Ο Σάββας ήταν κομμουνισταράς...

...και δεν κατέβηκε ποτέ με σεκ, αραν, αρας.

Για να διώξανε τον σάββα
κάποιο λάκκο έχει η φάβα

Ο χιλιοτραγουδισμένος σάββας, η λαϊκή μούσα, το αλάθητο ένστικτό της, όλοι οι οιωνοί έλεγαν πως το εεκ είχε δίκιο.
Αλλά ο ανταποκριτής μου είχε αισιόδοξες αυταπάτες για το σεκ.
Δεν ήταν, λέει, το ίδιο με αυτό που βρήκε μπαίνοντας στη σχολή προ πενταετίας. Που δεν έβαζε ούτε ξώφαλτσα ό,τι συνοψίζεται στο δικό μας νουδου, πασοκ, εε (που αν τη λέγαμε ακόμα εοκ, θα έκανε και ρίμα με το πασοκ).
Έχει καθαρά οπορτουνίστικο χαρακτήρα, αλλά απ' τη στιγμή που υπογράφει κείμενα με αυτή τη λογική, δε μπαίνει ζήτημα.

Εμένα πάλι όλα αυτά μου θυμίζουν σε ποδοσφαιρικούς όρους αυτό που λεγόταν για τη σούπερ λίγκα. Λυκοφιλία που θα έσπαγε στο πρώτο στραβό σφύριγμα. Λίγο χυδαίος παραλληλισμός, αλλά τα έχει αυτά το γήπεδο, δε φταίω εγώ.

Εδώ αντί για πέναλτι περιμένουμε ως κρας τεστ την πρώτη πορεία.
Ας πούμε την πρωτομαγιά. Πού θα γίνει ο ταξικός εορτασμός; Χωριστά όπως κάθε χρόνο, ή στα στέκια των καινούριων φίλων του σεκ; Οι οποίοι έχουν κάτι άλλους παλιούς φίλους και θα πουν να βρεθούν όλοι μαζί να μεγαλώσει η παρέα.
Σιγά μην απολέσει το σεκ το προνομιακό πεδίο παρέμβασής του στους τίμιους πασόκους εργάτες και στους πατέρες τους.

Δε γεννήθηκε ακόμα η οργάνωση που θα καπελώσει το σεκ.
Εδώ καπέλωσαν ολόκληρη γένοβα κατοχυρώνοντας το κοπιράιτ. Ακούς γένοβα κι αντί για τον τζουλιάνι σκέφτεσαι το σεκ και φρικάρεις...
Καπέλωσαν αντιπολεμικές εκδηλώσεις με το σηματάκι με τους πυραύλους που έχει μεγάλο σουξέ στους ανυποψίαστους.
Ψάρεψαν τόσο κόσμο με το απαγορευτικό με τη μουτσούνα του καραμανλή.
Δε μπήκαν στον συριζα, ακριβώς γιατί είδαν τον κίνδυνο να τους καπελώσουν άλλοι, εξίσου πεινασμένοι, αλλά πιο δυνατοί.
Και τώρα θα τους καπελώσει το ναρ;

Το ναρ έχει μάλλον ενδιάμεση κι εξαρτημένη θέση στο σύστημα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής πυραμίδας στην χώρα μας.
Μπορεί να κάνει τον τοπικό ιμπεριαλιστή στα βαλκάνια του εξωκοινοβουλίου, έχει και την τεχνογνωσία (νόου χάου) από το παρελθόν του (ίδιοι και απαράλλαχτοι με μας τους αμετάλλαχτοι).
Αλλά το σεκ δεν είναι για τα δόντια του. Είναι σαν την τουρκία που και πιο γερές πλάτες έχει και πιο οργανωμένη είναι.

Η συγκόλληση του μεράντια είναι προδοτική. Κάτι σαν την ελληνοτουρκική φιλία. Μόνο ο σάββας με τη φουστανέλα του κρατάει ψηλά το φλάμπουρο της αντίστασης κι αρνείται να δώσει γη και νερό στους πέρσες σεκίτες.
Τους έχει ζήσει από παλιά και ξέρει.

Όμως εκτός από τις ιστορικές υπάρχουν και μυθολογικές προεκτάσεις.
Το σεκ έκλεψε την ωραία ελένη (αραν-αρας). Αλλά το ναρ αντί για μενέλαος πολιορκητής βρέθηκε ελεύθερος πολιορκημένος. Μάταια ο σάββας φώναζε σαν κασσάνδρα για το δούρειο ίππο.
Τώρα που έβαλαν τους σεκίτες μες στην τροία, το ζήτημα ποιος-ποιον μπαίνει άμεσα.

Μαζί με αυτό μπαίνουν άλλα δύο ζητήματα για την αντικαπιταλιστική συμμαχία. Το πρώτο το βάζει ο σάββας. Αρκεί το αντικαπιταλιστική, ή είναι βήμα πίσω ως όρος από το επαναστατική;
Με άλλα λόγια, αρκεί να χτυπάς χαρωπά τα ταμπούρλα σου και να φωνάζεις α-αντι-αντικαπιταλίστα για να είσαι πράγματι αντικαπιταλιστής κι επί της ουσίας;
Ποιος θα ορθώσει το ανάστημά του πλάι στον γίγαντα σάββα για να στηθεί επιτέλους η Συμμαχία σταματήστε το σεκ;

Το δεύτερο ζήτημα είναι ακόμα πιο σύνθετο. Κατά πόσο είναι πράγματι συμμαχία;
Από πότε θεωρείται ως τέτοια μια εκλογική συγκόλληση πριν τις ευρωεκλογές; Γιατί τέτοια είναι στην ουσία της.
Οι εκλογές του 2007 κι η λεηλασία των κινηματικών ψήφων από τον συριζα ήταν ιδιαίτερα διδακτικές για σεκ και ναρ. Δε θα αφήσουν να συμβεί το ίδιο με το δεκέμβρη. Τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό.
Και να φανταστείς ότι τη ρετσινιά του εκλογολάγνου μόνο εμείς την έχουμε...

