Δικαστικό ρεπορτάζ

Κι ενώ ο Ερντογάν συλλαμβάνει για πλάκα μέλη του HDP -που είναι κάτι σαν τον τουρκικό Σύριζα και συνεργάζεται εκλογικά με το χοτζικό ΕΜΕΡ, που έχει πολύ καλές σχέσεις με το πανταολικό Ναρ- επειδή δε συνεργάζονται στις ανακρίσεις και βασικά επειδή κατήγγειλαν και τη δική του πλευρά για το πραξικόπημα κι όσα το ακολούθησαν...

Ενώ τα δυτικά ΜΜΕ πανηγυρίζουν για την επικείμενη λύση του Κυπριακού, που είναι πιο κοντά από ποτέ, χάρη στην ομοθυμία και το πνεύμα συνεργασίας μεταξύ των ηγετών των δύο κοινοτήτων...

Ενώ η φοράδα βρίσκεται πάντα στο Γενί-Τζαμί και περιμένει να μας ενημερώσει για την παραμικρή εξέλιξη σχετικά με τον ανασχηματισμό -που τον προανήγγειλαν σήμερα η Αυγή κι η ΕφΣυν- και την κυβερνητική (απο)σύνθεση...

Ενώ οι συνταξιούχοι μας βάζουν τα γυαλιά από κινηματική άποψη και μας κάνουν περήφανα νιάτα (λέμε τώρα) για τα (πραγματικά) τιμημένα γερατειά...

...η κε του μπλοκ έχει ημι-αργία, καθώς σκέφτηκε να γράψει κάτι σχετικά με την πρώτη βδομάδα της δίκης των χρυσαυγιτών για τη δολοφονική ενέδρα σε ΠΑΜίτες στο Πέραμα, με κάποιες εκτιμήσεις και τα πρώτα συμπεράσματα. Αλλά δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος να επαναλάβω με διαφορετική διατύπωση όσα έγραψα σε αυτό το κείμενο και αντιγράφω-παραθέτω παρακάτω.

Τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής δεν έστησαν καρτέρι στους κομμουνιστές και τα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, επειδή είχαν πολιτικές διαφορές, γενικά και αόριστα, ή γιατί είναι αντικομμουνιστές από θέση αρχής και πολιτικής ιδεολογίας, ούτε επειδή ερεθίστηκαν από τις κόκκινες αφίσες του Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή. Λειτούργησαν κατ’ εντολή των αφεντικών τους, για να χτυπήσουν το εργατικό κίνημα, να τσακίσουν κάθε οργανωμένη συλλογική αντίσταση στη Ζώνη του Περάματος. Για αυτό αναζητούσαν λυσσασμένα τον πρόεδρο του Συνδικάτου Μετάλλου, για αυτό έλεγαν δημόσια πως πρέπει να καθαρίσουν τη Ζώνη από το απόστημα του ΠΑΜΕ, για αυτό έστησαν ένα “σωματείο” που λειτουργεί σαν υπεργολαβία, εν είδει γραφείου εύρεσης εργασίας, με εξευτελιστικούς όρους -“δουλειά για όλους τους Έλληνες με 15 ευρώ μεροκάματο" ήταν ο διακηρυγμένος στόχος τους. 

