Οι επτά σε παίρνει ΚΚΕ θα μπορούσε να μην ήταν ακριβώς επτά, γιατί ο ένας ξεστράτισε κάπου στην πορεία, κι ο άλλος... δεν ξέρω τι... αλλά ήταν λέει κι άλλοι από πίσω, και βασικά ο πνευματικός τους ογκόλιθος. Αλλά κάθε τι θρυλικό στη ζωή πρέπει να συμβολίζεται με κάποιον εξίσου σημαδιακό αριθμό, όπως τα επτά κακά της μοίρας μου, τα θαύματα και οι σοφοί της αρχαιότητας, οι μυστικοί επτά της Ένιντ Μπλάιτον (αν και εμένα μου άρεσαν μάλλον τα πέντε λαγωνικά). Και οι επτά (σοφοί ή σκέτο σφοι) του Ναρ, που δέκα χρόνια πριν, έστειλαν επιστολή αποχώρησης από το ρεύμα, για να ταράξουν τα στάσιμα νερά του μικρόκοσμού μας και της φοιτητικής κατασκήνωσης στο Ποσείδι, όπου μας βρήκε το μαντάτο.
Μας βρήκε (και το βρήκαμε) σε ένα Ρίζο, που έφτανε με ομαδική παραγγελία για το δεκαπενθήμερο που είχαμε την καντίνα, αλλά και πάλι δεν είχε για όλους, γι' αυτό κάποιοι έγραφαν πάνω και το όνομά τους, αν και δε νομίζω πως τους βοηθούσε ιδιαίτερα, για να τους μείνει το φύλλο. Και μας βρήκε ανέμελους κι ανυποψίαστους (για όσα γίνονταν κι αυτά που θα έρχονταν), στον απόηχο του φοιτητικού Μαϊούνη ή μάλλον παρά κι ενάντια στον απόηχο του πρώτου γύρου του, και αυτό ήταν ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη.
Η συνέχεια δόθηκε με ένα ιστορικό (από την άποψη του περιεχομένου και όχι της σημασίας ή της στιγμής) άρθρο του ΚΚ στον επόμενο κυριακάτικο Ρίζο, αν θυμάμαι καλά, και πέραν τούτου ουδέν. Τουλάχιστον για το Ρίζο και για τον ΚΚ, που έμεινε ένα διάστημα κοντά στο ΚΚ, ήταν υποψήφιος και με τη ΛαΣυ, για να επιστρέψει περαστικός από τα παλιά του λημέρια, και ύστερα να λυγίσει με φόρα στα θέλγητρα της κυβερνώσας αριστεράς, όχι απλά το Γενάρη του 15' (που και πάλι τι να δικαιολογήσεις για θεωρητικά υποψιασμένα άτομα), αλλά και το Σεπτέμβρη, που όπως λέει και η Ρένα Δουρου-τι, πρέπει να είσαι σκυλί του πολέμου κι από υπεύθυνη, επιτελική θέση.
Κρίμα πάντως, καλός άνθρωπος ήτανε, αλλά πήγε κι έπεσε στον γκρεμό, για να γλιτώσει το ρέμα και το ρεύμα. Και δεν μπορούσε να περιμένει να τον ζουλήξουν, για να τον αξιοποιήσουν, για αυτό και ζούληξε αυτός τους γλυκούς καρπούς της εξουσίας.
Πέραν τούτου ουδέν. Ή μάλλον για την ακρίβεια, η συνέχεια δε δόθηκε δημόσια (στον Τύπο) αλλά δημόσια (στους δρόμους) και τις καινούριες, γνωστές φυσιογνωμίες, όπου σκόνταφτες στις πορείες. Πχ όπως ένας ορισμός αιώνιου φοιτητή-νομικάριου Ναρίτη, που άρχισε σταδιακά να σκάει μύτη στις δικές μας συγκεντρώσεις, σέρνοντας ένα καροτσάκι με το μωρό του, και δεν ήξερες ποιο από τα δύο είναι μεγαλύτερη ιδεολογική μετατόπιση, το κόμμα ή η οικογένεια και τι να πρωτορωτήσεις.
