Το είναι και το φαίνεσθαι

(ή αλλιώς εντυπώσεις από μια γενική συνέλευση #2
συνέχεια εκ του προηγούμενου...)

Η πασπ στο πολιτικό το παίζει αριστερά. Χαρντκορ.
Εμείς αλά μπογιό ανασύραμε από το αρχείο μια παλιά τους αφίσα για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Εκείνη την ιστορική επί σημίτη για το πολυτεχνείο. Όπου έχουν σβήσει με μοντάζ τα συνθήματα ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ, ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ.

Επειδή την είχαμε σε φωτοτυπία, οι πασπίτες ρώτησαν από πού είναι και μετά αμφισβήτησαν τη γνησιότητα.
Την κάνατε σε φότοσοπ, είπε ένας.
Ναι, αλλά άμα είναι να παιδιαρίζουμε τότε:
α. όποιος το λέει πρώτος είναι, και β. όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τον εαυτό του.
Ε, μα τι να του πεις τώρα...

Στη συνέχεια ο αρχιπασόκος έκανε επίθεση σε δαπ και κυβέρνηση. Μεταξύ άλλων γιατί οι ευρωβουλευτές της νδ ψήφισαν υπέρ των κες σε μια ψηφοφορία στο ευρωκοινοβούλιο.
-Γιατί ρε αρχηγέ, του πασοκ τι κάναν δηλ; Αποχώρησαν;

Α, όλα κι όλα. Άλλο πασπ, άλλο πασοκ. Δε συμφωνούν πάντα.
Τα παιδιά της πασπ είχαν ένα σωρό παραδείγματα να μας πουν σχετικά. Επί ανδρέα είχαν διαφωνήσει για τη βιβλιοκάρτα. Επί σημίτη με τη μεταρρύθμιση αρσένη ήταν στους δρόμους. Και τώρα επί γιωργάκη διαφωνούν ξανά για το άρθρο 16.
Σκέτο πνεύμα αντιλογίας τα παιδιά της πασπ.

-Κοίτα να δεις συναγωνιστή πασόκε.
Έτσι όπως τα λες κι εμείς έχουμε μια άλφα αυτονομία. Κι ας μας λες πρόβατα μόλις γυρίσουμε την πλάτη μας.
Δε συμφωνούμε σε όλα με το κόμμα. Θυμάσαι που διαφωνήσαμε με τον τζανετάκη και φύγαμε μαζικά; Καμία σχέση βέβαια με τις δικές σου κραυγές για βρώμικο 89 και καθαρό ανδρέα.
Ή πάλι πρόπερσι τον μαϊούνη. Που οι κνίτες δεν θέλαμε καταλήψεις (όχι όλοι) κι ήρθε το κόμμα να αλλάξει τη γραμμή.

Γενικά έχουμε ευρείς ορίζοντες. Αλλά μας έχουν παρεξηγήσει.
Να, για παράδειγμα μας λένε σταλινικούς. Ενώ εμείς κάνουμε σκληρή κριτική σε αυτήν την περίοδο. Και για τις υπερβολές και για τους ρυθμούς της κολεκτιβοποίησης. Άσε που ο στάλιν είχε γράψει ένα άρθρο για τον ίλιγγο της επιτυχίας, όπου προειδοποιούσε για τυχόν υπερβολές.
Αλλά δεν είμαστε σε θέση να μιλήσουμε ακόμα για όλα αυτά. Ψάχνουμε βιβλιογραφία, αλλά δε βρίσκουμε...

Εγώ λοιπόν τα καταλαβαίνω τα νέα παιδιά.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί μένουν στο πασοκ άμα διαφωνούν σε τόσο πολλά και κεντρικά θέματα.

Τελικά σε αυτή την κοινωνία κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται. Μέσα του όλοι κρύβουν ένα φλογερό ανεξάρτητο, επαναστατικό πνεύμα.
Οι πασπίτες δε συμφωνούν με το πασοκ, οι δαπίτες δε θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια (θέλουν μη κρατικά) κι η κοπέλα από τα αριστερά σχήματα δεν έχει σχεση με το σύριζα ή είναι [σύριζα] από το 2004 και μετά.

Μα αν κανείς δεν τους στηρίζει, τότε πώς βγαίνουν κυβέρνηση και τα περνάνε όλα αυτά;
Τι διάολο μόνο εμείς είμαστε (μ-λ)κες και λέμε ότι είμαστε κκε;
Αλλά τι περιμένεις από κολλημένους δογματικούς;
Άμα δεν κολλήσουν μια ταμπέλα στον εαυτό τους και στους υπόλοιπους δε μπορούν.

Αρνούνται να σκεφτούν διαλεκτικά. Το είναι και το μη είναι ενιαία σε μια διαλεκτική ενότητα.
Το είναι πασόκ και το μη είναι πασόκ. Που συνθέτουν το περίφημο όλον πασοκ του μπένι.

Λοιπόν το αποφάσισα.
Αν είναι έτσι θα παίρνω κι εγώ σβάρνα τις συνελεύσεις και να το παίζω ανένταχτος αντικειμενικός. Και θα παίρνω το λόγο να λέω ότι αν και ακηδεμόνευτος και μη οργανωμένος, το πλαίσιο της πανσπουδαστικής με καλύπτει πολιτικά και βάζει σωστά όλα τα ζητήματα.
Στο κάτω-κάτω, την αλήθεια θα λέω.

(Συνεχίζεται...)