Πράσινα παπούτσια και πράσινα άλογα

Ας κάνουμε ένα μικρό ψυχολογικό πείραμα.
Είστε κνίτης/ισσα και αντικρίζετε την παραπάνω φωτογραφία. Ποια είναι η πρώτη αυθόρμητη αντίδρασή σας;
Μεταξύ μας. Μάλλον αρνητική, ε; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το κοντόξυλό μας, δεν ωφελεί.

Για να λέμε και του κνίτη το δίκιο το κακό είχε παραγίνει εκείνο τον καιρό. Τα πράσινα σταράκια είχαν αρχίσει να θεωρούνται πράξη αντίστασης από μόνα τους.
Στο καπάκι άκουγες τον αλαβάνο αυτόκλητο εκπρόσωπο της γενιάς των bloggers, των επτακοσίων και των πράσινων παπουτσιών που είναι το επαναστατικό υποκείμενο της εποχής μας στη θέση του γηραλέου, ενσωματωμένου προλεταριάτου.
Και σου ερχόταν να πας στο ληξιαρχείο να αλλάξεις χρονολογία γέννησης για να μην ανήκεις σε αυτή τη γενιά.

Προσωπικά νιώθω αποστάτης (μεταξύ άλλων και) της γενιάς μου.
Χάθηκε ο κόσμος να 'μασταν 20 χρόνια πριν και να 'χαμε προλάβει τα θρυλικά 80'ς...;
Παρόλα αυτά μπλόγκερ έγινα -κι ας το κορόιδευα στην αρχή.
Και τα 700 τα θεωρώ άπιαστο όνειρο επί του παρόντος.
Μόνο στα σταράκια κρατάω αντιστάσεις (φοράω ακόμα μόνο αθλητικά). Κι ας ήταν γραμμή στη σπουδάζουσα λόγω κατσάνου.

Λογικό λοιπόν να την παίρνουν στο χαβαλέ την υστερία με τα πράσινα παπούτσια οι σφοι.
Αν και το θέμα δεν είναι να συγκρίνεσαι με το γιούχου και να βγαίνεις εντάξει. Αλλά να πιάσεις το γιούχου και να το κάνεις συνειδητό μη γιούχου.
Δύσκολα πράγματα.
Ειδικά όταν κάποιοι αποθεώνουν το γιούχου για να το καπελώσουν και μπαίνουν αυτόκλητοι εκφραστές του.

Το χαβαλέ όμως διαμορφώνει συνειδήσεις. Και μετά εκδικείται.
Όπως με τα ειρωνικά χορευτικά για το σύνθημα με τον τεμπονέρα, όπου προφέρεις το ζει σα γάλλος κομμωτής (σόρι για το στερεότυπο). Λογικό είναι μετά να παθαίνεις κολούμπρα όταν πρέπει να το φωνάξεις στις πορείες με τα κοινά πλαίσια.

Μόνο δυο-τρεις σύντροφοι ξελαρυγγιάζονταν από χαρά που μπορούσαν να το φωνάξουν επιτέλους. Ποιος ξέρει πότε θα ξανάχαμε τέτοια ευκαιρία.
Κι άντε να εξηγήσεις μετά -και σε ποιον- ότι ο τεμπονέρας ήταν στο εαμ (όχι σε αυτό του 40. Ούτε στο βήτα το σημερινό). Κι ότι δεν πρέπει να τον χαρίζουμε στους άλλους.

Ε, ναι λοιπόν ο τεμπονέρας δεν ήταν ναρίτης.
Το μαθαίνεις αυτό ως κνίτης (αν το μάθεις ποτέ) και τα στεγανά σου κλονίζονται. Και μετά είναι στο χέρι σου.
Ή να τα γκρεμίσεις μια και καλή.
Ή να τα κρατήσεις, γιατί έτσι έμαθες να σκέφτεσαι και χωρίς αυτά δε μπορείς. Τα 'χεις για πυξίδα.

