Στα χνάρια του ΔΣΕ

Οι εικόνες που έρχονται στις οθόνες μας από τους φωτογράφους του 902 στο Βίτσι είναι εντυπωσιακές.

Το σκουριασμένο οπλοστάσιο, που μπορεί ακόμα να βρει κανείς στα γύρω υψώματα, αλλά δε βλέπω κανένα κονσερβοκούτι (που κάνει δουλειά και σκουριασμένο) και δεν πάμε πουθενά έτσι.
Ο περίπατος του ΓΓ και του επιτελείου του στο φαράγγι (που κάνει ρίμα με το φαλάγγι που θα τους πάρουμε όλους κάποτε) και τις σπηλιές, για να βρούμε την καλύτερη όπου θα (ξανα)στηθεί το Γενικό Αρχηγείο (λέμε τώρα).

Η γιουγκοσλαβική σημαία στην πλάτη ενός σφου που φέρνει συνειρμούς με τους Σλαβομακεδόνες της ΣΝΟΦ και το πισώπλατο χτύπημα του Τίτο με το στιλέτο. Που είτε ισχύει σαν εκδοχή είτε όχι, έχει μια αντικειμενική πλευρά: ότι κόπηκε δηλ ο κύριος διάδρομος κι η κύρια πηγή τροφοδότησης του ΔΣΕ με πολεμοφόδια, γέρνοντας αποφασιστικά την πλάστιγγα εις βάρος του.

Και το έμβλημα του ΔΣΕ (ένα Δέλτα σε κύκλο) που σχημάτισαν οι σύντροφοι με τα κορμιά τους στο έδαφος, και προς στιγμήν εντυπωσιάστηκα γιατί είδα την εικόνα από μακριά και νόμιζα πως ήταν μια ανθρώπινη πυραμίδα στον αέρα (να συμβολίζει την επουράνια έφοδο). Και μετά σκεφτόμουν πως είναι ούτως ή άλλως εντυπωσιακό, αλλά σε έναν ΛΔ-Κορεάτη σφο θα φαινόταν πολύ ερασιτεχνικός ο συγχρονισμός κι η σημασία στις λεπτομέρειες.

Τα υπόλοιπα μπορούν να τα διηγηθούν καλύτερα οι σφοι που πήγαν στο διήμερο στο Βίτσι, όχι από κάποιο βίτσιο να πάρουν τα βουνά, αλλά ακολουθώντας τα χνάρια του ΔΣΕ, νιώθοντας ακόμα νωπό το πέρασμά του, την ανάσα του, τον ψίθυρο των μαχητών του στο θρόισμα των φύλλων.
Κι αν τυχόν κουραστεί κανείς (γιατί ένα αντι-ιμπεριαλιστικό διήμερο της οργάνωσης δεν είναι ποτέ απλή και ξεκούραστη υπόθεση) από την ταλαιπωρία και από τον ποδαρόδρομο, με τι ψυχή (βαθιά) να γκρινιάξει, όταν συλλογίζεται τις κακουχίες και τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι πολεμιστές του ΔΣΕ, σε ένα διαρκές κυνήγι επιβίωσης και κρυφτού με το χάρο, που παραμόνευε σε κάποια γωνία; Αν κάποιοι σφοι φάνε παραπάνω ήλιο κατακέφαλα -γιατί κάθε διήμερο είναι ένα είδος μάχης για μια θέση στον ίσκιο, κι όχι στον ήλιο, όπου βρίσκονται τελικά όλες οι σκηνές- πώς να γκρινιάξουν σοβαρά, όταν αναλογίζονται πως οι δικοί μας πολιτικοί πρόγονοι ήταν εκτεθειμένοι όλο το χρόνο, χωρίς καμιά ουσιαστική προστασία, στις πιο άγριες και ακραίες καιρικές συνθήκες, συνθέτοντας έναν αλύγιστο στρατό παντός καιρού;

