Για τη δουλειά στους μαθητές

Χτες κυκλοφόρησαν μαζί με τον οδηγητή του σεπτέμβρη, οι θέσεις του κσ της κνε για το 11^ο συνέδριο της οργάνωσης, που θα γίνει στο τέλος αυτής της χρονιάς, μαζί με το σχέδιο καταστατικού που προτείνεται προς ψήφιση· ένα σημαντικό κι ενδιαφέρον κείμενο, που πιάνει μια σειρά καίρια ζητήματα και δίνει πολλές αφορμές για πλούσια συζήτηση.

Αυτό που ξεχώρισα μεταξύ άλλων στο πρώτο ξεφύλλισμα, με ένα γρήγορο σκανάρισμα και μια διαγώνια ανάγνωση, είναι οι διάσπαρτες αναφορές για τη δουλειά στους μαθητές, την (ως ένα βαθμό) ανησυχητική κατάσταση που επικρατεί στο μαθητικό κίνημα και τα άμεσα πρακτικά μέτρα που χρειάζονται για την αντιμετώπισή της.

Στη θέση 4, για την πορεία ανάπτυξης της κνε, αναφέρεται ενδεικτικά: η ΚΝΕ ανανέωσε τις γραμμές της σε όλους τους χώρους, αναδείχθηκαν νέα στελέχη, τροφοδότησε με νέα μέλη τις γραμμές του Κόμματος. Εκτιμάμε όμως ότι παραμένει ως δικό μας πρόβλημα, ξεκινώντας από το ΚΣ και τα άλλα καθοδηγητικά όργανα, οι καθυστερημένοι ρυθμοί στρατολογίας. Αφορά ιδιαίτερα στους μαθητές των ενιαίων και τεχνικών σχολείων, όπου υπήρξαν κενά στη συνεχή ανανέωση και ανάπτυξη, ζήτημα κρίσιμο για την ανάπτυξη της ΚΝΕ συνολικά.

Αυτό το τελευταίο αναπτύσσεται ξεχωριστά και στη θέση 30: «Η ανάπτυξη στους μαθητές είναι ζήτημα που καθορίζει την ανάπτυξη όλης της ΚΝΕ. Αποτελεί προϋπόθεση για την τροφοδότηση των γραμμών της ΚΝΕ στους χώρους δουλειάς, στις επαγγελματικές σχολές, στα ΤΕΙ και στα πανεπιστήμια» (η ιεράρχηση προφανώς δεν είναι τυχαία). Όπου εκτιμάται επίσης, και σωστά κατά τη γνώμη μου, πως τα μαθητικά φεστιβάλ είναι η καλύτερη προσπάθεια που έχει γίνει σε αυτή την κατεύθυνση (να μεγαλώσει δηλ η επιρροή της κνε στα σχολεία) και πρέπει να τη στηρίξουμε περισσότερο.

Στη θέση 23 τέλος, για το δυνάμωμα της συλλογικής αγωνιστικής δραστηριότητας μες στα σχολεία, σημειώνονται μια σειρά πρωτότυπες μορφές και μέσα: ταυτόχρονα ο προσανατολισμός μας βρίσκεται στην ανάπτυξη συλλογικών δραστηριοτήτων και ομάδων μουσικών, θεατρικών, έρευνας και συλλογικών εργασιών, αθλητικών, δημιουργίας εντύπων, site κι άλλων, με καλά δουλεμένο και προσαρμοσμένο περιεχόμενο και μορφή.

Γίνεται μια κριτική αναφορά στην πείρα των μαθητικών συντονιστικών πόλεων «τα οποία δημιουργήθηκαν κι έπαιξαν ρόλο σε φάσεις ανόδου των μαθητικών αγώνων για το συντονισμό της πάλης τους» αλλά «δεν μπόρεσαν και ίσως να μην μπορούσαν ούτως ή άλλως να αποτελέσουν μορφή μόνιμης συσπείρωσης των μαθητών».

Και μπαίνει ως στόχος και προς συζήτηση η ανάγκη «να περάσει σε ανώτερο επίπεδο η οργανωμένη έκφραση των μαθητών, τα μαθητικά συμβούλια, όχι με την έννοια μόνο ενός συντονισμού, αλλά από το επίπεδο του σχολείου σε επίπεδο πόλεων και πανελλαδικά με εκλεγμένα συμβούλια».

Από τη δική μου πλευρά θέλω να διατυπώσω συμπληρωματικά δυο –τρεις προσωπικές σκέψεις, χωρίς προφανώς να έχω συνολική εικόνα κι ολοκληρωμένη άποψη.

Όποιος σφος έχει κάνει έστω και μία εξόρμηση σε σχολείο, είναι σε θέση να καταλάβει νομίζω πως αν γενικά χρειάζεται ευελιξία, φαντασία και πρωτότυπες μέθοδοι, για να προσεγγίσουμε και να «ξεκουνήσουμε» τον κόσμο, με τους μαθητές αυτά τα στοιχεία απαιτούνται στο πολλαπλάσιο, λόγω και της ιδιαιτερότητας της ηλικίας. Κι αν δεν είσαι λίγο κοινωνικός και μαζικός, λίγο εξοικειωμένος με κάποια ζητήματα που μπορεί να κουβεντιάζουν μεταξύ τους (ηλεκτρονικά, αθλητικά, τηλεοπτικές σειρές) κινδυνεύεις να ιώσεις πως σας χωρίζει χάσμα γενεών, χωρίς να έχεις πατήσει καν τα πρώτα –άντα. Την ίδια περίπου γεύση που μπορεί να αποκομίσεις δηλ κι από ένα μαθητικό φεστιβάλ, με ένα εντελώς πλούσιο, ευέλικτο πρόγραμμα και τις δραστηριότητες τύπου παρκούρ, όπου έχεις ένα σωρό άγνωστες λέξεις κι αναρωτιέσαι πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ήσουν εσύ μαθητής.

Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο σύνθετη και απαιτητική, καθώς στα σχολεία καλλιεργείται πολύ έντεχνα κι από χίλια κανάλια το στερεότυπο του δογματικού συντηρητικού κνίτη, που ζει πίσω από τον ήλιο και είναι κολλημένος στα πολιτικά και το κόμμα. Είναι σίγουρα πολύ δύσκολο και μεγάλη μαγκιά για ένα μικρό συντροφάκο να κολυμπήσει μόνος του κόντρα στο ρεύμα, να εξηγήσει στους συμμαθητές του γιατί δεν έχει δικό του λογαριασμό στο φέις-μπουκ, ή τι επιφυλάξεις έχει για το μεγάλο χαφιέ του διαδικτύου (αν και υποψιάζομαι πως υπάρχει πλέον μεγαλύτερη ελαστικότητα, για αυτές ειδικά τις ηλικίες και πως η πιο «σκληρή» γραμμή του προηγούμενου διαστήματος είχε συγκεκριμένη σκοπιμότητα, να σφίξει ο κλοιός και να εντοπιστούν κρούσματα, που εκφράζονται τώρα πια ανοιχτά από τις γνωστές ιστοσελίδες). Ή να στηρίξει θεωρητικά και στην πράξη την επιλογή του να απορρίψει όλα τα ναρκωτικά και τη ζωή με δόσεις –σε μια ηλικία που βιώνει έντονα πολλά αδιέξοδα και βρίσκει συχνά καταφύγιο στην απατηλή παρηγοριά των ουσιών.

Δε σταματάει όμως εκεί η καλλιέργεια του στερεότυπου, που εντάθηκε ιδιαίτερα μετά το 08’ και τις διαδηλώσεις για τη δολοφονία του αλέξη γρηγορόπουλου, και ας ήταν η κνε αυτή που κινητοποίησε ίσως τους περισσότερους μαθητές εκείνο το μήνα –ας θυμηθούμε και την «αδέσποτη» σφαίρα που χτύπησε ένα μικρό σφο μαθητή στο περιστέρι, λίγες μέρες αργότερα. Το αποτύπωμα του δεκέμβρη μπορεί να έσβησε σταδιακά –όπως φαίνεται κι από τις τάσεις προτίμησης των αστυνομικών σχολών τα τελευταία χρόνια, που εξασφαλίζουν μια κάποια ‘σιγουριά’ εν μέσω κρίσης- αλλά έμεινε ανεξίτηλο ως προς την καχυποψία απέναντι στην οργάνωση κι εν γένει κάθε μορφή οργανωμένου κινήματος –που δεν εξαντλεί τη δική του δράση στα αντιμπατσικά αντανακλαστικά και τις εκτονώσεις λουδίτικου τύπου. Και διατηρήθηκε ως τάση, καθόλου τυχαία, αλλά ακριβώς γιατί καλλιεργήθηκε.

Στις νεότερες μαθητικές γενιές είναι αισθητή η επίδραση του δηλητηρίου των ναζιστικών φιδιών στις νεανικές συνειδήσεις. Η στρεβλή έκφραση της ανάγκης για συλλογικότητα και η προγονοπληξία, η υστερική αναζήτηση μιας αίσθησης ανωτερότητας που να ισοφαρίζει τις σφαλιάρες στην καθημερινή ζωή, βρίσκει το ιδανικό της συμπλήρωμα στις ανιστόρητες αναλύσεις και τον (ολοένα και λιγότερο) συγκαλυμμένο αντικομμουνισμό των σχολικών εγχειριδίων.

Ψάχνεις για το μεγαλείο, που σου μάθαν στο σχολείο, κι εγώ ξένος μετανάστης σου ελλάς.

Η απήχηση των φιδιών στις εργατικές συνοικίες και παιδιά με λαϊκή καταγωγή, καθιστά ακόμα πιο επιτακτικό το καθήκον να παρθούν πρωτοβουλίες και δράσεις για την άμεση αντιμετώπισή τους.

Υπάρχουν πολλά ακόμα που θα μπορούσαμε να σημειώσουμε, πχ για τη δουλειά και το συντονισμό με τις λαϊκές επιτροπές, τις τοπικές κοβ, κτλ, όπου εκτός από την προσέγγιση και το «ταρακούνημα» του κόσμου, που γράφω και παραπάνω, χρειάζεται ίσως και το δικό μας ξεκούνημα από τη ρουτίνα και την πεπατημένη των περασμένων χρόνων, που έχει συγκεκριμένο ταβάνι και δυνατότητες. Αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης.

Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, θα σταθώ στο σύνθημα που αναφέρεται στις θέσεις: «δίνουμε ζωή στο σχολείο, κάνουμε τη ζωή σχολείο». Για να συμπληρώσω πως το μεγαλύτερο σχολείο είναι αυτό της οργανωμένης πάλης, της καθημερινής δράσης από τις γραμμές της οργάνωσης. Και είναι στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί, να θητεύσουν σε αυτό το σχολείο και να αφομοιώσουν πολλές γνώσεις, όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά, κάθε ανήσυχο μυαλό και πρωτοπόρο στοιχείο.