Αν οι τοίχοι είχαν φωνή (εκτός από αυτιά) μπορεί να ήταν κραυγή αγωνίας. Πάντως θα μύριζε όπως το χνότο τους: αμμωνία (αφού κάποιοι το βρίσκουν βολικό να σημαδεύουν σαν σκύλοι τις γωνίες), περιττώματα, καμένο (από τις μολότοφ, τους κάδους και τις ελπίδες των ενοίκων που ασφυκτιούν μέσα τους) και δυσωδία, από τα σκουπίδια, τα καυσαέρια και την μπόχα την ανθρώπινη, που γράφει τη δική της ιστορία με μπογιά ανεξίτηλη. Ήταν μια λέξη μοναχά: απελπισία.
Ο τοίχος αυτός είναι στην Πατησίων, απέναντι από το Πολυτεχνείο, και το σύνθημα διανθισμένο με κάτι σκανδιναβικά όμικρον, την κατάθλιψη του βόρειου πόλου και τα ποσοστά αυτοκτονίας κοντά στο φαύλο Αρκτικό κύκλο. Χώμα είμαστε κι εκεί καταλήγουμε, σαν τις ελπίδες μας. Και η πλάκα είναι πως εκεί στο βορρά (αντιστρέφοντας διαλεκτικά το "εκεί στο νότο") τα έχουν σχεδόν όλα -που λέει ο λόγος, γιατί αυτά είναι πάντα σχετικά στο σύστημα που ζούμε- εκτός από ήλιο. Και ο κόσμος που γίνεται αποδημητικό πουλί, αφήνει πίσω του και θυσιάζει τον καλό καιρό, για να βρει (τον κακό του τον καιρό και) μια δουλειά στο βορρά. Όπου κινδυνεύει με κατάθλιψη και του έρχεται συχνά να αποδημήσει μια και καλή εις κύριον -που δεν υπάρχει.
Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά -τουλάχιστον περισσότεροι απ' ό,τι εδώ- οι Σκανδιναβοί, είτε γιατί έχουν περάσει διαφωτισμό είτε γιατί είναι βουτηγμένοι στην απελπισία και δεν πιάνει το εμπόριο ελπίδας. Και βασικά έχουν κατακτήσει (ναι αλλά για πόσο ακόμα) ένα βιοτικό επίπεδο με κοινωνικό κράτος κι όλα τα "καλά της σοσιαλδημοκρατίας" ή άλλες απατηλές υποσχέσεις που συμπυκνώνει το σύνθημα "η ελπίδα έρχεται" (και δε μας καταδέχεται). Κι η μέρα φεύγει μαζί με τους φίλους μας για το εξωτερικό και τον ήλιο που χάνεται πίσω από τα σύννεφα και δεν τα διαλύει ούτε χαρτονόμισμα, ούτε ένας καλός βασικός μισθός.
Ο τοίχος λοιπόν μου θυμίζει ένα παλιότερο κείμενο, για αυτά που μας κάνουν να πούμε τέλμα ως εδώ, ή τέλος πάντων θα έπρεπε, άλλο αν δεν το κάνουμε. Και διάφορους σφους, φίλους και γνωστούς που βουλιάζουν κάθε μέρα* στη στεριά και στο τέλμα -είναι κι αυτή μια ελληνική γωνιά- και μένουν Ελλάδα, αντί να φύγουν έξω. *Κι η κάθε μέρα γίνεται νύχτα, σαν τις μεγάλες της Σκανδιναβίας, χωρίς φως στην άκρη του τούνελ. Και το βασικό τους πρόβλημα δεν είναι η ανεργία, αλλά η δουλειά που τους αφήνει με τα ίδια ακριβώς προβλήματα, με τη διαφορά πως κουβαλάν επιπλέον και την κούραση του οκταώρου. Όταν είναι δηλ οκτάωρο και δεν ανεβαίνει προς τα πάνω με υπερωρίες χωρίς αποζημίωση (όπως στην απόλυση ένα πράγμα) ή δεν κατεβαίνει στο μισό (ημιαπασχόληση και χαρά) κόβοντας το μισθό και τη μέρα στα δύο, με ευέλικτο τρόπο.
-Άντε και μια καλή δουλειά.
Μόνο που καμιά φορά πρέπει να προσέχεις τι ζητάς, γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί, όπως είπε τις προάλλες στη Βουλή ο Τσίπρας, που είναι κάτι σαν την αρσενική, αριστερή Τζιοβάνα Φραγκούλη στο Πες το και θα γίνει.
Σκίσιμο μνημονίων; Διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους; Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη; Πες το και έγινε...