Οι φασίστες δε δρουν ως οργανωμένες ομάδες περιφρούρησης, αλλά ως τάγματα εφόδου και μπράβοι της νύχτας, που χτυπάνε μαφιόζικα και φεύγουν, κατόπιν ειδοποίησης από τις αστυνομικές πλάτες που έχουν. Δεν είναι κάποιου είδους παρεκτροπή από το αστικό, συνταγματικό τόξο, αλλά ο εγκληματικός, εκτελεστικός του βραχίονας, η πιο ωμή, επιθετική έκφρασή του. Πότε ως χίτες-ταγματασφαλίτες, πότε ως βασανιστές και πρωτεργάτες της χούντας, πότε ως χρυσαυγίτες με τα σύγχρονα τάγματα εφόδου, είναι διαχρονικά το όπλο του συστήματος ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Λυσσασμένα μαντρόσκυλα, που γλείφουν τα πόδια του αφεντικού, για να τους πετάξει μερικά κοκαλάκια, και γαβγίζουν απειλητικά όποιον το απειλεί. Αλλά δαγκώνουν θρασύδειλα εκ του ασφαλούς, μόνο όταν τους παίρνει κι έχουν ευνοϊκούς συσχετισμούς. Κι ύστερα κατεβάζουν την ουρά στα σκέλια και κρύβονται στις τρύπες τους ή τους τραβάει το αφεντικό από το λουράκι, για να τους προστατεύσει. 

Ο ναζιστικός υπόκοσμος λειτουργεί συμπληρωματικά προς τον “υψηλό κόσμο” και την εξουσία του. Είναι δολοφόνοι γιατί είναι νεοναζί και τσιράκια του συστήματος που τους γέννησε, κι όχι λόγω κάποιας “εκτροπής” ή “διαστροφής” -όπως είναι δηλ η κυρίαρχη αφήγηση για τον “παρανοϊκό Χίτλερ”, τον ηττημένο του 45′ που είναι ο ιδεολογικός τους πατέρας. 

Οι οργανικές σχέσεις των νεοναζί με το εφοπλιστικό κεφάλαιο και τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής δείχνουν, από μία άποψη, και τα όρια της “ανεξάρτητης” συστημικής δικαιοσύνης, σε αυτή τη δίκη. Μπορεί τελικά να αναγκαστούν να θυσιάσουν κάποια πιόνια -πάντα έτσι λειτουργεί το παιχνίδι της “κάθαρσης”- αλλά δε θα βάλουν ποτέ στο στόχαστρο το χέρι που τους όπλισε και τους μίσθωσε ή τα όργανα της (κυρίαρχης) τάξης, που τους έκαναν τις πλάτες και τους παρέχουν υψηλή προστασία σε διάφορες περιστάσεις. Εξάλλου για το δικαστήριο, δεν υπάρχουν “χειροπιαστές αποδείξεις” για αυτή τη σχέση. Οι πιθανοί μάρτυρες φοβούνται για τη σωματική ακεραιότητα και την ίδια τη ζωή τους. Και αυτό ακριβώς ήταν το βασικό μήνυμα της δολοφονικής επίθεσης στο Πέραμα. “Δες τι έπαθαν τα οργανωμένα μέλη του σωματείου και ο πρόεδρός του και φαντάσου τι θα πάθεις εσύ, μόνος κι απροστάτευτος, αν δε σκύψεις το κεφάλι, να κάνεις ό,τι σου λέμε”. 

Αυτές οι σχέσεις και η γενναία κατάθεση του Σ. Πουλικόγιαννη που τις κατέδειξε, θα υπαγορεύσουν λογικά και το περιεχόμενο της επίθεσης που θα επιχειρήσουν να του κάνουν οι φασίστες στη συνέχεια της δίκης, για να μειώσουν την αξία των όσων λέει (ήδη από τώρα έχουν δώσει δείγματα γραφής, διακόπτοντας συχνά τη ροή της διαδικασίας, με άναρθρες κραυγές). Και δε θα είναι τυχαίο ούτε έκπληξη αν τους δούμε να χρησιμοποιούν επιχειρήματα από όλο το φάσμα του αντικομμουνιστικού οπλοστασίου (πχ διάφορων “αντιεξουσιαστών” για την 20ή Οκτώβρη του 11′). 

