Να οργανωθούμε (2)

Συνεχίζουμε από εκεί που μείναμε χτες.
Μετά τη διαπίστωση ότι δεν πάει άλλο η αφίσα της κοε δίνει και τη διέξοδο:
Να οργανωθούμε...
Και πιο κάτω λέει για τις επιτροπές ακρίβειας.

Έτσι όπως μπαίνει το σύνθημα μου θυμίζει ένα ανέκδοτο.
Όπου ξαφνικά εν μέσω της παρτούζας κάποιος ανάβει τα φώτα και διαμαρτύρεται:
Παιδιά να οργανωθούμε λίγο. Όχι να τον παίρνω συνέχεια εγώ...

Ζητώ συγνώμη από όσους θεωρούν χυδαίο το ανέκδοτο, τη σύνδεση, ή εμένα που την κάνω, αλλά ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος.
Τη στιγμή που ο λαός στενάζει στα τέσσερα και του τον φοράνε κανονικά, η κοε ανάβει τα φώτα και φωνάζει να οργανωθούμε. Εντάξει, να υπάρχουν παρτούζες. Αλλά να μην τον παίρνουμε συνέχεια εμείς.

Αυτό συμπυκνώνεται και στο σύνθημα ο άνθρωπος πάνω από τις παρτούζες. Οι ταξικές δυνάμεις όμως ξεσκέπασαν τον ρεφορμιστικό του χαρακτήρα. Και ανέδειξαν ότι το βασικό είναι να μην υπάρχουν καθόλου παρτούζες.
Ο άνθρωπος ενάντια στις παρτούζες, όχι πάνω από αυτές.
Έτσι μπαίνει ταξικά το ζήτημα.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό το να οργανωθούμε είναι λίγο αφηρημένο. Πώς ακριβώς να οργανωθούμε;
Από τα κάτω και αριστερά σαν τρίτος πόλος;
Να αυτο-οργανωθούμε αυτο-διαχειριζόμενοι;
Υπάρχει μια ασάφεια...

Αντίθετα εμείς το βάζουμε ταξικά και ξάστερα.
Οργανώσου στην κνε, έλα στην ομορφιά του αγώνα.
Βέβαια το προσπέκτους καμιά φορά έχει ανακρίβειες. Κι εσύ ψάχνεις να βρεις την ομορφιά του αγώνα που σου υποσχέθηκαν. Ή έστω τον αγώνα.
Αλλά τότε είναι αργά. Έχεις ήδη φύγει από το ταμείο.

Είναι σαν την ατάκα των ρωμαίων λεγεωνάριων στον αστερίξ μετά από κάθε ξύλο με τους γαλάτες.
Καταταγείτε, μας λέγανε, θα συναντήσετε ένα ωραίο φιλικό περιβάλλον, μας λέγανε.
Βάλτε το οργανωθείτε ως προστακτική αντί του καταταγείτε, και τη λέξη συντροφικό αντί για φιλικό κι έχετε το ίδιο νόημα για άλλη περίσταση.

Ντάξει, τώρα υπερβάλλω και γίνομαι πικρόχολος.
Η αλήθεια είναι πως ό,τι όμορφο στη ζωή μου το οφείλω στην κνε. Από τρόπο σκέψης, ζωής, ακόμα και το ραδιόφωνο που έκανα και τις κοπέλες που κατά καιρούς είχα.
Και το κυριότερο, μέσω της κνε ήρθα σε επαφή με την ιδεολογία που γεμίζει και νοηματοδοτεί τη ζωή μου.
Κι ας μη συμβαδίζει πάντα πλήρως με αυτή...

Το θέμα είναι ότι ποσοτικά (από πλευράς συχετισμών, για να χρησιμοποιήσουμε ταξική ορολογία) εμείς είμαστε το γαλατικό χωριό κι οι άλλοι οι στρατιές του καίσαρα.
Και δεν έχουμε καν μαγικό ζωμό. Ή έστω τον οβελίξ...

Επιμύθιο

Ξαναγυρνάμε στο ερώτημα που είχαμε θέσει στην αρχή (του πρώτου κειμένου).
Η αφίσα της κοε δείχνει ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα.
Γιατί να μην είναι καλές οι δικές μας αφίσες;
Το κλειδί για τη λύση βρίσκεται ίσως σε εκείνο το αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη θέλησή μας. Ειδικά σε αυτό το ανεξάρτητα.

Γιατί αν μας είχαν ρωτήσει θα είχαμε γλιτώσει από αρκετά καλτ αριστουργήματα.
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, όπως τον αντιλαμβάνομαι, δεν είναι μόνο να υλοποιείς ενιαία. Είναι να συζητάς και πιο πριν για το τι απόφαση θα πάρεις.
Αλλιώς αποφασίζει κάποιος να κάνει την αφίσα με πηγαία έμπνευση. Και μετά οι άλλοι υλοποιούν ενιαία βλαστημώντας από μέσα τους ενώ αφισοκολλούν το καλτ αριστούργημα...

Θα μου πεις, σπουδαίο πεδίο εφαρμογής του δ.σ. βρήκες τώρα απολίθωμα.
Οκ, δεκτή η ένσταση. Όμως ακόμα κι εκεί στην πράξη φαίνεται η διαφορά.
Δεν είναι τυχαίο που στα γιγαντοπανό όπου συμμετέχουμε όλοι αμεσοδημοκρατικά (sic) δε μας παραβγαίνει κανείς.

Η έλλειψη φαντασίας δεν είναι θέμα του κνίτη.
Είναι θέμα λειτουργίας που δεν ενθαρρύνει τη φαντασία και τις πρωτοβουλίες...