Νοστάλγησαν οι δικοί μας τον Ανδρέα
Μετρώ τους χτύπους, το αίμα μετρώ.
Και τα όνειρα που τσακίζονται στον τοίχο της πραγματικότητας και ψάχνουν διέξοδο ως συνθήματα σε τοίχους κι έξυπνες ατάκες σε τοίχους του διαδικτύου.
Και το χειρότερο βασικά δεν είναι ότι βλέπεις σε αυτούς τους σφους εικόνες από το δικό σου μέλλον και την κατάθλιψη που έρχεται, ασταμάτητη σαν το αύριο. Ότι δεν μπορείς να κάνεις πολλά να τους βοηθήσεις (εδώ δεν ξέρεις αν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου καλά-καλά). Ότι τους βλέπεις να καίγονται και να ξοδεύονται σε "διεξόδους", που είναι έμμεσες παραδοχές της ήττας, κι ας μην την παραδέχονται ούτε στον εαυτό τους, σαν τον Αναγνωστάκη. Ούτε πως τελικά δεν έχουν πάντα δίκιο οι Beatles.
Το χειρότερο είναι πως είναι σφοι, που θα έπρεπε να είναι αισιόδοξοι -όχι βάση γραμμής, αλλά λόγω κοσμοθεωρίας- πως τα πράγματα αλλάζουν, δε μένουν στάσιμα, σαν τις ζωές μας και το κίνημα. Άτομα συνειδητοποιημένα που κατεβαίνουν στους δρόμους, όπου γεννιούνται οι συνειδήσεις (αλλά και μπόλικες ερωτήσεις), ανεβαίνει το ηθικό και σπάει η απάθεια και προκαταλήψεις χρόνων. Αλλά νιώθουν την αλήθεια τους να μοιάζει πελώριο τέλμα (στον τοίχο της Πατησίων η φωνή τους χτυπά). Και παρόλα όσα -ή μάλλον ακριβώς για αυτά- απαισιοδοξούν, προσθέτοντας την κινηματική μιζέρια στα δικά τους καθημερινά αδιέξοδα.
Κι αδυνατούν να βρουν μια διέξοδο στην πράξη, μια θετική στάση αναμονής για τα πιο ωραία χρόνια που δεν έχουμε ζήσει ακόμα, και δεν τα αναβάλουμε για τη Δευτέρα Παρουσία...
 |
| Μόνος με το τέλμα και το χάνω |
Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά -τουλάχιστον περισσότεροι απ' ό,τι εδώ- οι Σκανδιναβοί, είτε γιατί έχουν περάσει διαφωτισμό είτε γιατί είναι βουτηγμένοι στην απελπισία και δεν πιάνει το εμπόριο ελπίδας. Και βασικά έχουν κατακτήσει (ναι αλλά για πόσο ακόμα) ένα βιοτικό επίπεδο με κοινωνικό κράτος κι όλα τα "καλά της σοσιαλδημοκρατίας" ή άλλες απατηλές υποσχέσεις που συμπυκνώνει το σύνθημα "η ελπίδα έρχεται" (και δε μας καταδέχεται). Κι η μέρα φεύγει μαζί με τους φίλους μας για το εξωτερικό και τον ήλιο που χάνεται πίσω από τα σύννεφα και δεν τα διαλύει ούτε χαρτονόμισμα, ούτε ένας καλός βασικός μισθός.
Ο τοίχος λοιπόν μου θυμίζει ένα παλιότερο κείμενο, για αυτά που μας κάνουν να πούμε τέλμα ως εδώ, ή τέλος πάντων θα έπρεπε, άλλο αν δεν το κάνουμε. Και διάφορους σφους, φίλους και γνωστούς που βουλιάζουν κάθε μέρα* στη στεριά και στο τέλμα -είναι κι αυτή μια ελληνική γωνιά- και μένουν Ελλάδα, αντί να φύγουν έξω. *Κι η κάθε μέρα γίνεται νύχτα, σαν τις μεγάλες της Σκανδιναβίας, χωρίς φως στην άκρη του τούνελ. Και το βασικό τους πρόβλημα δεν είναι η ανεργία, αλλά η δουλειά που τους αφήνει με τα ίδια ακριβώς προβλήματα, με τη διαφορά πως κουβαλάν επιπλέον και την κούραση του οκταώρου. Όταν είναι δηλ οκτάωρο και δεν ανεβαίνει προς τα πάνω με υπερωρίες χωρίς αποζημίωση (όπως στην απόλυση ένα πράγμα) ή δεν κατεβαίνει στο μισό (ημιαπασχόληση και χαρά) κόβοντας το μισθό και τη μέρα στα δύο, με ευέλικτο τρόπο.
