Verbalise it

Λαϊκή εξέγερση, Έτος 1, ημέρα 4η.

Αγαπητό ημερολόγιο,

Μετά την κυριακή που είναι μέρα αργίας κι ανήκει στην κανέλλη, κατεβήκαμε τελικά τρεις σερί μέρες στους δρόμους. Καλύτερη φετινή επιδοση που λεν και στο στίβο.

Είχα μια απορία τι είδους συνθήματα θα φωνάζαμε. Τελικά κάτι βρήκαμε.
Για πρώτη φορά στα χρονικά άκουσα σε πορεία μας το μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι. Επιτέλους!
Να αγιάσουν τα στόματα των μαθητών που το φώναζαν.
Αν δεν ήταν κι αυτοί...

Δώσαμε έτσι μια πρώτη απάντηση στην κρατική καταστολή.
Σύμφωνα και με τις αρχές του δημιουργικού μαρξισμού-βουδισμού, κάθε μέρα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου. Έτσι κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα. Και κάθε απάντηση είναι η πρώτη. Όπως κι η προηγούμενη κι η επόμενη.
Περίπου όπως στη μέρα της μαρμότας.
Κάθε μέρα θα ξημερώνει η ίδια αναπαράγοντας το γνωστό φαύλο κύκλο. Μέχρι να τον σπάσουμε με επανάσταση.

Φέρτε τα ματ ψηφίστε τρομονόμους
εμείς για μία ώρα θα είμαστε στους δρόμους.
Πορεία σε φαστ φόργουορντ. Την ημέρα της κηδείας το κάλεσμα ήταν για τις 12.30. Κι η πορεία είχε τελειώσει μιάμιση με το ρολόι. Ώρα ελλάδας.
Ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε.
Και μετά σύντροφοι διαλυόμαστε -συγκροτημένα- γιατί έρχονται κι οι άλλοι. Που αυτούς θα τους ψεκάσουν οι μπάτσοι.

Ούτως ή άλλως κι οι σφοι δεν πολυνιώθαν. Βαριεστημένοι, σε στιλ αγγαρείας. Σα να είχαμε μαζευτεί για αλληλεγγύη σε κάποιον τρίτο, άσχετο. Όχι για δικό μας θέμα που έπρεπε να σηκωθεί πάση θυσία.
Τη δευτέρα δε στήθηκε ούτε μικροφωνική! Το ψήφισμα διαβάστηκε από τη ντουντούκα.

Οι άλλοι πάλι στο αντισπαρτιατικό μέτωπο πιστεύουν ότι ζουν τα δικά τους δεκεμβριανά.
Στο συντονιστικό συνελεύσεων ένας αρασίτης είπε ότι αυτός θα είναι ο τρίτος γύρος του φοιτητικού κινήματος.
Κι ως γνωστόν ο τρίτος γύρος θα είναι ο τελικός.

Σήμερα στο εργατικό κέντρο -όπου μεταφέρθηκε το στρατηγείο της εξέγερσης από το δικηγορικό- ο αρχιναρίτης δήλωσε πως βρισκόμαστε στο στάδιο όπου κάθε μέρα μετράει σα μήνας. Χωρίς μικρόφωνο, για να μπορεί να τσιρίζει.
Ξέχασε να πει ότι οι από πάνω δε μπορούν κι οι από κάτω δε θέλουν. Τα ακούς αυτά και βγαίνοντας από τη μπεναρόγια στον καθαρό αέρα περιμένεις να δεις κανά λευκοφρουρό στη γωνία για να τον φας.

Ωστόσο η προυντονική πτέρυγα του κινήματος παραμένει πλειοψηφούσα. Τους μαρξιστές παίζει να τους σφάξανε γιατί δε βλέπω πολλούς.
Ένας ηρωικός κομμουνάρος αγνώστων λοιπών στοιχείων είπε να πάμε στις γειτονιές με όλα τα μέσα: φυλλάδιο, εξορμήσεις, κλείσιμο δρόμων, οδοφράγματα...
Εγώ λέω να ξεκινήσουμε με το τελευταίο. Κι άμα δεν πιάσει δοκιμάζουμε και τα υπόλοιπα. Μην κάνουμε εκπτώσεις εξ αρχής.

