Ένα ΒΗΜΑ εμπρός

...και δύο πίσω που δεν έγιναν ποτέ, γιατί αυτή η κυβέρνηση πετάει μόνο από νίκη σε νίκη. Και πάλι καλά που δεν είναι στα πολύ... αριστερά της φεγγάρια κι έτσι δε διαβάζουμε τέτοιες ωραίες συνδέσεις και λενινιστικούς παραλληλισμούς, όπως την περίοδο του τρίτου μνημονίου, δηλ του νέου Μπρεστ Λιτόφσκ. Πχ ότι ο Μουλόπουλος μπαίνει ως λαϊκός επίτροπος (κομισάριος) στην εφημερίδα, για να καθοδηγήσει το επαναστατικό προτσές και την κατάλληλη προβολή του από τις σελίδες. Και έφτασε πάνω στην ώρα για να ετοιμάσει το αφιέρωμα της εφημερίδας στα 100 χρόνια της Οχτωβριανής (και τα δύο της "αριστερής κυβέρνησης").
Στηρίζουμε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ελέγχουμε την εξουσία...

Δεν ξέρω αν οι θεωρητικοί του Σύριζα εκτιμούν πως η ΔΦΑ είναι στην κυβέρνηση, αλλά δεν έχει καταλάβει ακόμα την πραγματική εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οδεύει ολοταχώς για την άλωση της τέταρτης εξουσίας. Η τουλάχιστον του τύπου, γιατί στο τηλεοπτικό τοπίο δεν της βγήκε ακριβώς η ιστορία με τις άδειες.

Φαντάσου τώρα αυτοί οι τύποι να είχαν βάλει χέρι στην τηλεόραση του 902, για να "παραμείνει στην αριστερά", όπως ζητούσαν, και πώς θα τον είχαν διαμορφώσει. Έλειπε πολύ ένας Αρβανίτης πχ, ένας Σίλας, μια Κασίμη, μια Γιάμαλη βρε αδερφέ, που συναγωνίζονται επάξια τα πορτατίφ του Σαμαρά.

Για την τοποθέτηση-επιστροφή Μουλόπουλου στο ΔΟΛ έχουν γραφτεί διάφορα εύστοχα και χαριτωμένα. Ότι η Αυγή κρύβεται μες στο (πίσω από το) Βήμα, όπως στις δεκαετίες του 50' και του 60' με το χωροφύλακα. Ότι ο Μουλόπουλος ήταν αποσπασμένος υπάλληλος του ΔΟΛ στο Σύριζα, σε κοινοβουλευτική δουλειά και τώρα γυρίζει πίσω. Ή ότι η ΔΦΑ τα έχει πάρει όλα απ' το παλιό ΠαΣοΚ -ακόμα και το ΔΟΛ.

Έπιασε έτσι τόπο κι η έκκληση προσωπικοτήτων και (πολλών αριστερών) καλλιτεχνών για τη σωτηρία του ιστορικούς συγκροτήματος. Θα μου πεις, ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Κι είναι ζήτημα αν πρόκειται για κίνηση απόγνωσης του ΔΟΛ ή την τελευταία προεκλογική ζαριά του Σύριζα. Δεν αποκλείεται όμως να βουλιάξουν κι οι δυο μαζί παρέα, αγκαλιά κι αγαπημένοι.

