Ανταπόκριση από το Σμόλνι

Τα αυτονόητα για τη δολοφονία του 15χρονου παιδιού δεν χρειάζονται. Αν και, καμιά φορά, δεν είναι και τόσο αυτονόητα.
Για μένα πάντως ήταν αυτονόητο ότι αν καθόμουν χτες στο σπίτι θα ένιωθα ηλίθιος. Κι αφού την πορεία το μεσημέρι δεν την πρόλαβα, πήγα το βράδυ στη συνέλευση στο δικηγορικό σύλλογο.
Όπου ήταν όλοι. Πλην λακεδαιμονίων.

Το κτίριο του δικηγορικού στη διαγώνιο επιλέχτηκε σε σχέση με το πανεπιστήμιο για μια σειρά λόγους. Είναι στο κέντρο της πόλης, τονίζει ότι η υπόθεση δεν αφορά μόνο τους φοιτητές, αλλά όλη την κοινωνία και έχει μια μορφή ασύλου που δε μπορεί να παραβιαστεί χωρίς να το ζητήσει ο σύλλογος (που τηρεί στάση πόντιου πιλάτου, αλλά τουλάχιστον δε σκοπεύει προς το παρόν να ζητήσει την άρση).

Το κτίριο από χτες το απόγευμα τελεί υπό κατάληψη. Στην ουσία είναι κάτι σαν το στρατηγείο της εξέγερσης (sic) και στα μάτια μου μοιάζει με ένα μικρό σμόλνι.
Περισσότερο βέβαια κι από τους λένιν της εποχής μας -μια φορά, κατά φαντασίαν επίδοξοι διάδοχοι υπάρχουν- ζητούμενο είναι η σύνδεση με την εργαζόμενη κοινωνία.

Γιατί κι εδώ ισχύει το λατρεμένο κλισέ αστείο που λένε οι ινστρούκτορες για τις όβες. Αν μπει ζήτημα για έφοδο στα ανάκτορα θα ψηφιστεί ομόφωνα (αφού εξηγήσουν οι μισοί στους άλλους μισούς τι σημαίνει αυτό). Το θέμα είναι ποιος θα ακολουθήσει (από την όβα και γενικώς).
Αν βρέξει πάντως θα ξεκινήσουμε την εξέγερση σε κλειστό χώρο. Αυτό το συμφωνήσαμε.

Στη συνέλευση τέθηκαν τα ζητήματα που δεν έλυσε η πρώτη διεθνής.
-Κράτος ή κυβέρνηση;
-Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων ή κάτω το κράτος;
-Μα το πρώτο το λέει και το πασόκ.
Εκεί το πράγμα έμπλεξε, γιατί πασόκ δεν υπήρχε την εποχή της πρώτης διεθνούς και προέκυψαν καινούρια δεδομένα.

Όσο νύχτωνε ο επαναστατικός ζήλος ανέβαινε κατακόρυφα.
Διασταυρωμένο ράδιο-αρβύλα για χρυσαυγίτη μπάτσο, να γίνει της πουτάνας σε κάθε πόλη, αστικό μπλοκ εξουσίας -στο οποίο απ' ό,τι κατάλαβα μάλλον ανήκουμε κι εμείς-, κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός.
Το τελευταίο το είπε ναρίτης. Μετά από αυτό πιστεύω πως τα έχω ακούσει όλα σε αυτή τη ζωή.

Ως έννοια είναι σμπάρος πολυτρύγωνος.
-Βάλλει κατά του κοινοβουλευτισμού. Δε μπορεί να μας τη βγαίνουν απ' τα αριστερά οι ανάρχες. Τι σόι αριστερισμός θα είναι αυτός; Τζάμπα τα έγραφε ο λένιν;
-Βάζει λίγο ολοκληρωτισμό, που μια δόση πάντα χρειάζεται.
-Παραπέμπει στην ανάλυση περί ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που είναι πάντα καλτ κι επίκαιρη και τη βρίσκεις μπροστά σου όποια πέτρα κι αν σηκώσεις.

Εγώ πάλι είμαι με τον ολοκληρωτικό βερμπαλισμό. Δική μου θεωρία.
Κι η πλάκα είναι ότι μου την ενέπνευσαν αυτοί που μιλούσαν ντεμέκ πιο πολιτικά και δεν κάνανε επίκληση στο συναίσθημα.
Ευτυχώς δεν ήταν καλλιστεία γραφικότητας. Δύσκολη επιλογή για το νικητή.

Παρά την κυριακάτικη αργία, εργαζόμενοι δεν υπήρχαν. Μόνο δυο τρεις ναρίτες συνδικαλιστές από τους δασκάλους κι ένας συριζαίος.
Ο κίνδυνος να παραμείνει όλο αυτό φοιτητική κατά βάση υπόθεση δυστυχώς είναι ορατός.

Η ίδια η συνέλευση έμοιαζε με φοιτητικό συντονιστικό. Το ίδιο ανούσιο, αλλά λιγότερο εξαντλητικό από το μαϊούνη. Ίσως γιατί η αίθουσα δε μας χωρούσε όλους κι έμειναν οι αμετανόητοι που θέλαν πραγματικά να ακούσουν.
Και αισθητά πιο σύντομο γιατί βγήκαμε στο δρόμο για συμβολικό αποκλεισμό του δρόμου.

