑΜ ειχε μαζι το 80% του λαου και αντι να παρει την εξουσια υπεγραψε ΣΜΑ ΛΙΒΑΝΟ ΚΑΖΕΡΤΑ ΒΑΡΚΙΖΑ οδηγωντας τον λαο στην σφαγη. Και βεβαια δεν υπαρχει κανενα παραδειγμα διεθνως που η εργατικη ταξη να πηρε την εξουσια με αυτον τον τροπο. παντου καταστροφη ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

αλβανόφιλος είπε...

Το αντισταλινικό 3ο συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας (1956)