Τα ορφανά του ΣΥΡΙΖΑ

Η επέτειος του δημοψηφίσματος ήταν μια καλή ευκαιρία για "αριστερή μελαγχολία" (αν δεν πετάξεις ένα τσιτάτο του Μπένζαμιν, μην περιμένεις να κερδίσεις το ευρύτερο αριστεροχώρι), αναμνήσεις για την... προδομένη επαναστατική κατάσταση, προτεινόμενη βιβλιογραφία, αρθρογραφία, θυμωμένες ανακοινώσεις, κτλ. Κι αν δεν ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα και δεν επηρέαζαν άμεσα τη ζωή μας, θα συνέθεταν ένα διασκεδαστικό και διδακτικό ποτ-πουρί (κάτι σαν το μάθε παίζοντας. Άλλο τώρα αν κάποιοι δε μαθαίνουν ποτέ από τα λάθη τους και συνεχίζουν να παιδιαρίζουν, χωρίς όμως αριστερισμούς και τις παιδικές αρρώστιες του παρελθόντος, απλά και ξεδιάντροπα δεξιά).

Ξεκινάμε από την Κόκκινη Ορχήστρα, που προσωπικά τη "γνώρισα" το 09', από ένα κείμενό της με τον πομπώδη τίτλο "το ΚΚΕ βρήκε τα λεφτά", που αναφερόταν στο χρέος και κατέληγε στην ανάγκη να προβληθεί το αίτημα της παύσης πληρωμών. Όταν βέβαια στη συνέχεια, διαμορφώθηκε και διατυπώθηκε ο στόχος της διαγραφής του χρέους, ο αρθρογράφος επέμενε πως η παύση πληρωμών είναι τακτικά προτιμότερη, με ένα σκεπτικό που ομολογώ πως δε θυμάμαι, γιατί δε μου φάνηκε πολύ λογικό, για να το απομνημονεύσω.

Η συγκεκριμένη ομάδα (και βασικά ο αρθρογράφος της) λοιπόν έβγαλε ένα επετειακό κείμενο, που αποδομούσε πολύ εύστοχα τόσο το Σύριζα, όσο και την επιλογή του όψιμου διαχωρισμού της ΛΑΕ. Κι είχε τόσο εύστοχα επιχειρήματα, που σχεδόν σε παρέσερνε, κι αν δεν ήξερε κανείς την πολιτική της διαδρομή, θα αδυνατούσε να πιστέψει ότι η παρέα αυτή στήριξε (χωρίς αυταπάτες που θα έλεγε και το τρομερό ΣΕΚ) το Σύριζα στις εκλογές του Γενάρη του 15'. Όλοι βέβαια έχουν δικαίωμα στην αυτοκριτική. Αρκεί να την κάνει εμπράκτως και να μη λέει ό,τι ακριβώς με πριν, όπως η συριζόφιλη ορχήστρα.