-Άντε και μια καλή δουλειά.
Μόνο που καμιά φορά πρέπει να προσέχεις τι ζητάς, γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί, όπως είπε τις προάλλες στη Βουλή ο Τσίπρας, που είναι κάτι σαν την αρσενική, αριστερή Τζιοβάνα Φραγκούλη στο Πες το και θα γίνει.
Σκίσιμο μνημονίων; Διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους; Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη; Πες το και έγινε...
Νοστάλγησαν οι δικοί μας τον Ανδρέα
Μετρώ τους χτύπους, το αίμα μετρώ.
Και τα όνειρα που τσακίζονται στον τοίχο της πραγματικότητας και ψάχνουν διέξοδο ως συνθήματα σε τοίχους κι έξυπνες ατάκες σε τοίχους του διαδικτύου.
Και το χειρότερο βασικά δεν είναι ότι βλέπεις σε αυτούς τους σφους εικόνες από το δικό σου μέλλον και την κατάθλιψη που έρχεται, ασταμάτητη σαν το αύριο. Ότι δεν μπορείς να κάνεις πολλά να τους βοηθήσεις (εδώ δεν ξέρεις αν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου καλά-καλά). Ότι τους βλέπεις να καίγονται και να ξοδεύονται σε "διεξόδους", που είναι έμμεσες παραδοχές της ήττας, κι ας μην την παραδέχονται ούτε στον εαυτό τους, σαν τον Αναγνωστάκη. Ούτε πως τελικά δεν έχουν πάντα δίκιο οι Beatles.
Το χειρότερο είναι πως είναι σφοι, που θα έπρεπε να είναι αισιόδοξοι -όχι βάση γραμμής, αλλά λόγω κοσμοθεωρίας- πως τα πράγματα αλλάζουν, δε μένουν στάσιμα, σαν τις ζωές μας και το κίνημα. Άτομα συνειδητοποιημένα που κατεβαίνουν στους δρόμους, όπου γεννιούνται οι συνειδήσεις (αλλά και μπόλικες ερωτήσεις), ανεβαίνει το ηθικό και σπάει η απάθεια και προκαταλήψεις χρόνων. Αλλά νιώθουν την αλήθεια τους να μοιάζει πελώριο τέλμα (στον τοίχο της Πατησίων η φωνή τους χτυπά). Και παρόλα όσα -ή μάλλον ακριβώς για αυτά- απαισιοδοξούν, προσθέτοντας την κινηματική μιζέρια στα δικά τους καθημερινά αδιέξοδα.
Κι αδυνατούν να βρουν μια διέξοδο στην πράξη, μια θετική στάση αναμονής για τα πιο ωραία χρόνια που δεν έχουμε ζήσει ακόμα, και δεν τα αναβάλουμε για τη Δευτέρα Παρουσία...
12 σχόλια:
Φιέστα ιερόσυλων αύριο στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Ακόμα μια φορά ο Τσίπρας με τον εσμό του, θα μαγαρίσει τον χώρο του μαρτυρίου. Ο Η. Σταμέλος (φυσικά και) δεν θα παρευρεθεί!
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οργανώνει αντισυγκέντρωση στην πλατεία Καισαριανής
Η καταθλιψη συντροφε, δεν ειναι σταση ζωης, αλλα εξαρτιεται και απο την σταση ζωης. Μαλιστα η μοδα στους ψυχιατρους ειναι να προσπαθουν να πεισουν τον ασθενη να αλλαξει οπτικη γωνια, καθως η ζωη του δεν ειναι σε μια ΑΛΦΑ κατασταση αλλα μπορει να ειναι και σε ΒΗΤΑ και σε ΓΑΜΑ (τα) αναλογως με την οπτικη γωνια μας.
Λοιπον, αναλογως με τα βιωματα και την οπτικη γωνια (κοινωνικο υποβαθρο), την γενετικη προδιαθεση (γενετικο υποβαθρο) η καταθλιψη μπορει να χτυπησει τον οποιονδηποτε.
Μειζον καταθλιπτικο επεισοδιο λοιπον: προκειται για μια κατασταση στην οποια ο ανθρωπος δεν ελεγχει τον εγκεφαλο του, αλλα η χημεια του εγκεφαλου του ελεγχει σε μεγαλο μερος την συμπεριφορα του και τα συναισθηματα του. Ο ασθενης ανεξαρτητα απο την θεληση του, βρισκεται σε εναν φαυλο κυκλο σκοταδιου, οπου τα παντα βιωνονται και ερμηνευονται μεσα απο ενα καταμαυρο φιλτρο.
