Ανδρέα ζεις (;)

-ΠΑΣΟΚ!

Αυτή ήταν η πρώτη λέξη στην επανένωση του ραδιοφωνικού Fight-Club, τις προάλλες. Για να συνεχίσουν με την (εκλογική) ομπρέλα Τζουμάκα κι άλλες καλτ λεπτομέρειες, που αποδεικνύουν πως αυτή η χώρα είναι -και δεν έπαψε ποτέ να είναι- ΠΑΣΟΚ (άλλο που κατά βάθος είναι λίγο ΚΚΕ και δεν το ξέρει ακόμα).

Κι η (χτεσινή) 23η Ιουνίου είναι μια τελείως ΠαΣοΚ μέρα (κι ας μην ζει πια ο Παναγιωτακόπουλος με τις αφίσες του να μας το θυμίζουν), γιατί ο θάνατος του Παπανδρέου συμπίπτει με τα γενέθλια του Σημίτη που τον διαδέχτηκε και μας δίνει έναν πολύ ωραίο πολιτικό συμβολισμό.



Ζει ο Ανδρέας; Το ερώτημα στον τίτλο της ανάρτησης είναι προφανώς ρητορικό. Και τα διάφορα κακέκτυπά του που κυκλοφορούν σήμερα είναι πιο φαιδρά κι αποτυχημένα κι από τους διάφορους σωσίες του Έλβις. Ένας θάνατος που δεν ήταν απλώς βιολογικός αλλά πολιτικός και σφράγισε το τέλος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Που αν κάποιοι σήμερα προσπαθούν να τη νεκραναστήσουν, αναπολώντας τη "χρυσή, κεϊνσιανή μεταπολίτευση", ματαιοπονούν ακριβώς όσο κι όπως αν δοκίμαζαν να επαναφέρουν στη ζωή το νεκρό Ανδρέα.

Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία, που για χρόνια αδυνατούσε να πιάσει ρίζες στη χώρα μας, σε βαθμό που θεωρητικοποιήσαμε αυτήν την αδυναμία κι αγνοήσαμε ακόμα και το εκκολαπτόμενο σπέρμα της στις δικές γραμμές (ΕΔΑ), άνθησε ακριβώς όταν η κυρίαρχη τάξη ένιωσε να απειλείται και χρειαζόταν μια βαλβίδα ασφαλείας, για να εκτονώσει τις κινηματικές ριζοσπαστικές διαθέσεις και να εξουδετερώσει το λαϊκό κίνδυνο. Μια δύναμη που για να μπορέσει να ευδοκιμήσει, εμφανιζόταν να κάνει "αριστερή" κριτική στην κλασική, ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, έριχνε αντι-ιμπεριαλιστικές κορόνες κι υποσχόταν τη διενέργεια δημοψηφίσματος, ώστε να αποφασίσει ο λαός για το μέλλον της χώρας του, εντός ή εκτός ΕΟΚ και να εκπληρωθεί το σύνθημα: ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο.

Που φυσικά δεν το υλοποίησε ποτέ (ούτε καν το δημοψήφισμα, πόσο μάλλον το σύνθημα) γιατί τότε ήταν υπαρκτή η λαϊκή απειλή, και ο υπαρκτός καραδοκούσε στη γωνία. Συνεπώς, αυτή η σύμπτωση της επετείου με το βρετανικό δημοψήφισμα, είναι μια πολύ καλή αφορμή, για να σκεφτεί κανείς ποιο ρόλο καλούνται να παίξουν τέτοιες διαδικασίες στην αστική δημοκρατία, πώς χρησιμοποιούνται, και για ποιο λόγο γίνονται.

Αν η Μαργαρίτα ήταν μια απατημένη σύζυγος, η Ελλάδα λειτουργεί σα μια απατημένη χώρα, που δεν ξεχνάει ποτέ την πρώτη Πασοκάρα και παντοτινή κι αναζητά διαρκώς υποκατάστατά της, αν και έχει αφομοιώσει το κυρίαρχο αφήγημα για τη σατανική περίοδο, που ο κοσμάκης έφαγε ένα κομμάτι ψωμί (ή και κάτι παραπάνω), αλλά καταναλώναμε πιο πολλά απ' όσα παράγαμε, υποθηκεύοντας το μέλλον μας.

Κι οι αστοί δημοσιολόγοι είναι υποχρεωμένοι να μας αναπαράγουν την ίδια κασέτα, στιγματίζοντας στη συλλογική μνήμη την περίοδο που το λαϊκό κίνημα απέσπασε κάποιες κατακτήσεις και μαζί με αυτό να μειώσουν αναγκαστικά και τον Παπανδρέου, ως ηγέτη του λαϊκισμού και του κρατισμού, ενώ θα έπρεπε να του στήσουν άγαλμα για την αριστοτεχνική διαχείριση μιας δύσκολης περιόδου και την ενσωμάτωση ενός ισχυρού και μαζικού λαϊκού κινήματος.

Η κλασική συνταγή του αστικού κόσμου, που κατακεραυνώνει τα ρουσφέτια, καθιστώντας μάλιστα συνένοχο το λαό που τα επιδιώκει (όλοι μαζί τα φάγαμε), ενώ τα χρησιμοποιεί κατά κόρον, για να εκμαυλίσει μαζικά συνειδήσεις.

Και με αυτήν την έννοια, οι εποχές έχουν αλλάξει, αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Στην ενσωμάτωση, το τρίτο μνημόνιο και τα πρόσφατα δημοψηφίσματα. Μένει η Βρετανία που φεύγει που μένει...

Υστερόγραφα

Ανδρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς



Ο χαιρετισμός του Χαλβατζή στο ίδιο συνέδριο, όπου τους εξηγεί τι αποφασίσαμε εμείς ένα μήνα πριν, στο 15ο...



Και λίγο φιλοσοβιετικό χαρτί, με Έριχ Χόνεκερ...