Κάθαρση

Το έργο το έχουμε ξαναδεί.
Το κράτος σκηνοθετεί. Οι πρωταγωνιστές μπάτσοι ερμηνεύουν κι εκτελούν. Μετά οι μπάχαλοι βάζουν τα οπτικά εφέ. Κι οι θεατές στον καναπέ τρώνε ποπ κορν και πατατάκια. Κοινωνία του θεάματος. Άνευ άρτου.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία.
Καμιά φορά και τα δυο μαζί.

Χτες η μηχανή του χρόνου ασχολήθηκε με ένα απ' τα πρώτα σίκουελ, τη δολοφονία του μιχάλη καλτεζά.
Οι ομοιότητες με το σήμερα δε σταματάν στην ηλικία των δυο παιδιών. Είναι πολλές και... σατανικές. Τόσο, που ακόμα κι απ' το χαζοκούτι αναδεικνύονται.

Ο μελίστας δολοφόνησε τον καλτεζά εν ψυχρώ μετά από μία επίθεση αναρχικών σε αστυνομική κλούβα. Υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες που κατέθεσαν ότι τον είδαν να γονατίζει και να σημαδεύει με το πιστόλι του.
Η σωματική ακεραιότητα του μελίστα δεν κινδύνευε. Τον πυροβολισμό τον έριξε την ώρα που οι αναρχικοί τρέπονταν σε φυγή και απομακρύνονταν τρέχοντας. Για αυτό και η σφαίρα βρήκε τον μιχάλη από πίσω στο κεφάλι.
Ωστόσο στο δικαστήριο επικράτησε η γνωστή θεωρία περί εξοστρακισμού, που δε στεκόταν με τίποτα.

Οι μαρτυρίες δε μέτρησαν και βιντεάκια τότε δεν υπήρχαν. Κρίμα γιατί ήταν απίστευτη δεκαετία με μεγάλες στιγμές. Αλλά αν υπήρχαν [βιντεάκια] ίσως να μην ήταν τόσο ωραία νοσταλγική. Εδώ με το βίντεο και της έμεινε η ρετσινιά του κιτς. Φαντάσου με την προηγμένη γενιά.

Την υπεράσπιση του μπάτσου την ανέλαβε (και) τότε ένας μεγαλοδικηγόρος, ο γνωστός δεξιός λυκουρέζος. Αυτός αντί για τη βατίδου είχε τη λάσκαρη, αλλά είναι ακόμα μαζί. Παρά το τρελό αλά αϊνστάιν μαλλί είναι απείρως πιο σοβαρός απ' τον κούγια. Αν και έμπλεξε (και αυτός) με το ποδόσφαιρο διατελώντας πρόεδρος της επαε για ένα φεγγάρι.

Η υπεράσπιση του μελίστα κινήθηκε στη γνωστή άθλια γραμμή για τη διαγωγή και τον χαρακτήρα του νεκρού.
Αυτή είναι η εξαίρεση στον κανόνα που λέει ότι ο νεκρός δεδικαίωται. Σε τέτοιες δίκες, με αυτά που λέγονται, το νεκρό τον σκοτώνουν και δεύτερη φορά.

Ο μιχάλης ήταν ταραχοποιό στοιχείο. Τρανή απόδειξη το ότι φορούσε σκουλαρίκι.
-Με την έγκρισή μου, απαντάει ο πατέρας.
Αλλά ο λυκουρέζος επιμένει.
-Τα παιδιά στο σχολείο λενε πως ήταν ροκάς!
-Το παιδί μου δεν ήταν αναρχικός, ήταν διαμάντι...

Την επομένη του φόνου ο ελέυθερος τύπος κυκλοφόρησε με πηχυαίο τίτλο: ΤΑ ΜΑΤ του ΠΑΣΟΚ ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΧΡΟΝΟ.
Δύο υπουργοί (κοίτα να δεις συμπτώσεις) υπέβαλαν την παραίτησή τους, αλλά ο παπανδρέου δεν τις έκανε δεκτές. Ο ένας από αυτούς ήταν ο κουτσόγιωργας.
Εδώ με τον κοσκωτά, όλόκληρο κίνημα κόντεψε να στείλει στον τάφο ο ανδρέας για χάρη του μένιου. Σιγά μη θυσίαζε τον κολλητό του για μια απλή δολοφονία.