Αισθημα ανικανοτητας και μερικη ή πληρης ανηδονία (αδυναμία του ασθενή να αντλήσει ικανοποίηση από συνήθειες που αντλούσε παλιότερα είναι τα κύρια συμπτώματα.
Ψυχοσωματικές διαταραχές (πεπτικό σύστημα, δέρμα), ικανότητα συγκέντρωσης επηρεάζεται, αλλαγές στο βάρος, διαταραχές στον ύπνο. Ακόμα και η ούρηση και η αναπνοή μπορεί να επηρεαστούν.
Ας περάσουμε τώρα στο γενικό. Από τον ένα οργανισμό στην κοινωνία. Πως διαολο ερμηνευονται ολα αυτα στους συντροφους και γιατι δεν ειναι οι 4000 ριζοσπαστες οι 250 οδηγητες, τα απαντα του Βαρναλη κλπ το φαρμακο, οτι ειναι ας πουμε το μαγικο φιλτρο για τον Αστεριξ;
1. υπάρχουν λόγοι να αισθάνεσαι ανίκανος, άχρηστος για μεγαλο χρονικο διαστητμα μεσα στην κριση; Ναι, η ανεργια. Η μακροχρονια ανεργια που εχει σαν αποτελεσμα ο νεος να μην μπορει να βρει δουλεια, να παρατα σπουδες, ο γονιος να το παιζει κλοουν σε ολη την οικογενεια και να μην εχει ρευμα, ο ηλικιωμενος να περιμενει σε ουρες για κομμενες συνταξεις και χρυσα χαπια κλπ κλπ. Ανεργια, χαρατσια, μειωσεις, ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ. Οποιος λεει πως δεν επιασε να κατηγορει τον εαυτο του μετα απο αυτα, λεει ψεματα.
2. Ανηδονια. Που να βρεις ορεξη και χρημα και χρονο για ευχαριστες συνηθειες οταν δεν εχεις χρηματα ουτε για τα βασικα μεσα στην κριση; Για ποια απολαυση μιλαμε οταν η "μπυρα του μπαμπα", αυτη η απολαυση Ολυμπιου θεου, εχει γινει συνθημα στις αισχρες διαφημισεις του καραγκιοζη με το μεγαλο παιχνιδαδικο. Ποια κοινωνικοτητα; Ποιον θα καλεσεις σπιτι; Ποια συναυλια, ποια ταβερνα, ποιο γηπεδο; Ακομα και μπουζουκια για να μην το παιζω κουλτουρα. ΠΩΣ;
Λοιπον, υπαρχουν αντικειμενικοι λογοι που και αισθημα ανικανοτητας-αχρηστιας θα νιωσεις και με τιποτα δε θα ευχαριστιεσαι. Μπορει ο απολυμενος να ξυπνησει το πρωι και να πει "θα παω για περπατημα γιατι μου κανει καλο"; Ή μηπως του ειναι ευκολο ενος συντροφου με εκδικητικη απολυση στην μαπα, μηδενικη αποζημιωση και 3 κουτσουβελα να πει "θα κατεβω με τους συ αδερφους μου". Ποιους; Αυτους που δεν νοιαστηκανε;
Οι συνθηκες λοιπον ειναι αντικειμενικοτατες και σε πληθωρα. Οσο καλα και να εισαι εξοπλισμενος θεωρητικα, αν δεν ασχολεισαι με κατι, ειδικα χειρωνακτικο, αν βρισκεσαι σε απραξια γεματος σκοτουρες, μπορει και να σε χτυπησει η καταθλιψη. Εχει διαρκεια και μεσα στην διαρκεια της δεν μπορεις να κανεις πολλα για να αλλαξεις τα πραγματα. Γι αυτο η καταθλιψη αφορα και συντροφους.
Οταν εμενα με χτυπησε ειπα "εμενα; Δεν θα το αφησω να με βαλει κατω. Θα κανω τη γυμναστικη μου, θα εχει ενδορφινες ο εγκεφαλος, ολα καλα θα πανε, εμενα δεν γινεται να μου συμβαινει τετοιο πραγμα". ΠΑΠΑΡΙΑ. Εχασα 20 κιλα μεσα σε 2 μηνες. Αλλωστε δεν μπορουσα να φαω και αυτο δεν ηταν θεμα υλιστικης ή μη αντιληψης των πραγματων. Οταν μου λεγανε "δεν εχεις τιποτα" (σε οποιονδηποτε τον δειτε ετσι ειναι το χειροτερο που μπορειτε να πειτε) αισθανομουν ακομα πιο αχρηστος, καθως η λογικη μου δεν χωρουσε να νιωθω ετσι, να ζω ετσι, αλλα να μην υπαρχει λογος.
