Τι έχουμε να πούμε;

Παραφράζοντας ένα γνωστό απόφθεγμα, μπορούμε να πούμε ότι σε αυτήν τη χώρα -και βασικά διεθνώς σε αυτό το σύστημα- υπάρχουν αποφάσεις που ανακοινώνονται απλώς για να προκαλέσουν εντύπωση στο επικοινωνιακό κομμάτι, και να ανακληθούν με διάλογο, και άλλες που δεν έχουν παρθεί τυπικά, αλλά βρίσκονται στα σκαριά και περιμένουν ένα (στημένο, κοινωνικό) διάλογο να νομιμοποιήσει τη διαδικασία λήψης τους και το περιεχόμενό τους. Αλλά οι κυβερνώντες είναι (εκφασισμένοι και) αποφασισμένοι να τις πάρουν, με συναίνεση ή χωρίς.

Υπάρχουν βέβαια κάποιες σπάνιες στιγμές ειλικρίνειας, όπως η χτεσινή ατάκα του υπουργού εργασίας, που πρέπει κανονικά να τον παρουσιάζουμε κάθε φορά σαν πυγμάχο, με όλα τα προσωνύμια που τον συνοδεύουν και τον καθιέρωσαν στο ευρύ κοινό:
και τώρα μαζί μας ο ταξικός αποστάτης, ο κομμουνιστής υπουργός, ο "μνημόνια σκίζω και νόμος γίνονται", ο ένας και μοναδικός, Γιώργοοοος Κατρούγκαλοοοος...! (όλε, όλε, όλε! Θυελλώδικα χειροκροτήματα, ουρανομήκεις επιδοκιμασίες, ουρα...)
Στην άλλη γωνία, στημένη στον τοίχο, περιμένοντας την εκτέλεση και το νοκ-άουτ της κάλπης, η εργατική τάξη και τα δικαιώματά της (ου-ου-ου-ου...)

Χτες λοιπόν, στην κινητοποίηση των ταξικών σωματείων της βιομηχανίας για την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων (αν δεν ξέρετε τι είναι, ρωτήστε τους συνταξιούχους που τις πρόλαβαν), ο Κατρούγκαλος της καρδιάς μας, ο σύντροφός μας, ο μπολσεβίκος του Μαξίμου, αρνήθηκε να δει και να συζητήσει με αντιπροσωπεία τους, με το αήττητο επιχείρημα:
-Έτσι κι αλλιώς (η γη θα γίνει κόκκινη; Μπα, όχι) (απ’ τη ζωή σου ανθίζουνκαι συ μαραίνεσαι;). (πάλι θα 'ρθεις, πάλι θα με ζητήσεις, έξω απ' την πόρτα μου θα τη στήσεις;)
-Έτσι κι αλλιώς... ό,τι και να πούμε, όταν κατεβείτε κάτω, θα με καταγγείλετε. Τι έχουμε να πούμε;

Αχα! Και δε μου λες Γιώργο, το καλοκαίρι του 15', τι είχατε να πείτε 17 ολόκληρες ώρες "σκληρής διαπραγμάτευσης", που ακόμα τις αναφέρετε σαν ανδραγάθημα; Αφού στο τέλος, έτσι κι αλλιώς, το τρίτο μνημόνιο θα υπογράφατε, χωρίς σοβαρές διαφωνίες επί της ουσίας...

Αν και βασικά, ο διάλογος χρειάζεται και έχει νόημα μεταξύ όσων δεν έχουν ιδιαίτερα σοβαρές (στρατηγικές λέμε εμείς) διαφωνίες, για να υπάρχει πεδίο συνεννόησης, πχ ανάμεσα στον Ιερώνυμο και την κυβέρνηση.

Και τι είναι αλήθεια οι εργάτες για να τους υποδεχτείς και δεχτείς ό,τι σου υπαγορεύσουν, κάνοντας το δίκιο τους νόμο; Μην είναι ιεράρχες με περιουσία προς... αξιοποίηση, για να τους χειροφιλήσεις; Μην έχουν τίποτα δόγματα που θωρακίζουν το καθεστώς, αποχαυνώνοντας το ποίμνιο; Όχι, γι' αυτό και τους λέτε δογματικούς, ενώ εσείς κρατάτε ανοιχτούς ορίζοντες.

Ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους, όπου το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το σύστημα, είναι αδύνατος κι ουτοπικός, όσο κι ο διαχωρισμός του αστικού κράτους από τα μονοπώλια (στην περίοδο του ΚΜΚ -κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού). Κι η αυταπάτη πως η κυβερνητική εξουσία μπορεί να στραφεί εναντίον τους είναι σαν οφθαλμαπάτη στην έρημο. Πιο εύκολο είναι όμως να περάσει η κάμηλος, δηλ ένα καραβόσκοινο, (ου μην και οι καμήλες του Λάκη, που έχουν χάσει το δρόμο τους και δεν ξέρουν πού πάνε) από το μάτι της βελόνας, παρά να ξεκολλήσει η βελόνα του κράτους από την υπεράσπιση της άρχουσας τάξης.

Είπες όμως άθελά σου και μια μεγάλη αλήθεια, Γιώργο.
Εσείς έχετε πάρει τις αποφάσεις σας κι έχετε διαλέξει εξ αρχής στρατόπεδο. Κι η εργατική τάξη δεν έχει τίποτα απολύτως να συζητήσει μαζί σας και τίποτα καλό να περιμένει από ένα στημένο διάλογο μαζί σας. Η δύναμη εξάλλου δε βγαίνει από τα στόματα. Κι ο μόνος δρόμος που μένει είναι ο δρόμος (στην κυριολεξία). Ο δρόμος του αγώνα και των συλλογικών κινητοποιήσεων.

Τι να πούμε, τι να τραγουδήσουμε, λοιπόν;
Να πούμε το "άσε με να φύγω", με το Ζουράρι στο πιάνο, την Κουντουρά στα φωνητικά και τον Τσίπρα να τους απολαμβάνει πίνοντας το ποτό του;
Ή μήπως όχι γιατί είναι κρυφό υπονοούμενο για την ΕΕ και τη λυκοσυμμαχία της, όπου ασφυκτιούν οι λαοί -διατηρώντας ωστόσο το "προνόμιο" του αργού θανάτου, σε αντίθεση με τους πρόσφυγες που πεθαίνουν ακαριαία από ασφυξία, στην κυριολεξία;

-Α. εμένα είναι πάλι άλλο το αγαπημένο μου.
Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, πέσανε πάνω στην εργατιά.
-Μα αυτό είναι κομμουνιστικό!
Εντάξει μωρέ. Κι ο Κατρούγκαλος κομμουνιστής είναι. Όσο κι ο Σπύρος στους Απαράδεκτους δηλ, που είναι έτοιμος για ιστορικό συμβιβασμό (άλλο αν δε συμπαθούσε τα καπιταλιστικά σκουλίκια).

Κι όσο για τα κοράκια, ακόμα κι αν ντυθούν ροζ κι "αριστερά", πάλι κοράκια θα 'ναι. Δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ φλαμίνγκο.
Όπως οι κότες δεν πρόκειται ποτέ να πετάξουν στην έφοδο για τον ουρανό. Το πολύ-πολύ να γίνουν παπαγαλάκια για να εξηγούν πόσο γαμάτες και πρωτοποριακές είναι οι κινήσεις της κυβέρνησης...