Σεξ κι επανάσταση

(Ανάρτηση αυστηρώς ακατάλληλη για δογματικούς, μικρά παιδιά και νέους πρωτοπόρους.
Παρακαλείστε πριν ξεκινήστε την ανάγνωση, να αποβάλετε τα ταμπού σας και να πάρετε τις απαραίτητες προφυλάξεις).

Το 1917 μας είπαν πρόωρους. Αυτοί που κάναν τη ζώνη αγνότητας του συστήματος μας κατηγόρησαν για βιασμό της ιστορίας.
Το παιδί που βγήκε δεν το αναγνώρισαν. Εξ αρχής το θεώρησαν θνησιγενές. Μετά που έζησε το βγάλαν προβληματικό. Κι όταν τελικά πέθανε (για την ακρίβεια το σκότωσαν κι ας λεν πως αυτοκτόνησε από μόνο του) βγήκαν στους δρόμους και πανηγύριζαν.

Πρωτότοκο παιδί στην ελλάδα είναι το κόμμα, μετά όμως προκύψαν καμιά δεκαριά εξώγαμα. Κάποια από αυτά προσπάθησαν να μας φάνε την προίκα, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Σήμερα γίνεται λόγος για συνεργασία κι ενότητα, αλλά στο κόμμα σιχαινόμαστε τις αιμομιξίες.

Τα άλλα αδερφάκια, μας τη λέγαν που η μαμά πατρίδα δεν έκανε εξωσωματική στην ελλάδα το 45. Αλλά και για εκεί που έκανε τη βρίζουν, λεν πως δεν ήταν σοσιαλισμός.
Η διαφορά λέει, είναι πως εδώ είχαμε σπερματοδότη, ενώ εκεί που πήγε όχι.
Το ωραίο είναι ότι τα περισσότερα αδερφάκια μας τότε ούτε καν υπήρχαν.
Μια φορά, με εξωσωματική ή χωρίς, εμάς το παιδιά του σωλήνα μας έμεινε ως όρος. Εγώ το παίρνω ως χαϊδευτικό.

Μετά το 20ό συνέδριο η σοβιετική τεχνολογία εφηύρε την καισαρική και το ειρηνικό πέρασμα που μας απαλλάσσει από τους πόνους του τοκετού που αναλύει ο λένιν.
Η καινοτομία ωστόσο απέτυχε παταγωδώς. Η παραδοσιακή μέθοδος με τη μαμή της ιστορίας παραμένει αξεπέραστη.

Κάθε παιδί έχει τη δική του χάρη.
Ο εαακίτης είναι ο ομάρ που τον ερωτεύτηκε το αυθόρμητο (κι ακηδεμόνευτο) διαβάζοντας άρλεκιν. Σκληρός, μοιραίος, χτυπάει το χέρι στο τραπέζι κι ερεθίζει τα πλήθη με επαναστατικά προστυχόλογα.
Στον αντίποδα εμείς, νοικοκυραίοι διαδηλωτές, οργανωμένα, με πρόγραμμα (επαναστατικό) και τάξη (εργατική). Προφίλ οικογενειάρχη με σπίτι, γυναικόπαιδα και μια βιβλιοθήκη με τα άπαντα του λένιν (έτσι να υπάρχουν) και πολιτικά άρλεκιν της χρυσής μπρεζνιεφικής εποχής.

Κάθε αδερφάκι έχει διαμορφώσει δική του αντίληψη για το σεξ και την επικείμενη επανάσταση.
Εμείς το πηγαίνουμε λίγο πλατωνικά. Στόχος μας είναι μια ώριμη σχέση με διάρκεια και χαρακτηριστικά.
Οι αριστεριστές είναι του ενός κινήματος και των one night stands. Ξεκινάν με αυτό και στην πορεία λέει θα καταλάβουν αν έχει ελπίδες για κάτι παραπάνω το πράγμα. Αν δε δοκιμάσεις πώς θα ξέρεις;

Ο σύριζα είναι υπέρ του σεξ, αλλά κι υπέρ της παρθενιάς, γιατί δεν αντέχει το αίμα.
Οι σεκίτες θέλουν παρτούζα χωρίς φυλετικές διακρίσεις. Τα δικά τους φετίχ είναι οι σφυρίχτρες και τα πλακάτ στην τσάντα.
Τα μ-λ απορρίπτουν τα προτάγματα. Ο πραγματικός έρωτας είναι απραγματοποίητος στον καπιταλισμό.
Αρκεί λοιπόν ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, ενώ ως μίνιμουμ συμφωνίας μπαίνει το φλερτ, βαριά-βαριά το φιλί.

Τους αναρχικούς τους ενδιαφέρει μόνο να γαμήσουν τους μπάτσους και το κράτος. Όπως γράφει κι ένα σύνθημα στην χανθ: μπάτσοι-δολοφόνοι άντε γαμηθείτε (χωρίς παρεξήγηση).
Η παρένθεση είναι του συνθήματος, όχι δικιά μου.
Διασταύρωση μπάτσου με μπάχαλο είναι τρελός συνδυασμός παρμένος από αρκά (ξυπνάς μέσα μου το ζώο) που μας δίνει κουκουλοφόρους, προβοκάτσιες και ξένα κέντρα...

