Τι Κουτσόγιωργας, τι Στεφανόπουλος

Η κε του μπλοκ θα πάει κόντρα στο κλίμα και η γενική συγκίνηση των ημερών*, όπως τουλάχιστον την εισπράττει και την αντιλαμβάνεται στα social media, ακόμα κι από χρήστες που κινούνται κοντά μας πολιτικά ή στο ευρύτερο αριστεροχώρι και καταλήγουν στο συμπέρασμα πως "τον πήγαιναν" τελικά το πρόεδρο -όπως θα έλεγε κι ο Χριστόδουλος. Ο οποίος εμφανιζόταν στην κορυφή της κατηγορίας με τις δημοφιλείς προσωπικότητες, στις δημοσκοπήσεις της εποχής.

(*εξάλλου νομίζω πως το "ο νεκρός δεδικαίωται" δεν έχει ακριβώς τη σημασία με την οποία συνήθως το χρησιμοποιούμε, αφήνοντας στο απυρόβλητο ένα μακαρίτη και τα πεπραγμένα του).

Εγώ πάλι δεν πήγαινα ποτέ το Στεφανόπουλο -ούτε το Χριστόδουλο- και δεν είχε τύχει ποτέ να απαντήσω σε κάποια πολιτική δημοσκόπηση ή να γνωρίσω κάποιον άλλον που να έχει απαντήσει. Συνεπώς αναρωτιόμουν εύλογα, αφενός ποιοι απαντάνε τέλος πάντων σε αυτές τις έρευνες και "διαμορφώνουν" αυτά τα ευρήματα, κι αφετέρου τι μπορούσε να καθιστά συμπαθή μια πολιτική μαριονέτα, γιατί τέτοιος ήταν κι είναι εκ των πραγμάτων, ο ρόλος του παρελασιάρχη προέδρου. Αν αυτό οφειλόταν στο "εναλλακτικό" προφίλ του προέδρου με το ποδήλατο, νομίζω πως είχαμε μια πολύ σοβαρή προειδοποίηση για τη μετέπειτα εμφάνιση κι εδραίωση του χιπστερισμού, αλλά την αγνοήσαμε και δεν της δώσαμε σημασία εγκαίρως.

Ήταν όμως και η "περήφανη", "αιχμηρή" ομιλία του στην επίσκεψη Κλίντον, που δεν ήταν ακριβώς τέτοια, σημασία όμως έχει πώς πέρασε επικοινωνιακά, κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι Αμερικανοί. Βάλε πχ τον Ομπάμα να αμπελοφιλοσοφεί στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία (άλλο αν της βγήκε ανάπηρη, με τερατογένεση και δουλοκτησία. Και τρέχα γύρευε ποιος θα σκεφτεί πως μιλάει ο απερχόμενος πρόεδρος μιας χώρας, όπου δεν εκλέγεται καν αυτός που συγκεντρώνει την πλειοψηφία του σώματος.
Και στα καθ' ημάς, άλλο να βάλεις τον Πάκη ψοφοδεή, σαν ικέτη, να απαγγέλλει Ελύτη, κι άλλο να πιάσεις το κλίμα της εποχής -που ήταν τελείως διαφορετική- και να φαίνεται πως το εκφράζεις, μαζί με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Έχει μια ιδιαίτερη σημειολογία ότι ο θάνατος του Στεφανόπουλου ήρθε πάνω στην επέτειο εκείνης της επίσκεψης και λίγες ημέρες μετά την επίσκεψη Ομπάμα. Σα να λέει: να δω πιο αμερικανόδουλη κυβέρνηση από τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη (που να μου θυμίζει τα νιάτα μου στην ΕΡΕ και την επίσκεψη του Άικ) κι ας πεθάνω. Ή να δω Αμερικανό πρόεδρο να γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό, κι ας κλείσω τα μάτια μου, θα τα έχω δει όλα.

Ο καλός συγχρονισμός κι η κατάλληλη συγκυρία είναι το παν. Τι λιγότερο είχε δηλ συγκριτικά με το Στεφανόπουλο ο Παπούλιας, με το αντιστασιακό παρελθόν και το ήπιο προφίλ για τη θέση του ΠτΔ παρελασιάρχη; Απολύτως τίποτα. Μόνο που ο Κάρολος είχε την ατυχία να πέσει πάνω στην περίοδο της κρίσης, της μούντζας και των αγανακτισμένων, και να δει το γόητρό του να τσαλακώνεται, μαζί με το θεσμό.

