Κομμουνιστές και χιούμορ

Κλασικό δίπολο διαλεκτικής αντίφασης.
Οι κομμουνιστές συνήθως δεν έχουν χιούμορ. Αλλά έχουν πλάκα. Ή αλλιώς το χιούμορ έχει κομμουνιστές (και με το παραπάνω). Οι ιστορίες μας είναι μακράν οι πιο ξεκαρδιστικές.

Ενότητα και πάλη των αντιθέτων. Μόνο με διαλεκτική υπέρβαση μπορούν να αρθεί η αντίθεση και να μετεξελιχθούν οι δυο πόλοι. Οι κομμουνιστές σε επαναθεμελιωτές και το χιούμορ σε ανέκδοτα για τη σοβιετική ένωση.

Όποιος λέει πως δεν έχουμε χιούμορ μας αδικεί. Ή δεν έχει διαβάσει κομματικά ντοκουμέντα.
Πχ τις θέσεις του 12ου συνεδρίου το 87 στο σεφ, με κεντρικό σύνθημα αριστερή προοδευτική κυβέρνηση και αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό.
Που ήταν αδύνατη στο μαρξισμό και τελικά άλλαξε κατεύθυνση. Πήγε τεχνολογική.
Μια πορεία που κορυφώνεται στο 13ο όπου έχουμε το απαύγασμα της ελληνικής θεωρητικής κομμουνιστικής σκέψης.
Αλλά και το 14ο δεν πάει πίσω. Αν και συνέδριο ανασυγκρότησης, είχε ακόμα κατάλοιπα κι επιρροές.

Σε διεθνές επίπεδο δεσπόζει η περεστρόικα του γκορμπατσόφ του οποίου τα κείμενα από ετυμολογικής άποψης είναι σωστές γελοιογραφίες (γελοία γραπτά κατά το κοινώς λεγόμενον).
Υπήρχε όμως ήδη παράδοση από πριν. Με κορυφαίες θεωρητικές αναλύσεις του στάλιν για το κομμουνιστικό κράτος κι επί μπρέσνιεφ για το παλλαϊκό, που μπήκε και στο σύνταγμα το 77!
Από μαρξιστική σκοπιά πάντα.
Τα διαβάζεις με τη σιγουριά του εκ των υστέρων και απορείς πώς κρατιόντουσαν και δεν τους πιάναν τα γέλια όταν τα έλεγαν.

Τον τελευταίο καιρό γίνεται μια προσπάθεια στο διαδίκτυο να καταρριφθεί ο αστικός μύθος περί χιούμορ και κομμουνιστών. Υπάρχει κι η ιδέα να συλλέξουμε υπογραφές σχετικά στο ριζοσπάστη.
Την προσπάθεια τη σηκώνουν κυρίως κάποιοι σφοι μπλόγκερς, με έμπνευση και καλό χιούμορ.
Δεν υπάρχει ανησυχία όμως. Αποτελούν απλώς την εξαίρεση που επιβεβαιώνει την εξαίρεση και τίποτα παραπάνω.

Για να προσπαθούν βέβαια πάει να πει έχουν κάτι να αποδείξουν.
Κυρίως ότι τους κάνει η πλάκα η ίδια η ζωή. Τη ρεβάνς την παίρνουν ξεσπώντας στα μπλοκς. Το διαδικτυακό χιούμορ είναι καταφύγιο για πολύ κόσμο που δεν την παλεύει.

Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις επί του θέματος.
Ας δούμε τις βασικότερες:
-οι κομμουνιστές έχουν χιούμορ. Πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Μέχρι να αλλάξουν οι ίδιοι τόσο ώστε να μην το προσπαθούν πλέον.
-Οι κομμουνιστές έχουν χιούμορ. Φαίνεται εξάλλου κι από τους ηγέτες που εκλέγουν.
Μην το πάρτε πατριωτικά για στελέχη του εσωτερικού. Σκεφτείτε ηγέτες του εξωτερικού (δεν εννοώ τον φλωράκη).
Ας πούμε την τελευταία σύνθεση του πολιτμπιρό του ΚΚΣΕ.
Κι ακόμη πιο πριν τον τσερνιένκο.

Οι κνίτες έχουν άθλιο χιούμορ.
Στις εκδηλώσεις γελάνε με άθλια κρύα αστεία που πετάν οι ομιλητές για να ευθυμήσουμε.
Ναι, αλλά εκεί πηγαίνει περίπου ως γραμμμή.
Χωρίς γραμμή ο κνίτης δε γελεί.
(Πάει δεν πάει... το 'γραψα. Εξάλλου και το άλλο ρήμα απ' το σύνθημα, συνηρημένο σε άω-ώ είναι κανονικά).

