Ημέρα δημοκρατίας

Το τείχος έπεσε (σαν σήμερα), ο δρόμος χαράχτηκε, για την επανασυγκόλληση της "διαιρεμένης Ευρώπης" και του πάγου, που είχε σπάσει το 17'. Και τώρα παλινορθωμένος και επανορθωμένος, σφιχτά με ράμματα, παραπέμπει στις υποκριτικές δημοκρατικές ευαισθησίες της Δύσης και την παγωμάρα με την οποία υποδέχτηκαν πολλά διεθνή ΜΜΕ (που ονομάζουν τον εαυτό τους διεθνή κοινότητα) την επικράτηση του Τραμπ. Και πάνω απ' όλα της -αστικής- δημοκρατίας, που βγαίνει παγανιά, χωρίς τα περιττά φτιασίδια του παρελθόντος, για να γιορτάσει τη νίκη της. Τη νίκη ενάντια στο αμυντικό τείχος του Βερολίνου, το τείχος που μαγκώνει "κακούς Μεξικάνους" που επιχειρούν να περάσουν τα σύνορα με τις ΗΠΑ, το τείχος της ντροπής στην Παλαιστίνη. Και προπαντός τα αόρατα ταξικά τείχη που υψώνονται στις ΗΠΑ -αυτήν την (κατα)κοιτίδα του "δημοκρατικού" κόσμου- πιο ψηλά κι απροσπέλαστα, από οπουδήποτε αλλού.

Και να σκεφτείς πως το τείχος του Βερολίνου χτίστηκε στα χρόνια του Νικήτα, που για τη Δύση και όσους της έκλειναν το μάτι, ήταν η περίοδος που "έλιωναν οι πάγοι" κι ερχόταν η Άνοιξη (της Πράγας και γενικώς). Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι άραγε πως το ομώνυμο σουξέ της Βόσσου και του μικρού Μικρούτσικου βγήκε το 91' που κορυφώνονταν οι αντεπαναστατικές ανατροπές; Θα 'ναι σα να μπαίνει η Άνοιξη, θα 'ναι ουρανού κατάνυξη (που γλίτωσε από την επουράνια έφοδο των κολασμένων).

Οι διαφορές Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών είναι εντελώς δυσδιάκριτες, όχι μόνο ως προς το πρόγραμμα και τις "προοδευτικές" θέσεις τους. (Εξάλλου προοδευτικό σήμερα, με φιλελέ κριτήρια, είναι η νομιμοποίηση της μαριχουάνας -και αν αυτό σας θύμισε κάτι από Σύριζα στη διατύπωση και το περιεχόμενο, καλώς το έκανε). Αλλά και σε πιο απλά πράγματα, όπως τις πηγές χρηματοδότησής τους (που είναι βασικά οι ίδιες, μόνο οι δόσεις αλλάζουν) και το χρώμα τους -αφού για κάποιο λόγο οι Ρεπουμπλικάνοι αποδίδονται με κόκκινο (όπως κάποτε οι Τζι-άι-τζο, απέναντι στους Κόμπρα). Κι εμείς ξέρουμε πολύ καλά πως, έτσι κι αλλιώς, η γη θα γίνει κόκκινη. Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο...

Κοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει, έχει η πλάση κοκκινίσει

Βασικά όμως δεν ξέρεις τι είναι πιο απελπιστικό. Αυτοί που έβγαλαν πρόεδρο έναν μισογύνη, ρατσιστή, που επιβεβαιώνει πόσο μπροστά από την εποχή τους ήταν κι είναι οι Simpsons. Ή αυτοί που πίστεψαν ειλικρινά πως η Χίλαρι ήταν η/μια εναλλακτική, βουλιάζοντας στο βάλτο του μικρότερου κακού που φέρνει με μαθηματική ακρίβεια το χειρότερο (οι κομμμουνιστές -σαν τον Ομπάμα- το λένε νομοτέλεια);
Και με ελληνικούς όρους, τι είναι λιγότερο ελπιδοφόρο; Ο Καμμένος ή ο Θεοδωράκης;

Ο Τραμπ θύμισε Καμμένο που ανατρέπει στο τέλος τα προγνωστικά και τις δημοσκοπήσεις, κατορθώνοντας να επιβιώσει με γελοία προεκλογικά σποτάκια κι ατάκες αμερικάνικης νοοτροπίας -όπως ακριβώς κι ο Ποτάμης, με τη διαφορά πως αυτός δύσκολα θα επιβιώσει στην επόμενη κάλπη.

Το σοκ των ΜΜΕ θύμισε κάτι από BRexit, με το βρετανικό αντίστοιχο Τραμπ(άκουλα) και Καμμένου, τα ίδια ξενοφοβικά, εθνικιστικά σύνδρομα, τις ίδιες "συγκλονιστικές" μη αλλαγές που θα φέρουν στα πράγματα, και τον υποτιθέμενο πόλεμο που τους είχε κηρύξει το κατεστημένο (ΜΜΕ, μονοπώλια, κτλ) λες και κατάφεραν να νικήσουν εκλογικά, παρά κι ενάντια στη θέλησή Του.
Μα επιτέλους, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Από την άλλη, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε ότι έχουμε έναν ακόμα πανωλεθρίαμβο των ΜΜΕ και των δημοσκοπήσεων, που καταφέρνουν με επιστημονική ακρίβεια να προβλέπουν και να στηρίζουν (πράγμα που δεν είναι ακριβώς διαφορετικό) το ανάποδο αποτέλεσμα. Και να σκεφτείς ότι το γκάλοπ ως όρος έλκει νομίζω την καταγωγή του από έναν ερευνητή που κατάφερε να προβλέψει σωστά το αποτέλεσμα μιας παλιότερης εκλογικής αναμέτρησης, κόντρα στα προγνωστικά και τις εκτιμήσεις των τότε κυρίαρχων -πλην λανθασμένων- μεθόδων πρόβλεψης.

