Το δώρο του Καίσαρα

Η ιστορία μας αρχίζει στο ηλιόλουστο γαλατικό χωριό του Πολυτεχνείου, που τόσο καλά γνωρίζουμε, περιστοιχισμένο από ασφαλιταριό, ματάδες και ρωμαϊκά οχυρά, αλλά χωρίς κανένα Συριζαίο, γιατί αν τολμούσαν να φανούν, θα είχαν την τύχη του Κακοφωνίξ στα τσιμπούσια.
-Όχι, δε θα καταθέσεις (στεφάνι).
Τελικά το έκαναν σαν κλέφτες -ή μάλλον σαν Δαπίτες- τα ξημερώματα. Αυτοί που δεν τα κατάφεραν πριν από λίγη ώρα ήταν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ -δεν ξέρω αν το ξαναδοκίμασαν στη συνέχεια.

Δίπλα στο μνημείο όπου γίνονται οι καταθέσεις ήταν ένα ανυπόγραφο πανό που έλεγε: Τσίπρας-Ομπάμα ανεπιθύμητοι.
Στα μεγάφωνα έπαιξε σε κάποια φάση και το Trooper των Maiden -που 'σαι Sniper για να δεις και να ακούσεις... Στα πέριξ η κίνηση ήταν μάλλον πεσμένη αλλά υπήρχαν διάφορα μικρά κι αξιοσημείωτα, που τα κρατάω για κάποια από τις επόμενες αναρτήσεις.
Κατά τις 3.30 οι σφοι αποχώρησαν συγκροτημένα, πιθανότατα για ένα μικρό διάλειμμα πριν από τις προσυγκεντρώσεις.

Κι οι τρεις προσυγκεντρώσεις (εργατικά σωματεία στα Χαυτεία, Λαϊκές Επιτροπές στο Μεταξουργείο, περήφανα νιάτα και τιμημένα γηρατειά στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης) ήταν μαζικότατες, παρά τις σχετικές δυσκολίες χτες στη μετακίνηση -ακόμα και με το μετρό, πόσο μάλλον με το αυτοκίνητο. Κοίτα να δεις όμως -ένα περίεργο πράγμα. Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν τα κλασικά ρεπορτάζ με αγανακτισμένους πολίτες, μποτιλιαρίσματα κι οδηγούς που σιχτιρίζουν. Υπήρχαν όμως λεπτομερείς κι αναλυτικές αναφορές στην 15λεπτη διαδρομή του Ομπάμα και της αυτοκινητοπομπής του από το αεροδρόμιο στον Αστέρα Βουλιαγμένης, την ίδια στιγμή που ο οδηγός ήθελε κάνα δίωρο για να πάει από το ένα τετράγωνο στο άλλο.

Στα Χαυτεία ήμασταν λίγο στριμωχτά, για να περάσει στη Σταδίου η πορεία του αριστεροχωριού, που δεν ήταν κάτι εντυπωσιακό σε όγκο -έλειπαν άλλωστε κι οι Συριζαίοι που κατεβάζουν ποτάμια κόσμου στο δρόμο. Η ΛαΕ, με τη σχετική πείρα, μπήκε μπροστά-μπροστά για να καπελώσει, η Ανταρσυα (που δεν έβαλε μυαλό με το Σύριζα) κράτησε αποστάσεις κι ακολουθούσε, ενώ είδα για πρώτη φορά χτες και μπλοκ της ΚΟΝΤΡΑ, με πανό που είχε τον τίτλο του τελευταίου τους φύλλου (όλοι οι σκύλοι μια γενιά). Είναι αντι-ιμπεριαλιστές, τι να κάνουμε;

Οι δικοί μας έκαναν ελιγμό από την Πανεπιστημίου, πριν ξεκινήσουν καλά-καλά οι ομιλίες, σαν τους λόγους του Μαζεστίξ, που κανείς Γαλάτης δεν κάθεται να τους ακούσει ως το τέλος και τον αφήνουν να τα λέει μόνος του. Ακούσαμε μόνο τον πρώτο χαιρετισμό του Βασίλη Σταμούλη, αν και προς στιγμήν είχα ακούσει "Βασίλη Σπανούλη". Kill Bill, GO HOME KILLERS