Μέχρι τώρα πάντως, τα κυρίαρχα ΜΜΕ ήταν το μυστικό της επιτυχίας του Σύριζα, αφού στρέφονταν άγαρμπα και ψυχροπολεμικά εναντίον του και τον καθιστούσαν αυτομάτως συμπαθή στις μάζες και τα αυθόρμητα αντανακλαστικά τους. Τώρα που τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα πάνε με το μέρος του (Μπόμπολας, ΔΟΛ κι όλη η παλιοπαρέα του Μέγκα, που "χαιρόμασταν" γιατί έκλεινε) θα δούμε αν χαλάσει το "γούρι" κι η γνωστή συνταγή: με πολεμάνε τα μεγάλα συμφέροντα.
Η γάτα Ιμαλαΐων τι να κάνει άραγε;

Ένα παράπλευρο συμπέρασμα-διαπίστωση από την υπόθεση είναι πως το κόμμα του Σύριζα γίνεται "βαθύ κράτος" και ας έχει μόλις δυο χρόνια στην κυβέρνηση. Δεν υπάρχει δικό του στέλεχος που να ψάχνεται σχετικά και να μην έχει βολευτεί-τοποθετηθεί σε κάποιο πόστο για να βοηθήσει το προτσές της οικοδόμησης, ενώ περισσεύουν θέσεις και για μη δικούς του, με τις οποίες εξαγοράζει επιτυχώς συνειδήσεις, με πολύ χαμηλό αντίτυπο (πχ τα 500άρικα των συριζοτρόλ), αφού οι καιροί είναι δύσκολοι και οι απαιτήσεις χαμηλές.
Ακόμα κι έτσι όμως, λεφτά υπάρχουν κι η ενσωμάτωση πάει σύννεφο.

Κατά τα άλλα, η τηλεόραση συνεχίζει τις ηρωικές αντίφα στιγμές της, καθώς μετά την καμπάνια για τον Αντετοκούμπο και τη συμμετοχή του στο All Star Game (αγώνας επίλεκτων) του ΝΒΑ, η Τατιάνα ντύθηκε Τάκης Τσουκαλάς κι έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα ενός χρυσαυγίτη, που το έπαιζε αγανακτισμένος γονιός στο Πέραμα (τη μόνη περιοχή όπου τα φασισταριά δε λούφαξαν ούτε μετά τη δολοφονία του Φύσσα). Και φημολογείται πως ετοιμάζεται να εξαργυρώσει την τηλεθέαση και τα αντίφα παράσημά της, κατεβαίνοντας υποψήφια στις εκλογές με τη ΝΔ του  Κούλη, γιατί κανείς (celebrity) δεν περισσεύει στον "αγώνα" για "να φύγουν αυτοί-οι-οι...".

Οι χρυσαυγίτες τουλάχιστον έχουν μια φασιστική συνέπεια μες στη σκατοψυχιά τους και δεν ανέχονται μαύρους παίκτες, σαν τον Αντετοκούμπο και το Σχορτσανίτη να φοράνε τη φανέλα της εθνικής ομάδας. Φοβούνται μη τυχόν η μαύρη επιδερμίδα λερώσει την εθνική τους καθαρότητα και τα σκατά που κουβαλάν στο κεφάλι τους. Ακόμα και τα σκατά όμως έχουν μια τίμια ειλικρίνεια, σε σχέση με τους συναδέλφους-ομοϊδεάτες τους που προσπαθούν να παρφουμαριστούν πολιτικά για να κρύψουν το πραγματικό τους πιστεύω.

Στην κατακλείδα θα μπορούσε ίσως να τεθεί ως προέκταση το ερώτημα για τις αλλαγές που θα έφερνε μια πραγματική επανάσταση στο κλάδο των ΜΜΕ, την τύχη των μονοπωλίων του χώρου, των δημοσιογράφων, των εφημερίδων της αντιπολίτευσης, και γενικά το ρόλο που θα κληθούν να παίξουν στην κοινωνία του μέλλοντος. Αλλά και τη μορφή που θα πάρει η ελεύθερη ή ανεξέλεγκτη χρήση του διαδικτύου, πχ με τις στρατιές των έμμισθων τρολ που διαμορφώνουν έντεχνα κλίμα και άλλα μέσα που θα μεταχειριστεί η προπαγάνδα του ταξικού εχθρού.

Αλλά είναι πολύ μεγάλο θέμα για να στριμωχτεί σε ένα μικρό επίλογο.