Ευτυχώς οι γειτονιές προς το παρόν τη γλίτωσαν. Γιατί υπάρχουν πολλές ωραίες προτάσεις και το δυναμικό διαχέεται.
Στο τελευταίο συντονιστικό συνελεύσεων μέτρησα και συγκέντρωσα τις εξής: να πάμε στην καμάρα να στήσουμε μικροφωνική που θα ενημερώνει τον κόσμο, να πάμε στη λεωφόρο νίκης να κλείσουμε το δρόμο, να μείνει μια ομάδα για να συντάξει ένα κείμενο κι ένα δελτίο τύπου, να επιστρέψουμε στο δικηγορικό σύλλογο, να πάμε στο φυσικό όπου παίζει ένα σκηνικό με κάτι μπάχαλα, σε δυο-τρεις ραδιοφωνικούς σταθμούς και να τους καταλάβουμε συμβολικά για να μεταδώσουν κάποια πράγματα, στην καμάρα και πάλι για να διώξουμε άλλα μπάχαλα, στις καταλήψεις των σχολών μας για να είναι μαζικές και στις συνοικίες -τούμπα, χαριλάου και συκιές- για να κάνουμε εξορμήσεις στον κόσμο.
Δεν είχε πέσει ακόμα η ιδέα της ετ-3 που συγκεντρώνει κάθε φορά αρκετούς θαυμαστές-νοσταλγούς.

Τελικά το ναρ υλοποίησε αυτό που είχε κατά νου, να επιστρέψει δηλ στο δικηγορικό κι ο κόσμος ακολούθησε. Εμάς όταν το κάνουμε γιατί μας λένε σταλινικούς που καπελώνουν;
Κατ' αναλογίαν του κόκορα του αρκά που όταν μαθαίνει τι είναι τα ερμαφρόδιτα [κάνουν έρωτα με τον εαυτό τους] αναρωτιέται γιατί τον φωνάζουν μαλάκα για τον ίδιο λόγο.

Μετά από κάποια χρόνια, έχω πιστεύω την πείρα να ξεχωρίζω κομματικά στελέχια. Κι οι δήθεν ανέμελες φιλικές κουβέντες ανάμεσα σε ναρίτες και νεολαίους νΚαπελεύθερους κάνει μπαμ από μακριά ότι είναι γραμμή καθοδήγας.
Οι άλλοι στην αίθουσα είναι αθώοι, δε δίνουν σημασία. Αλλά στους παλιούς κνίτες δε ξεφεύγουν κάτι τέτοια.
Όπως είπε κι ένας άλλος πρώην: δεν αλλάζει ο άνθρωπος.
Σωστά. Μεταλλάσσεται μόνο.

Ο ανένταχτος κόσμος πάλι προσπαθεί να τα δει όλα αυτά σφαιρικά, ψύχραιμα και διαλεκτικά.
Θέλει βία, αλλά όχι τυφλή, θέλει σύγκρουση, αλλά όχι μπάχαλα. Αυτή η διαλεκτική αντίφαση λύνεται με τον αμοιβαίο μετασχηματισμό τον δύο πόλων και συνοψίζεται στον διαλεκτικό όρο οργανωμένα μπάχαλα.

Όταν ζήτησα στον επινοητή του όρου να σχολιάσει τα μπάχαλα που γίνονται είπε ότι είναι και καλά και κακά. Κι ότι αυτό είναι η διαλεκτική. Είναι και μη είναι ενιαία.
Σωστά. Εξάλλου, αν θυμάμαι καλά, το ουδέν κακό αμιγές καλού το 'χε πρωτοπεί ο χέγκελ. Ο πρώτος νόμος της διαλεκτικής μπροστά από την άρνηση της άρνησης.
Αλλά αυτός το είχε βάλει με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω.
Χρειάστηκε να έρθει ο μαρξ να το θέσει σωστά με νέα διατύπωση: ουδέν καλό αμιγές κακού...

Οι αντιφάσεις είναι πηγή εξέλιξης, αλλά εγώ με τόσες που βλέπω δεν ξέρω πού να προχωρήσω. Κι αφού οι δικές μας πορείες τελειώνουν νωρίς προλαβαίνω και πηγαίνω και στις δύο.
Αυτό θα πει αγώνας...

-Ναι, αλλά εμείς σύντροφε με ποιους είμαστε;
-Με το δίκιο...
Κι είναι γνωστό ποιοι το έχουν...

Υγ: Ο τίτλος είναι αφιερωμένος στους αυτόκλητους εκπροσώπους των τελευταίων με το δίκιο.