Το νέο λοιπόν συγκλόνισε ένα (σχετικά αδιατάρακτο τότε) μικρόκοσμο, αλλά και τον εσωτερικό κόσμο του Λαϊκού Στρώματος, που κουβαλά έκτοτε πλαστικοποιημένη στο (σχετικά άδειο τότε και σήμερα) πορτοφόλι του αυτή την επιστολή, για να τη δείχνει στους Εαακίτες στο Πολυτεχνείο, "στα ξύλα", ή στους καφέδες, καθώς τους... αποδομεί. Κι έτσι βρεθήκαμε σήμερα να έχουμε το ίδιο θέμα ως ανάρτηση, αλλά κι αύριο μέρα είναι -δε θα γράψει τίποτα.
Τι ήταν όμως στην ουσία τους οι θρυλικοί επτά; Έντιμα κουκουνάρια, που ασφυκτιούσαν στο θολό αγνωστικισμό του ρεύματος, δηλώνοντας πως ο ορίζοντας για αυτούς ήταν ο μαρξισμός-λενινισμός και βασικά το δίπολο Ναρ-ΚΚΕ. Κι εφόσον το πρώτο χρεοκοπούσε πολιτικά, τη στιγμή μάλιστα που το δεύτερο επούλωνε ουσιαστικά τα πολιτικά τραύματα του παρελθόντος, τα πράγματα ήταν απλά και ξεκάθαρα.
Μήπως όμως θα είχαν δικαιωθεί σήμερα, αν είχαν μείνει στο Ναρ και ακολουθούσαν τη στάση αναμονής άλλων σφων τους, που μοιράζονταν κοινές ανησυχίες, αλλά δεν παρέδωσαν το ιστορικό ρεύμα στη μεταμοντέρνα χαριτάση, κατορθώνοντας να την εκτοπίσουν -με τον ίδιο περίπου τρόπο, που δικαιώθηκαν όσοι δεν έφυγαν από το καράβι το 89' και νίκησαν την αναθεωρητική λαίλαπα; Μήπως όλα αυτά που προσάπτουν στο ρεύμα, στην επιστολή τους, είναι βασικά σωστά μεν, αλλά για κάποια άλλη περίοδο;
Μια απλή ματιά στο σημερινό αριστεροχώρι, τους συμμάχους του Ναρ στην Ανταρσυα και την κατάσταση στο εσωτερικό του -όπου να φανταστείς πως η γερουσία κρατάει τα... μπόσικα, και βασικά τα προσχήματα απέναντι στην... εξεγερμένη νεολαία- κάνει τα παραπάνω ερωτήματα ρητορικά.
Πού βρίσκονται σήμερα όμως οι θρυλικοί επτά;
Εντάξει, δεν έκανα προφανώς προσωπική έρευνα για τον καθένα ξεχωριστά, αλλά γενικά μιλώντας, οι πιο δραστήριοι από αυτούς είναι μαζί μας, στη γλύκα (;) του "εντός, εκτός κι επί ταυτά". Και δε θα μπορούσαν πολύ εύκολα να είναι παραμέσα, γιατί οι καθοδηγητικές θέσεις που είχαν προηγουμένως (κι όσο μεγαλύτερες ήταν, τόσο μεγαλώνουν οι καταστατικοί "σκόπελοι") δυσκολεύουν την πλήρη, οργανική ένταξη ή απλά καθυστερούν το μοιραίο, ως φυσική εξέλιξη.
