Συνδρομητές

Επιχειρώντας μια μικρή συνδρομή στην ψυχογράφηση των σύγχρονων ηρώων του πολυτεχνείου θα καταθέσω σήμερα τα εξής λακαν-αλτεσουριανά προτάγματα.

Σύνδρομο πρώτο: ποδόσφαιρο και παλιμπαιδισμός.
Η χαμένη παιδικότητα βρίσκει κρησφύγετο στο παιχνίδι του ποδοσφαίρου. Μετατρέπει σοβαρούς άντρες σε χαζά παιδιά χαρά γεμάτα και τα μυαλά τους σε μπάλα-μπάλα.
Το πρώτο δεν είναι κακό. Κάπου πρέπει να διοχετεύεται κι ο παιδικός ανδρισμός.
Το δεύτερο μπορεί να φτάσει σε ακραίο κόλλημα και να κάνει τη μπάλα ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Σύνδρομο δεύτερο: πολυτεχνείο και επαναστατικότητα.
Οι κομμουνιστές μεγαλώσαμε λέγοντας τρόπος του λένιν, γαλουχηθήκαμε με τα ιδανικά του σταλινισμού-κεντρισμού και την κατατρόπωση του δικέφαλου μπουχαρινοτροτσκιστικού τέρατος, τρώγαμε το φαγητό μας και εμπλουτισμένα δημητριακά από το τσέρνομπιλ με ιστορίες για τον εμφύλιο και τον άρη που ήτο κομμουνισταράς μέχρι τη βάρκιζα.
Πλάθαμε μύθους με τη φαντασία μας. Ονειρευόμασταν ότι θα μεγαλώσουμε και θα πάρουμε τα βουνά σαν τον βαφειάδη, θα αφήσουμε μουστάκι σαν τον σύντροφο με το μουστάκι και θα γίνουμε μεγάλοι ρήτορες σαν τον χαλβατζή.
Μεγαλώνοντας προσγειωθήκαμε στην πεζή πραγματικότητα.

Έκτοτε για μας το πολυτεχνείο έγινε ό,τι κι η μπάλα για τους υπόλοιπους. Κρησφύγετο για την χαμένη επαναστατικότητα και τα απωθημένα μας.
Για όλα αυτά που ονειρευτήκαμε να κάνουμε, αλλά δε μας άφησε η πραγματικότητα που σκοτώνει τα όνειρά μας μέχρι να την αλλάξουμε.
Και παίζουμε με τις τάπες των βαρελιών περιμένοντας να ωριμάσει το ουίσκι και οι αντικειμενικές συνθήκες.
Μέχρι τότε υπάρχει το πολυτεχνείο.

Τις παραμονές κοιμόμαστε όλοι μαζί σε σπήλαια και ξυπνάμε από τα χαράματα για να πιάσουμε θέση στα χαρακώματα πριν από τους γερμανούς ταγματασφαλίτες. Πηγαίνουμε συνωμοτικά στις 6 το πρωί και μετά κανά τετράωρο πριν ξεκινήσει η πορεία. Χωρίς προφανή λόγο. Όπως πηγαίνουν άλλοι στο γήπεδο για να πάρουν κλίμα.
Πάνω απ' όλα η επαναστατική επαγρύπνηση.
(Αστερίξ να μου πεις μετά όμως γιατί το κάνουμε αυτό. Μ' αρέσει να ξέρω γιατί πολεμάμε).
Ζωνόμαστε κράνη, κοντόξυλα και το δερμάτινο με προσήλωση ράμπο. Σκέτη ιεροτελεστία. Το πολυτεχνείο ζει...

Ετοιμοπόλεμοι πια, νιώθουμε ένα κύμα αγωνιστικής υπερηφάνειας να φουσκώνει τα στήθη μας για τον επιδειχθέντα ζήλο στην εκπλήρωση του επαναστατικού καθήκοντος.
Μπορεί στην ουσία να μην υπάρχει το παραμικρό ταξικό διακύβευμα, ούτε ένα επαναθεμελιωτικό πρόταγμα.
Αλλά η αδρεναλίνη της επανάστασης κυλάει στις φλέβες και διαπερνά τα μηνίγγια.
Στις μέρες μας αυτό έχει σημασία.