Και βεβαια υπαρχει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ για να εχει καποιος καταθλιψη. Αλλα στον καθενα ο λογος μπορει να ειναι διαφορετικος.
Οπως διαφορετικη ειναι και η κατασκευη και λειτουργια του νευρικου συστηματος καθε οργανισμου.
Οταν αποφασισετε . να πειτε σε καποιον συντροφο "εγω (ή εμεις) ειμαστε εδω για σενα και να εισαι σιγουρος πως θα δεις φως" να το εννοειτε. Να το εννοειτε και να ειστε ετοιμοι για θυσια, ετοιμοι να περπατησετε μεσα στον βουρκο για να σωσετε τον συντροφο, με το ρισκο ο βουρκος να σας τραβηξει μεσα . Αλλα ποτε μην διαλεξετε να πειτε "τιποτα δεν εχεις, στο μυαλο σου ειναι ολα" ή "παμε εξω να περασουμε καλα".
Σε εκεινη την φαση απλα ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ο γαμημενος εγκεφαλος να περασει καλα.
σαπορ τουτουρκι
Συνοπτικα
- Οι καταθλιψεις αυξανουν ακριβως γιατι μεσα στην κριση αυξανουν οι αιτιες που εξασθενουν το νευρικο συστημα, αλλαζουν την λειτουργια του. Δεν ξυπναει καποιος μια μερα και αλλαζει οπτικη στην ζωη του. Η ζωη αλλαζει τον ασθενη και το νευρικο του συστημα, ανεξαρτητα απο την θεληση του, την μορφωση του, την κοινωνικη (υλιστικη ή μη αντιληψή του)
- Η καταθλιψη ξεπερνιεται. Ακομα και χωρις χαπια. Σε καποιους μπορει να ειναι πολυ χρησιμα, ειδικα σε οσους αυτοκαταστρεφονται ή σκεφτονται να τελειωσουν την ζωη τους.
- Μην ασχολειστε με τετοια ατομα αν ειναι να τους πειτε "δες και εκεινον που επαθε το ταδε αλλα μια χαρα ειναι" ή "μια χαρα εισαι, ολα στο μυαλο σου ειναι". Μεσα του θα σκεφτει "εγω φταιω, δεν τα βλεπω σωστα". Θα μειωθει κι αλλο η εικονα που εχει για τον εαυτο του.
Δεν ειναι σκανδιναβικο ο. Ειναι το συμβολο των (αναρχο)μηδενιστων. Νιτσεικων-νετσαγεφικων.
Redman
Οταν εισαι ψηλα ολοι σε θελουν για φιλο,οταν πεσεις σε ξεχνουν ολοι.Το εχω δει απειρες φορες.Δρυος πεσουσης....
Συγγνώμη που καταχρώμαι τη φιλοξενία σας. Αρχίσατε το παρόν πόνημά σας με τη φράση "Αν οι τοίχοι είχαν φωνή κτλ". Και ναι! "Οι τοίχοι μιλάνε και λένε Αλέξη σ'αγαπάμε". Ντροπή και μόνο να ομιλείτε περί κατάθλιψης σε μια χώρα που κυριαρχεί η αισιοδοξία, το κουράγιο και η θέληση για το χτίσιμο μιας άλλης Ελλάδας.
Αν οι αντεπαναστατικές ενέργειες συνεχιστούν επι μακρόν ο εκλαμπρότατος κύριος Τσίπρας δε θα διστάσει να επιβάλλει αναγκαστικά στρατιωτικό νόμο. Να το γνωρίζεται αυτό σταλινοτσολιάδες. Βρρρρ,Βρρρρρρ,Βρρρρρρρρ
Πες το ψέματα.....!
Ο μοναδικός λόγος που δεν έχουμε ακόμα στρατιωτικό νόμο, είναι ότι ο κόσμος ακόμα, είναι πολιτικώς φυτό!
Στο κάτω κάτω, νομίζει κανείς ότι τώρα, έχουμε "δημοκρατία"...έστω με την έννοια που της δίνουν οι αστοί? Η διακυβέρνηση γίνεται με Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με Προεδρικά διατάγματα και με φαστ τρακ ψηφοφορίες.
Πολύ ωραίο κείμενο σφυροδρέπανε αλλά και ευστοχα όλα τα σχόλια.
Ειδικά του σαπόρ τουτούρκι.
