Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Ο Σάββας ήταν κομμουνισταράς...

...και δεν κατέβηκε ποτέ με σεκ, αραν, αρας.

Για να διώξανε τον σάββα
κάποιο λάκκο έχει η φάβα


Ο χιλιοτραγουδισμένος σάββας, η λαϊκή μούσα, το αλάθητο ένστικτό της, όλοι οι οιωνοί έλεγαν πως το εεκ είχε δίκιο.
Αλλά ο ανταποκριτής μου είχε αισιόδοξες αυταπάτες για το σεκ.
Δεν ήταν, λέει, το ίδιο με αυτό που βρήκε μπαίνοντας στη σχολή προ πενταετίας. Που δεν έβαζε ούτε ξώφαλτσα ό,τι συνοψίζεται στο δικό μας νουδου, πασοκ, εε (που αν τη λέγαμε ακόμα εοκ, θα έκανε και ρίμα με το πασοκ).
Έχει καθαρά οπορτουνίστικο χαρακτήρα, αλλά απ' τη στιγμή που υπογράφει κείμενα με αυτή τη λογική, δε μπαίνει ζήτημα.

Εμένα πάλι όλα αυτά μου θυμίζουν σε ποδοσφαιρικούς όρους αυτό που λεγόταν για τη σούπερ λίγκα. Λυκοφιλία που θα έσπαγε στο πρώτο στραβό σφύριγμα. Λίγο χυδαίος παραλληλισμός, αλλά τα έχει αυτά το γήπεδο, δε φταίω εγώ.

Εδώ αντί για πέναλτι περιμένουμε ως κρας τεστ την πρώτη πορεία.
Ας πούμε την πρωτομαγιά. Πού θα γίνει ο ταξικός εορτασμός; Χωριστά όπως κάθε χρόνο, ή στα στέκια των καινούριων φίλων του σεκ; Οι οποίοι έχουν κάτι άλλους παλιούς φίλους και θα πουν να βρεθούν όλοι μαζί να μεγαλώσει η παρέα.
Σιγά μην απολέσει το σεκ το προνομιακό πεδίο παρέμβασής του στους τίμιους πασόκους εργάτες και στους πατέρες τους.

Δε γεννήθηκε ακόμα η οργάνωση που θα καπελώσει το σεκ.
Εδώ καπέλωσαν ολόκληρη γένοβα κατοχυρώνοντας το κοπιράιτ. Ακούς γένοβα κι αντί για τον τζουλιάνι σκέφτεσαι το σεκ και φρικάρεις...
Καπέλωσαν αντιπολεμικές εκδηλώσεις με το σηματάκι με τους πυραύλους που έχει μεγάλο σουξέ στους ανυποψίαστους.
Ψάρεψαν τόσο κόσμο με το απαγορευτικό με τη μουτσούνα του καραμανλή.
Δε μπήκαν στον συριζα, ακριβώς γιατί είδαν τον κίνδυνο να τους καπελώσουν άλλοι, εξίσου πεινασμένοι, αλλά πιο δυνατοί.
Και τώρα θα τους καπελώσει το ναρ;

Το ναρ έχει μάλλον ενδιάμεση κι εξαρτημένη θέση στο σύστημα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής πυραμίδας στην χώρα μας.
Μπορεί να κάνει τον τοπικό ιμπεριαλιστή στα βαλκάνια του εξωκοινοβουλίου, έχει και την τεχνογνωσία (νόου χάου) από το παρελθόν του (ίδιοι και απαράλλαχτοι με μας τους αμετάλλαχτοι).
Αλλά το σεκ δεν είναι για τα δόντια του. Είναι σαν την τουρκία που και πιο γερές πλάτες έχει και πιο οργανωμένη είναι.

Η συγκόλληση του μεράντια είναι προδοτική. Κάτι σαν την ελληνοτουρκική φιλία. Μόνο ο σάββας με τη φουστανέλα του κρατάει ψηλά το φλάμπουρο της αντίστασης κι αρνείται να δώσει γη και νερό στους πέρσες σεκίτες.
Τους έχει ζήσει από παλιά και ξέρει.

