Οι 53 (ακόμα πιο γκρι) αποχρώσεις του Σύριζα

Το Συνέδριο του Σύριζα είναι ένα πανταολικό προτσές, χωρίς αρχή και τέλος, κάτι σαν το διαρκές Συνέδριο που είχαν εφεύρει, κατ' αντιστοιχία της διαρκούς επανάστασης, με συνέπεια, μόνο που εδώ είναι μια διαρκής μεταρρύθμιση που προσεγγίζει διαρκώς το σοσιαλισμό με πισωγυρίσματα, για να πάρουν φόρα προ τα μπρος, χωρίς επαναστατικές εξαλλοσύνες. Κατά συνέπεια δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις. Αν δεν κάνω λάθος -μπορεί και να κάνω όμως- είναι το συνέδριο που ζητούσε το καλοκαίρι του 15' το αριστερό ρεύμα -και νυν ΛαΕ- για να πάρει θεωρητικά το κόμμα με το μέρος του, ενάντια στο τρίτο μνημόνιο, και τελικά να μην πάρει -με το συμπάθιο- ούτε καν τα 3% του, λίγο καιρό αργότερα, στην κάλπη.

Το πρώτο συνέδριο του ενιαίου Σύριζα -που δεν έπαψε να είναι πολυτασικός- είχε σημαδευτεί από την καμπάνια αύξησης των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, που έφτασαν θεωρητικά τις τριάντα χιλιάδες, και το φοβερά δημοκρατικό μέτρο ένα προς δέκα (ένας σύνεδρος για κάθε δέκα μέλη), που έστειλε τρεις χιλιάδες συνέδρους στο ΣΕΦ, σε μια διαδικασία, όπου έχανε η μάνα το παιδί και η κόβα τον πυρήνα, κουρελιάζοντας κάθε οργανωτικό μέτρο και την πιθανότητα σοβαρής κι ουσιαστικής συζήτησης.

Θα περίμενε κανείς να μην υπάρχουν πια τέτοια προβλήματα, από τη στιγμή που πολλά μέλη του απογοητεύτηκαν, έφυγαν ή απλά αποστασιοποιήθηκαν κιοι οργανωτικές του κόμματος φυλλορρόησαν. Κάτι που φαίνεται κι από τα δεδομένα που βγαίνουν προς τα έξω και ένα πρόσφατο σχόλιο του ΟΧΕΠ για την οργάνωση Πειραιά, όπου το λιμάνι είναι βαθύ και προς ιδιωτικοποίηση, οπότε οι ριζοσπαστικές εξαγγελίες πνίγηκαν μαζί με τις οργανωτικές.

Έλα όμως που ο Συριζαίος Πετρόπουλος της Αυγής, που είναι (άτυπα) ο κυβερνητικός εκπρόσωπος-σχολιαστής στο πάνελ του Ευαγγελάτου, είπε ότι ο Σύριζα έχει δέκα χιλιάδες μέλη παραπάνω σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριο! Κάτι που μπορεί να μας προβληματίσει για το πώς ακριβώς ορίζουν τελικά την έννοια του μέλους.

Δεν ξέρω αν προκαλεί καμιά έκπληξη, αλλά ο σχετικός ορισμός στο καταστατικό τους (και στο προτεινόμενο νέο καταστατικό, όπου υπάρχουν σημειωμένες οι αλλαγές) θυμίζει πολύ τον κλασικό ορισμό των μενσεβίκων: να συμφωνεί γενικά με το πρόγραμμα και να αγωνίζεται. Που συνοψίζεται και στο λογοπαίγνιο να παλεύει και γενικά να μην την παλεύει -με την κοινωνική αδικία. Αν και δεν είναι ακριβώς κατανοητό, γιατί να είναι μέλος του Σύριζα κάποιος που θέλει να αντιπαλέψει την αδικία, εκτός κι αν είναι ντιπ απάλευτος.

Αυτή η σύνδεση με το "αγνό" οπορτουνιστικό παρελθόν και τους πατέρες του ρεφορμισμού, από τον Μπέρνσταϊν και τους μενσεβίκους ως τον Πουλαντζά) είναι απαραίτητη, για να μπορέσει να ασκήσει κανείς κριτική με αξιώσεις στις θέσεις του Συνεδρίου, γιατί αλλιώς είναι σαν να ληστεύει εκκλησία -για να θυμηθούμε και τον παραλληλισμό που κάνει ο Λένιν για τους γενικούς στόχους της κίτρινης σοσιαλδημοκρατίας, με τα κούφια ευχολόγια των ιερέων και των παπάδων.

