Κάτι τρέχει με το ΣΥΡΙΖΑ

Η -πάντα καλά ενημερωμένη στο κυβερνητικό ρεπορτάζ- Ρένα Δουρου-τι λέει σοφά πως το κυβερνών κόμμα (που ομολογώ πως δεν έχω καταλάβει γιατί πρέπει να γράφεται με ωμέγα) τείνει να γίνει -ή μάλλον έχει ήδη εξελιχθεί σε- μονοτασικό. Είμαστε όλοι προεδρικοί! Κι η πάλη των τάσεων παραμένει εθιμοτυπικά ως παραδοσιακό στοιχείο των (πάλαι ποτέ) οπορτουνιστικών κομμάτων, που ανήκει στο σκληρό πυρήνα με τις βασικές αρχές τους*, σε αντίθεση με την πάλη των τάξεων, που την έχουν καταργήσει προ πολλού στα λόγια και στην πράξη.

*Είναι λίγο παράδοξο βέβαια να μιλάς για αρχές σε ένα κόμμα με (πχ συνεδριακές) διαδικασίες χωρίς αρχή και τέλος, με κύριο μέλημα (τέλος) την προσκόλληση και παραμονή στο βάθρο της εξουσίας (δηλ της αρχής). Όπου η βασική αρχή είναι ο φραξιονισμός χωρίς αρχές. Και στο πρόσφατο συνέδριο υπήρχε μια πρόταση να παραμείνουν μεν οι φράξιες, αλλά να συγκροτούνται σε προγραμματική βάση και να διαλύονται αμέσως μετά το εκάστοτε συνέδριο.
Φραξιόνισε ρε, τι σου ζητάνε; Αλλά με (προγραμματικές) αρχές.

Μια μεγάλη κινηματική αλήθεια λέει πως δεν είμαστε αδύναμοι, επειδή είμαστε διαιρεμένοι, αλλά αντίστροφα: είμαστε διαιρεμένοι, με διασπασμένες, κατακερματισμένες δυνάμεις, επειδή είμαστε αδύναμοι. Που σημαίνει πως μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση και μια ισχυρή, αξιόπιστη πολιτική δύναμη, ικανή να την εκφράσει και να την προωθήσει, θα λειτουργήσει συσπειρωτικά για όσους στρατεύονται ειλικρινά στην επαναστατική προοπτική, ανεξάρτητα απ' το χώρο στον οποίο κινούνται οργανωτικά. Υπάρχει βέβαια και μια αντίστροφη ανάγνωση πως όταν γίνουμε δυνατοί κι έτοιμοι να διεκδικήσουμε την εξουσία, θα μας προσεγγίσουν διάφορα αριβίστικα στοιχεία, που συντάσσονται πάντα με τους νικητές, για να διασφαλίσουν το τομάρι τους. Και με τα οποία προφανώς κανένα είδος ενότητας δεν είναι (όχι εφικτό αλλά) επιθυμητό.

Ίσως ο Συριζαίος που διαβάζει το κείμενο να σκεφτεί πως αυτό ακριβώς έκανε ο Σύριζα με την προοπτική της αριστερής κυβέρνησης, που ανέδειξε ως προοπτική στο λαό. Μόνο που σήμερα δεν μπορεί να γίνεται λόγος για κάποιο όραμα (που αποδείχτηκε όμως οφθαλμ-αυτ-απάτη) αλλά για το μέλι της εξουσίας που όλα τα αστικά κόμματα κολλάνε πάνω του και δε θέλουν να το αποχωριστούν. Αυτό είναι που κρατάει ενωμένο τον ψοφοδεή κυβερνητικό λόχο, που μπορεί να κάνει και κυρίως να ψηφίσει τα πάντα, γα να κρατήσει τη μαρμίτα με το μέλι και την κουτάλα της εξουσίας. Και έτσι δε χρειάζεται πια η συγκολλητική δράση της πάλαι ποτέ ΚΟΕ (βλέπε και το αφιέρωμα του Λαϊκού Στρώματος στον Αριστερισμό, που δεν πρόκειται να γράψει ποτέ το τρίτο μέρος, έγραψε όμως ένα κείμενο για το ΝΒΑ και σήμερα πετάει στα σύννεφα με την επίδειξη δύναμης των σπιρουνιών μες στο Γκόλντεν Στέιτ).

Αλλά αν τους ενώνει η κουτάλα της Αλλαγής, που θα έλεγε κι ο παλιός καλός Χάρρυ Κλυνν (που δεν είναι οφθαλμαπάτη σαν το παλιό καλό ΠαΣοΚ ή τον παλιό καλό Σύριζα) τι είναι αυτό που τους ανακατεύει και τους κάνει από δυο χωριά αριστεροχωριάτες; Τι ακριβώς εκφράζουν οι αντιθέσεις που βγαίνουν στην επιφάνεια; και τι είναι αυτό που ταράζει τα στάσιμα ενωτικά νερά του συριζαϊκού βούρκου, κάτω από την επιφάνεια και την αφωνία των αντιπολιτευτικών φωνών;

Μπορεί οι Συριζαίοι να έχουν πολυφωνία (βασικά διγλωσσία) ακόμα και ως προς τον ίδιο τους τον εαυτό, όπως στο παράδειγμα του Ψαρρά, πασόκος κι αριστεριστής, δύο σε ένα -που για κάποιος δεν είναι αντίφαση, απλώς διαφορά φάσης. Ή να χαιρετίζουν τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στη δική τους πολιτική και να τις καταστέλλουν για να καταγγείλουν αργότερα την καταστολή. Αλλά αυτά σε ατομικό επίπεδο και για επικοινωνιακή κατανάλωση.

