Ένα γουρούνι λιγότερο

Πολλές φορές, όταν πεθαίνει ένα διάσημο τομάρι του αστικού πολιτικού κόσμου κι ο ιμπεριαλισμός θρηνεί ένα από τα καλύτερα πολιτικά στελέχη του, ψάχνουμε να βρούμε τον πιο βαρύ χαρακτηρισμό που θα απέδιδε καλύτερα το ποιόν του και τα συναισθήματά μας για αυτόν. Ενώ στην πραγματικότητα θα αρκούσε να αναφέρουμε τη βασική του ιδιότητα ως ιμπεριαλιστή, που τα περιέχει όλα: συμφέροντα, πολέμους, ματοκυλίσματα, πραξικοπήματα... όλες αυτές τις μικρές θυσίες που απαιτούνται για να ανήκεις στη Δύση και τον ελεύθερο ιμπεριαλιστικό κόσμο.
Αλλιώς, κινδυνεύεις να την πατήσεις (;) σαν το Φιλιππάκη, με τη δίωξη.

Λένε πως οι γονείς του Κριστιάνο ήταν πολιτικοί θαυμαστές του Ρίγκαν (από εκεί να καταλάβεις...) και για αυτό ονόμασαν το παιδί τους Ρονάλντο. Φαντάσου αντ' αυτού να ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ Μπρεζίνσκι (που ήταν... Δημοκρατικός όμως) και να το είχαν βαφτίσει με το εύηχο Ζμπίγκνιου Ρονάλντο...

Η πορεία του Μπρεζίνσκι, που ήταν ο ιθύνων νους πίσω από κάθε ιμπεριαλιστικό, αντικομμουνιστικό σχεδιασμό της εποχής του, πριν και μετά τις ανατροπές, μπορεί να ερμηνευτεί εν μέρει βάσει των οικογενειακών του καταβολών (από ναζί, αντισοβιετικό πατέρα) και των βιωμάτων του. Αλλά αυτό δεν είναι από μόνο του ασφαλές κι απόλυτο κριτήριο.
Πολλοί αστοί ιστορικοί προσπαθούν να εξηγήσουν πχ την επαναστατική διαμόρφωση κι αποφασιστικότητα του Λένιν, ως απόρροια της εκτέλεσης του μεγάλου του αδελφού για την απόπειρα κατά του τσάρου, και της δικής του θέλησης για εκδίκηση. Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα βέβαια, ο Λένιν μπορεί να είχε γίνει κι αυτός ένας ναρόντνικος τρομοκράτης και δε θα δυσκόλευε σήμερα μερικούς "ντούρους λενινιστές" που διάκεινται ευμενώς στην "επαναστατική βία" των τρομοκρατικών χτυπημάτων.

Ένα άλλο βασικό δίδαγμα-αντεπιχείρημα, κατά της ατομικής τρομοκρατίας είναι πως δε φτιάχνουν τα πρόσωπα το σύστημα, αλλά αντιστρόφως, το σύστημα φτιάχνει τα πρόσωπα και βρίσκει αυτά που θα εκφράσουν πιστά τις τάσεις και τις ανάγκες του. Ακόμα κι αν εκλείψει από το ιστορικό προτσές ή τη ζωή ένας καπιταλιστής ή ένας αστός πολιτικός ηγέτης -πχ ο Μπρεζίνσκι- αυτό δε θα κλόνιζε στο παραμικρό τις βάσεις του συστήματος, που θα έβρισκε άλλο μονοπάτι κι άλλα πρόσωπα για να στηριχτεί και να προχωρήσει.

Αυτό δεν αναιρεί όμως τη σημασία και το ρόλο σημαντικών προσωπικοτήτων, πχ του Λένιν -ιδίως αυτού- ή του Μπρεζίνσκι από την άλλη πλευρά, που ήταν κι η αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις. Οι οποίες θα διατυπώνονταν τελείως διαφορετικά, εν είδει τρολαρίσματος, αν ξεκινούσαν από τον (ασήμαντο, διεκπεραιωτικό, τεχνοκρατικό) ρόλο του Παπαδήμου στο ιστορικό προτσές.