Εγώ θα περιγράψω την άλλη όψη.
Όταν βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση επί μακρόν συμβαίνει
και κάτι άλλο. Φωλιάζει σιγά-σιγά το μίσος, όχι φυσικά προς
το ...κεφάλαιο αλλά προς όλους. Μισείς αυτόν που έχει ακόμα
δουλειά και πληρώνεται, μισείς αυτόν που πάει θέατρο και
αγοράζει ένα βιβλίο, μισείς τον φίλο που βγάζει λεφτά
και προθυμοποιείται πάντα να σε κεράσει.
Ο γονέας, ειδικά ο άντρας πρέπει να φέρει ψωμί στην οικογένεια.
Είναι κανόνας απαράβατος. Αλλιώς δεν υπάρχει ως τέτοιος, θεωρείται
αποτυχημένος. Κανένας σύντροφος, πραγματικός ή φανταστικός, καμία οργάνωση επαναστατική ή οπορτουνιστική δεν μπορεί να λύσει αυτό το προαιώνιο ζήτημα. Πρέπει ο άντρας να σκαρφιστεί χίλιους δύο τρόπους, θεμιτούς ή αθέμιτους
αλλά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να φέρει τον επιούσιον.
Στην αρχή της κρίσης, πολλοί είχαν τη δικαιολογία "φταίει η κρίση", ξεγελούσαν
και ξεγελιόνταν ότι θα ξεπεραστεί η κρίση, θα ανοίξουν οι δουλειές κτλ κτλ.
Οι αγανακτισμένοι ήταν βασικά οι ανυπόμονοι της εποχής εκείνης που με μερικές
μούτζες στη βουλή νόμιζαν ότι θα ξορκιστούν τα κακά πνεύματα. Υπηρχαν ακόμα αποταμιεύσεις και εισοδήματα τότε και άντεχαν. Μετά τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν και κάπου εκει ξεπρόβαλε ο Αλέξης, το γελαστό αγόρι με τις παχιές υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια. Καβάλησε το κύμα της αγανάκτησης και έγινε Πρωθυπουργός...
Τώρα; Τώρα βασιλεύει η ΑΠΟΛΥΤΗ απελπισία. Πολλοί άνεργοι δεν ψάχνουν καν για εργασία. Ανώφελος κόπος. Η μακροχρόνια ανεργία >1 έτους ξεπερνά το 75% στο πλήθος των ανέργων. Τα επίσημα ποσοστά είναι φυσικά οι "εγγεγραμμένοι άνεργοι" και είναι πολύ μικρότερα από τα πραγματικά ποσοστά
Τελειώσαν πια τα αντιμνημονιακά καλαμπούρια και οι "νύχτες οι μαγικές" στις Αργεντινές. Ο γονέας που δεν καταφερε τελικά να φέρνει το ψωμί στο σπίτι, μισεί και μισεί άγρια. Δεν βρίσκει διέξοδο, του φταίνε όλα, έχει διαρκώς νεύρα, ντρέπεται πια να δανείζεται, ντρέπεται να πηγαίνει στο κοινωνικό παντοπωλείο, ντρέπεται και μισεί και τον εαυτό του. Αποξενώνεται, χάνεται, εξατμίζεται. Κλείνεται σπίτι και τσακώνεται ή γυρίζει σαν την άδικη κατάρα. Παλιώνουν τα ρούχα και δεν αντικαθίστανται, παλιώνουν όλα και ο ίδιος γερνά.
Την πνοή αυτή του μίσους τη νιώθω όχι ως άνεργος αλλά ως νεος υπάλληλος στο δημόσιο σε καλή θέση, κάτι που θεωρείται πια σπουδαίο προνόμιο για τους γνωστούς λόγους. Τη βλέπω στα άδεια βλέμματα των "ωφελούμενων" στην ουρά για το επισιτιστικό πρόγραμμα TEVA στην πλατεία κοντα στο υπουργείο. Στις ουρές για το βιβλιάριο ασφάλισης για απόρους (ελπίζω να έχει καταργηθεί). Φαίνεται πίσω από τα χαμόγελα των κοριτσιών που φτιάχουν καφέ στον κοντινό "Γρηγόρη" και που κάθε μήνα κάποια λείπει και στη θέση της είναι μια άλλη. Μίσος και όχι "ταξικό μίσος". Σκέτο μίσος.
-Βράνκο-
@Βράνκο.
Θα το αναφερω και αυτο γιατι ετσι και αλλιως ηταν στο μυαλο μου. Ειναι σχετικο με το ταξικο μισος.