Σύνδρομο τρίτο: γαλατικό χωριό.
Οι ταγματασφαλίτες τελικά δεν φάνηκαν.
Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;
Ό,τι κάνουν κι οι γαλάτες όταν δεν έχουν ρωμαίους να παίξουν.
Πλακώνονται μεταξύ τους.

Η μάχη για τα τραπεζάκια έξω αρχίζει αμείλικτη. Σε αυτήν κρίνεται το μήνυμα του πολυτεχνείου.
Η αφορμή βρίσκεται αργά ή γρήγορα. Αν δεν είναι τα μπαγιάτικα ψάρια του αλφαβητίξ, θα είναι τα μανιτάρια του μαθουσαλίξ. Θα τα κάνουμε σούπα ή να τα σωτάρουμε;

Φέτος όλοι οι συνδρομητές συνδράμαμε τα μέγιστα στην τήρηση των συνδρόμων και των αγωνιστικών παραδόσεων.
Στην αρχή για τα τραπεζάκια και το αν θα τα σωτάρουμε.
Και μετά με τη μάχη -και τη συνθήκη- του -αγίου- στεφάνου.
Από τη μια εαακ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.
Κι από την άλλη οι δαπίτες που την πλήρωσαν ως ό,τι κοντινότερο στους ταγματασφαλίτες που περιμέναμε αλλά μας έστησαν.

Μάχη αλά γκοσινί κι αυτή με θαυμαστούς ρωμαϊκούς ελιγμούς, τακτικές, πλαγιοκοπήσεις, μέχρι και κόλλα για να γλιστρήσει ο ταξικός εχθρός.
Κι εμείς πρώτη σειρά στο θέαμα με συνθήματα, τραγούδια και παλαμάκια. Αλλά χωρίς πατατάκια και ποπ κορν.

Σε κάποια φάση έφυγαν από τους δαπίτες δυο-τρία μπουκάλια που μας πήραν ξώφαλτσα. Αστοχία ή ηλιθιότητα;
Οι επικεφαλείς τους έντρομοι πάσχιζαν με νοήματα να καλύψουν το λάθος και να μας ηρεμήσουν.
-Προβοκάτσια σύντροφοι, προβοκάτσια.

Λοιπόν βρήκα το μέλλον μου στις πορείες του πολυτεχνείου από εδώ και μπρος.
Θα πηγαίνω με το μπλοκ της δαπ για κατάθεση στεφάνου και θα πετάω στους συντρόφους μπουκάλια κι αντικείμενα για προβοκάτσια.
Για να αντιδράσουν κι οι δικοί μας.
Φοβάμαι όμως μη με προδώσει το μούσι και το μαλλί.

Πριν και μετά το σκηνικό χαβαλές και συνθήματα:
Μακ κέιν, ομπάμα, συνασπισμός
ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
Κι ένα άλλο για μαυρουδέα μελοποιημένο.
Ωωω μαυρουδέα, έχω θέσεις μες στο μυαλό
πρώτα θα τις γράψω και μετά θα αποσυρθώ
στο δεύτερο συνέδριο δε βάλατε μυαλό.

-Α, δηλ ωραία περάσατε το πρωί, ρώτησα ένα σύντροφο.
-Ε, εντάξει, βαρεμάρα.
Α, είπα κι εγώ. Μόνο εγώ τα βαριόμουν τέτοια αστεία;

Στο αμφιθέατρο σε ψάχνω στους διαδρόμους και τους δρόμους
Να δεις πως τη λέγανε...
Όχι λένα, ούτε χριστίνα...
Μπορεί χαρά, ευτυχία, ελευθερία.
Όλα αυτά μαζί. Χωρίς κεφαλαία κ. διορθωτά.

Στο φευγιό ο σφος με είπε για πλάκα αποστατία. Δε νομίζω να υπάρχει καν ως λέξη στα ελληνικά.
Πιο πετυχημένο θα ήταν το αποσταCIA. Και στο καπάκι ότι βρίσκομαι στην άλλη όχθη του ατλαντικού απολαμβάνοντας τα αργύρια της προδοσίας μου.
Ή μια μπροσούρα, σαν αυτή για τον αρχηγό μας τον κάουτσκι.
Αλλά πού τέτοια μεγαλεία...