Πορευτήκαμε παράλληλα -κι όλα είναι ακατάλληλα για να σμίξουμε πάλι- με τους άλλους στη Σταδίου, φτάσαμε στο φράγμα στην Ομήρου, μείναμε κάνα δεκάλεπτο και κάναμε μεταβολή προς την Ομόνοια.
-Αστερίξ, να τους δείξω πόσο ευγενικός μπορώ να γίνω;
-Όχι Οβελίξ, πάμε.

Φαιδρή νότα στην πορεία το σύντομο πέρασμα μιας μικρής μαυρούλας που μπήκε ανάμεσα στα μπλοκ κι έκανε πως προχωρούσε μαζί μας για λίγα μέτρα, έχοντας κολλημένο στην πλάτη της ένα χαρτάκι που έγραφε: FUCK WHITE PEOPLE HATING OBAMA
Μπράβο κοπελιά, μες στην επικαιρότητα, το 'πιασες το νόημα. Εκτός κι αν της έκανε φάρσα ο διπλανός της και της το κόλλησε, χωρίς να το καταλάβει.

Ο κόσμος που κατέβηκε ήταν πολύς, δείχνοντας τα αντι-ιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά της βάσης σε τέτοιες περιπτώσεις. Ομολογώ όμως πως μου έμεινε ένα κενό (σαν αυτό που δηλώνει στα σύνορα ο Οβελίξ για το στομάχι του) και μια αίσθηση ανικανοποίητου (όπως στο "Αστερίξ στην Ελβετία", όπου το βέλος πετυχαίνει το στόχο κι όχι το μήλο στο κεφάλι του παιδιού), γιατί περίμενα με κάποιον τρόπο (δεν έχω ιδέα ποιον) να εκδηλωθεί η συσσωρευμένη οργή και το λαϊκό ένστικτο. Πχ όπως το 99' που οι σφοι στη ΛΔ του Βορρά είχαν αλλάξει τις πινακίδες-οδοδείκτες και μπέρδεψαν τους νατοϊκούς που έκαναν βόλτες στη λαχαναγορά. Κι αυτό ήταν ό,τι κοντινότερο υπάρχει στο γαλατικό τέχνασμα στο "γύρο της Γαλατίας" που αφήνει τους Ρωμαίους χαμένους στα στενά του Λουγκντουνούμ (Λιόν) για μια μέρα.

Αλλά η ελληνοαμερικάνικη προφορά του Τσίπρα, βγαλμένη από τα χειρότερα, κρύα ανέκδοτα, ήταν ό,τι πιο κοντινό στην υποτέλεια του Ηθικελαστίξ (από το "Αστερίξ κι η χύτρα") που θέλει να τα έχει καλά με την Pax Romana και να πληρώνει τους φόρους του. Κατάφερε έτσι να ξεπεράσει σε γλοιώδη γλιτσότητα:

-τον Καμμένο με τη γραφική υποδοχή στο αεροδρόμιο.
-το Σταύρο Θεοδωράκη, που ζήλεψε τη δόξα του Καμμένου, διαμαρτυρήθηκε, κι έφτιαξε μια μαντινάδα για τον Ομπάμα
Ομπάμα φίλε των φτωχών, γίνε και των προσφύγων
Γίνε ελπίδα των πολλών, και φόβος των ολίγων

-αυτούς που είχαν την καταπληκτική έμπνευση να διαλέξουν για μουσική υπόκρουση το Imagine (τόσοι κομμουνιστές εξάλλου ήταν εκεί, η Λάτση, η Βαρδινογιάννη) και το Θεοδωράκη (όχι το Σταύρο) για τον παλμό (Φαραντούρη-Θεοδωράκη, Φαραντούρη-Θεοδωράκη, που έλεγε κι ο Σπύρος στους Απαράδεκτους) με τον Πάκη να λέει: μη λησμονάτε τη χώρα μου.
Άξιος! Άξιος (εστί)!

