Μόναχο

Μπορεί τελικά το Μόναχο να είναι ένα "δευτερεύον", "παράπλευρο" επεισόδιο, χωρίς άμεση σύνδεση με τον ISIS, τους θαυμαστές του Μπρέιβικ κι όποιο άλλο άκρο κατασκευάζουν. Αλλά συμβάλλει στην εμπέδωση ενός κλίματος γενικευμένης τρομοϋστερίας και δίνει αφορμή για κάποιες πρόχειρες σκέψεις.

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη-φρούριο. Το φάντασμα της τρομοκρατίας και των ανεξέλεγκτων (;) "φωτεινών δυνάμεων" που απελευθέρωσε σαν μάγος η ίδια η σκοτεινή ήπειρος, ο δυτικός ιμπεριαλισμός, για να κυριαρχήσει στη Μέση Ανατολή, και να καθυποτάξει το ανερχόμενο (κάποτε) λαϊκό κίνημα αυτών των χωρών.

Αλλά ένα κάστρο χρειάζεται και φοβισμένους, πολιορκημένους "υπερασπιστές". Χρειάζεται, κατά διαστήματα, μερικές εισβολές, που να πιστοποιούν τον κίνδυνο, τον εχθρό, να ανανεώνουν αυτόματα τα πιστοποιητικά τρόμου και την εν λευκώ εξουσιοδότηση στις αρχές να εξασφαλίσουν τάξη, ησυχία κι ασφάλεια.

Και το χειρότερο είναι πως για αυτούς είναι πια πολύ εύκολο να στήνουν ή να αξιοποιούν μια Νίκαια τη βδομάδα, για να κάνουν πέρα την ταξική πάλη. Να κατασκευάσουν γεγονότα και (οσιο)μάρτυρες, που να (οσιο)μαρτυρούν (από μαρτύρια άλλο τίποτα) την κυρίαρχη αφήγηση περί... σύγκρουσης πολιτισμών, όταν θέλουν να αποκρύψουν τη σύγκρουση των κοινωνικών τάξεων ή τις μεταξύ τους αντιθέσεις (σύγκρουση καπιταλισμών).

Κι ενώ για εμάς μπορεί να είναι βουνό ολόκληρο να στήσουμε ένα γερό κίνημα στα πόδια του, με σταθερή παρουσία και χαρακτηριστικά, που να μην υποχωρεί και να μην αποπροσανατολίζεται, να μην αφήνει την επικαιρότητα ή τις κατασκευασμένες ειδήσεις να το υπερσκελίζουν, για αυτούς θα είναι πάντα πολύ πιο εύκολο να φτιάχνουν τέτοια γεγονότα. Είναι ένα τίποτα να αφήσουν την πέτρα να κατρακυλήσει πίσω στον γκρεμό και να πρέπει να σπρώξουμε το βράχο μας από την αρχή. Δες πχ στη Γαλλία και το μεγάλο απεργιακό αγώνα, που οριοθετείται χρονικά από το Μπατακλάν και το χτύπημα στη Νίκαια.

Τους είναι πολύ εύκολο να σκηνοθετήσουν (σαν άλλοι Σπίλμπεργκ) ένα, δύο, πολλά Μόναχο, καθώς και το ιδεολόγημα που τους βολεύει κάθε φορά. Και πλέον δε χρειάζονται πια ένα άκρο ως αντίβαρο για τη δική μας δράση, για να μας τσουβαλιάζουν μαζί του, αλλά μπορούν να φτιάξουν από την αρχή όλη τη "βασική αντίθεση", με τα δικά τους πλαστά υλικά. Από τη μια οι τζιχαντιστές κι από την άλλη οι φανατικοί τύπου Μπρέιβικ, που σπιλώνουν τάχα τα δημοκρατικά ιδεώδη της Γηραίας Ηπείρου.

Δηλ της σκοτεινής ηπείρου, ιμπεριαλισμού, δυνάμεων, που τους έφτιαξαν και τους όπλισαν...