Το ΚΚΕ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που συνεχίζει να τιμάει έμπρακτα, μαζικά, συστηματικά, την ιστορία του ΔΣΕ και το δεύτερου αντάρτικου, μιας ηρωικής, κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης, που διεκδίκησε ένοπλα την εξουσία. Μιας στιγμής που κάποιοι επιμένουν να βλέπουν ως λάθος, ως μπανανόφλουδα που πατήσαμε, ενώ αν την αποφεύγαμε, θα γυρίζαμε πίσω την ιστορία και τον άνθρωπο, να τρώει μπανάνες στα δέντρα, συμφιλιωμένος με τα αφεντικά του, και να περπατάει ξανά στα τέσσερα αντί στα δύο (δες και την απολογία του Λουντέμη), σκυμμένος και υποταγμένος και όχι όρθιος. Αυτοί που κρίνουν τον αγώνα από το τελικό αποτέλεσμα, για να ξαναγράψουν την ιστορία μαζί με τους νικητές, και να σου πουν "ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι", αυτοί που δε θέλουνε τη νίκη, και βασικά δε θέλουν να υπάρχει πάλη, αγώνας, ώστε να ξέρουμε στα σίγουρα, μια για πάντα το νικητή και να υποκύψουμε σε ό,τι λέει (μετά από μερικές ώρες διαπραγμάτευσης). Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν το πραγματικό αποτέλεσμα και την πλούσια παρακαταθήκη που άφησε ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ, η επιλογή της σύγκρουσης αντί της υποταγής.

Κι αυτή η ήττα είναι που γύρισε το μυαλό πολλών ατσαλωμένων συντρόφων, τους "έριξε τα καφάσια από τα μάτια", για να τους φορέσει τις παρωπίδες του συστήματος, να χάσουν τη "θρησκευτική τους πίστη στο κόμμα", ανακαλύπτοντας σατανικές ηγεσίες κι έκπτωτους αγγέλους, επιβεβαιώνοντας από την ανάποδη το αντιδιαλεκτικό της σκέψης τους, κρίνοντας από τη δική τους κατάντια την ηρωική, συνειδητή πειθαρχία των άλλων.

Σήμερα βέβαια το δίλημμα εξακολουθεί να έχει το ίδιο περιεχόμενο, με άλλες μορφές: σύγκρουση ή υποταγή. Αλλά ανάμεσά τους (κι ως συμπλήρωμα του δεύτερου σκέλους) καραδοκεί το λούφαγμα, το μίζερο βόλεμα, η ιδιώτευση, σε διάφορες εκδοχές και παραλλαγές. Και η αλήθεια είναι πως -συνδυαστικά και με το ψυχικό φορτίο της ήττας- πολλοί αγωνιστές, ακόμα κι από τους μπαρουτοκαπνισμένους του ΔΣΕ (που ήταν δημοκρατικός στην πράξη, γιατί κανείς δεν περίσσευε κι όλοι -γυναίκες κι άνδρες- έκαναν τα πάντα) ηττήθηκαν σε αυτή τη φάση (κι όχι στο πεδίο της μάχης) θυμίζοντας εκείνη τη γνωστή φράση που λέει κάτι σαν: νικήσαμε τα λιοντάρια και ηττηθήκαμε από τους κοριούς (ή τέλος πάντων κάτι παρόμοιο).

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι μόνο να βρούμε τα ψυχικά αποθέματα και τις δυνάμεις να κάνουμε τόσο ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας όπως οι πολεμιστές του ΔΣΕ (και ενώ γνώριζαν πως οι ίδιοι δε θα δουν ποτέ τη νίκη και τους καρπούς της), αυτό που σήμερα δηλ μοιάζει απίθανο, πολύ μακρινό από την εποχή μας και την επίπλαστη ζαχαρένια μας, αλλά μπορεί να γεννηθεί ξανά, ξαφνικά από το μηδέν, στο κατάλληλο περιβάλλον, όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες. Γιατί ο πραγματικός ηρωισμός ήταν χαρακτηριστικό πολλών καθημερινών ανθρώπων και των μικρών ή μεγάλων ιστοριών τους.

Το ζήτημα είναι να μη λουφάξουμε, να μην ηττηθούμε στα "εύκολα", να αναπτύξουμε αυτό το πνεύμα αυτοθυσίας ακόμα και σε αυτές τις "λιγότερο ηρωικές κι επαναστατικές εποχές", ή αλλιώς να μάθουμε να δρούμε και να λειτουργούμε επαναστατικά, ακόμα και σε μη επαναστατικές συνθήκες. και στις πιο δύσκολες καμπές της ταξικής πάλης.
Κι αυτή είναι η βασική παρακαταθήκη που αφήνει το παράδειγμα του ΔΣΕ.



Όσοι έχετε τουίτερ, μπείτε και στο προφίλ ενός σφου που ανέβασε διάφορα βίντεο και φωτό από το διήμερο. Ειδικά αυτές με την ομίχλη, προκαλούν σχεδόν δέος..