Στον στρατο γνωρισα ενα παλικαρι με πολλα προβληματα απο το σπιτι. Οι δικοι του με προβληματα υγειας πολυ σοβαρα, ο πατερας ανικανος εργασιας και η μανα με πολλα προβληματα λογω διαβητη.
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟΣ, εξυπνος, δουλευταρας.
Κι ομως, αφου τον καταφερα με ενα μελος του ΚΚΕ να μας ανοιχτει, τελικα ηξερα πως το πιο σημαντικο που του ειπα ηταν πως εμεις ειμαστε εδω για σενα. Και ημουν εκει για το συντομο διαστημα καθως τελικα πηρε την αναβολη.
Ο ψηφοφορος αυτος του ΚΚΕ, μεσα σε συντομο χρονικο διαστημα μου ειπε οσα σκεφτοταν πριν τον στρατο. Πραγματα που δεν ειχε πει σε κανεναν. Τον τροπο που σκεφτοτανε να αυτοκαταστραφει - εως αυτοκτονησει.
Μιλησαμε παρα πολυ και καταληξαμε να του εξηγουμε με το μελος του ΚΚΕ οτι ολα αυτα που νιωθει ειναι λογικο να τα νιωθει γιατι πληττεται απο παντου και οτι εμεις δεν ειμαστε απλα καλα παιδια αλλα βλεπουμε και καπως αλλιως τα κοινωνικα προβληματα, απο ταξικη σκοπια, κομμουνιστικη.
Σε συζητηση που ειχαμε οι δυο μας του ειπα επισης να προσπαθησει να στρεψει το μισος του οχι στον εαυτο του αλλα σε αυτους που τον αδικουν καθε μερα (τραγικη ειρωνεια οτι δουλευε σε εταιρεια κολοσσο στα φαρμακα). Βεβαια γνωριζα οτι αυτο δεν μπορουσε να συμβει.
Τον συμβουλεψα επισης, πως αν δεν μπορει γενικα τον στρατο, εχοντας τοσα προβληματα, καλο θα ηταν να παρει πληρη απαλλαγη, μιας και δεν θα του χρησιμευσει ουσιαστικα.
Δειτε τα αυτα στενα και πειτε τα παραιτηση. Αυτο που εχω να πω ειναι πως το συγκεκριμενο ατομο, με τα συγκεκριμενα βιωματα, την συγκεκριμενη ευφυΐα και τις συγκεκριμενες βιολογικες ευαισθησιες που ειχε εκεινη την περιοδο, ηταν ανικανος για στρατο.
Ο ιδιος ειπε οτι τελικα ισως ενιωθε ανικανος και να εργαστει. Σκεφτοταν και εκεινη την παραιτηση απο το εργοστασιο οπου οπως ειπε αισθανοταν ετσι και αλλιως να δουλευει στον στρατο. Πραγμα που φυσικα δεν τον συμβουλεψα να κανει.
Ομως πειτε μου. Ενα ατομο με αυτοκαταστροφικες τασεις, μπορει να βρισκεται με οπλο στα χερια και 50 καγκουρες χασικληδες καθε πρωΐ να του πρηζουν τα συκωτια;
Ας το προεκτεινω αυτο. Μπορει ενα ατομο με ανικανοτητα να φαει και να κοιμηθει, ακομα και να αναπνευσει, μα μην τον σηκωνουν τα ποδοα του, να πιασει τα χερια του αλυσιδες και να ανεχτει την την ντουντουκα; Ή εστω να βγαλει φωνη;
Θυμαμαι και αυτο. Δεν μπορουσα να βγαλω ουτε φωνη. Οχι στις πορειες. Στο σουπερ μαρκετ. Δεν μπορουσα να σηκωσω το βλεμμα. Μα χαλαρωσω το προσωπο μου. Να σταματησω να ειμαι συνοφρυωμενος.
Τελειωνοντας με την φλυαρια. Ναι, υπαρχει μισος, και λιγο απο το σκοταδι μενει παντα μεσα σου. Το που θα το κατευθυνεις οταν το σωμα σου αρχισει να ξυπνα ειναι αλλου παππα ευαγγελιο.
Ολοι αυτοι που βλεπεις βρανκο ειναι ταξικα αμορφωτοι. Ειναι μεγαλο το προβλημα ΜΕΤΑ την καταθλιψη, η οποια αναφλεγεται και ξεκινανε νεοι κυκλοι.
Να ξεκινησω λεγοντας οτι το κειμενο του σαπορ ειναι πραγματικα πολυ καλο.
