Οι ενδοαστικές κόντρες στη Βρετανία και τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα

Είχα κατά νου να γράψω ένα κείμενο σχετικά με το επικείμενο δημοψήφισμα στη Βρετανία για την παραμονή ή την έξοδο της χώρας από την ΕΕ. Από τη στιγμή που άνοιξε ήδη όμως αυτή η κουβέντα στο μπλοκ, ομολογώ πως τα περισσότερα από όσα ήθελα να πω, τα είδα γραμμένα σε σχόλια άλλων σφων και δεν κρίνω σκόπιμο να τα επαναλάβω με άλλα λόγια. Ανάμεσά τους ξεχωρίζω και σημειώνω την ατάκα του Ijon Tichy για τους αστούς που (κάποιοι φαντασιώνονται πως) θα μας δώσουν ακόμα και το δημοψήφισμα με το οποίο θα ανατρέψουμε (ή τέλος πάντων θα κλονίσουμε) την εξουσία τους -εκτός από το σκοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε.

Υπέπεσε παρόλα αυτά στην αντίληψή μου ένα σημερινό σχόλιο του γνωστού κουκουεδολόγου, ιδρυτικού μέλους του ΙΚΕΑ (της ιστοσελίδας κομμουνιστών εργατικού αγώνα) και συντάκτη της ΕφΣυν, Γ. Πετρόπουλου, που πίστεψε ότι έβγαλε λαβράκι για τις αντιφάσεις του ΚΚΕ και την ασυνέπεια λόγων και λόγων, αναλόγως πού και σε ποιον μιλάει.

Σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ, στις 8 Ιουνίου, ο Δημ. Κουτσούμπας είπε για το δημοψήφισμα στη Βρετανία:
«Πολλοί... μπορεί να σκέφτονται ότι το ΚΚΕ μάλλον θα είναι με το Brexit στη Βρετανία. Οχι, τους λέμε, κάνουν λάθος. Δεν είμαστε ούτε με το Brexit ούτε με το Bremain, ούτε με το “ναι”, ούτε με το “όχι”».
Στον χθεσινό «Ριζοσπάστη» διαβάσαμε μια ομιλία που έκανε στο Λονδίνο ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. του κόμματος.
Εκεί, όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα, ο ομιλητής είπε:
«Χαιρετίζουμε τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες στην Αγγλία και την Ιρλανδία και εκτιμούμε που ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας υποστηρίζει το “όχι” στην Ε.Ε.».
Τελικά ποια είναι η θέση του ΚΚΕ;
Αυτό που λέει ο Δημ. Κουτσούμπας ή αυτό που λέει ο Γ. Μαρίνος;
Ή και τα δύο είναι σωστά γιατί το ΚΚΕ άλλα λέει εντός Ελλάδος κι άλλα εντός Βρετανίας;

Επειδή είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο συντάκτης της ΕφΣυν (καταξιωμένος κκεδολόγος, κτλ) δεν έκανε τον κόπο να διαβάσει όλο το κείμενο στο Ρίζο με τα αποσπάσματα της ομιλίας του Γ. Μαρίνου, το πιο πιθανό είναι ότι ακολουθεί τη γνωστή τακτική "πες-πες κάτι θα μείνει" και βασικά το σκεπτικό του Άδωνη, ο οποίος αναπαράγει διάφορους αστικούς μύθους, ψευδογεγονότα, κτλ, όχι γιατί δεν είναι αρκετά έξυπνος να ξεχωρίσει τι είναι πραγματικό και τι όχι, αλλά γιατί υπολογίζει ότι ελάχιστοι από το κοινό του θα μπουν στον κόπο να ψάξουν πώς και τι, και ότι -ακόμα κι αν βρούνε την αλήθεια- η επικοινωνιακή ζημιά θα έχει ήδη γίνει. Σημασία δεν έχει η αλήθεια, αλλά τι θα μείνει στον κόσμο, κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά τα διάφορα (και διαφόρων χρωματισμών) παπαγαλάκια.