Όμως εκτός από τις ιστορικές υπάρχουν και μυθολογικές προεκτάσεις.
Το σεκ έκλεψε την ωραία ελένη (αραν-αρας). Αλλά το ναρ αντί για μενέλαος πολιορκητής βρέθηκε ελεύθερος πολιορκημένος. Μάταια ο σάββας φώναζε σαν κασσάνδρα για το δούρειο ίππο.
Τώρα που έβαλαν τους σεκίτες μες στην τροία, το ζήτημα ποιος-ποιον μπαίνει άμεσα.

Μαζί με αυτό μπαίνουν άλλα δύο ζητήματα για την αντικαπιταλιστική συμμαχία. Το πρώτο το βάζει ο σάββας. Αρκεί το αντικαπιταλιστική, ή είναι βήμα πίσω ως όρος από το επαναστατική;
Με άλλα λόγια, αρκεί να χτυπάς χαρωπά τα ταμπούρλα σου και να φωνάζεις α-αντι-αντικαπιταλίστα για να είσαι πράγματι αντικαπιταλιστής κι επί της ουσίας;
Ποιος θα ορθώσει το ανάστημά του πλάι στον γίγαντα σάββα για να στηθεί επιτέλους η Συμμαχία σταματήστε το σεκ;

Το δεύτερο ζήτημα είναι ακόμα πιο σύνθετο. Κατά πόσο είναι πράγματι συμμαχία;
Από πότε θεωρείται ως τέτοια μια εκλογική συγκόλληση πριν τις ευρωεκλογές; Γιατί τέτοια είναι στην ουσία της.
Οι εκλογές του 2007 κι η λεηλασία των κινηματικών ψήφων από τον συριζα ήταν ιδιαίτερα διδακτικές για σεκ και ναρ. Δε θα αφήσουν να συμβεί το ίδιο με το δεκέμβρη. Τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό.
Και να φανταστείς ότι τη ρετσινιά του εκλογολάγνου μόνο εμείς την έχουμε...

Πόσο ειλικρινής είναι μια συμμαχία που επιδιώκεται εκ των υστέρων (μετά την αρπαγή της ελένης από τα αρπακτικά) και υστερόβουλα; Αν δεν ήταν στη μέση η ελένη, θα έμπαινε ποτέ ζήτημα;
Στα ελληνικά αυτό λέγεται καιροσκοπισμός και στην κομμουνιστική διάλεκτο κάπως αλλιώς (αλλά δε θα το ρίξω το επίπεδο).

Πόσο στέρεη είναι μια με το ζόρι παντρειά; Τον χαραλάμπη τον ρώτησε κανένας;
Η βία είναι η μαμή της ιστορίας (κι η ταξική πάλη η μαμά της, πατρός αγνώστου). Αλλά ο εκβιασμός είναι ο βιασμός της. Και της ιστορίας και των συμμάχων.

Ο -μη αστικός- μύθος λέει ότι κάποτε ρώτησαν έναν αρασίτη (ή μήπως αρανίτη;) ποιες είναι οι διαφορές που έχουν με την αραν (ή μήπως με την αρασ;), Κι ο αρανίτης (μπορεί και αρασίτης δεν παίρνω κι όρκο) απάντησε ότι οι άλλοι (όποιοι κι αν είναι αυτοί τέλος πάντων) συγκαλύπτουν τις αντιθέσεις, ενώ εμείς (που μπορεί να είμαστε κι οι άλλοι) όχι.
Δεν κατάλαβα πολύ καλά τι εννοούσε, ούτε καν πού ανήκει δε θυμάμαι καλά-καλά. Αλλά αν συμβαίνει κάπου αυτό που περιγράφει, αυτό ήταν στο σπόρτινγκ και στο νέο φορέα που γέννησε (προς το παρόν αβάπτιστος).
Κι η συγκάλυψη των αντιθέσεων ευνοεί πάντοτε τους δεξιούς. Και δεν είναι δύσκολο να τους βρούμε σε αυτή την περίπτωση.

