Αστικές φυλλάδες

Με την επικαιρότητα δεν ασχολούμαι συχνά. Θέλω τα σημειώματα που γράφω να μην είναι εφήμερα και να μπορεί να τα διαβάσει και μετά από μέρες κάποιος με ενδιαφέρον (το οποίο βέβαια δεν θεωρώ δεδομένο, ακόμα κι αν τα διαβάσει φρέσκα και ζεστά). Αυτός είναι κι ο λόγος που δε σχολιάζω πολύ συχνά δημοσιεύματα εφημερίδων (οι οποίες λέγονται έτσι ακριβώς γιατί ασχολούνται με τα εφήμερα γεγονότα της επικαιρότητας).

Επιπλέον δε βρίσκω κανένα λόγο να φουντώνω και να αγανακτώ κάθε τρεις και λίγο με την αντικομμουνιστική χολή που χύνει ο αστικός τύπος. Τη δουλειά του κάνει, τα έχει αυτά η ταξική (δια)πάλη, κι από τη στιγμή που το ξέρουμε, τα φουντώματα κι οι εκπλήξεις περισσεύουν.

Εκτός κι αν γίνονται μεταξύ συντρόφων και ρεντ μπλόγκερς.
Σε στιλ: άκουσες ρε συ τι έγραψε η ελευθεροτυπία;
Όχι, απαντάει ο άλλος, και ετοιμάζει το νευρικό του σύστημα για μετάδοση εντολής ανόρθωσης τρίχας.
Το και το, του δίνει το χτύπημα ο πρώτος.
Μαζί με την εντολή φεύγει και λίγη αδρεναλίνη από τα επινεφρίδια του δεύτερου.
Όχι ρε συ, το έχουν ξεφτιλίσει οι π...ες (οι οπορτουνιστές, λακέδες της αστικής τάξης θέλει να πει).
Ο διάλογος συνήθως κλείνει με εσωτερικές αναζητήσεις για το πόσο πιο χαμηλά μπορούν να πέσουν [οι λακέδες], πόσο ακόμα θα κολυμπάν στον αντι-κκε βούρκο κτλ.

Εν παρόδω, το σκηνικό μου θυμίζει ένα από τα γνωστά -καμένα πλην αξιαγάπητα- τραγούδια του κηλαηδόνη για μια παρέα που τα 'πινε:
όλα στη ζωή μας τα βρήκαμε εντάξει
και είπαμε για κάποιους πως είναι χαζοί.
Ναι εντάξει, αυτοί είναι χαζοί, αλλά από εκεί και πέρα τι γίνεται;
Γιατί όπως λέει και στην επόμενη στροφή το τραγούδι του 'παμε έχεις δίκιο μα πού να το βρεις;
Πάντως όχι βρίζοντας τους π... τους λακέδες στους συντρόφους για επιβεβαίωση...

Για κάτσε ρε απολίθωμα. Τον αστικό τύπο δεν πρέπει να τον παρακολουθούμε, να ξέρουμε τι λέει ο ταξικός εχθρός;
Καλή ερώτηση (πάμε στην επόμενη παρακαλώ, που έλεγε κι ο ανδρέας).

Καταρχήν τους άλλους πρέπει να τους παρακολουθούμε γενικώς. Είτε μέσα από τον τύπο τους, είτε μέσα από τις εκδηλώσεις τους.
Κι όταν λέω να τους παρακολουθούμε εννοώ να ακούμε, να προβληματιζόμαστε, και να συμμετέχουμε βάζοντας τη γνώμη μας. Όχι να στέλνουμε συγκεκριμένα άτομα να κρατάνε σημειώσεις ποιος είπε τι και μετά να φεύγουν.
Σε ένα πρώτο επίπεδο, δε μπορώ να καταλάβω γιατί είναι σωστό να παρακολουθούμε ό,τι λένε στον τύπο ή στις εκπομπές, αλλά δεν πρέπει να πηγαίνουμε στις εκδηλώσεις τους για να μην φανεί ότι τους στηρίζουμε.
Ως σκεπτικό με υπερβαίνει.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, αμφιβάλλω αν οι σύντροφοι αγοράζουν αστικό τύπο, αποφασισμένοι να ξεσκεπάσουν τους λακέδες και την αστική προπαγάνδα.
Πολλοί το κάνουν για να διαβάσουν καμιά χαζομάρα, να πάρουν μια τζούρα γκλαμουριά και λάιφστάιλ ξεφυλλίζοντας, να ξεκουράσουν το μυαλό.
Το οποίο στην ουσία κουράζεται περισσότερο έτσι. Όλοι χρειαζόμαστε όμως λίγη βλακεία για να ξεφύγουμε. Όσο ζοριζόμαστε, τόσο περισσότερη.
Το κακό είναι ότι στο τέλος εθίζεσαι...

Αυτό το ανάλαφρο-χαζοχαρούμενο στο ριζοσπάστη δεν υπάρχει.
Καλύτερα δηλ.
Πολλοί σφοι(sic) όμως δεν καλύπτονται και παίρνουν μια αστική για συμπλήρωμα.
Που τις κυριακές ζυγίζει έναν τόνο και είναι αδύνατον να την κρύψεις κάτω από τον ριζοσπάστη, όπως κάνανε παλιά με την αυγή.
Οπότε μπαίνει μπρος το άλλο τροπάρι: πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση και να ξέρουμε τι λέει ο αστικός εχθρός...

Κι εγώ δεν καλύπτομαι απόλυτα από τον ριζοσπάστη, αλλά σε άλλα πράγματα.
Αφενός εξαιτίας του λόγου του. Που ξύλινος δεν είναι, αλλά θέλει ακόμα βελτίωση.
Κι αφετέρου γιατί θα 'θελα να έχει μόνιμους συνεργάτες σαν τον ρούση και περισσότερα θεωρητικά κομμάτια.
Αλλά αστικό τύπο αγοράζω μόνο τις κυριακές για τις προσφορές.
Και τη δόση βλακείας που χρειάζομαι την παίρνω από τα αθλητικά.
Αν θέλω πραγματικά να διαβάσω κάτι διαφορετικό κι ενδιαφέρον, θα πάρω πχ εξωκοινοβουλευτικό τύπο. Όπου έχει αρκετές ανοησίες, αλλά θα βρω και δυο-τρία κομμάτια που θα μου δώσουν κάτι.

Κατά τα άλλα, κάθε φορά που χάνω τον χρόνο μου με αστικές φυλλάδες και στο τέλος μου μένει η αίσθηση του πολύχρωμου τίποτα, θέτω αναπόφευκτα στον εαυτό μου το ερώτημα:
Τόσες φορές λες ότι έχεις τόσα βιβλία να διαβάσεις, αλλά δε βρίσκεις χρόνο. Και τώρα που έχεις τον σπαταλάς σε (μ-λ)κίες;

Ερώτημα που -με πάσα ειλικρίνεια και καλή προαίρεση- πρέπει ίσως να θέσετε στον εαυτό σας κι εσείς που διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές στο μπλοκ.

(Συνεχίζεται...)