Ιδίως αν απευθύνονται σε ένα εναλλακτικό αναγνωστικό κοινό, που είναι έτοιμο να τα χάψει όλα (απ' τη στιγμή που ψηφίζει ακόμα Σύριζα, στη μεγάλη πλειοψηφία του).

Σε κάθε περίπτωση, έχει ενδιαφέρον να δει κανείς τι πραγματικά λέει ο Μαρίνος στην παρέμβασή του και αν όντως έρχονται σε αντίθεση με όσα είπε ο ΓΓ (παραλείπω ένα μέρος από τα αποσπάσματα που παραθέτει ο Ριζοσπάστης, και βάζω δικές μου υπογραμμίσεις αντί για αυτές που έχει το χτεσινό κυριακάτικο φύλλο).

«Παρά τη σχεδιασμένη δράση ενός καλοπληρωμένου προπαγανδιστικού μηχανισμού, παρά την παρέμβαση αστικών δυνάμεων που προσπαθούν να υποτάξουν τη λαϊκή θέληση, παρά την προσπάθεια οπορτουνιστικών κομμάτων, όπως το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που στηρίζει και εξωραΐζει την ΕΕ, σημαντική μάζα λαϊκών δυνάμεων αντιδρά, ασκεί κριτική, καταδικάζει την ΕΕ με διαβαθμίσεις στο βάθος της συνειδητοποίησης του ιμπεριαλιστικού της χαρακτήρα. 

Αποδεικνύεται ότι η ΕΕ όχι μόνο δεν οδήγησε στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών αλλά στα κράτη - μέλη της οι λαοί αντιμετωπίζουν πολύ οξυμένα, χρόνια προβλήματα. 

Συμπερασματικά, η ΕΕ από τη γέννησή της μέχρι σήμερα, (ως μετεξέλιξη της ΕΟΚ), είναι διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία που εκφράζει και υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, κατά της εργατικής τάξης, κατά της φτωχής αγροτιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της Ευρώπης. Κι αυτή η πορεία διαψεύδει και εκθέτει τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, που προσπαθούν να καρφώσουν στο μυαλό των εργαζομένων ότι η ΕΕ ήταν καλή, φιλολαϊκή και δήθεν χάλασε στην πορεία. 

Αυτή η λεγόμενη "φυγή προς τα εμπρός" επιχειρεί να απαντήσει στα προβλήματα που προκαλούν η ενίσχυση των "φυγόκεντρων" τάσεων, η στάση τμημάτων της αστικής τάξης και πολιτικών δυνάμεων που αντιτίθενται στην ενοποίηση και στοχεύουν στη χαλάρωση των ενιαίων μηχανισμών και δεσμεύσεων της ΕΕ για κάθε κράτος - μέλος.
Ο στόχος της καπιταλιστικής ενοποίησης δεν μπορεί να ακυρώσει την αντικειμενική τάση της ανισόμετρης ανάπτυξης στο εσωτερικό της ΕΕ ούτε μπορεί να διαγράψει το ρόλο των αστικών κρατών (εθνοκρατική βάση), που αποτελούν την έδρα των μονοπωλίων, σημαντικό πεδίο για τη συσσώρευση κεφαλαίου. Τα αστικά κράτη αποτελούν τη βάση για την εφαρμογή δημοσιονομικών πολιτικών, προγραμμάτων χρηματοδότησης και φοροαπαλλαγών προς όφελος των δικών τους μονοπωλίων.
Οι δυσκολίες στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, οι ανισότιμες σχέσεις μέσα στην ΕΕ και οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της, στο εσωτερικό των κρατών και μέσα στην ίδια την αστική τάξη κάθε κράτους αποτελούν παράγοντες της εμφάνισης και ανάπτυξης του λεγόμενου "ευρωσκεπτικισμού". 