Παράλληλα όμως υπάρχει κι η αντίθετη τάση (σε μια θαυμαστή διαλεκτική ενότητα των αντιθέτων που παλεύουν).
Άπαντες συμμετέχουν στο νέο φορέα με τη βεβαιότητα ότι θα πείσουν τους άλλους χωρίς να αφήνει κανείς περιθώριο να πειστεί ο ίδιος για κάτι διαφορετικό από αυτό που λέει. Τι είδους πρωτοπορία θα ήταν εξάλλου αν δεν το πίστευε αυτό;

Κατά βάθος οι σύμμαχοι είναι κάτι σαν χαϊλάντερ, που παλεύουν να επικρατήσουν (ηγεμονεύσουν θα λέγαμε στην αργκό μας, αλλά κάτι τέτοιο θα έριχνε κατακόρυφα το επίπεδο), στο τέλος όμως θα μείνει μόνο ένας.
Ένας, για να προσαρμοζόμαστε στον εχθρό. Που είναι κι αυτός ένας. Δηλ ο ιμπεριαλισμός (αν κι οι κακεντρεχείς λένε το κόμμα).

Μπολιασμένο με τέτοιο αγωνιστικό πνεύμα, το φοιτητικό κίνημα έδωσε τη λαογέννητη αυθόρμητη μορφή των συντονιστικών γενικών συνελεύσεων, όπου η λογική παραμένει η ίδια.
Δεκάωρα και δωδεκάωρα συντονιστικά μέχρι να εξαντληθεί ή να βαρεθεί ο αντίπαλος και να μείνουμε μόνοι μας στο τέλος για να ψηφίσουμε την απόφαση που θέλουμε.

Όπως και να 'χει το όλο εγχείρημα είναι πλήρες αντιφάσεων, όπως άλλωστε κάθε τι ζωντανό και πραγματικό.
Έχει μια βάση κι ένα κεκτημένο από το δεκέμβρη κι αυτό το κάνει από μια άποψη ελπιδοφόρο (κι ας μην είναι από εκεί που αντλώ την ελπίδα μου εγώ). Πιο πιθανό όμως είναι να αναδείξει όρια κι αντιθέσεις. Και στη γωνία ελλοχεύει πάντα η κρυφή γοητεία του κοινοβουλευτισμού. Ήδη πολλοί βάζουν με το μυαλό τους το στόχο στο μισό και το ένα τοις εκατό μετρώντας το όλο εγχείρημα προ παντός με κριτήρια εκλογικά.

O λένιν τελικά είχε δίκιο. Οι ενωμένες πολιτείες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι είτε αντιδραστικές είτε ουτοπικές, απραγματοποίητες.

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έσκασες απο το κακό σου!
Αφρούς βγάζει το στόμα σου!
Η εποχή είναι γκαστρωμένη και εσυ προβλέπεις αποβολή.
Θα έχουμε ιξιλιίξεις που έλεγε και ο Χαρίλαος(θεωσχωρέστον).

g είπε...

kai mono oti akoma ki esy to les elpidoforo omws kati mas leei etsi?
fantasou olos aftos o kosmos pou perimenei kai piezei kai paizei telika energo rolo sto na ginoun vimata...

g είπε...

o kosmos tis "antikapitalistikis" aristeras ennow den itan meiwtiko [tou styl eisai petamenos den paizeis kanena rolo ktl ;-) ]

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η εποχή είναι έγγυος, αλλά μπορεί να έχουμε και τερατογένεση.

Δυο λόγια για την σκοπιά από την οποία γίνεται η κριτική. Γιατί ένας φίλος μου λέει ότι πικάρω επίτηδες το εξωκοινοβούλιο για να ανεβάσω τα σχόλια και την αναγνωσιμότητα στο μπλοκ.
Εγώ είμαι με το κόμμα. Οτιδήποτε εκ δεξιών του δε με αφορά και δε με αγγίζει. Ούτε ξεσκίζω τους αναθεωρητές για να βγαίνω πιο συνεπής και να χαίρομαι.
Στέκομαι στην κριτική που γίνεται από την άλλη. Αν και ο χαρίλαος έλεγε ότι αριστερά της αριστεράς είναι η δεξιά.
Εγώ λοιπόν θέλω το κόμμα να νιώθει πίεση από τα αριστερά του (με εισαγωγικά ή χωρίς). Γιατί κι αυτό θα γίνει καλύτερο έτσι.
Βλέποντας λοιπόν τέτοιες κινήσεις, ένα κομμάτι που εκφράζει κομματικό πατριωτισμό νιώθει σχεδόν δικαιωμένο, ενώ ένα άλλο (μάλλον ισχυρότερο) ειλικρινά στενοχωριέται. Κι όταν βλέπω να βγαίνει το σεκ στον αφρό, τότε βγάζω αφρούς κι εγώ.