Οι υστερικές αστικές φωνές για το χτύπημα κατά της δημοκρατίας και του τουρισμού, σε μια άκρως υποβαθμισμένη, αντιτουριστική περιοχή -όπου μόνο κάποια airBNB μπορείς να βρεις- δίνουν μια πολύ ενδιαφέρουσα σύνδεση μεταξύ αστικής δημοκρατίας και κερδών, και μια ταξική αντίληψη περί δημοκρατίας, που φτάνει ενίοτε στα όρια της γραφικότητας, όπως με τη χτεσινή άμαζη συγκέντρωση για την υπεράσπιση του... κάτι. Αλλά σ' αυτό τουλάχιστον βρίσκουν ισχυρό ανταγωνισμό, από όσους ψάχνουν να βρουν ψύλλους στα άχυρα, για να κριτικάρουν το ΚΚΕ -που καταδίκασε το χτύπημα και την ατομική τρομοκρατία εν γένει ως κινηματική μέθοδο.

Αν πάντως οι πολυάριθμοι υπερασπιστές του Παπαδήμου και της αστικής τρομοκρατίας χωρούσαν -και οι 50- σε ένα αστικό λεωφορείο και μάλιστα ως καθήμενοι -χωρίς καν όρθιους επιβάτες- και μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με τη λαοθάλασσα που συγκέντρωσε ο Βαρουφάκης στο Σπόρτινγκ ... την Παρασκευή, το θέατρο Πέτρας ήταν σχεδόν γεμάτο, στη συναυλία του ΠΑΜΕ και του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, παρά την απόσταση και τα ύπουλα σύννεφα (ναι αλλά δεν έπαιζε μπάσκετ την ίδια ώρα). Τελικά τα σύννεφα πέρασαν και δεν ακούμπησαν, και δε βρέθηκε κάποιος "Κακοφωνίξ" που θα ενεργοποιούσε την οργή της φύσης και το ξέσπασμά της -εξάλλου σχεδόν όλοι οι ερμηνευτές έχουν σπουδαίες φωνές.

Στα αξιοσημείωτα της βραδιάς, κρατάμε:
-την πολύ δύσκολη συγκυρία (2015) στην οποία ιδρύθηκε το τουρκικό συγκρότημα Ναζίμ Χικμέτ, που άνοιξε χτες τη συναυλία με σύγχρονες μελοποιήσεις στίχων επαναστατών ποιητών.
-την ανατολίτικη μελωδική μελαγχολία και τον έντονο, σχεδόν πολεμικό ρυθμό που έχουν πολλά τουρκικά τραγούδια.
-τη δύσκολη γλωσσική επαφή μεταξύ δυο λαών που έζησαν τόσα χρόνια μαζί, αλλά κάποιοι φρόντισαν μεθοδικά να σβήσουν τα σημάδια αυτής της συμβίωσης και να  αποκαθάρουν την (καθαρεύουσα) ελληνική γλώσσα. Ευτυχώς όμως ο ταξικός αγώνας είναι διεθνής έννοια -όπως και η μουσική άλλωστε- αντιληπτή στους εργάτες όλου του κόσμου.

-το χιούμορ του Καρελλά, που έκανε μια διευκρίνιση όταν ανέβηκε στη σκηνή για το όνομά του, που εκφωνήθηκε λάθος, και τη δεύτερη φορά μας καθησύχασε: μην ανησυχείτε, δεν άλλαξα ξανά όνομα.
-Το καινούριο σύνθημα: εχθροί μας δεν είναι οι γείτονες λαοί, είναι οι βάσεις και οι ΝΑΤΟϊκοί (που δε χρειαζόταν πάντως να ακούγεται τόσο συχνά ανάμεσα στα τραγούδια).
Κι ένα άλλο που ακούστηκε αυθόρμητα για το ΚΚΕ και τις εννιά δεκαετίες (που γίνονται αιώνας πια) αν και το κόμμα δεν είχε άμεση ανάμειξη, ως τέτοιο, στη συναυλία.

-Και τέλος, την ανακοίνωση για το αντι-ιμπεριαλιστικό διήμερο στα τέλη Ιουνίου με τη συμμετοχή εργατικών σωματείων από τα Βαλκάνια και την Τουρκία (που κι αυτή ουσιαστικά Βαλκάνια είναι) και τη μεγάλη αντι-ιμπεριαλιστική πορεία στο Νατοϊκό στρατηγείο στη Θεσσαλονίκη.
Κι αυτές δεν είναι απλές εθιμοτυπικές συναντήσεις, αλλά πολύτιμο όπλο ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που έρχεται στη γειτονιά μας.