εχω βιωσει παρομοια κατασταση και πολλα απο αυτα που περιγραφειτα εχω νιωσει.
Οταν ημουν full time ανεργος ενιωθα αχρηστος, κυριως γιατι ειχα ενα μωρο νεογεννητο και εγω δεν μπορουσα να του προσφερω. Δεν με ενοιαζε οτι σαν αντρας δεν εφερνα το φαι στο σπιτι, ζουσαμε με το μισθο της γυναικας μου, και εγω ειχα αναλαβει το νοικοκυριο, τωρα ποσο καλα το εκανα ειναι μια αλλη ιστορια. Αλλα με ενοιαζε πως σαν ανθρωπος, σαν πατερας δεν μπορουσα να εξασφαλισω τα βασικα στο παιδι μου.
2 χρονια ανεργος, με περιστασιακες δουλειες σε οικοδομες κτλ περασα απο απειρες συνεντευξεις για δουλια. Οταν ειδα οτι παρολο την εργασιακη μου εμπειρια και τις σπουδες μου δε σταυρωνα δουλια στον κλαδο μου αρχισα να σκεφτομαι τι αλλο μπορω να κανω. Αρχικα σκεφτηκα πως θα επρεπε με καποιο τροπο να βρω τα ονοματα των αλλων υποψηφιων για τις δουλιες που εψαχνα και με καποιο τροπο να τους καταστησω ανικανους για εργασια ετισ ωστε να μειωθει ο ανταγωνισμος, μετα θυμηθηκα οτι δεν εχω τα κοτσια για κατι τετοιο και αρχισα να στελνω βιογραφικα σε ασχετες δουλιες, αποθηκαριος, πωλητης, κτλ Το μονο που καταφερα ειναι μεγαλες αλυσιδες ηλεκτρονικων ειδων να εχουν κρατησει το μαιλ μου και να ενημερωνουν για τις βραδυνες κυριακατικες προσφορες τους.
Τελος παντων συνοπτικα και με αλματα σκεψεις. Η απογοητευση μου, το μισος και η οργη μου δεν στραφηκαν ενατνιον φιλων, γνωστων η αγνωστων που απλα ειχαν μια δουλεια, που ζουσαν καλιτερα απο εμενα. Ναι υπηρχε μια ζηλια απεναντι σε ανθρωπους του κλαδου μου που του πηγαιναν καλιτερα απο εμενα αλλα οχι μισος. Υπηρχε απογοητευση απεναντι σε εξυπνακηδες φιλους και συγγενεις, απο επαρχια που πεταγαν τα κλασσικα , οποιος δεν εχει δουλεια δε θελει να δουλεψει, η αφου πεινας γιατι δε φυτευεις πατατες κτλ.
Μισος υπηρχε και υπαρχει απεναντι σε τζιτζιφιογκους εργοδοτες που με ρωτουσαν τα ασχετα στις συνεντευξεις, που ξεραν οτι αυτο που προσφερουν σαν εργασια εινα κλεψια αλλα το παρουσιαζαν σαν την γαματη ευκαιρια, που σε επαιρναν τηλεφωνο να κανονισεις συνεντευξη και εσυ τους ελεγες οτι τη συγκεκριμενη ωρα δεν μπορεις και αν ηταν ευκολο να το κανονισετε μια αλλη ωρα και αυτοι λεγανε οτι δεν γινεται γιατι ειναι πολΛοι υποψηφιοι και θα κρατουσουν το βιογραφικο σου για μια αλλη φορα. Για εργοδοτες που σου λεγαν ο επιτυχων του 2 κυκλου συνετευξεων θα εργαστει εθελοντικα για 3 μηνες και μετα αφου εκπαιδευτει θα πληρωνεται για τη 1 απο τις 4 εργασιες που θα του αναθετουμε και θα πρεπει να ειναι συνεχεια on call....
τεσπα το κουραζω απλα εχθες που διαβασα το κειμενο αισθανθηκα μια σχετικη ταυτιση και μετα επεσα πανω σε αυτο και για μια στιγμη ειπα λες ρε τελικα να εχει δικιο ο γιαννης? Αλλα μετα συνηλθα.
AΓΧΟΣ - ΜΠYΡΕΣ: 0 -1 - ΤΟΥ ΓΙAΝΝΗ ΣΕΡΒΕΤA
Τελευταία λέξη του Γιάννη Σερβετά
kabamaru
Ευχαριστώ τον redman για τη διόρθωση, το σαπόρ για την κατάθεση ψυχής και τους υπόλοιπους σφους για τα σχόλιά τους και την ανταπόκριση στο κείμενο
Δημοσίευση σχολίου