Σε καθαρά πολιτικό επίπεδο, δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφωνία. Κι όποιος τολμάει να ψελλίσει κάποια δευτερεύουσα, παρεκκλίνοντας και αμφισβητώντας τις αποφάσεις του ηγέτη, βλέπει το πολιτικό του μέλλον να υποθηκεύεται και τον τρώει η μαρμάγκα της πολυφωνίας. Και να φανταστείς πως οι διαφορές που υπάρχουν είναι πχ για τη στάση απέναντι στο βιασμό (θα είμαστε μπρούμυτα ή ανάσκελα, λυπημένοι ή χαρούμενοι, εύκολοι ή δύσκολοι;) κι όχι το γεγονός αυτό καθαυτό.

Υπάρχει κάποια ενδοαστική σύγκρουση με αντιτιθέμενα συμφέροντα και μερίδες (τεμάχια ή σάντουιτς) του κεφαλαίου, που ανακυκλώνονται σε αυτά τα συντροφικά μαχαιρώματα; Ή πρόκειται απλώς για δολιχοδρομίες και προσωπικές αναρριχήσεις (παρασιτικών κισσών) σε ένα House of Cards αλά Σύριζα, με ροζ οίκους, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και μπόλικο παρασκήνιο;

Έχουμε και λέμε (και μετράμε):
Η απομάκρυνση του Καπάκου (διευθυντής ενημέρωσης) από την ΕΡΤ με δικαστικό κλητήρα (!). Τα παρεπόμενα της απόλυσης και τα παράπονα κάποιων στελεχών (που δεν ήταν Καπάκοι, παρόλα αυτά μίλησαν). Κι οι φημολογούμενες απολύσεις γραμματειακού προσωπικού, επειδή διανεμήθηκε στους υπαλλήλους το αποχαιρετιστήριο μήνυμα του Καπάκου! Χούντα των συν-Ταγματαρχών.

Το ζήτημα με την Αυγή -από την οποία προέρχεται ο Καπάκος- και τις αρχηγικές δημοσκοπήσεις της Public Issue που δημοσιεύει (η τελευταία μάλιστα έδειχνε το Σύριζα 11 μονάδες πίσω από τη ΝΔ και το ΚΚΕ δυνητικά να φτάνει μέχρι το 13%), Θεωρητικά δεν είναι κομματικό όργανο για να παρέμβει κάποιος άνωθεν στην ύλη και την τακτική δημοσίευσης, πρακτικά όμως υπάρχει δυσαρέσκεια και ανοιχτό μέτωπο για τον έλεγχο της εφημερίδας, γιατί κάνει "πόλεμο" στην κυβέρνηση (δηλ ποιος; Και γιατί;)

Τα έγραφε πολύ καλά ήδη πριν το Συνέδριο και μάλιστα στο Αλ-Τσαντίρι, ως προειδοποίηση στο αντίπαλο στρατόπεδο (όποιο κι αν είναι αυτό) η Ακριβοπούλου, που είναι παλιά Πασόκα στο κουρμπέτι και λέει πως η "γάτα Ιμαλαΐων" βρίσκεται στην Ομόνοια.
Στα παραπάνω προσθέστε τη φήμη για καθυστέρηση μερικών μηνιάτικων στην Αυγή και για παραίτηση της διοίκησής της (για το τελευταίο βγήκε ανακοίνωση που το διαψεύδει).

Στον ίδιο λογαριασμό μπαίνει ο παραγκωνισμός του Σκουρλέτη, που έγινε από το πουθενά Αντιπολίτευση και ο 54ος στην κίνηση των 53. Κι η πρόταση Τσίπρα για το Γραφείο, που δεν πέρασε στο σύνολό της (έμειναν εκτός Γεροβασίλη και Μπαλτάς). Και πόσα άλλα που δεν έχουν βγει ακόμα στη φόρα ή δεν τα έχουμε καταλάβει πλήρως (πχ ένα πρωτοσέλιδο χτύπημα της Αυγής για την έρευνα ενός εισαγγελέα, που ομολογώ πως δεν το έχω καταλάβει αρκετά καλά για να το αναλύσω).

Στα κρίσιμα όμως είναι όλοι ενωμένοι, γύρω από το νέκταρ της εξουσίας. Κι έτσι η Αυγή, που "χτυπάει" ανελέητα την κυβέρνηση, βλέπει "στήριξη Ομπάμα" στην προγραμματισμένη επίσκεψή του και καταπίνει αμάσητη την πρόκληση να έρθει σχεδόν πάνω στην επέτειο του Πολυτεχνείου, με το γνωστή στήριξη που παρείχαν στη χούντα οι ΗΠΑ.