Επί της ουσίας, εκφράζει τα συμφέροντα και τις στοχεύσεις τμημάτων του κεφαλαίου αλλά η τάση αυτή έχει διαφορετικές παραλλαγές. Φορείς του "ευρωσκεπτικισμού" είναι εθνικιστικά, ρατσιστικά ή και φασιστικών αντιλήψεων κόμματα, όπως π.χ. το Κόμμα για την Ανεξαρτησία της Βρετανίας (UKIP) του Φάρατζ, το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, η "Εναλλακτική για τη Γερμανία" και παρόμοια σχήματα στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και στην Ελλάδα, π.χ. η φασιστική Χρυσή Αυγή. 

Αλλά η τάση του "ευρωσκεπτικισμού" εκφράζεται επίσης σε κόμματα που χρησιμοποιούν αριστερή ταμπέλα, ασκούν κριτική ή απορρίπτουν την ΕΕ και το ευρώ, υποστηρίζουν το εθνικό νόμισμα, αναζητούν άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες αλλά σε κάθε περίπτωση κινούνται εντός των καπιταλιστικών τειχών. 

Τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων της βρετανικής αστικής τάξης 

Διαχρονικά, ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης της Βρετανίας εκφράζουν την αντίθεσή τους σε βασικούς άξονες της "ευρωπαϊκής ενοποίησης". 

Ενώ έχει επικυρώσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις άλλες Συνθήκες, δεν συμμετέχει στην Ευρωζώνη, δεν έχει υπογράψει τη συμφωνία Σένγκεν και κινείται στο πλαίσιο ενός ειδικού - ας πούμε - καθεστώτος, με εξαιρέσεις, όπως η μη συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Σύστημα Εποπτείας και Εξυγίανσης των Τραπεζών, απορρίπτοντας έτσι τον έλεγχο του τραπεζικού της συστήματος και γενικότερα του χρηματοοικονομικού κέντρου, του γνωστού ως Σίτι του Λονδίνου, το οποίο είναι έδρα μεγάλων ναυτιλιακών εταιρειών Ελλήνων εφοπλιστών. 

Η ειδική συμφωνία ΕΕ - Βρετανίας, που υπογράφτηκε το Φλεβάρη του 2016, δεν αφορά μόνο τον περιορισμό των επιδομάτων προς τους μετανάστες και τα παιδιά τους, αλλά δίνει δυνατότητες στη Βρετανία να εποπτεύει τους δικούς της χρηματοπιστωτικούς θεσμούς, να φρενάρει τη διαδικασία της ενοποίησης. 

Το δημοψήφισμα στις 23 Ιούνη, που αποφάσισε το Συντηρητικό Κόμμα, είναι ένα βήμα μπροστά από τα συνηθισμένα δημοψηφίσματα που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια για την ένταξη μιας χώρας ή για την έγκριση μιας Συνθήκης, όπως έγινε στη Γαλλία ή στη Δανία τη δεκαετία του '90 ή για το "ευρωσύνταγμα", στη Γαλλία και την Ιρλανδία το 2005. 

Για την εξέταση των συνθηκών μέσα στις οποίες ισχυρά τμήματα του βρετανικού κεφαλαίου υποστηρίζουν το Brexit πρέπει να σημειώσουμε ότι τα προηγούμενα χρόνια η επίδραση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης οδήγησε σε αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στην ΕΕ κι αυτό εκφράστηκε έντονα στη διάρκεια της κρίσης, που έδειξε καθαρά πως η Γερμανία κέρδισε στην κούρσα του ανταγωνισμού σε βάρος της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας. 

Παράλληλα, σε διεθνές επίπεδο σημειώθηκαν αλλαγές στη θέση ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, σε βάρος των ΗΠΑ, προς όφελος της Κίνας, που εκπληρώνει ιδιαίτερο ρόλο στην καπιταλιστική συμμαχία των ΒRICS από κοινού με τη Ρωσία, την Ινδία, τη Βραζιλία και τη Νότια Αφρική. Διαμορφώνονται νέες, μεγάλες αγορές, οι συναλλαγές της Κίνας με τη Βρετανία ξεπερνούν τα 70 δισ. λίρες. 