Αυτός που δεν είναι πια μαζί μας/τους είναι ο Σταύρος Μαυρουδέας, με θεωρητική συμβολή στο σχήμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και παλιότερες επεξεργασίες του Ναρ κι ένα πολυκύμαντο παρελθόν, γιατί όπως είχε πει χαριτολογώντας και ένας από τους επτά: αν πάει διακοπές σε ένα νησί με μια παντόφλα, σε τρεις μέρες θα έχει γυρίσει τσακωμένος με την παντόφλα. Κι ο οποίος διατηρεί τη βαριά προφορά αλά Στιβ Γιατζόγλου και το χειμαρρώδες ρυθμό-ψαροκόκαλο, όπως στα καρτούν, που έρχεται με φόρα ένας κουβάς λόγια, έπεα-πτερόεντα, πάνω σου κι εσύ σηκώνεις από τα μάτια σου ένα ψαροκόκαλο, για να καταλάβεις τι έγινε και πώς έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μας.
Τουλάχιστον έμεινε η παρουσία του Μαυρουδέα στην ημερίδα του κόμματος για τις θέσεις του σχετικά με την κρίση. Και το σύνθημα που έγραφε στα κυπελλάκια με τον καφέ το Λαϊκό Στρώμα, σαν τις καθημερινές ατάκες-σχόλια στον παλιό Ημεροδρόμο: εσείς με ΔΕΑ κι εμείς με Μαυρουδέα...
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο γενικό συμπέρασμα που μπορεί να βγει για όλα αυτά. Το ρεύμα των επτά που έφυγαν από το ρεύμα έγινε κάπως πιο διακριτό, πριν και μετά από τις διπλές εκλογές του 12', που ανακατεύτηκαν και (ακολούθως) ξεκαθάρισαν κάποια πράγματα. Αλλά φάνηκε να εξαντλεί τη δυναμική του, βάσει και των καινούριων δεδομένων, προτού εξαντλήσει βασικά το δυναμικό που αφορούσε.
Κι όσο για κουκουνάρια, δε νομίζω πως υπάρχουν πια, ούτε καν ως προστατευόμενο πολιτικό είδος υπό εξαφάνιση. Ιδίως από τη στιγμή που ακόμα κι η αναρχίζουσα χαριτάση φαντάζει ως ευχάριστη, σοβαρή, νοσταλγική νότα από το παρελθόν, κάτι σαν το Ναρ που γνωρίσαμε (και δεν αγαπήσαμε), αλλά ήταν τουλάχιστον (κάτι σαν) αριστερισμός και σημείο αναφοράς.
Μας βρήκε (και το βρήκαμε) σε ένα Ρίζο, που έφτανε με ομαδική παραγγελία για το δεκαπενθήμερο που είχαμε την καντίνα, αλλά και πάλι δεν είχε για όλους, γι' αυτό κάποιοι έγραφαν πάνω και το όνομά τους, αν και δε νομίζω πως τους βοηθούσε ιδιαίτερα, για να τους μείνει το φύλλο. Και μας βρήκε ανέμελους κι ανυποψίαστους (για όσα γίνονταν κι αυτά που θα έρχονταν), στον απόηχο του φοιτητικού Μαϊούνη ή μάλλον παρά κι ενάντια στον απόηχο του πρώτου γύρου του, και αυτό ήταν ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη.
Η συνέχεια δόθηκε με ένα ιστορικό (από την άποψη του περιεχομένου και όχι της σημασίας ή της στιγμής) άρθρο του ΚΚ στον επόμενο κυριακάτικο Ρίζο, αν θυμάμαι καλά, και πέραν τούτου ουδέν. Τουλάχιστον για το Ρίζο και για τον ΚΚ, που έμεινε ένα διάστημα κοντά στο ΚΚ, ήταν υποψήφιος και με τη ΛαΣυ, για να επιστρέψει περαστικός από τα παλιά του λημέρια, και ύστερα να λυγίσει με φόρα στα θέλγητρα της κυβερνώσας αριστεράς, όχι απλά το Γενάρη του 15' (που και πάλι τι να δικαιολογήσεις για θεωρητικά υποψιασμένα άτομα), αλλά και το Σεπτέμβρη, που όπως λέει και η Ρένα Δουρου-τι, πρέπει να είσαι σκυλί του πολέμου κι από υπεύθυνη, επιτελική θέση.
