Gangsta's paradise

Με τους γκάνγκστερ να έχουν την τιμητική τους και τα γεγονότα της εβδομάδας να μας προσπερνούν χωρίς οίκτο, σαν τροχοφόρα -ου μην και πυραυλοκίνητα- χρειάζεται μάλλον να τα βάλουμε κάτω και να τα καταγράψουμε, για να τα χωνέψουμε και να τα αποτιμήσουμε.

Τζάμπολ με μπάσκετ. Τις προάλλες ο Τσίπρας συνάντησε στο Μαξίμου το μεγαλύτερο σεσημασμένο γκάνγκστερ των ευρωπαϊκών γηπέδων, εν όψει της μετονομασίας του κλειστού του ΟΑΚΑ σε στάδιο Νίκος Γκάλης (που δε νομίζω να τη βλέπουν με θετικό μάτι κάποιοι από τους έμμεσα εμπλεκόμενους αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία). Ο Αλέξης έκανε τη λεζάντα του κι έδωσε τροφή σε αυτές των memes, υψώνοντας μεσαίο δάχτυλο στην μπάλα και τη νοημοσύνη μας με τα επικοινωνιακά κόλπα του, που όμως δεν είναι τόσο φτηνά, όσο τα πολιτικά τεχνάσματα της ΔΦΑ.

Εσύ Αλέξη πάρ' τους τα λεφτά
Κι εσύ Γκάλη, πάρ' τους το κεφάλι

Κι ύστερα, κάνει σε κάποια φάση στον Γκάλη (τον παίκτη του 21ου αιώνα) την ηλίθια ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: "πώς το κάνατε αυτό;", "πώς στεκόσασταν στον αέρα;" ή κάτι τέτοιο.
Κάτι του απάντησε ο Γκάνγκστερ για να ξεμπερδεύει, αλλά ξέχασε να του πει για το σπάσιμο της μέσης, την κίνηση σήμα-κατατεθέν του, που τον καθιέρωσε. Θα καταλάβαινε άλλωστε κι ο Αλέξης, γιατί γνωρίζει πολύ καλά από επικύψεις, πάσχοντας από κλασική περίπτωση οσφυοκαμψίας.

Μια άλλη ελπιδοφόρος συνάντηση ήταν αυτή μεταξύ της ΛαΕ και της Χριστιανικής Δημοκρατίας, που κατέληξαν σε συμφωνία για κοινή δράση. Υπό άλλες συνθήκες, αυτή θα ήταν η σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι της υπομονής για τα Εαακ (και το κομμάτι της Εαακ που φλερτάρει πολιτικά με το Λαφαζάνη). Αλλά αυτοί προφανώς είναι αποφασισμένοι να υποστούν το μαρτύριο της σταγόνας και να πιουν το πικρό φαρμάκι ως τον πάτο, σφυρίζοντας αδιάφορα για την πραγματικότητα.

Περνάμε τώρα σε άλλου είδους γκάνγκστερ, καθώς η ελληνική αστική τάξη κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της, για να δικαιώσει τον ισχυρισμό λούμπεν (αστική τάξη) που χρησιμοποιούσε και η 17Ν στις ανακοινώσεις της. Επειδή όμως δεν υπάρχουν στοιχεία κι αποδείξεις για να συνδέσει κανείς το πλήρωμα του NOOR1 που αποδεκατίζεται μυστηριωδώς σαν τους δέκα μικρούς νέγρους της Αγκάθα Κρίστι, με την τυχαία αυτοανάφλεξη ενός προβληματικού μοντέλου Πόρσε, τον κομιστή το αφεντικό του, και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών τύπου Μπογκοτά, κι επειδή όπως έλεγε σε μια παράστασή του ο Ζαραλίκος: "έκανα το νούμερο αυτό, με τσιμεντένια παπούτσια και δε μου πάνε καθόλου, πιστέψτε με", δεν μπορούμε να είμαστε κατηγορηματικοί και να καταλήξουμε σε βιαστικά συμπεράσματα για το τι ακριβώς έγινε. Είναι τέτοια, εξάλλου, η κατασκοπευτική ατμόσφαιρα των ημερών, που κάποιοι υποψιάζονται πως μπορεί ο Μαυρίκος να σκηνοθέτησε το θάνατό του, για να εξαφανιστεί αθόρυβα από το προσκήνιο.