Το οποίο παίζει να έγινε για να μαγειρέψουν στο ενδιάμεσο οι ναρίτες (που είχαν καταλάβει και το "ανοιχτό" προεδρείο της συνέλευσης) και να συνθέσουν το τελικό κείμενο.
Όσο δρομο-κλείναμε οι μεν, οι δε δρομο-λογούσανε τις εξελίξεις.
Σε αυτές τις συνδικαλιές οι αναρχικοί υστερούν αισθητά. Ενώ οι άλλοι τα έχουν φάει με το κουτάλι απ' τα διήμερα (της/των) εαακ.

Την εικόνα όμως ο κόσμος την παίρνει στον καναπέ του (και ζωντανή σύνδεση με σμόλνι δεν έχουν κάνει ακόμα).
Εκεί [στην τιβί] όπου του γανιάζουν το κεφάλι με τα επεισόδια και την τυφλή βία και καταλήγει με μυωπία στο ταξικό του κριτήριο (βλέπει μόνο ό,τι είναι κοντά και άμεσο). Ή στην καλύτερη με αστιγματισμό. Όπου κάτι βλέπεις αλλά θολά.

Εκεί όπου η λιγότερο χυδαία εκπομπή ήταν ένας χαρούμενος στο άλτερ μετά το πάρτι της ζωής μας.
Κι εκεί στο πάνελ του, ο πιο αριστερός ήταν ένας ηθοποιός της σχολής ρετιρέ. Ο μόνος που είχε κάποιο ήθος και δικαιολόγησε κάπως το πρώτο συνθετικό της δουλειάς του (πώς να μην έχεις ήθος άμα έχεις συνεργαστεί με δαλιανίδη);

Για αυτό το κκε δεν θα κουραστεί να το λέει.
Όσο δεν ψηφίζουν όλοι κκε και δε συντονίζονται με 902 να δουν καραχάλιο και κώστα τσίφτη, οι αρνητικοί συσχετισμοί δεν πρόκειται να αλλάξουν.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, στο σμόλνι της πετρούπολης του 17 η φίρμα ήταν ο τρότσκι. Κι ο λένιν ερχόταν πάντα νικητής κι εκ των υστέρων, όταν τα πάντα είχαν κριθεί.
Χωρίς τις οργανώσεις των μπολσεβίκων που ετοίμασαν τον οκτώβρη η μορφή του λένιν από μόνη της δε θα έφτανε. Αλλά κι αντιστρόφως.

Μια μεγάλη αδυναμία του κινήματος είναι ότι από τη μια υπάρχουν οι πρωτοπορίες του αυθόρμητου, που ούτε να το οργανώσουν μπορούν, ούτε είναι σε θέση να του δώσουν τα χαρακτηριστικά που θέλουν.
Απ' την άλλη αυτοί που θα μπορούσαν δε θέλουν. Έχουν κόψει από καιρούς σχέσεις με το αυθόρμητο και διατηρούν την καθαρότητά τους με ντιξάν και μέλανα ζωμό.

Η συνέχεια θα δείξει τα όρια και τις δυνατότητες.
Ο χρονικός ορίζοντας είναι καταρχήν ως την τετάρτη. Εκεί θα φανούν οι διαθέσεις και οι τάσεις για περαιτέρω κλιμάκωση, ή για ξεφούσκωμα.

Υστερόγραφα
1. μπήκε ήδη μπροστά ο παπούλιας κι όλο το βαρύ πυροβολικό από τις δημοτικότητες στα γκάλοπ. Που πάει να πει -σε αυτή τη γλώσσα τη βουβή- ότι δεν βαστάνε καθόλου καλά.
Ρε λες όντως να πέφτει η κυβέρνηση;
Πάντως αν τους τελειώσουν κι οι πολιτικοί μαϊντανοί ας δανειστούν από την τηλεόραση άλλους να τους στηρίξουν.

2. πίστευα ότι το βραβείο καραγκιόζη το παίρνει χωρίς συναγωνισμό ο χέρι-χέρης με τις δηλώσεις για πρεζόνια και παιδιά που βγαίνουν από μάνες.
Κρεμόμουν απ' τα χείλη του να πει και για αυτούς που δε βγαίνουν από μάνες -αλβανοί, μετανάστες κτλ- αλλά τελικά τίποτα. Απογοήτευση...

Όμως το βραβείο τελικά, το αξίζει ο προκόπης για τη συγκλονιστική δήλωση.
Η αφαίρεση ζωής δε συγχωρείται στη δημοκρατία.
Δάκρυσα...
Η αφαίρεση εγκεφάλου;

3. η αλέκα είπε ότι το θέμα δεν είναι η εκδίκηση. Μπράβο συντρόφισσα ως εδώ καλά. Κι ότι τα επεισόδια είναι βούτυρο στο ψωμί της κρατικής καταστολής. Χμμ... Εννοείται αυτό το απόσπασμα έπαιξαν όλα τα κανάλια.
Ευτυχώς δεν είπαμε για προβοκάτσια. Ακόμα.

Δε πα να 'λεγε ο λένιν για μια μέρα πριν, μια μετά αργά κτλ.
Το 'λεγε για τις συγκεκριμένες συνθήκες. Κάθε πράγμα στον καιρό του.
Οπότε μία μέρα μετά, με γοργά αντανακλαστικά διαδηλώνουμε ενάντια στην κρατική καταστολή. Συγκέντρωση στο άγαλμα βενιζέλου, τη στιγμή που το αντισπαρτιατικό μέτωπο καλεί μισή ώρα μετά στην καμάρα.
Οπότε πρώτα στη δική μας -που συνήθως είναι και σύντομη- και μετά μια βόλτα από το σμόλνι.
Ενάντια στον χωροφύλακα, ενάντια και στον αστυφύλακα.
Κι επίσης, και νουνού και λάιτ...