Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά

Αλλά ενίοτε μπορεί να γίνει λευκή, σαν του Βόλου κι άλλων πρωτοπόρων περιοχών, που γιορτάζουν για τα πολυκαταστήματα που μένουν ανοιχτά τις νύχτες, αντί να σκοτίζονται για όσα μαγαζιά βάζουν λουκέτο στο φως της μέρας. Το παν είναι να έχεις θετική στάση ζωής, να μην κολλάς στα αρνητικά, γιατί οι φιλελέδες έχουν ανακαλύψει πως η οικονομία είναι πρωτίστως θέμα ψυχολογίας...

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε το μαύρο Νοέμβρη της Μπάρτσα -που έχει γενέθλια σε λίγες μέρες- το μαύρο στην ΕΡΤ, που απέκτησε ξανά σήμα, αλλά της έμεινε η φαιά προπαγάνδα. Διάφορες μαύρες βίβλους (με ροζουλί περιτύλιγμα), τις υποσχέσεις των κοψοχέρηδων για μαύρο στην κάλπη, το μαύρισμα των διακοπών που ξεφτίζει γρήγορα σαν προεκλογική υπόσχεση. Τους μαύρους πάνθηρες, το μαύρο γάτο που "τους είδε μαύρους νόμιζε με φίλους πως θα κάνει" -αλλά ακόμα να γίνει μάθημα σε ορισμένους ερυθρίζοντες η μαύρη αντίδραση κι οι μεταμφιέσεις της- κι η μαύρη Τρίτη από το κραχ του 29'.

Ήρθε λοιπόν ο καιρός για τη μαύρη Παρασκευή, όπου σε αντίθεση με τη "μεγάλη" (Παρασκευή), οι καμπάνες χτυπάνε χαρμόσυνα, για να υποδεχτούν το ποίμνιο (δηλ κοπάδι) των καταναλωτών και την ανάσταση της ψόφιας αγοράς και της χειμαζόμενης οικονομίας. Κι εφόσον το έθιμο είναι ξενόφερτο, σταλμένο πάντα απ' την Αμερική, όπως λέει ένας στίχος, λογικό και επόμενο ήταν να πάρει ένα ξενικό όνομα (Black Friday), κατά τη μηχανική μεταφορά του στην ελληνική πραγματικότητα.

Μπορεί εμείς να μην έχουμε ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving), αλλά έχουμε τις "ευχαριστίες στην Αμερική", σε ροζ (σαν κραγιόν) και πράσινη εκδοχή, με την ανάμειξη της Τουρκίας, αντί για γαλοπούλα (που και αυτή turkey είναι). Έχουμε αμερικανάκια που θαυμάζουν τον Ομπάμα και τον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ, ασχέτως χρώματος. Μαύρος πρόεδρος, άσπρος πρόεδρος, το ζήτημα είναι να κάνει το ιμπεριαλιστικό γεράκι και να πιάνει ποντίκια, για να  παραφράσουμε τον Κινέζο Ντενγκ. Αυτός είναι ο νόμος που κινεί διαχρονικά τον καπιταλισμό.



Έχουμε επίσης θύματα του πολιτισμικού ιμπεριαλισμού (που ακολουθεί πάντα τον οικονομικό) που γιορτάζουν σαν αμερικανόβλαχοι το Halloween μες στο Νοέμβρη και την κολοκύθα που κουβαλάν αντί για μυαλό πάνω από το λαιμό τους. Κι όπως σημειώνει πολύ σωστά ο Poe δεν πρόκειται πια για την εμπορευματοποίηση μιας γιορτής (που ξεχειλώνεται για να ξεκινήσει ένα μήνα πριν) αλλά για τη γιορτή-εορτασμό της εμπορευματοποίησης, που ψάχνει αφορμές για να εκδηλωθεί.

Οι θιασώτες της "ελεύθερης οικονομίας" σοκάρονται με τα δελτία-κουπόνια διανομής προϊόντων στα οποίο παρατηρούνταν έλλειψη στις χώρες του υπαρκτού, αλλά έχουν άλλα μέτρα και σταθμά για τις αντίστοιχες ουρές στον καπιταλισμό και τις υποτιθέμενες κοινωνίες αφθονίας. Δε βρίσκουν την ίδια ευαισθησία για τους πεινασμένους που στοιβάζονται για μια δωρεάν σακούλα λαχανικών. Δεν τους ενοχλεί ο κανιβαλισμός των καταναλωτικών ζόμπι που μπορεί να ποδοπατηθούν μεταξύ τους, για να αποκτήσουν το ιερό δισκοπότηρο προϊόν που θέλουν και ξεροσταλιάζουν στην ουρά ενός ιδιωτικού γυμναστηρίου, για τη δωρεάν εγγραφή.

Όχι βέβαια πως όλα αυτά μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Οι μεν στερούνται απλώς χρημάτων, ενώ οι δε στερούνται αξιοπρέπειας, που την αφήνουν στην είσοδο του πολυκαταστήματος μαζί με τα υπόλοιπα προσωπικά τους αντικείμενα.

Το βασικό πρόβλημα δεν είναι οι μαύρες Παρασκευές, αλλά η μαύρη ζωή μιας μεγάλης πλειοψηφίας, που ψάχνει χαραμάδες φωτός και λίγου χρώματος, για να μη βουλιάξει. Είναι οι κυνηγοί προσφορών και κεφαλών. η μαύρη φασιστική αντίδραση που φωλιάζει στις εξωνημένες συνειδήσεις. Και που την ενοχλούν οι κολασμένοι της γης, ιδίως όταν είναι μελαψοί, εκτός κι αν έχουν το μαύρο του καμένου, απανθρακωμένου πτώματος. Τότε αλλάζει το πράγμα...