Ειλικρινά σάμις και γιώργο, εσείς την έχετε πάρει από καλό μάτι την συνεργασία αυτή; Σας γεμίζει αισιοδοξία; Ή μήπως είναι πρότυπο ή έστω σύμμαχος ένα κόμμα σαν το αντικαπιταλιστικό του μπεζανσνό στη γαλλία; Που υπογράφει μαζί με ρεφορμιστές κείμενα σε αντι-σαρκοζί πνεύμα, κάνει όνειρα για το 10% και τις έδρες που θα πάρει και βγάζει το επίθετο κομμουνιστικός από το όνομά του στην πρόσφατη μετεξέλιξη-μετονομασία του;
Επίθετο που -μαζί με τη ρίζα του και τα παράγωγά της- αν δεν κάνω λάθος απουσιάζει πλήρως κι από το κοινό κείμενο του σπόρτινγκ (αν κάνω λάθος με διορθώνετε).

Διαβάστε αν βρείτε στο διαδίκτυο και την ανακοίνωση του μλ-κκε για τα του σπόρτινγκ. Νομίζω ότι έχει όλη την ουσία.

Υγ: σάμις, το τραγούδι "η μικρή ιστορία της μαρίνας" του τσακνή το 'χεις υπ' όψιν, έτσι; Μήπως σου φέρνει τίποτα συνειρμούς;

g είπε...

egw eimai aisiodoxos.
an mou r8ei na grapsw kapoia stigmi sto pnevma tou blog epi tou egxirimatos 8a to kanw kai 8a exigisw kai tous logous(pou eimai aisiodoxos). alla prepei na ta pw kai na ta grapsw allou prwta.
to keimeno tou sporting anaferei oti o sosialismos,i kommounistiki prooptiki kai i exousia twn ergazomenwn einai anagaiotita.
ta xanaleme

Ανώνυμος είπε...

Το "αντικαπιταλιστικό" είναι όντως ετεροπροσδιορισμός.
Ο αυτοπροσδιορισμός είναι το μέγα ζητούμενο.
Ο κομμούνισμος έτσι νέτα-σκέτα η δεν λέει τίποτα η παραπέμπει σε καθεστώτα που ήταν ακριβώς αντίθετα και με την θολή εικόνα που είχε ο καθένας στο κεφάλι του γιαυτόν.
Θα κατασκερυάσουμε εκ του μη όντος το Ενιαίο αντικαπιταλιστικό κόμμα των ευρωπαίων εργαζομένων και θα ανακαλύψουμε τον κομμουνισμό εκ του μη όντος.
Έλα μαζί μας, Είναι άδικο να απουσιάσεις . Δεν θα ζήσουμε παρα μιά ζωή.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Να τα ξαναπούμε γιώργο.
Κι όταν καταλάβεις το πνεύμα του μπλοκ να μου το πεις και μένα να ξέρω πώς να γράφω κι εγώ.
Το στιλ το διαμορφώνει ο καθένας μόνος του. Γιατί, δεν είναι σοβαρά όσα λέμε εδώ πέρα δηλ;

Σάμις, μια ζωή την έχουμε κι αν δε σοβιετίσουμε τι θα καταλάβουμε τι θα καταντήσουμε; Σαν το σεκ μπορεί.
Έχω μια σοβιετική κληρονομιά να υπερασπιστώ. Χωρίς αυτήν δεν πηγαίνω πουθενά.
Δεν θα τραβήξω εγώ χι στην ιστορία. Γενικά οι διαγραφές δε μου αρέσουν.
Ό,τι μαλακίες έγιναν είναι δικές μας και για αυτό μου είναι απολυτα οικείες.
Υγ: για το σπόρτινγκ εσύ θα γράψεις τίποτα; όλα οι απ' έξω θα τα λέμε;

Ανώνυμος είπε...