Αυτό ακριβώς κάνει κι η ιδεολογική επιτροπή της κετουκε, δίνοντας όμως μάλλον παραπάνω αξία -απ' ό,τι έχει πραγματικά- στο πολιτικό διακύβευμα του συνεδρίου και την ιδεολογική συγκρότηση των συμμετεχόντων. Εξάλλου, όσοι παραμένουν "εγκλωβισμένοι" στο Σύριζα, σε αυτό το επίπεδο, δεν παγιδεύονται σε κάποια ιδεολογική βάση ή με κάποιο σοσιαλιστικό όραμα αλλαγής του κόσμου και βασικά δεν παγιδεύονται, αλλά είναι σφιχτά (κι αυτοβούλως) δεμένοι με προσωπικά, υλικά συμφέροντα.

Άλλο κομβικό καταστατικό ζήτημα είναι η ύπαρξη τάσεων και η λειτουργία τους. Γιατί είναι λίγο αστείο να ακούς τον Τσίπρα στην ομιλία του να απαντά στη ΛαΕ (μόλις ένα χρόνο μετά) και να την κατηγορεί ότι λειτουργούσε σαν κόμμα μες στο κόμμα, εφόσον αυτό προβλέπεται και κατοχυρώνεται καταστατικά. Κι επειδή οι Συριζαίοι δεν είναι τίποτα σταλινικοί* να καταργήσουν την πολυφωνία και τις τάσεις, μπαίνει από μερικούς το ζήτημα να μην έχουν μόνιμη υπό(σ)ταση, αλλά να συγκροτούνται προσυνεδριακά και σε προγραμματική βάση.

Του Πάνου Ζάχαρη

Αναρωτιέμαι λοιπόν ποια είναι η προγραμματική βάση της διαφοροποίησης-ομαδοποίησης των τάσεων που υπάρχουν σήμερα στο Σύριζα. Υπάρχουν οι δεξιοί (Δούρου, Παπαδημούλης, Μπαλάφας) που έχουν δικαιωθεί απόλυτα, αλλά μπορεί να θέλουν πιο... τολμηρές συμμαχίες με τα ρετάλια της σοσιαλδημοκρατίας, οι προεδρικοί που πάνε πάντα με τους νικητές και τον ηγέτη (από την εποχή του Κωνσταντόπουλου ακόμα υπήρχε προεδρική τάση) κι οι 53 που είναι οι ντεμέκ ιδεολόγοι και προτιμούν να πέσουν ως κυβέρνηση παρά να συνεχίσουν να εφαρμόζουν μέτρα σκληρής λιτότητας (κι αυτά τα λέει πχ η ομάδα του Τσακαλώτου). Υπάρχει επίσης το πασοκογενές μπλοκ, γιατί το ΠαΣοΚ δεν είναι απλό κόμμα, αλλά χώμα, όλοι από εκεί προέρχονται κι εκεί καταλήγουν.
Κι αν βρει κανείς τις διαφορές στα παραπάνω, να τις πει και στους άλλους.

*Κράτησα ένα αστερίσκο για τους σταλινικούς, που ας μην ξεχνάμε ότι είναι οπαδοί της προσωπολατρίας κι αποθεώνουν άκριτα τους ηγέτες τους. Θυμηθείτε πχ το κείμενο του Κωστόπουλου για την πρώτη φορά Αριστερά του ΕΑΜ, τα προνόμια της βολεμένης ηγεσίας και την αφίσα-πορτρέτο με τον Μπαρτζιώτα. Αυτό πχ είναι προσωπολατρία.

Σταλινικού τύπου προσωπολατρία

Ενώ αυτό...

Λαοπρόβλητος ηγέτης με image

αυτό γατάκια, για να μαθαίνετε, είναι image making και marketing.
Ή απλώς γκάβλας, όπως θα έλεγε ο Ζαραλίκος -κι ας μη μας φαίνεται εμάς.