Πόσο ειλικρινής είναι μια συμμαχία που επιδιώκεται εκ των υστέρων (μετά την αρπαγή της ελένης από τα αρπακτικά) και υστερόβουλα; Αν δεν ήταν στη μέση η ελένη, θα έμπαινε ποτέ ζήτημα;
Στα ελληνικά αυτό λέγεται καιροσκοπισμός και στην κομμουνιστική διάλεκτο κάπως αλλιώς (αλλά δε θα το ρίξω το επίπεδο).

Πόσο στέρεη είναι μια με το ζόρι παντρειά; Τον χαραλάμπη τον ρώτησε κανένας;
Η βία είναι η μαμή της ιστορίας (κι η ταξική πάλη η μαμά της, πατρός αγνώστου). Αλλά ο εκβιασμός είναι ο βιασμός της. Και της ιστορίας και των συμμάχων.

Ο -μη αστικός- μύθος λέει ότι κάποτε ρώτησαν έναν αρασίτη (ή μήπως αρανίτη;) ποιες είναι οι διαφορές που έχουν με την αραν (ή μήπως με την αρασ;), Κι ο αρανίτης (μπορεί και αρασίτης δεν παίρνω κι όρκο) απάντησε ότι οι άλλοι (όποιοι κι αν είναι αυτοί τέλος πάντων) συγκαλύπτουν τις αντιθέσεις, ενώ εμείς (που μπορεί να είμαστε κι οι άλλοι) όχι.
Δεν κατάλαβα πολύ καλά τι εννοούσε, ούτε καν πού ανήκει δε θυμάμαι καλά-καλά. Αλλά αν συμβαίνει κάπου αυτό που περιγράφει, αυτό ήταν στο σπόρτινγκ και στο νέο φορέα που γέννησε (προς το παρόν αβάπτιστος).
Κι η συγκάλυψη των αντιθέσεων ευνοεί πάντοτε τους δεξιούς. Και δεν είναι δύσκολο να τους βρούμε σε αυτή την περίπτωση.

Παράλληλα όμως υπάρχει κι η αντίθετη τάση (σε μια θαυμαστή διαλεκτική ενότητα των αντιθέτων που παλεύουν).
Άπαντες συμμετέχουν στο νέο φορέα με τη βεβαιότητα ότι θα πείσουν τους άλλους χωρίς να αφήνει κανείς περιθώριο να πειστεί ο ίδιος για κάτι διαφορετικό από αυτό που λέει. Τι είδους πρωτοπορία θα ήταν εξάλλου αν δεν το πίστευε αυτό;

Κατά βάθος οι σύμμαχοι είναι κάτι σαν χαϊλάντερ, που παλεύουν να επικρατήσουν (ηγεμονεύσουν θα λέγαμε στην αργκό μας, αλλά κάτι τέτοιο θα έριχνε κατακόρυφα το επίπεδο), στο τέλος όμως θα μείνει μόνο ένας.
Ένας, για να προσαρμοζόμαστε στον εχθρό. Που είναι κι αυτός ένας. Δηλ ο ιμπεριαλισμός (αν κι οι κακεντρεχείς λένε το κόμμα).

Μπολιασμένο με τέτοιο αγωνιστικό πνεύμα, το φοιτητικό κίνημα έδωσε τη λαογέννητη αυθόρμητη μορφή των συντονιστικών γενικών συνελεύσεων, όπου η λογική παραμένει η ίδια.
Δεκάωρα και δωδεκάωρα συντονιστικά μέχρι να εξαντληθεί ή να βαρεθεί ο αντίπαλος και να μείνουμε μόνοι μας στο τέλος για να ψηφίσουμε την απόφαση που θέλουμε.

Όπως και να 'χει το όλο εγχείρημα είναι πλήρες αντιφάσεων, όπως άλλωστε κάθε τι ζωντανό και πραγματικό.
Έχει μια βάση κι ένα κεκτημένο από το δεκέμβρη κι αυτό το κάνει από μια άποψη ελπιδοφόρο (κι ας μην είναι από εκεί που αντλώ την ελπίδα μου εγώ). Πιο πιθανό όμως είναι να αναδείξει όρια κι αντιθέσεις. Και στη γωνία ελλοχεύει πάντα η κρυφή γοητεία του κοινοβουλευτισμού. Ήδη πολλοί βάζουν με το μυαλό τους το στόχο στο μισό και το ένα τοις εκατό μετρώντας το όλο εγχείρημα προ παντός με κριτήρια εκλογικά.

O λένιν τελικά είχε δίκιο. Οι ενωμένες πολιτείες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι είτε αντιδραστικές είτε ουτοπικές, απραγματοποίητες.