Κρίμα πάντως, καλός άνθρωπος ήτανε, αλλά πήγε κι έπεσε στον γκρεμό, για να γλιτώσει το ρέμα και το ρεύμα. Και δεν μπορούσε να περιμένει να τον ζουλήξουν, για να τον αξιοποιήσουν, για αυτό και ζούληξε αυτός τους γλυκούς καρπούς της εξουσίας.
Πέραν τούτου ουδέν. Ή μάλλον για την ακρίβεια, η συνέχεια δε δόθηκε δημόσια (στον Τύπο) αλλά δημόσια (στους δρόμους) και τις καινούριες, γνωστές φυσιογνωμίες, όπου σκόνταφτες στις πορείες. Πχ όπως ένας ορισμός αιώνιου φοιτητή-νομικάριου Ναρίτη, που άρχισε σταδιακά να σκάει μύτη στις δικές μας συγκεντρώσεις, σέρνοντας ένα καροτσάκι με το μωρό του, και δεν ήξερες ποιο από τα δύο είναι μεγαλύτερη ιδεολογική μετατόπιση, το κόμμα ή η οικογένεια και τι να πρωτορωτήσεις.
Το νέο λοιπόν συγκλόνισε ένα (σχετικά αδιατάρακτο τότε) μικρόκοσμο, αλλά και τον εσωτερικό κόσμο του Λαϊκού Στρώματος, που κουβαλά έκτοτε πλαστικοποιημένη στο (σχετικά άδειο τότε και σήμερα) πορτοφόλι του αυτή την επιστολή, για να τη δείχνει στους Εαακίτες στο Πολυτεχνείο, "στα ξύλα", ή στους καφέδες, καθώς τους... αποδομεί. Κι έτσι βρεθήκαμε σήμερα να έχουμε το ίδιο θέμα ως ανάρτηση, αλλά κι αύριο μέρα είναι -δε θα γράψει τίποτα.
Τι ήταν όμως στην ουσία τους οι θρυλικοί επτά; Έντιμα κουκουνάρια, που ασφυκτιούσαν στο θολό αγνωστικισμό του ρεύματος, δηλώνοντας πως ο ορίζοντας για αυτούς ήταν ο μαρξισμός-λενινισμός και βασικά το δίπολο Ναρ-ΚΚΕ. Κι εφόσον το πρώτο χρεοκοπούσε πολιτικά, τη στιγμή μάλιστα που το δεύτερο επούλωνε ουσιαστικά τα πολιτικά τραύματα του παρελθόντος, τα πράγματα ήταν απλά και ξεκάθαρα.
Μήπως όμως θα είχαν δικαιωθεί σήμερα, αν είχαν μείνει στο Ναρ και ακολουθούσαν τη στάση αναμονής άλλων σφων τους, που μοιράζονταν κοινές ανησυχίες, αλλά δεν παρέδωσαν το ιστορικό ρεύμα στη μεταμοντέρνα χαριτάση, κατορθώνοντας να την εκτοπίσουν -με τον ίδιο περίπου τρόπο, που δικαιώθηκαν όσοι δεν έφυγαν από το καράβι το 89' και νίκησαν την αναθεωρητική λαίλαπα; Μήπως όλα αυτά που προσάπτουν στο ρεύμα, στην επιστολή τους, είναι βασικά σωστά μεν, αλλά για κάποια άλλη περίοδο;
Μια απλή ματιά στο σημερινό αριστεροχώρι, τους συμμάχους του Ναρ στην Ανταρσυα και την κατάσταση στο εσωτερικό του -όπου να φανταστείς πως η γερουσία κρατάει τα... μπόσικα, και βασικά τα προσχήματα απέναντι στην... εξεγερμένη νεολαία- κάνει τα παραπάνω ερωτήματα ρητορικά.