Τμήματα της βρετανικής αστικής τάξης ανησυχούν για την κατεύθυνση και τους όρους της μεγάλης, απελευθερωμένης αγοράς που δημιουργείται με τη Διατλαντική Συμφωνία για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη, με πρωτοβουλία των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Η πρόσφατη παρέμβαση του Ομπάμα υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ υπογραμμίζει τη θέληση των ΗΠΑ να έχουν έναν πιστό σύμμαχο μέσα στη λυκοσυμμαχία και από κοινού να χειριστούν τις εξελίξεις για τη Διατλαντική Συμφωνία, δείχνοντας στη φάση αυτή ότι οι ΗΠΑ μετράνε πολύ τις εξελίξεις στην ΕΕ και δεν επιθυμούν διαταραχές που θα επιδράσουν αρνητικά στην εύθραυστη διεθνή οικονομική κατάσταση και στην αμερικανική οικονομία. 

Στις συνθήκες αυτές:
Το ένα τμήμα της βρετανικής αστικής τάξης που υποστηρίζει το ΝΑΙ εκτιμά ότι έχει τη δύναμη και την αντοχή να ανταποκριθεί στον ευρωενωσιακό ανταγωνισμό και ταυτίζει τα συμφέροντά του με την παραμονή στην ΕΕ αξιοποιώντας τις διαχρονικές εξαιρέσεις, επιλέγοντας να διεκδικήσει καλύτερη θέση στον διεξαγόμενο ανταγωνισμό με τη Γερμανία, σε συμμαχία με τις ΗΠΑ. 

Το άλλο τμήμα της αστικής τάξης που επιλέγει το ΟΧΙ εκτιμά ότι μειονεκτεί από την ισχυρή παρουσία της Γερμανίας και εμποδίζεται από το νομοθετικό πλαίσιο των περιορισμών και των ελέγχων της ΕΕ. Προσδοκά στη διαμόρφωση νέων όρων για να διατηρήσει τις αγορές που έχει κατακτήσει και να κερδίσει νέες αγορές στις χώρες των BRICS αλλά και ευρύτερα. Ενώ προσβλέπει ακόμα και στη συγκρότηση κέντρου στο πλαίσιο της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, η οποία περιλαμβάνει την Ινδία, την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική και άλλα κράτη - πρώην βρετανικές αποικίες. 

Σε κάθε περίπτωση, είτε με ΝΑΙ είτε με ΟΧΙ, η αστική τάξη θα συνεχίσει να διαπραγματεύεται και με την ΕΕ για τα δικά της συμφέροντα.
Αναμενόμενο και χαρακτηριστικό στοιχείο των εξελίξεων είναι η διάθεση πολλών εκατομμυρίων στερλινών για τη χρηματοδότηση της καμπάνιας του ΝΑΙ και του ΟΧΙ από πολλές επιχειρήσεις. 

Τα στρατόπεδα του ΝΑΙ και του ΟΧΙ 

Μεταξύ των ισχυρών οικονομικών ομίλων που υποστηρίζουν την παραμονή στην ΕΕ είναι: 

Ο Σύνδεσμος Βρετανικών Βιομηχανιών (CBI) και μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων και των διευθυντικών στελεχών του "Ινστιτούτου Διευθυντών".
Μεγάλες εταιρείες ακινήτων, το διεθνές πρακτορείο "Bloomberg", οι Goldman Sachs, JP Morgan, Morgan Stanley, Citibank κι άλλες επιχειρήσεις. 