Τι άλλο μένει; Τα διάφορα βατράχια-μαργαριτάρια που θα μείνουν να μας θυμίζουν το Συνέδριο. Κι ο θετικός απολογισμός δράσης, στην πορεία προς το σοσιαλισμό, που συνοψίζεται στα σημεία του Γ. Μπαλάφα (που δυσκολεύεται να διαλέξει μόνο πέντε σημεία, για αυτό βάζει τα εξής).

Υλοποιούμε προγράμματα για την ανθρωπιστική κρίση

Σταθεροποιήθηκε το ασφαλιστικό σύστημα το οποίο κατέρρεε

Προστατεύτηκε η πρώτη κατοικία σε ποσοστό 94%

2,5 εκ. ανασφάλιστοι απέκτησαν πρόσβαση στα νοσοκομεία και στο ΠΕΔΥ

Άρχισε μια δειλή, αλλά υπαρκτή, μείωση της ανεργίας. Σύντομα θα έχουμε και ακόμα καλύτερα αποτελέσματα.

Για πρώτη φορά πλήρωσαν οι καναλάρχες για να κατέχουν δημόσιες συχνότητες

Άνοιξε η συζήτηση για το κούρεμα του χρέους. Ελπίζω σύντομα να έχουμε και χειροπιαστά αποτελέσματα.

Έγιναν κοινωνικές τομές όπως το σύμφωνο συμβίωσης, οι αλλαγές στην παιδεία και στην υγεία. Οι πρόσφατες ανακοινώσεις για 4.000 προσλήψεις στην υγεία, αποτελούν την μεγαλύτερη επένδυση στη δημόσια υγεία τις τελευταίες δεκαετίες.

Σταμάτησε το ακαταδίωκτο για τους μεγαλόσχημους οφειλέτες ή καταχραστές του δημοσίου.

Παραχωρήθηκαν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση σημαντικοί χώροι τους οποίους διεκδικούσαν για χρόνια. Τέτοιοι είναι το παραλιακό μέτωπο στον Σαρωνικό, τα Λιπάσματα στη Δραπετσώνα, το Σκοπευτήριο στην Καισαριανή, το παραλιακό μέτωπο στην Πάτρα, το Φαληρικό Δέλτα και πολλά άλλα.

Εναλλακτικά μπορείτε να δείτε τα σημεία που βάζει ο Ν. Ηλιόπουλος (αυτός είναι αριστερός και δε θέλει άνοιγμα με λογική μεσαίου χώρου) όχι ως απολογισμό, αλλά ως στόχους για το μέλλον.

Α. το ζήτημα της εργασίας, με το σταμάτημα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης, την επαναρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και το χτύπημα της μαύρης-ανασφάλιστης εργασίας.

Β. στον χώρο της δημόσιας υγείας η δημιουργία ενός καθολικού και αναβαθμισμένου τομέα πρωτοβάθμιας περίθαλψης, σε συνεργασία με τα σημαντικά βήματα που ήδη γίνονται.

Γ. στον χώρο της εκπαίδευσης μια σειρά από αλλαγές που θα περιορίσουν τις εξετάσεις στο εσωτερικό του σχολείου, θα δώσουν χώρο στην δημιουργικότητα των μαθητών και των μαθητριών με κεντρική αλλαγή την δημιουργία ενός αναβαθμισμένου δημόσιου μεταλυκειακού συστήματος τεχνικής εκπαίδευσης και την θέσπιση της ελεύθερης πρόσβασης σε ένα δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο.

Δ. στο ζήτημα της δημοκρατίας και των κοινωνικών ελευθεριών, συνεχίζοντας τα πολύ σημαντικά βήματα όπως τα νομοσχέδια για την βελτίωση των συνθηκών στις φυλακές, την ιθαγένεια των μεταναστών δεύτερης γενιάς, το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλά ζευγάρια. Κομμάτι αυτής της διαδικασίας είναι και οι βαθιές δημοκρατικές αλλαγές που έχουμε καθυστερήσει να κάνουμε στον χώρο των σωμάτων ασφαλείας.

Ε. μια σειρά από εργαλεία που μπορούν και πρέπει να δημιουργηθούν για να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε μια άλλης μορφής οικονομική δραστηριότητα όπως η αναβάθμιση της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας καθώς και η δημιουργία χρηματοδοτικών εργαλείων και δομών εκτός των συστημικών τραπεζών, δηλαδή ένα παράλληλο τραπεζικό σύστημα.

Μπράβο "σύντροφοι". Κι εις ανώτερα...