Έτσι λοιπόν έχουμε τον πρώτο πορτοκαλί πρόεδρο, αν και θεωρητικά παίρνει αποστάσεις από την περίοδο της πορτοκαλί επανάστασης στην Ουκρανία, τη σύγκρουση με τη Ρωσία, ακόμα και από το ΝΑΤΟ (λέμε κάνα χωρατό για να περνάει η ώρα). Όπως πήρε αποστάσεις από αυτόν κι ο πρόεδρος της πορτοκαλί "επανάστασης", δηλ ο μικρός Μπους, που δεν ψήφισε τον ρεπουμπλικάνο υποψήφιο και μάλλον στήριξε τη Χίλαρι (που συνέχισε τη δική του εξωτερική πολιτική) αλλά ντρέπεται να το πει δημόσια.

Μιλώντας για πορτοκαλί, υπάρχει και ο πορτοκαλί κόσμος του μπάσκετ, που είναι παραδοσιακό προπύργιο των Δημοκρατικών, κι είχε φέτος ένα λόγο παραπάνω να ψηφίσει το ΑΒΤ (anything but Tramp) για να μη βγει ένας ρατσιστής υποψήφιος και να συνεχίσουν να σημαδεύουν αρμονικά οι σφαίρες της αστυνομίας τους έγχρωμους, αλλά με Δημοκρατική διακυβέρνηση. I can't breathe...

Επικεφαλής του πορτοκαλί στρατοπέδου στο πλευρό της Χίλαρι φέτος ήταν ο Λεμπρόν Τζέιμς. Αλλά την πιο γνήσια, αμερικάνικη στάση είχε κρατήσει παλιότερα ο Τζόρνταν, που όταν ρωτήθηκε γιατί δε δηλώνει ανοιχτή στήριξη στους Δημοκρατικούς, είχε απαντήσει με αποστομωτική ειλικρίνεια: μα κι οι Ρεπουμπλικάνοι αγοράζουν αθλητικά παπούτσια.
Ας σημειωθεί πάντως πως ο Πορτογάλος Ρονάλντο (που κάποιοι τον χαρακτήρισαν Τζόρνταν του ποδοσφαίρου για το ισόβιο συμβόλαιο που υπέγραψε αυτές τις μέρες με τη ΝΙΚΕ) οφείλει το όνομά του στους γονείς του, που ήταν πολιτικοί θαυμαστές του ρεπουμπλικάνου Ρόναλντ Ρίγκαν, χωρίς να μπορούν να φανταστούν την εξέλιξη του γιου τους!

Παρόλα αυτά, το Μ2Μ (που κυκλοφορεί κάθε Τρίτη κι είναι ένα αξιοπρεπές υποκατάστατο του παλιού, καλού Τρίποντου -που δεν έχει σχέση με το παλιό καλό ΠαΣοΚ) ζήτησε τη γνώμη παικτών της Α1 (Basket League για τους νεοταξίτες) και οι απαντήσεις τους ήταν εντυπωσιακές, καθώς ναι μεν οι περισσότεροι είχαν Δημοκρατικές ρίζες (κι είναι λογικό εν μέρει, σε ένα άθλημα που αποτελεί διέξοδο για πολλούς φτωχούς αφροαμερικάνους των γκέτο) αλλά ήταν απογοητευμένοι και από τους δυο υποψήφιους κι έκλιναν προς την αποχή.

Στα αξιοσημείωτα του κομματιού του περιοδικού και το δικαιολογημένα σατιρικό-ειρωνικό σχόλιο του συντάκτη (Γ. Κογκαλίδη) για το ΚΚ ΗΠΑ και την κριτική του ψήφο στους Δημοκρατικούς.

Η Χίλαρι λοιπόν έχασε γιατί δεν έπεσαν τα δυνατά της χαρτιά, δεν ψήφισαν μαζικά οι μειονότητες, οι ξενερωμένοι "αριστεροί" πασόκοι (ή Σεκίτες) του Σάντερς, και δεν αποφάσισαν οι γυναίκες με το μ,,, τους, όπως είχε πει η Σούζαν Σάραντον.

Βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση γιατί όλο αυτό το διάστημα ψηφίζουμε το μικρότερο κακό. Κανένας υποψήφιος δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που με απασχολούν, όπως ο πόλεμος στη Συρία, το περιβάλλον και οι συμφωνίες εμπορίου.

Η ίδια βέβαια νομίζω πως τελικά ψήφισε τον πράσινο υποψήφιο, τουλάχιστον όμως δεν έπεσε στο επίπεδο της πολιτικής (;) σκέψης (;) του Σλοβένου φιλόσοφου (;) Σλ. Ζίζεκ, που κατέληξε με ένα sui generis σκεπτικό στον Τραμπ. Κι εφόσον χαίρει μεγάλης εκτίμησης στο ελληνικό αριστεροχώρι (με το καταπληκτικό κριτήριο), κατάφερε να επηρεάσει ένα αρκετά μεγάλο τμήμα του. Από την Ίσκρα που σχεδόν πανηγυρίζει για τη χτεσινή ανατροπή (όπως η Αυγή το 08' για τον Ομπάμα) μέχρι τον Αυριανισμό του Κουρή, που το είχε  -που στηρίζει αναφανδόν τη ΔΦΑ.

Και μάλιστα πανηγύριζε προφητικά ήδη από το χτεσινό πρωτοσέλιδο

Και μη χειρότερα...