Γενέθλια

Γενέθλια και φτύνω τις ευχές
Σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα
Ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές
Να ξεχαστώ κι εγώ και το σημείωμα

Σήμερα το σφυροδρέπανο κλείνει ένα χρόνο ζωής.
Κάποιοι του εύχονται να τα εκατοστίσει και κάποιοι άλλοι να ψοφήσει το ταχύτερο δυνατό. Οι περισσότεροι απλώς αδιαφορούν και βρίσκουν ότι ο γιωργάκης είναι πιο συμπαθής και γλυκούλης από τον κωστάκη. Δεν πιστεύουν όμως ότι οι πρόωρες εκλογές αποτελούν λύση. Σε αντίθεση με τα γκούλαγκ που είναι ο πρώτος σε δημοφιλία θεσμός μπροστά από το μαυσωλείο του λένιν και τη δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς.

Ένα διόλου αμελητέο 8,2% πιστεύει ότι η ζωή του έχει βελτιωθεί τον τελευταίο χρόνο που υπάρχει το σφυροδρέπανο. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία εξακολουθεί να απαντάει ότι επί στάλιν ζούσε καλύτερα (89,91%). Σταλινικά ποσοστά…

Σε αυτό το παχύρρευστο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται η κε του μπλοκ νιώθει την ανάγκη να καταφύγει στα κείμενα των κλασικών και να υπενθυμίσει τι λέγαμε στην ιδρυτική διακήρυξη του σφυροδρέπανου, ένα χρόνο πριν.

Έχουμε αγάπη για τη Σοβιετική Ένωση γιατί ακόμα κι αν έγιναν μαλακίες, ήταν δικές μας μαλακίες (έτσι τις νιώθουμε ιστορικά) και γι' αυτό ήταν λατρεμένες.

Μένοντας πάντα πιστοί σε αυτή την βαθιά μας πεποίθηση ένα χρόνο μετά μπορούμε να κοιτάξουμε το αναγνωστικό μας κοινό στην οθόνη και να του απαντήσουμε:
α. κουκιά σπέρνουμε β. θύελλες θερίζουμε. γ. χαρήκαμε πολύ για τη γνωριμία.

Σε έναν χρόνο καταφέραμε πολλά.
Ρήξη στη σχέση με την οργάνωση και με πολλούς συντρόφους. Στενές επαφές τρίτου τύπου με το σώμα ηλεκτρονικής δίωξης της θρυλικής KGB. Χαμηλά νούμερα αναγνωσιμότητας. Και το άνοιγμα μιας μεγάλης αγκαλιάς από κάθε τι μη κομματικό. Από απλό εξω~ μέχρι κι ανοιχτά αντι~.
Δείξε μου τον αναγνώστη σου να σου πω ποιος είσαι, λέει ο σοφός σουσλόφ και μάλλον πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ.

Μπορούμε όμως ακόμα περισσότερα. Να διαψεύσουμε όσους λένε χειρότερα δε γίνεται. Να αιφνιδιάσουμε τη λογική.
Τις καλύτερες μέρες μας τις ζήσαμε κι έφυγαν χωρίς να το καταλάβουμε. Οι κακές επίσης πέρασαν. Οι ακόμα χειρότερες έρχονται. Μαζί με τις ακόμα καλύτερες που υποσχέθηκε το πασοκ (που το ίδιο πράγμα λέει, αλλά με άλλη διατύπωση).

Στα πλαίσια ενός μικρού αφιερώματος στα 1χρονα του μπλοκ, η κε δίνει στη δημοσιότητα αποσπάσματά από το κείμενο με τις θέσεις της για τα μπλοκ, το σοσιαλισμό και το σοσιαλιστικό μπλοκ που είναι η διαλεκτική υπέρβαση των δυο, ούτως ώστε να εγκριθεί και να συζητηθεί (με αυτή τη σειρά ακριβώς).

(…) Γιατί έκανες το μπλοκ σύντροφε;
Δε γύρευε απάντηση αυτός που ρωτούσε, μεταμέλεια πιο πολύ.
Ξέρω εγώ ρε σύντροφε; Έχω πράγματα να πω. Βλακείες ίσως, αλλά έχω. Εσύ γιατί δεν έχεις κάνει ακόμα;

Γιατί δε ρωτάς τους σφους που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν γιατί δε μίλησαν ποτέ σε καμιά όβα τόσα χρόνια; Αυτό δε μας πειράζει; Επειδή δεν έχουν μπλοκ;

Στέκονται στωικά σε κάθε όβα παριστάνοντας τους μουγγούς. Κατά βάθος όμως είναι χειρότεροι. Γιατί μπορούν να μιλήσουν και δεν το κάνουν. Κι αντί για μουγγοί μπερδευόμαστε και γινόμαστε μόγγολοι στο τέλος. Που ετυμολογικά την ίδια ρίζα πρέπει να έχουν.