Το 1994 έγινε η πρώτη προσπάθεια για παρέμβαση στις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα από ΝΑΡ, ΕΚΚΕ, ΚΚΕμλ και ΕΕΚ, την τότε Μαχόμενη Αριστερά. Τελικά το ΕΕΚ δεν μπήκε στο σχήμα (πάλι). Ο λόγος ήταν ότι η Μαχόμενη Αριστερή Κίνηση Αθήνας δήλωνε ρητά στη διακήρυξή της ότι δε θα ψηφίσει τον υποψήφιο της Κεντροαριστεράς στο β' γύρο, τον Θ. Πάγκαλο. Το ΕΕΚ επέμενε ότι δεν είναι το ίδιο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κλπ κλπ. Τα "κλπ" θύμιζαν κλασικό ΣΕΚ. Άρα όταν ο Σάββας "δεν μπαίνει", δεν είναι πάντα από τα αριστερά. Και δεύτερο, υπάρχει και η δυναμική των πραγμάτων που οδηγεί σε μετατοπίσεις. Αξίζει το ρίσκο.
ΥΓ. Για το "Κ": το μεγαλύτερο ΚΚ του κόσμου είναι της ΚΚ Κίνας, ενώ στη Γαλλία του Μπεζανσενό το ΚΚ είναι άστα να πάνε. Δεν είναι εγγύηση λοιπόν το "Κ"...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν έχω πρόβλημα να βγάλουμε σκάρτο τον σάββα, δε συμμάχησα εγώ μαζί του. Αυτά που έχει πει για την περεστρόικα είναι απερίγραπτα (αντιγραφειοκρατική επανάσταση) και λένε πολλά για το πολιτικό του κριτήριο. Οι γνώσεις του είναι αναμφισβήτητες, αλλά μόνες τους δε φτάνουν).
Επίσης είναι περίπου σίγουρο ότι το βασικό του κίνητρο είναι η ενδοτροτσκιστική κόντρα με το σεκ (την οποία πρέπει να εκμεταλλευτούμε, όπως με τις ενδοϊμπεριαλιστικές).
Η όποια αβάντα στον σάββα έχει το στοιχείο του χαβαλέ, είναι προφανές νομίζω αυτό.
Εν προκειμένω όμως, ο γίγας σάββας έχει δίκιο. Περίπου εκ των πραγμάτων όταν απέναντί του έχει το σεκ.
Η δυναμική υπάρχει, μετατοπίσεις γίνονται, αλλά μπορεί να γίνουν κι από την ανάποδη από εκεί που τις περιμένουμε, μην το υποτιμούμε αυτό.

Η μαχα που λες δεν ήταν τυπική περίπτωση εκλογικής συγκόλλησης; Γιατί δεν προχώρησε; Δεν διδάχτηκε κανείς τίποτα από τότε;

Όντως, κομμουνιστής μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται όποιος θέλει, τζάμπα είναι. Απλά, δεν ξέρω κανέναν που να απεμπολεί εκούσια από μόνος του τον όρο και να το έκανε για καλό.
Κι επειδή έχω πετύχει πολλά κείμενα (ας πούμε στο πριν που είναι και πιο επίσημα) που κάνουν κριτική στο κόμμα γιατί στο τάδε κείμενό του δεν ανέφερε πουθενά τη λέξη κομμουνισμός, μου κάνει μεγάλη εντύπωση που υπάρχουν άλλα κριτήρια και σταθμά για τη μετεξέλιξη της lcr σε νακ -την οποία το πριν υποδέχεται σχεδόν με ενθουσιασμό...

Δες και ένα σχετικό κείμενο του μλ-κκε (ακόμα κι αυτοί βρήκαν την ευκαιρία να βγουν από τα αριστερά με όσα έγιναν στο σπόρτινγκ) και πες μου πού ακριβώς έχει άδικο.
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=987348

Ανώνυμος είπε...