Υπάρχουν όμως μερικά εύλογα ερωτήματα, όπως: ποιος ήταν τέλος πάντων αυτός ο Μαυρίκος και πώς βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα ο εκδότης μιας τόσο ανυπόληπτης εφημερίδας. Καθώς επίσης, το κλασικό ερώτημα "cui bono?", ποιος ωφελείται δηλ από τις εξελίξεις.

Σε άλλα μαφιόζικα νέα, στα ανυπότακτα Εξάρχεια φαίνεται να υπάρχει μια άλλου είδους κόντρα για τον έλεγχο της πλατείας, εξίσου σκοτεινή και μπερδεμένη. Και δεν εννοούμε πχ εργατικό έλεγχο στα μέσα παραγωγής. Κι αν είναι δεδομένη η ύπαρξη μιας πρωτοβουλίας κατοίκων που προσπαθούν να κρατήσουν την περιοχή καθαρή από πρέζα και μαφία (που πάνε μαζί), υπάρχει και μια άλλη πλευρά, με την προ μηνών ένοπλη συγκέντρωση στην πλατεία ή με το προχτεσινό μαφιόζικο χτύπημα, μέρα μεσημέρι, σε πολυσύχναστο δρόμο κατοικημένης περιοχής, που παραπέμπει ευθέως σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Κι αυτό που βασικά αποδεικνύεται είναι ότι καθίστανται πια εντελώς δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ πολιτικού και ποινικού τομέα, ή μάλλον του δεύτερου που χρησιμοποιεί ως μανδύα τον πρώτο και διάφορες "κινηματικές αναφορές".

Τουλάχιστον έχουμε ελευθερία έκφρασης κι έτσι το κάθε αφεντικό μπορεί να παρεμβαίνει ζωντανά στο κανάλι του, να επαναφέρει με κομψό τρόπο στην τάξη τους υπαλλήλους του, όταν παρεκκλίνουν της γραμμής του μέσου κι όταν καταφέρονται ενάντια στην ιδιωτική πρωτοβουλία ή στο κράτος που αφήνει τρύπες στις κοινωνικές δομές του.

Του Πάνου Ζάχαρη

Και να φανταστείς ότι αυτός λογίζεται ως η καλή και τίμια περίπτωση αστού καναλάρχη (αντίθετα με το διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο Μεγκα) που έχει στο τσεπάκι μία τηλεοπτικά άδεια.
Και να φανταστείς ότι αυτά τα κανάλια για μερικούς συνιστούν τεκμήριο δημοκρατικής πολυφωνίας. Όχι σαν τη σοβιετία, όπου τα έλεγχε όλα το κράτος...
Και να σκεφτείς πως αυτό το ερπετό που γίνεται σκυλάκι για να γλείφει τα πόδια του αφεντικού του και να γρυλίζει σε όσους καταφέρονται εναντίον του, ο Δήμος Βερύκιος, πριν από 25 χρόνια έγραφε στο Ριζοσπάστη!

Εκεί όπου αρθρογραφούσε δηλ κατά διαστήματα κι ο Κοτζιάς, ως υπεύθυνος ιδεολογικής επιτροπής, που μαθημένος πια στην αστική πολυφωνία, δυσφορούσε φανερά σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη με τις ερωτήσεις που του έκανε ο Μπογιό, και το έδειξε χωρίς πολλές διπλωματικές ευγένειες (όπως θα επέτασσε το αξίωμα και το υπουργείο του). Την επόμενη φορά μπορεί να υπαγορεύσει απευθείας και τις ερωτήσεις που θέλει να του κάνουν, γιατί έχει παραγίνει το κακό. Α, ρε Κοντομηνά που θέλετε...

Το πιο απρόσμενο χαμπέρι της βδομάδας ωστόσο και βασικά η μοναδική είδηση που βγήκε από τη νιοστή εμφάνιση του Λεβέντη στο Χατζηνίκο, είναι αυτή.

Ω ναι, την άλλη Δευτέρα, θα είναι κοντά μας, θα είναι μαζί μας!
Ποιος να το 'λεγε...