Η βασική αντίθεση είναι ανάμεσα σε μας και την παιδική αρρώστεια.
Κλείνουμε αγωνιστικά ραντεβού το ένα πίσω απ' τ' άλλο, μπας και βγάλουμε γκόμενα την επανάσταση, αλλά εις μάτην. Περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες και να 'ρθουν οι γόνιμες μέρες, αλλά κάθε φορά πέφτουμε σε περίοδο, μη προεπαναστατική. Κι αφού φτιάξουμε κατάσταση, περιμένουμε ξάπλα με τα πόδια ανοιχτά, μπας και περάσει κανείς και μας την κάνει [την επανάσταση].

Εμείς είμαστε του ψησίματος και τρώμε της ώρας. Οι αριστεριστές, ανυπόμονοι ως συνήθως, προτιμάν το σούσι.
Αυτοί μας τη λένε ότι έχουμε κλιμακτήριο, ότι θα μείνουμε γεροντοκόρες, χωρίς χαρά στα σκέλια. Κι ότι με τις αποστειρωμένες πορείες μας δε θα πιάσουμε ποτέ παιδί.
Εμείς τους τη λέμε που δεν παίρνουν προφυλάξεις και περιφρούρηση.
Χάνεις όλη την χαρά έτσι, απαντάν.
Γι' αυτό κόλλησαν όμως όλες τις μεταδοτικές ασθένειες των αναρχικών. Δεν τους έφτανε η παιδική η δική τους, γύρευαν κι άλλες.
Αυτά παθαίνεις άμα απορρίπτεις σκουφιά και καπέλα, αλλά ανέχεσαι τις κουκούλες.

Στα αρχεία του περισσού κρατούνται μυστικές οι στατιστικές από τα πληρεξούσια των εκλογοαπολογιστικών.
Τα 65% από τις συντρόφισσες παραδέχονται ότι είχαν ερωτική φαντασίωση με τον πρώτο τους γραμματέα. Οι μισές εξ αυτών την πραγματοποίησαν. 3% επί του συνόλου μες στα γραφεία ενώ το 5% στο πίσω κάθισμα ενός λάντα.
Στην ίδια έρευνα πιο σέξι κομμουνιστές αναδεικνύονται ο νίκος μπογιόπουλος, ο μάκης πέτσας (τα στοιχεία είναι από το 2007) κι ο ιωσήφ στάλιν.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ερώτηση σχετικά με τα ερωτικά φετίχ που αναστατώνουν σεξουαλικά τους συντρόφους και τις συντρόφισσες. Ανάμεσα στις πιο δημοφιλείς απαντήσεις βρίσκουμε και τις εξής (η σειρά είναι τυχαία):
κουπόνια, εξορμήσεις σε σχολεία, αφισοκόλληση (εξ ου και η στάση αφισοκολλητό), τα γιγαντοπανό, εκλογές, σωματείο οικοδόμων, η σοβιετική ένωση, ο ύμνος της CCCP, το μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, η σβετλάνα μπογίνσκαγια, η πρωτομαγιά, το αμερικάνικο προξενείο/πρεσβεία, το όργανο, το όργανο στην κωλότσεπη, τα άρθρα του μαΐλη, η στήλη του μπογιόπουλου, οι επιστολές του ρούση στον προσυνεδριακό, τα άπαντα του στάλιν, τα κοντόξυλα, τα κράνη, η καθοδήγηση, οι αλυσίδες στην πορεία το καλοκαίρι, ο ντουντουκιέρης, διήμερα και φεστιβάλ, βιογραφικά, διαγραφές, η κούβα, τα κούβα πάρτι, τα ρεμπέτικα πάρτι, οι εισηγήσεις στις (κ)οβες, οι αριστεριστές, το σπίτι του λαού που είναι επιβλητικό και άλλα πολλά.
Τελευταίες σε προτίμηση έρχονται οι απαντήσεις κίνημα, γενική συνέλευση και επανάσταση.

Αντίστοιχες έρευνες για τους υπόλοιπους χώρους δυστυχώς δεν υπάρχουν.
Κατά γενική ομολογία πάντως, το πιο δημοφιλές αφροδισιακό στον χώρο των αριστεριστών είναι η κατάληψη.
Τα πιο γνωστά φετίχ των αναρχικών είναι τα σπρέι πιπεριού με αρωματικά και αφροδισιακά έλαια και οι σεξοβόμβες μολότοφ...

Είναι πιο ευχάριστο και πιο χρήσιμο να πραγματώνεις την πείρα της επανάστασης και του έρωτα, παρά να γράφεις για αυτήν.
Οπότε όποιος έχει δυνατότητα να κάνει έρωτα ας την αξιοποιήσει. Γιατί για επανάσταση δεν το κόβω για τώρα στα κοντά.
Αύριο πάλι για αυτήν θα γράφουμε...

(Αποσπάσματα από το μεγάλο ανέκδοτο έργο του θεωρητικού της επανάστασης βλαντιμίρ ιλίτς)