Η οποία έχει μερικές ενδιαφέρουσες και διασκεδαστικές αναλύσεις, με ακριβείς υπολογισμούς πλήθους, πολύ πιο μετριοπαθείς από εκείνα τα φουσκωμένα ποτάμια που φαντασιώνονται κάποιοι, θεωρώντας παρόλα αυτά πως αποτελούν την κρίσιμη μάζα, για να γίνει το επαναστατικό άλμα (πόσοι παραπάνω περιμένουμε να κατέβουν πια στο δρόμο;), αρκεί να υπάρχει το κατάλληλο σχέδιο της πρωτοπορίας. Κι ενώ υποψιάζεται την άμεση σχέση αυτού του σχεδίου με τον μπλανκισμό, ξεπετώντας στα βιαστικά την κατηγορία αυτή, θα περίμενε κανείς πως στη συνέχεια θα μας ανέλυε αυτό το μεγαλοφυές επιτελικό σχέδιο, που θα μας έδινε την εξουσία. Αλλά αυτό δε γίνεται τελικά ποτέ κι έτσι ο αναγνώστης μένει με την απορία για την εναλλακτική στην ανεπάρκεια όλων των άλλων.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ενορχηστρώνεται κι η λεγόμενη κομμουνιστική τάση (στο αριστεροχώρι ό,τι δηλώσεις είσαι, όπως ο Σύριζα βαφτίστηκε ελπίδα), που της πήρε μόλις ένα Σύριζα, μια ΠΦΑ και μια συνδιάσκεψη της ΛαΕ -ή έστω το μοίρασμα των θέσεων- για να καταλάβει πως η δεύτερη (η ΛΑΕ) είναι μια παραλλαγή του πρώτου (του Σύριζα) και να αποχωρήσει, καταγγέλλοντας το αυτονόητο. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως το έκανε με μια ανακοίνωση, όπου εκθείαζε τη θετική, προγραμματική στροφή του ΚΚΕ, που απάλειψε τη λογική των σταδίων από τις επεξεργασίες του. Και να σου το λέει αυτό μια.. τάση, που είχε γαντζωθεί από την αυταπάτη του κυβερνητικού κρίκου, βασικά όμως για να βγάλει φλας προς την ("πιο συνεπή και μαχόμενη από τη ΛαΕ") Ανταρσυα, με την οποία πιθανότατα θα συνεργαστεί.

Τελευταίος σταθμός (του καπιταλισμού, όπως έλεγε μια... αρχαία μετάφραση της μπροσούρας του Λένιν) το ρεύμα που γνωρίσαμε (νέο, αριστερό) και η ανακοίνωσή του για τον ταξικό πόλεμο των δέκα ημερών, που παραπέμπει ταπεινά στις δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο (ας ηρεμήσουμε), τον εμφύλιο πόλεμο και τη Βάρκιζα που υπογράφτηκε στο τέλος (ποιος το περίμενε). Και την 11η μέρα τι έγινε και στράβωσε τελικά το πράγμα; Ε μα αυτό πια ήταν γνωστό ήδη από την πρώτη μέρα. Φταίει το ΚΚΕ...

Πέρα από το συνήθη χαρτοπόλεμο, είναι της μόδας αυτόν τον καιρό και τα βιβλία (μέχρι πρότινος) στελεχών του Σύριζα, που εξηγούν όχι μόνο τι πήγε στραβά, αλλά και από πόσο νωρίς είχαν καταλάβει πού πάει το πράγμα. Τι είχαν καταλάβει; Είχαν διαβλέψει να λες καλύτερα; Δηλ τι διαβλέψει, που είχαν προβλέψει προφητικά, ήδη πριν από τις εκλογές του 15' και το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Μόνο που όλα αυτά θα είχαν μεγαλύτερη αξία αν τα έλεγαν εκγαίρως, τότε δηλ που υποτίθεται πως τα είχαν καταλάβει και τους ήταν ήδη γνωστά, αλλά έβγαιναν προεκλογικά στα τηλεοπτικά πάνελ και υπερασπίζονταν με πάθος το Σύριζα, χυδαιολογώντας κατά κανόνα εναντίον των εκπροσώπων του ΚΚΕ.

Το βασικό πρόβλημα πάντως σε όλα αυτά δεν είναι η υποκρισία και η μνήμη χρυσόψαρου στην οποία ποντάρουν οι διάφοροι εναλλακτικοί Συριζαίοι (Πασόκοι με πολιτικά, όπως έλεγε μια ψυχή), αλλά η παντελής έλλειψη ουσιαστικής αυτοκριτικής. Η οποία εγγυάται (αντί για αυτούς) πως την επόμενη φορά που θα έρθει το νέο ΠαΣοΚ, ο επόμενος Σύριζα, ο διάδοχος της ΛαΕ, αυτοί θα είναι εκεί να μιλάνε για τη χρυσή ευκαιρία που προβάλλει στο προσκήνιο, το ιστορικό λάθος του ΚΚΕ που την αγνοεί σεχταριστικά, και θα είναι έτοιμοι να ξανακυλήσουν το βράχο του Σίσυφου.

Και φτου κι από την αρχή...