Χρειάζεται πολύ κουράγιο και δύναμη, για να μπει κανείς στο μάτι των φασισταριών και να σηκώσει το ανάστημά του απέναντι σε πληρωμένους δολοφόνους και το νεοναζιστικό υπόκοσμο. Αλλά αυτή η δύναμη δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε είναι υπεράνθρωπη, αλλά βαθιά ανθρώπινη. Είναι η δική μας δράση, η χτεσινή μαζική παρουσία έξω από το δικαστήριο, η δύναμη της εργατικής τάξης, της ταξικής αλληλεγγύης και της συλλογικής οργανωμένης πάλης. Του μόνου αγώνα που μπορεί να τσακίσει το φασισμό και το σύστημα που το γεννάει, όπως έχει κάνει άλλωστε και στο παρελθόν.

Στα παραπάνω προσθέτω από το ρεπορτάζ της πρώτης μέρας, με τη μαζική ανταπόκριση από το αντιφασιστικό κάλεσμα του ΠΑΜΕ έξω από το δικαστικό μέγαρο το "επεισόδιο" με ένα φασισταριό σε ένα στενάκι κάθετο στη Λεωφόρο, που ούρλιαζε εκ του ασφαλούς πίσω από μια αλυσίδα μπάτσων: "εσάς προστατεύουν ρε, εσάς..."

Ό,τι πιο κοντινό έχω δει δια ζώσης στη σκηνή με το Ζήκο-μπακαλόγατο (κι άλλες πολλές που την αντέγραψαν).

Κράτα με κυρά μου, κράτα με...

Κρίμα που δεν τον άφησαν όμως να γίνει όντως της κακομοίρας (που είναι κι ο πραγματικός τίτλος της ταινίας).

Σε άλλη κατηγορία, υπό τη μορφή ανέκδοτου, μπορεί να μπει και το εξής. Πότε καταλαβαίνεις πως μια κινητοποίηση οδεύει προς το τέλος της και φεύγουμε; Όταν βλέπεις τους Σεκίτες της ΚΕΕΡΦΑ να τα μαζεύουν, πανό, εφημερίδες και πλακέτες (από μία ο καθένας, όπως και τα πανό άλλωστε). Σιγά μη μείνουν πίσω, να αντιμετωπίσουν μόνοι τους τον οποιονδήποτε.

Κι είχαν άπειρη πλάκα (σε αντίθεση με το πλήθος τους) καθώς είχαν χρέωση ακόμα και στις εφημερίδες τους για να πουληθούν στο συγκεκριμένο σημείο ("Ε.Α. για δικαστήρια" έγραφε μια σακούλα) και προσπαθούσαν να τις πουλήσουν στους δικούς μας, με την ψευδαίσθηση-αυταπάτη πως κάνουν παρέμβαση στις μάζες.

Τουλάχιστον όμως αυτοί ήρθαν, όπως άλλωστε και κάποιοι αναρχικοί, σε αντίθεση με άλλους, που τους πέφτει βαρύ το πρωινό ξύπνημα.

Επίλογος στη σημερινή ανάρτηση με ένα άλλο στιγμιότυπο από το δικαστικό ρεπορτάζ, με την αθώωση των κατηγορούμενων για την υπόθεση Μαρφίν, που ήταν απολύτως αναμενόμενη, καθώς δεν υπήρχε κανένα επιβαρυντικό στοιχείο εναντίον τους. Κι επειδή η εκτίμηση του ΚΚΕ (αλλά και μερικών αναρχικών ακόμα) είναι πως η πυρκαγιά στη Μαρφίν και η δολοφονία τριών υπαλλήλων -με τη συνέργεια της διοίκησης που τους απαγόρευσε να φύγουν- ήταν μια τεράστια και προμελετημένη προβοκάτσια εις βάρος του λαϊκού κινήματος, αλλά κάποιοι (κανάλια, δημοσιολόγοι και το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης) φροντίζουν επιμελώς να την αγνοούν, για να αξιοποιήσουν αλλιώς την υπόθεση, νομίζω πως ήρθε η στιγμή να τους αντιστρέψουμε το αγαπημένο τους ερώτημα:

Ναι αλλά για τη Μαρφίν δε λέτε τίποτα...