Μένει να ορίσεις γεωγραφικά τί σημαίνει "αριστερά".
Το λέω γιατί το κκε, κκεμλ, μλκκε κλπ. όντως είναι "αριστερά", αλλά όπως γυρνάμε. Το θέμα είναι ποιός είναι "αριστερά" όπως πηγαίνουμε.

Δέν γράφω πολλά για το Σπόρτιγκ γιατί έχω πολλά τρεχάματα και λειπω συνέχεια.
Ανοίξανε οι "δουλειές" σου λέω.

Χτές βράδυ είμουνα σε ένα καταμεστο θέατρο 800 θέσεων και μιλούσαν οι σύντροφοί μου καταχειροκροτούμενοι.
Ο λαός ξεκίνησε να συζητάει για ζητήματα που έβαλαν οι εισηγητές.
Συγκοινωνιακό ,πολεοδομικό κλπ. και το συνδέσαμε επιτυχώς με την οικονομική κρίση.
Είμαστε η prima linea του κινήματος αδελφέ!
Ο Μοναδικός του κκε δεν μίλησε και έφυγε και πρίν τελειώσει η εκδήλωση.
Μιλάμε για ένα κοινωνικό περιβάλλον που το κκ παίρνει 14%.
Το ηθικό του είναι στο ναδίρ.

Και εσύ . Καλά κάνεις και θέλεις να μάθεις περισσότερα για το Σπόρτιγκ.
Υπομονή σύντροφε!!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το μπαίνοντας ή βγαίνοντας κανείς δεν το ξέρει. Ο όρος πρέπει να βγήκε από τη θέση που κατείχαν στα έδρανα οι βουλευτές της γαλλικής εθνοσυνέλευσης, αν δεν κάνω λάθος.
Με αυτή τη λογική αριστερός είναι κι ο καρατζαφέρης, εσείς επειδή τα βλέπετε ανάποδα (με το κεφάλι κάτω) λέτε το κόμμα συντηρητικό, ακροδεξιό και δε συμμαζεύεται.
Όσο κι αν έχω ψάξει δεν έχω βρει κάποιον που να διευκρινίζει τι σήμαινε τελικά αυτό το αριστερά.
Τέλος πάντων, αριστερά της αριστεράς μπορεί να μην υπάρχει η δεξιά, αλλά μεταξύ άλλων υπάρχει κι ο αριστερισμός.
Για να μην το πάρεις προσωπικά ή κομματικά-πατριωτικά, ας πάρουμε ένα παράδειγμα με τον βήτα παγκόσμιο πόλεμο. Ποια ήταν πιο αριστερή πράξη; Τα εθνικά μέτωπα απελευθέρωσης που κάποιοι τα χαρακτήριζαν "μαρξιστικά" εθνικιστική παρέκκλιση, ή ο ντεφαιτισμός που διακήρυσσαν οι τροτσκιστές; (αυτό είναι επικοινωνιακό κόλπο για να τσιμπήσει και κανάς τρότσκας να μπει στη συζήτηση).
Πολλά πράγματα είναι σχετικά. Κι αυτό είναι καλό από μια άποψη, γιατί μπορούμε να διαλέγουμε κάθε φορά αυτό που μας συμφέρει, με βάση τη συγκεκριμένη ανάλυση των συγκεκτιμένων συνθηκών. Κι από την ίδια ακριβώς άποψη είναι και κακό. Διαλεκτικά δεμένα.

Κατά τα άλλα είμαι μάλλον πιο κκε απ' όσο πιστεύεις. Κι εσύ είσαι πιο κκε απ' ό,τι πιστεύεις, απλά δεν το ξέρεις ακόμα. Όλοι μας είμαστε κκε κατά βάθος.
Το κκε είναι σαν την ήβη και τη διαφήμιση με τη θρυλική αλέξια. Όλοι έχουμε λίγη μέσα μας...

Και τώρα σοβαρά. Χωρίς την κληρονομιά της σοβιετίας δεν πάω πουθενά, σε κανένα άλλο καράβι. Προτιμώ να κάτσω εδώ στην προκυμαία να συνωστιστώ μαζί με άλλους νοσταλγούς και να με φτιάξουν.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Εννοούσα σφάξουν

Ανώνυμος είπε...