Σε πολιτικό επίπεδο την παραμονή στηρίζουν:
Το Συντηρητικό Κόμμα και άλλα αστικά κόμματα που συγκεντρώνονται στην επίσημη διακομματική καμπάνια "Η Βρετανία Ισχυρότερη στην Ευρώπη" (Britain Stronger in Europe).
Το Εργατικό Κόμμα, και ο ηγέτης του, Τζέρεμι Κόρμπιν, προβλήθηκε πολύ ως φιλολαϊκός μεταρρυθμιστής αλλά αποδείχθηκε ότι είναι ένας υποστηριχτής της ΕΕ που επιχειρεί να αποκρύψει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της λυκοσυμμαχίας και ισχυρίζεται ότι αυτή θα φέρει θέσεις εργασίας, προστασία για τους εργαζόμενους, τους καταναλωτές και το περιβάλλον, διαφημίζοντας τα οφέλη των επενδύσεων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αναμασώντας τις ουτοπίες της σοσιαλδημοκρατίας, που στην πράξη είναι στήριγμα του εκμεταλλευτικού συστήματος. 

Υπέρ της παραμονής έχει ταχθεί επίσης η Συνομοσπονδία Εργαζομένων Βρετανίας (TUC), που προσπαθεί να κάνει το μαύρο άσπρο εμφανίζοντας την ΕΕ ως προστάτη των εργατικών δικαιωμάτων, δείχνοντας πόσο επικίνδυνες είναι για την εργατική τάξη οι ρεφορμιστικές αντιλήψεις, ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός σε κάθε χώρα. 

Το Brexit στηρίζουν: Το μπλοκ "Επιχειρήσεις για τη Βρετανία" (Business for Britain), στο οποίο συμμετέχουν επιχειρηματίες και διευθυντικά στελέχη. 

Συμμετέχουν επίσης μεγάλες εταιρείες στην ιδιωτική Ασφάλιση, στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, στις εταιρείες λογισμικού κ.ά. Ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, στο μπλοκ του οποίου συμμετέχουν υπουργοί και βουλευτές του Συντηρητικού Κόμματος και ορισμένοι βουλευτές του Εργατικού Κόμματος. 

Υπέρ του ΟΧΙ έχει τοποθετηθεί η "Αριστερή Καμπάνια για Εξοδο από την ΕΕ" (Left Leave), στην οποία συμμετέχουν το ΚΚ Βρετανίας, άλλα κόμματα και συνδικάτα, π.χ. στον κλάδο των μεταφορών, στα τρόφιμα, στα αρτοποιεία κ.ά. 

Χαιρετίζουμε τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες στην Αγγλία και την Ιρλανδία και εκτιμούμε που ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας υποστηρίζει το ΟΧΙ στην ΕΕ.
Το κομμουνιστικό κίνημα έχει υποχρέωση να αξιοποιεί τις αντιθέσεις του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, με την ενίσχυση της αυτοτελούς ιδεολογικής και πολιτικής πάλης, που θα τροφοδοτείται, θα παίρνει δύναμη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. 

Αυτό έχει ιδιαίτερη αξία γιατί αν σκεφτούμε την επόμενη μέρα στη Βρετανία μπορούμε από τώρα να σημειώσουμε ότι όποιο μπλοκ αστικών δυνάμεων και να επικρατήσει, η εξουσία θα παραμένει στα χέρια της αστικής τάξης, η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα θα παραμείνουν τα θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η Βρετανία θα εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ και στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά σχέδια. 

Στην καπιταλιστική Βρετανία θα συνεχιστεί η ανεργία και η υποαπασχόληση, θα αυξάνονται τα zero-hours contracts, που ταλαιπωρούν πάνω από 800.000 εργαζόμενους, θα συνεχιστούν οι περικοπές σε μισθούς και κοινωνικές υπηρεσίες για να καλυφθεί το πρωτογενές πλεόνασμα των 3,5 δισ. λιρών μέχρι το 2020. Θα συνεχιστούν τα προγράμματα της διαθεσιμότητας, της απειλής απολύσεων, όπως στην αυτοκινητοβιομηχανία "Ford" ή τον ενεργειακό κολοσσό "Npower" και οι απολύσεις.
Χιλιάδες εργαζόμενοι θα πληρώνουν ακριβά τις αντιθέσεις του συστήματος, τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων, την κρίση σημαντικών κλάδων, όπως δείχνει το παράδειγμα της χαλυβουργίας, οι εξελίξεις στον ινδικό όμιλο της "Tata Steel" που είναι αντιμέτωπος με τον σκληρό ανταγωνισμό των κινεζικών μονοπωλίων. 

