Τα Οκτωβριανά

Πέρα από το γνωστό κόκκινο οκτώβρη, στον οποίο εν πολλοίς οφείλουμε το ζην ως κόμμα και το ευ ζην ως άνθρωποι, υπάρχει ένας ακόμη οκτώβρης, εξίσου κόκκινος γιατί ήταν ματωμένος.
Ο οκτώβρης του 93.

Τότε που όλα τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Τότε που τελείωνε το πρόγραμμα των 500 ημερών του γέλτσιν κι η ρωσία γυρνούσε 500 χρόνια πίσω. Με την έννοια ότι ανακάλυπτε εκ νέου την αμερική (1492), τον δυτικό τρόπο ζωής, τις καπιταλιστικές αξίες.

Τότε που γύρισε ο κόσμος ανάποδα κι είχαμε εποχή περάσματος από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό.
Κι αυτό το τελευταίο δεν είναι για γέλια. Ειδικά όταν κολοσσοί της μαρξιστικής σκέψης όπως ο σάββας μιχαήλ μιλούσαν για αβέβαια έκβαση και μεταβατική περίοδο. Ούτε δυαδική εξουσία να είχαμε.
Πρόκειται για τον ίδιο τροτσκιστή που λίγα χρόνια πριν εξυμνούσε την περεστρόικα στην οποία κι έβλεπε την αντιγραφειοκρατική επανάσταση που είχε θέσει ως ζητούμενο από την εποχή του σταλινικού θερμιδώρ (sic εις τον κύβο που ερρίφθη) ο λέων τρότσκι.

Αν το δούμε τυπικά πάντως δυαδική εξουσία υπήρχε.
Όπως το 17. Από τη μια η αστική κυβέρνηση του κάποτε μεγάλου κομμουνιστή μπαρίς γέλτσιν. Που πριν καν διαλυθεί κι επισήμως η θρυλική σοβιετία, είχε κηρύξει εκτός νόμου το ΚΚΣΕ στη ρωσία όπου ήταν πρόεδρος.
Κι από την άλλη τα σοβιέτ. Τα οποία είχαν μείνει σαν κατάλοιπο από τη σοβιετία. Ναι μεν είχαν ήδη γίνει σαν αστικό κοινοβούλιο δυτικού τύπου, τυπικά όμως υπήρχαν ακόμα. Και τον οκτώβρη του 93 έπαιξε για αυτά το ρέκβιεμ. Η δημοκρατία στη ρωσία δε σήκωνε ούτε καν αυτά τα αστικά σοβιέτ ως θεσμό αντιπροσώπευσης.

Καμιά φορά κι η απλή συνωνυμία ακόμα μπορεί να διατηρεί επικίνδυνες μνήμες που ίσως κάποτε εκφραστούν στην πράξη.
Κι αυτό ισχύει και για την ένωση. Αν η εσσδ ήταν κρατικο-καπιταλιστική ήδη πριν πέσει, χαζοί ήταν να τη διαλύσουν οι από πάνω;

Έτσι λοιπόν, έγινε πράξη έστω και για μια διετία το όνειρο ενός πολύχρωμου αντιδραστικού φυράματος, από αναρχικούς μέχρι μενσεβίκους. Το οποίο συνοψίζεται στο περίφημο σύνθημα: σοβιέτ χωρίς μπολσεβίκους.
Σύνθημα βέβαια που στην ουσία είχε γίνει πράξη ήδη πριν τις ανατροπές. Το από πότε ακριβώς είναι μεγάλο ζήτημα. Ας πούμε το 85 για να είμαστε τυπικά εντάξει.

Τα γεγονότα σήμερα δεν είναι ευρέως γνωστά.
Για περισσότερα μπορώ να παραπέμψω σε ένα αφιέρωμα του ριζοσπάστη (στη στήλη ιστορία από το κυριακάτικο ένθετο) στη συμπλήρωση δέκα χρόνων από αυτά. Εκεί εξάλλου έμαθα κι εγώ για αυτά πρώτη φορά.

Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να κρατήσουμε από το χρονικό είναι η μαζική παρουσία του κόσμου στους δρόμους.
Ο ίδιος κόσμος που δυο χρόνια πριν δεν πάλεψε να υπερασπίσει το καθεστώς που έπεφτε και όλοι απορούσαν με την απουσία του, κατέβηκε μαζικά στους δρόμους.

Γιατί όμως το 93 κι όχι δυο χρόνια πριν;
Ίσως γιατί στο ενδιάμεσο κατάλαβαν τι είχαν χάσει και τι ήταν αυτό που ερχόταν. Αν δεν είναι αυτός ο λόγος (που αυτός είναι) πρέπει να ανησυχούμε.

Όπως και να 'χει τον τελευταίο λόγο τον είχαν (δυστυχώς) τα δημοκρατικά τανκς του γέλτσιν που βομβάρδισαν εν ψυχρώ το κτίριο του κοινοβουλίου κι ανάγκασαν τους υπερασπιστές του που είχαν κλειστεί μέσα να το εγκαταλείψουν.


-Αυτή την κυριακή στα πλαίσια των συναντήσεων που κάνουμε με το σοβιετικό κυριούλη που αναφέρω συχνά-πυκνά, θα προβληθεί ένα βίντεο ντοκουμέντο από αυτά τα γεγονότα. Ο σοβιετικός κυριούλης τα έζησε ο ίδιος από κοντά κι ήταν στο κτίριο του κοινοβουλίου μέχρι και λίγες ώρες πριν από τον βομβαρδισμό του.

Η συνάντηση θα γίνει την κυριακή το πρωί κατά πάσα πιθανότητα (θα ενημερώσω με υστερόγραφο για την ακριβή ώρα μόλις οριστικοποιηθεί), στη σχολή του παιδαγωγικού στο απθ.
Όσοι μένετε θεσσαλονίκη έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε ένα σπάνιο ντοκουμέντο, αρκεί να ξεπεράστε τα πολιτικά σας ταμπού και να έρθετε.
Για τους υπόλοιπους θα υπάρξει ενημέρωση για πιθανή ανάρτηση του βίντεο στο διαδίκτυο (εφόσον αυτό καταστεί δυνατό). Θα ήταν πάντως πιο συγκινητικό αν ναυλώνατε πούλμαν και δίνατε κι εσείς το παρόν.

Μετά την προβολή του βίντεο θα ακολουθήσει σίγουρα συζήτηση επ' αυτού και επί ό,τι άλλου προκύψει για τη σοβιετία.
Τελευταία μάλιστα αρκετό σουξέ ως θέμα συζήτησης έχουν κι οι θέσεις μας για το σοσιαλισμό.

Για αυτές ειδικά μπορεί να ακούσετε και πράγματα που δε θα σας αρέσουν. Για τη σοβιετία εν γένει όμως η συζήτηση θα είναι οπωσδήποτε απολαυστική, μακράν η πιο ενδιαφέρουσα που έχετε παρακολουθήσει σχετικά.
Εγγυώμαι προσωπικά για αυτό.