Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα.
Καλά τα λέγαμε. Συγκλονιστική κι η φωτογραφία.
Το θέμα είναι τι μας έκανε να αλλάξουμε γνώμη μέσα σε δύο μήνες και το φλεβάρη του 45 προτιμήσαμε τις αλυσίδες από τα όπλα.
Όσες φορές κι αν το σκεφτείς, ό,τι επιχείρημα κι αν κρατάς για τους απ' έξω, όσο κι αν με το πες-πες τα πιστεύεις κι εσύ στο τέλος, τις περισσότερες φορές σταματάει ο νους κι απάντηση δε βρίσκεις.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Η τυραννία ντύθηκε λάιφ-στάιλ, οι αλυσίδες γίναν φανταχτερές κι ο κόσμος τις φοράει οικειοθελώς σαν κόσμημα και καμαρώνει. Ή τέλος πάντων αν όχι οικειοθελώς συναινετικά. Που δεν έχει και μεγάλη διαφορά.
Η μόνη φορά που ήθελε να τις σπάσει και το προσπάθησε ήταν τότε.
Κι εμείς είχαμε τα κλειδιά. Αλλά τι τα κάναμε;
Τα δώσαμε στο λύκο για να φυλάμε από κοινού το ποίμνιο.
Κι ο λύκος μας έφαγε μαζί με τα κλειδιά.
Σήμερα οι αλυσίδες παραμένουν στη θέση τους.
Κι ο κόσμος απαθής στη δική του.
Πού και πού νιώθει να τον σφίγγουν κάπως.
Αλλά δε θέλει να τις σπάσει. Το πολύ να τις ξεσφίξει λίγο.
Άσε που κάποιοι πείθονται ότι οι αλυσίδες τους σφίγγουν γιατί καλομάθανε κι έχουν παχύνει.
Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους.
Αλλά αν γίνει αυτό, κάποιοι θα πέσουν στα γόνατα (με πνεύμα δούλου) και θα ψάχνουν να τις ξαναβρούν.
Ενώ πάνω από τα κεφάλια τους θα πλανάται το φάντασμα της σοβιετίας. Όπου δεν υπήρχαν αλυσίδες. Και δη φανταχτερές. Φρίκη!
Όλα αυτά σαν χτες, 64 χρόνια πριν. Είχαμε επέτειο.
Χρόνια πολλά στη βαρβαρότητα και τους βάρβαρους που γιόρταζαν χτες.
Και σήμερα. Και κάθε μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου