Χαίρε Καίσαρα, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν

Το βασικό δεν είναι αν ζούμε σε μια χώρα εξαρτημένη ή ανισότιμα αλληλεξαρτημένη. Έτσι κι αλλιώς η ανισότητα κι οι αντιθέσεις οξύνονται. Κι αυτό που περιέγραφε χτες ο Ομπάμα για τις παρενέργειες της παγκοσμιοποίησης δεν είναι παρά ο ιμπεριαλισμός και η βαθιά ανισομετρία που τον διέπει -και δεν αλλάζει η ουσία της, όσο κι αν της αλλάζουν το όνομα.

Το βασικό ζήτημα είναι ο Χατζηαβατισμός του πολιτικού προσωπικού, του δημοσιογραφικού εσμού και μιας -όχι ακριβώς αμελητέας- μερίδας του κόσμου, που διαμορφώνει αυτοβούλως την άποψη που του επιβάλουν και που όλα μαζί παραπέμπουν σε προτεκτοράτο -κι ας μην είμαστε τέτοιο στην πραγματικότητα. Η υποτέλεια μπορεί να μην είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ελληνικού καπιταλισμού, διακρίνει όμως την πολιτική του ηγεσία και τα παπαγαλάκια που το υπηρετούν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Ομπάμα δεν έχει απλούς λογογράφους με τετριμμένη έμπνευση, αλλά ολόκληρο επιτελείο σεναριογράφων. Ότι ο ίδιος είναι πολύ καλός ερμηνευτής-ηθοποιός με επικοινωνιακό χάρισμα. Κι ότι ο λόγος του ήταν προσαρμοσμένος στις ανάγκες του ελληνικού κοινού, με λεκτικές χάντρες και καθρεφτάκια που θα το εντυπωσίαζαν, από κάποιον λογογράφο με γνώση των ελληνικών και της ελληνικής πραγματικότητας.

Το αποτέλεσμα ήταν να αντιστραφούν οι τυπικοί ρόλοι με τους κλασικούς τουρίστες που θαμπώνονται από το mousaka, souvlaki, syrtaki, opa, και να μας εντυπωσιάζει-καλοπιάνει ο επισκέπτης με τις ίδιες περίπου λέξεις, επειδή μπήκε στον κόπο να τις μάθει και να τις συμπεριλάβει στην ομιλία του. Κι είναι (ή μάλλον φαίνεται) σπουδαίος επειδή είπε "φιλότιμο" -που δεν υπάρχει (;) σε καμία άλλη γλώσσα- φουστανέλα, ούζο, σπανακόπιτα και (βασικά) καλησπέρα σας. Κι ένα αστείο για τον Αντετοκούμπο, γιατί είναι φοβερός, μπασκετικός, cool τύπος.

Είναι απίστευτη η επικοινωνιακή καταιγίδα των τελευταίων ημερών που προσπαθεί να αποδείξει αυτό το τελευταίο: πόσο γαμάτος είναι ο Ομπάμα, και τι θα κάνουμε χωρίς αυτόν τώρα που χάνουμε τέτοιο φίλο-σύμμαχο.

"Αντικειμενικά ρεπορτάζ" που βάφτισαν "ιστορικό λόγο" τις κοινότυπες αμπελοφιλοσοφίες για τη δημοκρατία, την αρχαία Ελλάδα, το χρέος, την ανάπτυξη και τις ανισότητες (από τον πρόεδρο μιας χώρας, που δεν εκλέγεται καν από τη σχετική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος και που λέει πως όλοι είμαστε κάτω από τον ίδιο ήλιο, θυμίζοντας εκείνη τη φράση για την ισότητα του άστεγου που κοιμάται κάτω από γέφυρες και του πλούσιου νοικοκυραίου που μοιράζεται τον ίδιο ουρανό).

Αφιερώματα σε αθλητικές ιστοσελίδες για την ερωτική σχέση του Ομπάμα με το μπάσκετ, τη σχέση του με διάφορους NBAers, το παράστημα και τις σπουδαίες αθλητικές του ικανότητες.
"Αυθόρμητες" εκθέσεις μαθητριών που τον εκθειάζουν -πάλι καλά που δεν μπήκε υποχρεωτικό θέμα έκθεσης στα σχολεία, όπως κάποτε η αποταμίευση.
Άρθρα "γνώμης" και βαρυασήμαντες αναλύσεις για το αντιαμερικάνικο κόμπλεξ και τα βαρίδια του παρελθόντος -πολλές φορές από τα ίδια πρόσωπα-κόμματα που σήμερα λένε υποκριτικά πως... "το Πολυτεχνείο ζει" -έξω οι Αμερικανοί. Γιατί να νιώθει κανείς ενοχές που γουστάρει τον ιμπεριαλιστή ηγέτη; Ας εκσυγχρονιστούμε σύντροφοι.

Ή έστω αυτοκινητοπομπή για να κρύψεις τις πομπές των "αριστερών"

(Τα βάζει πολύ καλά κι ο 2310net στο κείμενό του για το πόσο ανεπίκαιρο είναι σήμερα για κάποιους το μήνυμα του Πολυτεχνείου και τα συνθήματά του).
Ζωντανές συνδέσεις κι ανταποκρίσεις θαυμασμού για την αυτοκινητοπομπή του Ομπάμα, το κτήνος στο οποίο επιβαίνει, και τη χλιδή του, βγαλμένες από τα χρόνια της μαύρης αντίδρασης και τα πανηγυρικά πρωτοσέλιδα για... το γάμο της Σοφίας με το Χουάν Κάρλος.

Θα άξιζε τον κόπο να συγκεντρώσει κανείς τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα και να κάνει ένα κολάζ-αφιέρωμα στο χατζηαβατισμό. Όπως επίσης να κάνει τη σύγκριση με όσα έδειχναν τα ΜΜΕ το 99' για την επίσκεψη Κλίντον. Προφανώς υπήρχαν και τότε έμμισθα παπαγαλάκια, τσανακογλείφτες ή αγνοί (;) βλάκες σαν τον ποδοσφαιρικό Γεωργίου με αυτό το διαμάντι καφενειακής αποχαύνωσης. Και τότε πασόκοι κυβερνούσαν άλλωστε.

Δε στερούνταν εξάλλου προσωπικής γοητείας ο Κλίντον με τις ερωτικές ατασθαλίες, το σαξόφωνο και τις ρητορικές του ικανότητες. Όπως δεν ήταν και λίγοι αυτοί που ενθουσιάστηκαν -μη σου πω τσουτσούρωσαν- με την περίφημη "συγνώμη" του -ιστορική κι αυτή- για το ρόλο των ΗΠΑ στη χούντα (που ο Σύριζα την ξέχασε και η πλάκα είναι πως την ξαναθυμήθηκε στη φετινή ανακοίνωσή του, όπου μιλάει για "αμερικανοκίνητη χούντα", για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις).

Όλη εκείνη τη χρονιά όμως μπορούσες να διαβάσεις φλογερά αντινατοϊκά (αν όχι αντιιμπεριαλιστικά) άρθρα για τους βομβαρδισμούς στη Γιυογκοσλαβία, ακόμα και στον ακραιφνώς φιλοκυβερνητικό τύπο (Νέα, Ελευθεροτυπία, κτλ). Κι όχι μόνο από τους συνήθεις υπόπτους, όπως ο Διακογιάννης κι ο Στάθης, αλλά από διάφορα συστημικά παπαγαλάκια όπως ο Τσίμας (με το αριστερό παρελθόν) και άλλοι, που κινούνταν πονηρά στο κλίμα της εποχής, και το ακολουθούσαν σκόπιμα, παρά το διαμόρφωναν (άλλο αν τελικά συνέβαλαν άθελά τους σε αυτό).

Σήμερα έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι της αντεπανάστασης και της διάβρωσης συνειδήσεων κι οι παλιές μάσκες τους είναι περιττές. Κάτι που απαντά εν μέρει και στο ερώτημα για τις αιτίες ενός διαφορετικού κλίματος στη σημερινή συγκυρία και το ερώτημα αν αυτό διαμορφώνεται εντέχνως ή απλά αποτυπώνεται -σαν καθρέφτισμα- στα ΜΜΕ. Κι αν έφτιαξε το αυγό την κότα ή η κότα το αυγό του φασισμού και του χατζηαβατισμού.

Υγ: εν αρχή ην το 99'. Για το ΠΑΜΕ, τον Αρσένη και το γιγάντωμα της ΚΝΕ, τις μεγάλες καθημερινές αντι-ιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις, το πρώτο εκλογικό ξεπέταγμα, κοκ. Αλλά σήμερα γιορτάζουμε τα 98 -μαζί με τα 99 της Οχτωβριανής. Και στα εκατό...