Καταρχήν συμφωνώ για τις εκτιμήσεις για τον Σάββα και βρίσκω πετυχημένο το σχετικό χαβαλέ. Τώρα για τη ΜΑΧΑΡ. Δεν ήταν απλή συγκόλληση εκλογικού τύπου, και όχι μόνο γιατί άντεξε το πρώτο εκλογικό κατέβασμα. Ήταν μια προσπάθεια να συναντηθούν κομμουνιστικές δυνάμεις που διαφοροποιούνταν από ΚΚΕ-ΣΥΝ σε μια άσχημη εποχή. Είχε θετικά, όπως τη συσπείρωση δυνάμεων στο εργατικό κίνημα, πολλά σχήματα δημιουργήθηκαν γύρω από τους σφους της Μαχαρ, τις δημοτικές κινήσεις και κινήσεις στο μέτωπο του πολέμου. Είχε και αρνητικά (πολλά) που ίσως είναι στο DNA του εξωκοινοβούλιου (κακό χωριό τα λίγα σπίτια, που θα 'λεγε και Χαρίλαος). Σε αυτά διακρίνω ότι η συμπόρευση με το μλ δημιούργησε απόσταση από έναν κόσμο που προέρχονταν από το ΚΚΕ για λόγους πολιτικούς αλλά και... ποιοτικούς (βλ. Χάρυ Κλυν), καθώς και την αντίληψη του μλ για τα αιτήματα: δε βάζω αίτημα γιατί οδηγεί σε ρεφορμιστικές αυταπάτες, ειδικά αν ικανοποιηθεί... Ίσως το 1993 αυτό να μην ήταν τρομερό, αλλά το 1997 επί Σημίτη ήταν. Όσο για το άλλο ΜΛ, εντάξει. Η κριτική του είναι ως συνήθως αριστεροδέξια. Απογειωμένος κομμουνισμός ένα πρόγραμμα διεκδικήσεων πέρα από το ευχολόγιο της ΓΣΕΕ, κατάρες σε πιθανή συνεργασία με το ΣΕΚ γιατί συντηρεί αυταπάτες (να το πω κομψά) για τη ΓΣΕΕ. Όπου μπορούμε κοινό σχήμα με το Συνασπισμό στις ΕΛΜΕ, ΜΛ σταλινισμός στις ευρωεκλογές με κριτική στο ΚΚΕ που το κάνει μετριοπαθές μπρεζνιεφικό ΚΚ (και χαίρεται το Απολίθωμα).
Τέλος πάντων, ρισκάρουμε γιατί πιστεύουμε στη δυνατότητα μετατοπίσεων (το έχουμε ζήσει στην ΕΑΑΚ, ειδικά στο ξεκίνημα που είχε και Ρήγα Φεραίο...), δεν αποκλείουμε να μη μας βγει. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι. Αλλιώς η κριτική μας σε ΚΚΕ και ΣΥΝ θα είναι γκρίνια, αφού η "προωθημένη" μας γραμμή δε θα είναι γραμμή αμφισβήτησης δεδομένων συσχετισμών, αλλά προβολής μιας ιδεολογικής ταυτότητας.
Για το Κ. Και στο ΝΑΡ υπάρχει μια κριτική που φοβάται την εγκατάλειψή του από τους γάλλους. Αυτοί μπερδεύτηκαν βέβαια γιατί ούτε το ΝΑΡ έχει Κ. Σοβαρά τώρα. Οι γάλλοι νομίζω ότι το βγάζουν για να ενωθούν με επαναστατικές τάσεις που δεν προέρχονται από το κομ. κίνημα. Αν σκεφτείς ότι από το 1945 οι εξεγέρσεις έγιναν από άλλους (από την Κούβα και τη Νικαράγουα ως τους Ζαπατίστας), έχει νόημα. Είναι βέβαιο ότι το πράμα είναι σύνθετο: ούτε το Κ είναι εγγύηση, ούτε η έλλειψή του είναι εγγύηση επαναστατικής ανανέωσης κλπ. Και θα συμφωνήσω ότι στα παλιά καλά ΚΚ του παραδοσιακού κομ. κινήματος (υπέρ της ΕΣΣΔ) το Κ αφαιρέθηκε μόνο από τα δεξιά. Συγνώμη για τη φλυαρία, αλλά και εσύ βάζεις πολλά και δύσκολα.