Γράφοντας όμως δημόσια τις σκέψεις σου, έγραψες τα όργανα στα όργανά σου.
Σωστά, δεν πρέπει να συζητάς εκτός οργάνων. Δεν πρέπει να φεύγει τίποτα παραέξω. Αν έχεις κάτι να πεις, κράτα την ανάσα σου μέχρι την επόμενη οβα.
Σαν τον πέπε, τον πιτσιρίκο στον αστερίξ που την κρατούσε μέχρι σκασμού, ώσπου να του κάνουν το χατίρι.
Εγώ θα την κρατήσω μέχρι να έρθει ο κομμουνισμός.

Έτσι όμως ο εγκέφαλος σταματάει να οξειδώνεται και μαζί αχρηστεύονται ζωτικές λειτουργίες με πρώτη την κριτική ικανότητα.
Μαζεύεις έναν χείμαρρο σκέψεων και ξαφνικά μπλο(γ)κάρεις γιατί δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς.
-Σόρι, πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό.
Όλοι κουνάν το κεφάλι με συγκατάβαση. Αλλά ξέρουν πως έτσι έγινε και την προηγούμενη και την παραπροηγούμενη. Κι αυτοί εκεί ήταν και κάναν το ίδιο με σένα.

Έχεις ξεχάσει τι ήθελες να πεις. Βασικά έχεις ξεχάσει να μιλάς, ο εγκέφαλος έχει ατροφήσει.
Ψάχνεις κάποια κλισέ, κάποια δανεική σκέψη.
Ω, τι ανακούφιση! Είναι ήδη εκεί στην εισήγηση, που τα βάζει όλα. Το βάζει κι η εισήγηση.
Μπράβο ρε σύντροφε, αλλά αφού το βάζει, εσύ γιατί μας το ξαναλές; Τη διάβασα κι εγώ, μαζί ήμασταν.

Από αυτό λοιπόν χίλιες φορές καλύτερα τα τσιτάτα των κλασικών. Πάει να πει, τους διάβασες τουλάχιστον. Είναι κάτι κι αυτό στις μέρες μας.
Αλλά όχι σύντροφοι, δεν είναι σωστό να επικαλούμαστε την αυθεντία και τα τσιτάτα. Γιατί όπως είπε κι ο μαρξ…

Τους πιο έντιμους συντρόφους, τους πνίγουν οι τύψεις και δε μιλάν καθόλου. Σαν τη νιφάδα μου.
Γι' αυτό σύντροφε κι εσύ δεν τους ρωτάς γιατί δε μιλάνε. Κατά βάθος ξέρεις.
Εντάξει αυτοί. Το θέμα είναι ο άλλος. Πώς γλίτωσε αυτός;

Φαντάζεστε σύντροφοι να είχαμε όλοι από έναν ριζοσπάστη και να έγραφε ο καθένας τη γνώμη του;
Πραγματικά αυτό θα μας πήγαινε κατευθείαν πίσω στην εποχή του μανιαδάκη με τις τρεις κε. Αν ήξερα σε τι ολισθηρό κατήφορο έμπαινα, σε τι βούρκο καταλήγει στο τέλος, δεν θα είχα φτιάξει ποτέ μπλοκ.

Κάποιος να το πει και στους συντρόφους που βγάζουν περιοδικά της πκσ στις σχολές (όχι πολλά, ευτυχώς). Ή στο εμπρός της λδ της λέσβου που ποδοπατά βάναυσα τις αρχές του δ.σ. Υποκαθιστά το όργανο και γράφει εκτός οργάνων, γράφοντας το όργανο και τα όργανα.

Φαντάζεσαι όμως σύντροφε να γράφαμε εμείς τον ριζοσπάστη;
Έτσι δεν θα έπρεπε να γίνεται; Κάθε σύντροφος να είναι ανταποκριτής για το όργανο; Να αγκαλιάσουμε το ρίζο, να τον κάνουμε δική μας υπόθεση;

Θα καταργούσαμε και τον τηλέπαθο με την πραγματικά εμπνευσμένη γραφή. Που μας κάνει κάθε μέρα να κλαίμε μέχρι δακρύων.

(Συνεχίζεται…)