Οι ψευδομάρτυρες μπάτσοι πέφταν σε κραυγαλέες αντιφάσεις. Ο εισαγγελέας της πρώτης δίκης που ήταν τίμιος άνθρωπος εξοργίστηκε σε τέτοιο βαθμό που διέταξε τη σύλληψη ενός για ψευδομαρτυρία.
Ήταν ο ίδος άνθρωπος που έστειλε στο εφετείο την υπόθεση θεωρώντας προκλητικά μικρή την ποινή που επιβλήθηκε πρωτόδικα.
Το πνεύμα του σαρτζετάκη ζούσε ακόμα.
Εξάλλου ο χρηστάρας ήταν τότε ΠτΔ. Ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας που λέει κι ο χαρούλης.

Στο εφετείο η δουλειά φάνηκε από νωρίς πως βρωμούσε. Την ημέρα της ανακοίνωσης της απόφασης κανένας από την οικογένεια του μιχάλη δεν πήγε στο δικαστήριο γιατί δεν ήθελε να ζήσει από κοντά την κοροϊδία.
Οι ποινές ήταν με αναστολή κι ο μελίστας δεν έκατσε ούτε μέρα στη φυλακή.
Οι νομικοί όροι προκαλούν την κοινή λογική: καταδικάζεται για οπλοχρησία και υπέρβαση καθήκοντος.
Κακό δηλ είναι που ξόδεψε τη σφαίρα, όχι που σκότωσε το παιδί. Εξάλλου, αυτό ήταν το καθήκον του, απλώς το παράκανε.

Η απόφαση βγήκε γενάρη του 90. Με το που μπήκε η αποφράδα δεκαετία. Και με κυβέρνηση οικουμενική.
Σκάσαν κάποια γκαζάκια για την τιμή των όπλων, αλλά το πράγμα πέρασε στο ντούκου. Το κίνημα -κι οι κουκούλες- ήταν σε τέλμα.

Τέσσερα χρόνια πριν, η εικόνα ήταν άλλη. Η δολοφονία του μιχάλη ξεχείλισε την οργή του κόσμου. Κι αυτός με τη σειρά του τους δρόμους.
Το αφιέρωμα δε στέκεται πολύ σε αυτό το σημείο. Υποθέτω πως τα χριστούγεννα παίξαν και τότε το ρόλο τους στην εκτόνωση. Κι οι αυταπάτες για τον ανδρέα επίσης.

Κι όμως, θεωρητικά η συγκυρία ήταν βολική.
Το πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ, τα μέτρα του σημίτη, το δούλεμα με την ΑΤΑ ήταν νωπά στις μνήμες των εργαζομένων. Ο καλτεζάς δεν ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλιζε το ποτήρι. Έριχνε τις μάσκες, γκρέμιζε το τείχος που υπήρχε θεωρητικά ανάμεσα στο πασοκ και την ανάλγητη, αντιλαϊκή δεξιά.
Το πασοκ (...) κι έδερνε. Το κίνημα ήταν στους δρόμους κι ήταν δυνατό. Τι έλειψε από αυτό το κίνημα για να είναι νικηφόρο;
Βασικά δεν έλειψε, περίσσεψε. Οι αυταπάτες για το Κίνημα, που λέγαμε πριν.

Με το πέρας της εκδίκασης (το κα με ήτα) ο μελίστας επέστρεψε κανονικά στο σώμα του. Με ευνοϊκή μετάθεση για την πάτρα που ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του.
Ο χατζηγάκης τις προάλλες στη βουλή ουσιαστικά προανήγγειλε αντίστοιχη απόφαση για τον κορκονέα. Της ανεξάρτητης κατά τα άλλα δικαιοσύνης.

Ο μελίστας τουλάχιστον ζήτησε συγνώμη.
Έστω υποκριτική, για τα μάτια του κόσμου.
Σήμερα είναι εξαφανισμένος, εδώ κι ένα χρόνο στο εξωτερικό κατά την επίσημη πληροφόρηση, όπου τον βρίσκουν μόνο οι ερινύες.

23 χρόνια μετά φτάσαμε σπειροειδώς στο ίδιο σημείο αλλά σε εξελιγμένη μορφή.
Ο κορκονέας δε ζητά καν συγνώμη. Δε νιώθει καν την ανάγκη να παίξει το ρόλο της μετανοούσας μαγδαληνής. Δεν τον ενδιαφέρει η εξιλέωση κι η "κοινή γνώμη". Έχει πλάτες και το ξέρει.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται τελικά σαν τραγωδία.
Κι οι θεατές απ' τον καναπέ ζουν στο πετσί τους την ύβρη του δράματος και περιμένουν την κάθαρση.
Που αν δεν την κάνουν οι ίδιοι και περιμένουν από τον σκηνοθέτη, θα είναι επανέκδοση αυτής του 89.
Για να 'χει μέσα και το στοιχείο της φάρσας.