Ανώνυμος είπε...

Και επανέρχομαι.
Με όλο το σεβασμό.
Τί ειναι το "κ" βρε παιδιά?
Είναι κάτι δεδομένο που δεν υπάρχει λόγος να γίνεται συζήτηση γιαυτό και απλώς είμαστε υποχρεωμένοι να το συμπεριλαμβάνουμε ως στρατηγικό στόχο στις ανακοινώσεις μας.
Μην μας πεί δεξιούς ..η παπαρήγα?

spiti tou laou είπε...

Καλά όλα αυτά, άλλα ακόμα δεν έχεις πει το σημαντικότερο. Το ΕΕΚ απεδείχθη η επανστατικότερη πτέρυγα του Σπόρτινγκ, γιατί εφάρμοσε τακικές ανταρτοπολέμου και ανορθόδοξων επιθέσεων ακόμα και εντός του γηπέδου. Για παράδειγμα, δεν αρκέστηκε στο Σπόρτινγκ σε ομιλίες αλλά με από κερκίδας φλογερές παρεμβάσεις ξεσκέπασε και το ρόλο της ΑΡΑΝ.
Θα θυμίσω επίσης ότι είχαμε έγκαιρα μηνύματα για την α λα γκερίλα στροφή του ΕΕΚ ήδη από την κατάληψη της Νομικής, όταν κατήγγειλε το σύμπαν για ενδοτισμό, λίγο πριν κλείσει η κατάληψη. Αλλά ποιος έβγαλε τότε σωστά συμπεράσματα;

Ανώνυμος είπε...

Όλα τα ξέρει το "σπίτι του λαού"!!
Έχει ανθρώπους παντού!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν ξέρω αν έχει νόημα μια απάντηση με τόση καθυστέρηση, αλλά τι να γίνει.

Μπροστά στη συγκόλληση του σπόρτινγκ η μαχόμενη μοιάζει με βράχο ενότητας. Απλά η δική μου παιδική πείρα είναι ότι στις δημοτικές ο καθένας σταύρωνε τους δικούς του, λες κι είχαν σημασία τα κουκιά. Και δε θα συμφωνήσω ότι δεν ήταν ευνοϊκή συγκυρία. Για την αριστερά γενικά δεν ήταν. Για ένα νέο χώρο μες στην αριστερά ήταν μάλλον ευκαιρία.
Κατά τα άλλα το πρόβλημα δεν είναι μη τυχόν δε βγει κάτι. Το θέμα είναι να μη γίνουν οι μετατοπίσεις ανάποδα απ' αυτό που περιμένεις.

Το κάπα δεν είναι πανάκεια, αλλά είναι μεγάλο ζήτημα αν δε μπαίνει. Ντρεπόμαστε να το πούμε; Να μείνει μεταξύ μας;
Για μένα ακόμα και το ναρ ως ονομασία είναι προβληματικό. Το νέο το βάζεις όταν θες να απογαλακτιστείς από το παλιό που απαρνήθηκες. Εκτός κι αν μιλάμε για τους πρόσφυγες και τη νέα φιλαδέλφεια. Το αριστερό δε λέει απολύτως τίποτα (ακόμα λιγότερα κι από το κάπα). Και το ρεύμα εκφράζει απέχθεια προς τις κομματικές δομές και την οργάνωση εν γένει.
Τα ονόματα συμβολίζουν περισσότερα απ' όσα συνήθως πιστεύουμε. Και στη γαλλία αυτό δυστυχώς φαίνεται ήδη. Από το ιδρυτικό τους ντοκουμέντο ως τις ανταποκρίσεις του πριν.

Η φλυαρία δεν συγχωρείται, επιβάλλεται.
Τι διάολο μπρεζνιεφικοί είμαστε;