Πού βρίσκονται σήμερα όμως οι θρυλικοί επτά;
Εντάξει, δεν έκανα προφανώς προσωπική έρευνα για τον καθένα ξεχωριστά, αλλά γενικά μιλώντας, οι πιο δραστήριοι από αυτούς είναι μαζί μας, στη γλύκα (;) του "εντός, εκτός κι επί ταυτά". Και δε θα μπορούσαν πολύ εύκολα να είναι παραμέσα, γιατί οι καθοδηγητικές θέσεις που είχαν προηγουμένως (κι όσο μεγαλύτερες ήταν, τόσο μεγαλώνουν οι καταστατικοί "σκόπελοι") δυσκολεύουν την πλήρη, οργανική ένταξη ή απλά καθυστερούν το μοιραίο, ως φυσική εξέλιξη.
Αυτός που δεν είναι πια μαζί μας/τους είναι ο Σταύρος Μαυρουδέας, με θεωρητική συμβολή στο σχήμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και παλιότερες επεξεργασίες του Ναρ κι ένα πολυκύμαντο παρελθόν, γιατί όπως είχε πει χαριτολογώντας και ένας από τους επτά: αν πάει διακοπές σε ένα νησί με μια παντόφλα, σε τρεις μέρες θα έχει γυρίσει τσακωμένος με την παντόφλα. Κι ο οποίος διατηρεί τη βαριά προφορά αλά Στιβ Γιατζόγλου και το χειμαρρώδες ρυθμό-ψαροκόκαλο, όπως στα καρτούν, που έρχεται με φόρα ένας κουβάς λόγια, έπεα-πτερόεντα, πάνω σου κι εσύ σηκώνεις από τα μάτια σου ένα ψαροκόκαλο, για να καταλάβεις τι έγινε και πώς έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μας.
Τουλάχιστον έμεινε η παρουσία του Μαυρουδέα στην ημερίδα του κόμματος για τις θέσεις του σχετικά με την κρίση. Και το σύνθημα που έγραφε στα κυπελλάκια με τον καφέ το Λαϊκό Στρώμα, σαν τις καθημερινές ατάκες-σχόλια στον παλιό Ημεροδρόμο: εσείς με ΔΕΑ κι εμείς με Μαυρουδέα...
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο γενικό συμπέρασμα που μπορεί να βγει για όλα αυτά. Το ρεύμα των επτά που έφυγαν από το ρεύμα έγινε κάπως πιο διακριτό, πριν και μετά από τις διπλές εκλογές του 12', που ανακατεύτηκαν και (ακολούθως) ξεκαθάρισαν κάποια πράγματα. Αλλά φάνηκε να εξαντλεί τη δυναμική του, βάσει και των καινούριων δεδομένων, προτού εξαντλήσει βασικά το δυναμικό που αφορούσε.
Κι όσο για κουκουνάρια, δε νομίζω πως υπάρχουν πια, ούτε καν ως προστατευόμενο πολιτικό είδος υπό εξαφάνιση. Ιδίως από τη στιγμή που ακόμα κι η αναρχίζουσα χαριτάση φαντάζει ως ευχάριστη, σοβαρή, νοσταλγική νότα από το παρελθόν, κάτι σαν το Ναρ που γνωρίσαμε (και δεν αγαπήσαμε), αλλά ήταν τουλάχιστον (κάτι σαν) αριστερισμός και σημείο αναφοράς.
1 σχόλιο:
Επειδή κάποιοι έχουμε μείνει πίσω και έχουμε χάσει επεισόδια ο Μάνος ο Σαριδάκης έχει γίνει μέλος στο ΚΚΕ? Παντως τι σας επιασε και δωσατε τετοιο επαιτιακο τονο σε αυτο το κειμενο και εσύ και το συμπαθέστατο λαϊκό στρώμα που μας έχει τάξει αριστερισμο τρίτο μέρος αποταν ήταν στους μεγάλους η ΚΟΕ:P
Δημοσίευση σχολίου