Λαϊκό Μέτωπο Ιουδαίας

Το αρχέγονο υπαρξιακό ερώτημα εμείς με ποιους είμαστε επανέρχεται στο προσκήνιο πιο επίκαιρο από ποτέ.
Το παρακάτω απόσπασμα είναι από τα διεθνή του κυριακάτικου ριζοσπάστη και αναφέρεται στο πρόσφατο 9ο συνέδριο της ενωμένης αριστεράς της ισπανίας, όπου βασική συνιστώσα είναι το ΚΚΙ και θεωρείται γενικώς ό,τι πιο ριζοσπαστικό υπάρχει εκεί. Άντε να δούμε...

Το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε σε κλίμα αντιπαράθεσης ανάμεσα σε τρεις κυρίως τάσεις και πλατφόρμες που εκφράστηκαν και στην εκλογή του νέου ομοσπονδιακού οργάνου της «Ενωμένης Αριστεράς». Αυτή του ΚΚ Ισπανίας, που αυτοπροσδιορίζεται «αντικαπιταλιστική και δημοκρατική Ενωμένη Αριστερά, κοινωνικοπολιτικό κίνημα» (συγκέντρωσε με επικεφαλής τον Κάγιο Λάρα το 43,3% των περίπου 800 συνέδρων). Αυτή των υποστηριχτών του Γκάσπαρ Γιαμασάρες (Γκασπαρίστας), που ονομάζεται «Ανοιχτή Ενωμένη Αριστερά» (με επικεφαλής την Ινές Σαμπανές, συγκέντρωσε 27,7%). Η τρίτη τάση, που αυτοονομάζεται «Η Ενωμένη Αριστερά έχει μέλλον», προέρχεται κυρίως από την περιοχή της Καταλονίας και διακηρυγμένος στόχος της είναι η σύνθεση των δύο απόψεων (με επικεφαλής τον Χοάν Χοσέ Νουέτ, συγκέντρωσε 18,8%).

Όπως είναι φανερό, το πολιτικό διακύβευμα ήταν άκρως σοβαρό.
Οι μεν είναι αντικαπιταλιστές και δημοκράτες, οι δε ανοιχτοί ενωμένοι αριστεροί, ενώ οι τρίτοι δεν είναι ανοιχτοί, αλλά πιστεύουν ότι έχουν μέλλον.
Εγώ μάλλον προς αυτούς κλίνω. Δείχνουν την προοπτική για το μέλλον κι είναι και καταλανοί.
Δε είναι όμως τόσο απλό όσο δείχνει:

Ταυτόχρονα, υπήρξαν και άλλες δύο τάσεις, αυτή που είχε τον τίτλο «Για μια Ενωμένη Αριστερά ριζοσπαστικά δημοκρατική» (5,5%), που στελεχώνεται κυρίως από διαφωνούντα στελέχη, σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης, από την ομάδα Γιαμασάρες, και μια άλλη ήταν αυτή «Για μια αντικαπιταλιστική, αυθεντικά δημοκρατική Ενωμένη Αριστερά» (4,4%), που προέρχεται από το μικρό εργατοαγροτικό κίνημα.

Το παζλ συμπληρώνεται με δύο ομάδες που ήρθαν να καλύψουν ένα πραγματικά σημαντικό κενό και να εκφράσουν νέα ανερχόμενα κοινωνικά στρώματα.
Η πρώτη επιλαχούσα για τα μετάλλια είναι η ομάδα των ριζοσπαστικά δημοκρατών, που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συγχέεται με τους ριζοσπάστες δημοκράτες, που έχουν ριζικά διαφορετική αντίληψη.

Τελευταίοι (αλλά όχι και ουρά του κινήματος) είναι οι αντικαπιταλιστές, αυθεντικά δημοκράτες.
Ο έμπειρος παρατηρητής θα πρόσεξε ότι η διαφορά τους με την πρώτη ομάδα του κκι, είναι ότι αυτοί (σε αντίθεση με τους άλλους) είναι αυθεντικά δημοκράτες, όχι παίξε-γέλασε.
Μόνο όμως οι βαθιοί γνώστες των ιδιοτροπιών του κινήματος θα εντόπισαν στα ψιλά γράμματα την έτερη βασική διαφορά.
Τη στιγμή που οι δημοκράτες (σκέτο) είναι κοινωνικο-πολιτικό κίνημα οι αυθεντικά δημοκράτες προέρχονται από το μικρό εργατοαγροτικό κίνημα.