Κι αυτά σε συνθήκες που η Βρετανία είναι σε φάση ανόδου της οικονομίας, ο πλούτος αυξάνεται, η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας οξύνεται και προετοιμάζεται η επόμενη καπιταλιστική κρίση. 

Πολλά κράτη δεν είναι μέλη της ΕΕ, πολλές αστικές κυβερνήσεις κάθε απόχρωσης δοκίμασαν τη μια ή την άλλη διαχειριστική εκδοχή αλλά ο κοινός παρονομαστής σε όλες τις ηπείρους είναι η συσσώρευση του πλούτου από τη μια και της φτώχειας από την άλλη, η διατήρηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. 

Με τέτοια πλούσια πείρα, με την πείρα που δίνει το δημοψήφισμα στη Βρετανία και το μοίρασμα των μονοπωλιακών ομίλων στο ΝΑΙ ή στο ΟΧΙ, για τα δικά τους συμφέροντα, μπορεί να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά η αυταπάτη ότι η έξοδος από την ΕΕ ή το ευρώ μπορεί να αποτελέσει βήμα ή σκαλοπάτι ριζικών αλλαγών, ανατροπών, χωρίς να τίθενται οι όροι που συνδέουν την αναγκαία καταδίκη της ΕΕ και την αποδέσμευση με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την εργατική εξουσία. 

Γιατί αυτός είναι ο απαραίτητος όρος, για να κοινωνικοποιηθούν, να γίνουν περιουσία του λαού, τα μέσα παραγωγής, τα εργαλεία της οικονομικής ανάπτυξης, ο ορυκτός πλούτος, η Ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, η γη, το εμπόριο, να αναπτυχθούν με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και να υπηρετήσουν την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, καταργώντας τη βάση που γεννάει το καπιταλιστικό κέρδος και την εκμετάλλευση. 

Να σκεφτούμε την αξία του σοσιαλισμού σε μια ισχυρή καπιταλιστική χώρα όπως η Βρετανία, που οι υλικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας έχουν υπερ-ωριμάσει και δείχνουν το δρόμο. Να σκεφτούμε τι μεγάλη επίδραση θα είχε μια τέτοια μεγαλειώδης εξέλιξη και πόσο βαριές είναι οι υποχρεώσεις της εργατικής τάξης στις χώρες που βρίσκονται στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, να αντιπαλέψει την ενσωμάτωση και να σηκώσει ψηλά το κεφάλι της. 

Το ΚΚΕ κατήγγειλε την ΕΟΚ και καταδίκασε την πολιτική της από την ίδρυσή της, το 1957, καταψήφισε την ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και σταθερά, όλα αυτά τα χρόνια, συγκρούεται με την ένωση των μονοπωλίων.
Το κομμουνιστικό κίνημα θα πολλαπλασιάσει τη δύναμή του και τη δυναμική της ταξικής πάλης στο βαθμό που ανασυγκροτείται σε επαναστατική βάση και βάζει τη σφραγίδα του στην ανάπτυξη της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης, σε κάθε χώρα, κατακτώντας την ικανότητα να συγκεντρώνει δυνάμεις για την ανατροπή του παλιού, του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. 

Η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ με εργατική εξουσία στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα της Ευρώπης θα είναι προσφορά στη διεθνιστική πάλη των λαών, θα βάζει θεμέλια για την Ευρώπη του σοσιαλισμού και θα ανοίγει ο δρόμος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, για την εξάλειψη της ανεργίας και της φτώχειας, για τη λαϊκή ευημερία».