-τη δική του κυβέρνηση που έκλεισε την Ακρόπολη σήμερα, για να κάνει prive επίσκεψη ο Ομπάμα. Και ο τουρισμός; Η δυσφήμηση στους επισκέπτες που θα τη βρουν κλειστή; Το πλήγμα στη "βαριά βιομηχανία" της Ελλάδας; Αυτά προφανώς ισχύουν μόνο όταν μπαίνει κάνα πανό, όχι γενικά...

-τους ρεπόρτερ που ανακάλυψαν ότι ο Τσίπρας μίλησε στον Ομπάμα στον ενικό, λες και υπάρχει στα αγγλικά πληθυντικός ευγενείας.
-τον Πάνο Χαρίτο που έκανε μια τελείως γλειψιματική ερώτηση και δε σεβάστηκε τα χρόνια που ήταν ανταποκριτής στην Παλαιστίνη.
-και την ΕΡΤ που έχει βάλει κάφρους-συνδεσμίτες στη θέση παρουσιαστών, να κόβουν και να ειρωνεύονται κάθε διαφορετική φωνή που τους ενοχλεί (μόνο "άντε γεια" που δεν είπαν στο Βαγενά)



Τι άλλο είχαμε; Την κοινή συνέντευξη τύπου (φωτεινέ ήλιε του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας κι εσύ ο άλλος δίπλα του) με μπόλικο σανό για το διαφορετικό κεϊνσιανό μείγμα διαχείρισης που έφερε αποτέλεσμα στις ΗΠΑ και τις έβγαλε από την έξοδο, σε αντίθεση με τη συνταγή της λιτότητας στην ΕΕ. Και να στο λέει αυτό ο (απερχόμενος) πρόεδρος μιας χώρας που ελέγχει απόλυτα το ΔΝΤ, το οποίο κάνει λόγο για απομείωση χρέους, αλλά με μια σειρά μέτρα και περικοπές ("αναδιαρθρώσεις" λέγονται στα νεοταξίτικα). Κι ο οποίος μας συγχαίρει για το 2% του προϋπολογισμού που ξοδεύει η χώρα για το ΝΑΤΟ (ειδικά κι όχι γενικά για στρατιωτικές δαπάνες) χωρίς προφανώς να κάνει καμία νύξη για μείωσή τους -τα έβαλε κι ο Ijon Tichy στο σχόλιό του.

Αντιθέσεις προφανώς κι υπάρχουν για το μείγμα του ζωμού, μόνο που ο λαός δεν πρόκειται ποτέ να τον γευτεί -όπως ο Οβελίξ- γιατί έπεσε στη χύτρα όταν ήταν μικρός και πρέπει να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του, για να τη χρησιμοποιήσει επιτέλους σε άλλη κατεύθυνση. Και να μην παραμυθάζεται για τα δώρα του Καίσαρα και το φως στο τούνελ με το χρέος.

Κλείνουμε με το ηθικό πλεονέκτημα της "αριστερής κυβέρνησης", της Pax Romana και των Πραιτοριανών τους, που μπορεί να ψέκασαν διαδηλωτές με χημικά (μετά τη δέσμευση του Τσίπρα ότι θα σταματήσει η χρήση τους), να απέκλεισαν τα Προπύλαια με ματάδες (σε άλλους καιρούς κάποιοι θα φώναζαν για καταπάτηση του ασύλου), να απαγόρεψαν διαδηλώσεις και να γέμισαν με ασφαλίτες το χώρο γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά δεν μπορεί να τους τσουβαλιάζουμε στο ίδιο σακί με τους προηγούμενους. Είναι εμφανείς οι διαφορές...

Συνεχίζεται

Υγ: Είδες; Ούτε μια συνειρμική αναφορά στις Δάφνες του Καίσαρα. Να γιατί πρέπει να τα διαβάζεις όλα ξανά από την αρχή και να μην επαναπαύεσαι στις δάφνες του παρελθόντος (και του Καίσαρα).