Έτσι και με τον παναγιωτάκη.
Σατιρίζεις τα πράσινα παπούτσια. Περιμένεις να δεις τον αλαβάνο ή έστω τον τσίπρα με πράσινα σταράκια σε κάποιο αμφιθέατρο για ψηφοθηρία. Και λίγους μήνες μετά πηγαίνεις στις ντάτσες στο ποσείδι για διακοπές και τον βλέπεις [τον παναγιωτάκη] καλεσμένο σε εκδήλωσή μας στην καντίνα.
Ξανακοιτάς να σιγουρευτείς ότι δεν είναι φάρσα.
-Ρε συ, σίγουρα είναι δική μας;

Το μυαλό ταξιδεύει φλας μπακ 80 μέρες πριν.
Έξοδος από το στρατόπεδο, βόλεψε για μια εκδήλωση με το σοβιετικό κυριούλη στο πολυτεχνείο. Φτάνοντας απ' έξω μιλιούνια πλήθος. Πορεία αλληλεγγύης στον παναγιωτάκη.

Ψάχνεις να βρεις το μπλοκ μας, τζίφος. Μπορεί μεμονωμένα κανας σφος με φιλότιμο. Με μέτρα αυτοπεριφρούρησης για τυχόν αναγνώριση.
Οι υπόλοιποι σφοι σε άδεια. Την καθιερωμένη, ανεπίσημη την επομένη των εκλογών.
Πολλή κούραση. Ας τη βάζαν άλλη μέρα την πορεία.

Επιστροφή στη φύση και στις ντάτσες στο ποσείδι.
Η εκδήλωση ξεκινάει. Εσωτερική διαπάλη.
Η φωνή μέσα μου επαναλαμβάνει μονότονα: γιατί δεν ήμασταν στην πορεία το μάη; Γιατί δεν ήμασταν στην πορεία το μάη;
Έλα ντε, γιατί δεν ήμασταν;

Υπακούω σαν ζαν ντ' αρκ και κάνω ερώτηση.
Με αθώα διατύπωση. Και σάλτσα ότι δύσκολα σηκώνουμε αλληλεγγύη όταν ο άλλος δεν είναι απ' το χώρο μας. Κι όχι μόνο εμείς. Γενικώς...

Ο βουλευτής από το χημικό απαντά με αυστηρό ύφος.
Γενικά στην αρχή. Με το γνωστό μπρεχτικό ανέκδοτο για τους ναζί.
Στην αρχή ήρθαν και πήραν τους κομμουνιστές. Δε μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Μετά ήρθαν και πήραν τους εβραίους. Δε μίλησα γιατί δεν ήμουν εβραίος. Κι όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε μείνει κανείς να αντιδράσει.

Στη συνέχεια και ειδικά. Η κοθ είχε βγάλει ανακοίνωση για το θέμα. Και η κοινοβουλευτική μας ομάδα έκανε μια σειρά επερωτήσεις.
Το τέλος το σκέπασαν χειροκροτήματα. Το απαιτητικό κοινό καλύφθηκε από την απάντηση.
Ναι, αλλά στην πορεία, γιατί δεν πήγαμε;

Γιατί όπως θα 'λεγε κι ο μπρεχτ: στην αρχή ήρθαν και πήραν τους μπλόγκερ. Βγάλαμε ανακοίνωση καταγγελίας. Μετά έπιασαν τη γενιά των 700. Κάναμε επερώτηση στη βουλή.
Κι όταν ήρθαν τελικά να πάρουν κι εμάς, δεν είχε μείνει κανείς για να βγάλει ανακοίνωση και να κάνει επερώτηση.

Σήμερα ήταν να γίνει η δίκη του παναγιώτη κετίκη, αλλά πήρε αναβολή. Λεπτομέρειες δεν γνωρίζω ακόμα. Πχ αν πήγαν και σύντροφοι στην κατερίνη για συμπαράσταση ή όχι (γιατί οι άλλοι πήγαν).
Πάντως έγραψε σχετικά κι ο ριζοσπάστης. Μπορεί να κορυφώσουμε με καμιά επερώτηση στη βουλή.

Αλληλεγγύη και πράσινα άλογα...

(Συνεχίζεται...)