Μετά από αυτά κανείς δε δικαιούται να πει ότι δε γνώριζε.
Το πράγμα είναι ξεκάθαρο. Κι ήρθε η ώρα να διαλέξουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.
Πρώτα όμως μερικά σχόλια:

-ο συντάκτης του ριζοσπάστη για να τονίσει τις διαφορές των ενωμένων -κατά τα άλλα- αριστερών τάσεων δίνει ρεσιτάλ.
Είναι αυτή που αυτοπροσδιορίζεται, αυτή που ονομάζεται, αυτή που αυτοονομάζεται, αυτή που είχε τον τίτλο και τέλος μια άλλη (που μας τη συστήνει ελλειπτικά χωρίς ρήμα).
Παρά τη δηλωμένη αλεργία μας σε οτιδήποτε έχει τάσεις και ρεύματα (τα οποία ωστόσο υπήρχαν ακόμα και στους μπολσεβίκους) ο ηρωικός συντάκτης κατάφερε ευσυνείδητα να φέρει εις πέρας τη δύσκολη αποστολή που του ανατέθηκε.

-διαβάζεις τις φράξιες να έρχονται η μία πίσω από την άλλη και λες, δε μπορεί, κάπου θα υπάρχει και μια δική μας. Μια φράξια μπολσεβίκων, φράξια για τον κομμουνισμό και τη δημοκρατική δικτατορία, η αυτοπροσδιοριζόμενη ομάδα ανοιχτά, δογματικά απολιθώματα, ή έστω μια τύπου ιταλικής επανίδρυσης. Κάτι τέλος πάντων.
Αλλά τίποτα.
Οι πιο αριστεροί σήμερα είναι ζήτημα αν θα χωρούσαν (στα όρια του -στατιστικού- λάθους) στο λαϊκό μέτωπο των δημοκρατικών 70 χρόνια πριν.

Μα πώς άλλαξαν έτσι τα πράγματα;
Πού είναι οι αναρχικοί, που είναι οι τροτσκιστές, που είναι το εύηχο πσουγκ, η ηρωική βαρκελώνη, οι κομμούνες στην ύπαιθρο, οι σφαγές των καθολικών παπάδων;
Πού οδεύουμε σύντροφοι; Δεν έμεινε τίποτα από όλα αυτά;

Η ισπανία έχει ιστορικά μια σειρά ομοιότητες με την ελλάδα (εμφύλιος με ίδια κατάληξη, ίδια χρονική διάρκεια κι ακριβώς μια δεκαετία διαφορά, δικτατορία που έπεσε το 74 κ.ά).
Με το σημερινό της ξεπεσμό όμως μου θυμίζει ειδικά θεσσαλονίκη. Την πόλη της φεντερασιόν και του μάη του 36 (χρονιά ορόσημο και για την ισπανία), των αριστερών δημάρχων της εδα και περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις.

Και σήμερα; Σήμερα μαύρη μαυρίλα.
Μαυρίλα που στην ισπανία τουλάχιστον δεν είναι άσχετη με τον ανεκδιήγητο σαντιάγο καρίγιο και τον ευρωκομμουνισμό που επικράτησε. Που είναι ίσως η ειδοποιός διαφορά μας με το χάλι των ισπανών σήμερα.

-στην προσπάθεια να εντοπίσεις τις διαφορές των ενωμένων αριστερών ο πρώτος συνειρμός είναι με τους καθρέφτες στα σταυρόλεξα όπου ψάχνεις τις δέκα λεπτομέρειες. Ο δεύτερος είναι με τους monty pythons κι είναι αναπόφευκτος.

Το Λαϊκό Μέτωπο Ιουδαίας είναι αποφασισμένο να απελευθερώσει την ιουδαία από το ρωμαϊκό ζυγό. Αλλά στην προσπάθειά του αυτή έχει ορκισμένους εχθρούς του κινήματος που δεν είναι ρωμαίοι: το ιουδαϊκό λαϊκό μέτωπο και το μέτωπο λαού της ιουδαίας.

Ο μπράιαν πουλάει σποράκια στον ιππόδρομο, όπου συναντά τα τρία μέλη που απαρτίζουν το ΛΜΙ και προσηλυτίζεται. Στη συνέχεια τα παλιά μέλη κοροϊδεύουν -πολιτικά πάντα- έναν καρμοίρη που κάθεται μόνος δυο σειρές παραπέρα κι αποτελεί το ιουδαϊκό λαϊκό μέτωπο.

Η σκηνή είναι από το πασίγνωστο καλτ αριστούργημα η ζωή του μπράιαν (μια εκπληκτική παρωδία της ζωής του ιησού) και συνίσταται ανεπιφύλακτα για τον μ-λ χώρο και τους κομμουνιστές γενικότερα.

Τελικό συμπέρασμα: μετά από βαθιά περισυλλογή κι αφού προς στιγμήν γοητεύτηκα από τον αυθεντικά δημοκρατικό λόγο της τελευταίας φράξιας, αποφάσισα παραμείνω πιστός στους καταλανούς. Άσε που είναι και κεντριστές. Δικοί μας άνθρωποι δηλ.
Πού να τρέχω τώρα δογματικός άνθρωπος να αλλάζω παρωπίδες στα γεράματα...