Έχουμε χιούμορ αλλά το κρατάμε μεταξύ μας.
Που να τρέχεις να λες παραέξω τα καλά αστεία που σκέφτεσαι. Και άμα δεν είναι κομματικά σωστό (κοματίκαλυ κορέκτ) και βρεις το μπελά σου;

Ο διαχωρισμός πάει όπως στη σκηνή με το ανέκδοτο στις ζωές των άλλων (που είναι ωραία ταινία, αλλά αισχρή).
Ο απλός κόσμος σαρκάζει και γελάει με ανέκδοτα σαν αυτό με τον χόνεκερ και τον ήλιο.
Η νομενκλατούρα γελάει με τον φόβο των άλλων μετά το ανέκδοτο. Κι επίσης με τις κρυάδες του αποπάνω.

-Εννοείται ότι έχουν.
Για τη γενιά μου (γενιά του απολιθώματος κι όχι γενιά των 700) ζωντανή απόδειξη είναι η ελληνοφρένεια.
Για μένα που είμαι αποστάτης (και) της γενιάς μου, είναι ο χάρρυ κλυνν.
Προς λαού, όχι τώρα βέβαια. Έχει χρόνια να πει κάτι αστείο. Εννοώ παλιά, στα θρυλικά 80 'ς, που έκανε αξεπέραστη αριστοφανική σάτιρα. Θα κάνουμε προσεχώς και αφιέρωμα.

Βεβαίως έχουν. Οι σοβιετικοί πχ έχασαν το τρένο της επιστημονικο-τεχνικής επανάστασης (οι φίλοι μας φωνάζουν ετε) λέγοντας ότι το βινύλλιο βγάζει καλύτερο ήχο από τον ψηφιακό.
Κι άντε αυτοί ξέραν γιατί το λέγαν. Εμείς που τους πιστέψαμε στα αλήθεια πόσο χιούμορ κουβαλάμε;

Αυτή είναι μια από τις λίγες γραμμές που τηρώ ακόμα απαρέγκλιτα.
Αν δεν ακούγεται σκρατς δε μου αρέσουν κάποια κομμάτια.
Και σε άλλα ξενερώνω αν δεν υπάρχει μάσημα κασέτας, όπως στην αρχική μορφή στην οποία τα πρωτάκουσα και τα θυμάμαι.

-Εννοείται πως είχαν.
Το γελαστό παιδί πρέπει να γράφτηκε για τον μπέρια αν δεν κάνω λάθος.

-Πηγαίνει και συγκριτικά. Όπου εννοείται ότι (υπερ)έχουμε.
Τουλάχιστον η σιωπηρή πλειοψηφία των σφων που δεν έχει δε βαυκαλίζεται περί του αντιθέτου. Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο που συνεχίζει απτόητος.

Προσωπικά αν ακούσω άλλη μια φορά το ανέκδοτο με τον γάιδαρο που πετάει και το ριζοσπάστη θα αρχίσω να γκαρίζω εγώ ο ίδος. Αν δε, ο χιουμορίστας που το λέει το πιστεύει για έξυπνο και πρωτότυπο, ίσως προσπαθήσω να πετάξω κιόλας.

Το αυτό ισχύει και με το άλλο ανέκδοτο με τον σούπερμαν, το μωρό, το γορίλα και τον μπογιόπουλο. Την επόμενη φορά σκέφτομαι να αρχίσω να χτυπάω τα στήθια μου.
Που δεν είναι ερωτικό κάλεσμα. Έτσι ειδοποιείς την περιφρούρηση που καταφτάνει με κοντόξυλα.

Κατά τα άλλα τη τη γλυκιά μας σοβιετία και τους πολίτες της τη διέκριναν ανέμελα γέλια και χαρά.
Ίσως όχι χιούμορ βέβαια. Ή τουλάχιστον όχι τόσο έξυπνο.
Το πικρόχολο είναι πιο καυστικό. Κι έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι στον καπιταλισμό έχεις πιο πολλά ερείσματα για να βγάλεις χολή και πίκρα.

Τελικώς τα ανέμελα γέλια το 89-91 μας βγήκαν ξινά. Και γίναν γέλια μέχρι δακρύων το 89-91.

Όπως λέει και μια θρυλική ατάκα -στην παραφρασμένη εκδοχή της:
Σύντροφοί μου μας γέλασαν.

Πράγματι. Η ιστορία μας πέταξε ένα ειρωνικό χα! κατάμουτρα.
Κι εμείς ακόμα ψάχνουμε να της απαντήσουμε.

Επιμύθιο: ρωτήστε τον κνίτη της γειτονιάς σας αν πιστεύει ότι οι κομμουνιστές έχουν χιούμορ.
Ο μέσος κνίτης θα σου πει ότι όσα λέγονται περί του αντιθέτου είναι αστικός μύθος. Εννοείται πως έχουμε.
Δύο τινά συμβαίνουν λοιπόν.
Ή έχει δίκιο, οπότε πράγματι έχουμε χιούμορ (σενάριο που συγκεντρώνει και τις λιγότερες πιθανότητες).
Ή λέει εν γνώσει του κάτι που ολοφάνερα δεν ισχύει. Δείχνοντας πως ξέρει να λέει πετυχημένα χωρατά.

Το άλλο με τον τσερνιένκο το ξέρετε...;