Έχει, παρεμπιπτόντως, ένα ενδιαφέρον να σημειώσουμε το φαινομενικά παράδοξο πως οι πιο πολλοί πρόεδροι της δημοκρατίας προέρχονται απ' τη δεξιά. Κι αυτό συμβαίνει γιατί τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύχθηκε η "κουλτούρα" και το έθιμο της συγκατοίκησης-συνεννόησης. Κάτι που, αν διαβαστεί αντίστροφα, σημαίνει πως τη χώρα την κυβερνά, ως επί το πλείστον, το ΠαΣοΚ στις διάφορες εκδοχές του. Κι είναι αξιοσημείωτη σύμπτωση πως όλα αυτά τα ΠαΣοΚ επιλέγουν συχνά αυτό το πεδίο, για να οξύνουν τεχνητά τα πνεύματα και να αναδείξουν τις "αγεφύρωτες διαφορές" τους με τη Δεξιά.

Το 85' το ΠαΣοΚ έσπασε τη συγκατοίκηση με τον Καραμανλή, προτείνοντας το Σαρτζετάκη, τον τελευταίο Βυζαντινό Αυτοκράτορα, όπως έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν. Ενώ ο Σύριζα χρησιμοποίησε στα τέλη του 14' την εκλογή ΠτΔ, για να προκαλέσει εκλογές και να γίνει κυβέρνηση.
Το 86' η αυθεντική Πασοκάρα έκανε συνταγματική αναθεώρηση, με φούμαρα περί διασφάλισης της δημοκρατίας, επειδή ψαλίδισε τις εξουσίες του ΠτΔ. Ενώ τώρα ο Σύριζα πουλάει το ίδιο παραμύθι, με τη συνταγματική αναθεώρηση και το σενάριο της απευθείας εκλογής ΠτΔ από το λαό.

Είναι επίσης ενδιαφέρον πως ο Στεφανόπουλος κατάφερε να επισκιάσει όλους τους προκατόχους και επιγόνους του -των Πασόκων συμπεριλαμβανομένων- και να φανεί ως ο πιο "προοδευτικός" χτίζοντας επιδέξια την υστεροφημία του. Κι όλα αυτά ενώ ένα χρόνο πριν την ανάδειξή του στο αξίωμα, είχε αποτύχει να μπει στην ευρωβουλή με τη ΔΗΑΝΑ κι έμοιαζε με στυμμένη λεμονόκουπα για το σύστημα που υπηρετούσε.

Αρκούν όμως όλα αυτά και η συγνώμη του Κλίντον, που του πιστώθηκε προσωπικά, για να σβήσει το ακροδεξιό του παρελθόν;
-Τον πορωμένο αντικομμουνισμό του, για τον οποίο θεωρητικά μετάνιωσε εκ των υστέρων, ενώ ψήφισε και Κύρκο σε κάποιες ευρωεκλογές (σύμφωνα με τη Νίτσα Λουλέ) που δεν το λες πάντως αριστερή στροφή.
-τη συμμετοχή του σε διάφορα αντιλαϊκά κυβερνητικά σχήματα, από καίρια, υπουργικά πόστα
-την αρχηγική του φιλοδοξία στη ΝΔ, που τον οδήγησε στην έξοδο -εφόσον δεν ικανοποιήθηκε- και τη δημιουργία δικού του κόμματος, της ΔΗΑΝΑ, ενός ακροδεξιού μορφώματος, από το οποίο προήλθε η διαρροή-ψήφος του Κατσίκη, του 151ου βουλευτή που έλειπε από το Μητσοτάκη, για να σχηματίσει κυβερνητική πλειοψηφία.
-μία από τις τελευταίες δημόσιες παρεμβάσεις του υπέρ της κυβέρνησης Παπαδήμου, που έπρεπε να ολοκληρώσει την τετραετία.

-και μια ιστορία που αναφέρει ο Δήμος Μπότσαρης -που έχει την πλάκα του/της, κι ας θεωρείται μειωμένης αξιοπιστίας. Ο Στεφανόπουλος ήταν νομικός από την Αχαΐα, όπως κι ο Κουτσόγιωργας. Κι όταν σε μια ενδοπασοκική κόντρα, οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Μένιου ήθελαν λέει να τον πικάρουν, έγραψαν στην πόλη συνθήματα που έλεγαν "τι Κουτσόγιωργας, τι Στεφανόπουλος" κατά το περίφημο "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος".
Το ότι τα επόμενα χρόνια, ο Στεφανόπουλος κατάφερε να αποτινάξει αυτή τη ρετσινιά, μπορεί να καταλογιστεί στα θετικά του -από αστική σκοπιά. Δε βλέπω όμως με ποιον τρόπο θα μπορούσε να τον καταστήσει συμπαθή, με τα δικά μας κριτήρια...