Φοβού την άγνοια και δώρα φέρουσα

Καθυστερημένο (σαν τον συγγραφέα του) υστερόγραφο. Από τα χτεσινά συμπεράσματα ενός γκρούπι.

Είναι σπουδαίο πράγμα να νικάς τους φόβους σου. Ειδικά αν αυτός είναι η αγοραφοβία, ο φόβος μπροστά στο κοινό, στο οποίο ντρέπεσαι να εκθέσεις τις απόψεις σου και να εκτεθείς.

Δυο σειρές μπροστά μου, μια κοπέλα έκανε ερώτηση που στην πορεία κάπου έστριψε λάθος έχασε το ερωτηματικό κι έγινε τοποθέτηση προς σχολιασμό. Κλασικά πράγματα.
Το γενικό νόημα -αν υπήρχε τέτοιο- είχε κάτι να κάνει με σόσιαλ ντάμπινγκ κι άλλα τέτοια γιάπικα εκλαϊκευτικά.

Η κοπέλα αυτή ήταν κλασική περίπτωση άγνοιας φόβου. Αλλά κι έλλειψης επαφής με το περιβάλλον.
Δεν την αδικώ, την έχω πετύχει κι αλλού.
Το πράγμα είναι τσεκαρισμένο. Είναι σαν τον μητσάρα στα γήπεδα. Μπαίνει όπου δει φως. Κι έχει πάντα καίριες παρεμβάσεις κι απορίες.
Συνήθως δεν προσέχει καν τι της απαντάνε.

Όπως λέει κι ο κόκορας του αρκά πάντα θα βρεθεί κάποιος ηλίθιος να σου ανατρέψει έναν φιλοσοφικό συλλογισμό.

Σε δεύτερη σκέψη, θυμήθηκα κάτι που έλεγε ο φλωράκης.
Στη μάχη πάνω, δε θαύμαζε αυτούς που είχαν άγνοια κινδύνου και πολεμούσαν ηρωικά μένοντας ακάλυπτοι. Άξιους θαυμασμού θεωρούσε αυτούς που φοβόντουσαν, αλλά μπορούσαν να νικήσουν το φόβο τους και να μείνουν ψύχραιμοι.

Το ένιωσα κι εγώ αυτό κάποιες στιγμές. Κυρίως σε καταστάσεις που φοβόμουν να αντιμετωπίσω.
Δυσάρεστοι διάλογοι, όπου δεν υπήρχε κανείς να ακούσει, κατ' ευφημισμό συνεργασίες όπου δεν έβλεπα κανένα συνεργάτη για να είμαι κι εγώ συνεργάσιμος από την πλευρά μου.
Τέτοιες ώρες η παραίτηση, το δώσε τόπο στην οργή μοιάζει μονόδρομος.
Για την ηρεμία τουλάχιστον αν όχι για κάποιο αποτέλεσμα.
Αλλά οι μονόδρομοι βγάζουν σε αδιέξοδα.

Ο κόσμος σήμερα δεν έχει να χάσει παρά μόνο τους φόβους του. Που γίνονται αλυσίδες όσο δεν τους αντιμετωπίζει.
Κι αν οι μισοί φόβοι οφείλονται στην άγνοια, οι αλλοι μισοί... στην κίνα βρίσκονται. Θέλω να πω, ο θεοφοβούμενος είναι αυτός που φοβάται γιατί δεν γνωρίζει και θεοποιεί τον φόβο του. Η λύση δεν είναι να παρακάμψουμε τους φόβους, αλλά την άγνοια. Αλλιώς ο αθεόφοβος γίνεται ο τρελός του χωριού. Που ζει στην ίδια ακριβώς άγνοια με τους θεοφοβούμενους. Και θεοποιεί την άγνοιά του.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο (βασικά αυτό που είχα κατά νου όταν ξεκινούσα το κείμενο) το θέμα δεν είναι να μην έχεις φόβους. Αλλά να τους αντιμετωπίζεις.
Υπήρξαν φάσεις της ζωής μου που ντρεπόμουν, φοβόμουν να πω κάτι σημαντικό, το πρόσωπό μου έκαιγε κι η καρδιά (που δεν πάλλεται για άλλα κι άλλα) πάλευε να φύγει και χτυπούσε να της ανοίξω.
Το θέμα όμως δεν ήταν να πάψω να τα νιώθω όλα αυτά. Το θέμα ήταν να τα νικήσω. Να βρω το θάρρος να μιλήσω και να πω αυτό που σκέφτομαι, την ίδια στιγμή που μέσα μου οι ορμόνες στήναν τρελό χορό κι εγώ ανακατευόμουν.

Δεν ξέρω αν τα 'χω καταφέρει σήμερα. Στην τελική αυτά που θέλω να πω μπορεί να είναι όντως (μ-λ)κίες και να μην αξίζουν τον κόπο.
Μια φορά όμως είναι καλύτερα από πριν. Κάθε φορά και περισσότερο. Κι αυτό ισχύει και για αυτά που σκέφτομαι και τον τρόπο που τα λέω. Κάθε ψυχρολουσία τον βελτιώνει.

Τα λέω λίγο μπερδεμένα, το ξέρω. Αν τα ξαναδιαβάσω μπορεί κι εγώ να μη βγάζω νόημα. Κι ίσως οι μπερδεμένες σκέψεις να μην αντανακλούν τίποτα παραπάνω από την προσωπική μου σύγχυση.

Ίσως τελικά να μην είναι πάντα καλό να νικάς τους φόβους σου και να λες καθαρά αυτό που σκέφτεσαι.
Λες να γίνομαι κι εγώ μητσάρας σαν την κοπελιά μπροστά μου;

Υγ: ιστορικά, τις μεγαλύτερες πίκρες του, το κίνημα τις γεύτηκε, επειδή οι πολλοί δε βρήκαν το θάρρος να νικήσουν τους φόβους τους και να μιλήσουν.
Υγ 2: οι μόνοι φόβοι μου πλέον είναι η ανεργία και η μοναξιά. Και δυστυχώς δε βασίζονται στην άγνοια. Ίσα-ίσα...