Μεγάλη φαγομάνα

...που τρώει τα παιδιά της ή τα διώχνει μακριά, για να 'χουν περισσότερο φαΐ αυτά που μένουν.

Τη διαφορά στη Θεσσαλονίκη την κάνει η υγρασία. Που όταν έρχεσαι σαν επισκέπτης στην πόλη, τη βλέπεις σαν ένα υπέροχο μοβ πέπλο που τη σκεπάζει τη νύχτα, κάνοντας ρομαντική την ατμόσφαιρα. Αλλά άμα ζεις καθημερινά εδώ, τη νιώθεις να σου τρυπάει τα κόκαλα και να κατακάθεται σα μούχλα στους αργοκίνητους ρυθμούς της και τα μυαλά των κατοίκων της.

Τη διαφορά στη Θεσσαλονίκη την κάνει ο Βαρδάρης, που ξυρίζει τα πάντα στο διάβα του, κλείνει τους διαβάτες σπίτι τους, στην αγκαλιά της σόμπας και της μοναξιάς τους, και καθαρίζει την ατμόσφαιρα ως τον Όλυμπο, που φαίνεται στο βάθος, πέρα από το Θερμαϊκό.

Που μόνο αν κολυμπήσεις σε άλλες, νότιες, πιο ανοιχτές θάλασσες, μπορείς να εκτιμήσεις τα ζεστά νερά του και καταλαβαίνεις πού οφείλει το όνομά του. Σε αντίθεση με τη στεριά, όπου αντιστρέφονται πλήρως οι όροι και νιώθεις πως είσαι σε άλλη ήπειρο, σε σχέση με το χειμώνα των "χαμουτζήδων", που βασικά έχουν διακοσμητικά παλτά και τα φοράνε για ομορφιά μάλλον, παρά γιατί τα έχουν ανάγκη.

Η Θεσσαλονίκη δεν είναι η πόλη με το περισσότερο κρύο και τις πιο χαμηλές θερμοκρασίες στην Ελλάδα. Έχει όμως ένα φονικό συνδυασμό τους, που είναι βολική δικαιολογία για το χαμηλό, κινηματικό βαρομετρικό, σε πορείες, απεργίες και συγκεντρώσεις. Δικαιολογίες παντός καιρού, χειμώνα-καλοκαίρι.

Θεωρητικά, η Θεσσαλονίκη είναι η χρυσή τομή ανάμεσα στα θετικά της μεγαλούπολης, όπου "γίνονται πράγματα" και τα καλά του "χωριού", με τους ανθρώπινους ρυθμούς και τις μικρότερες αποστάσεις. Αλλά από κινηματικής άποψης, καταφέρνει απλώς να σε μελαγχολεί, γιατί γίνονται λιγότερα, απ' όσο θα δικαιολογούσε το μέγεθός της και δεν υπάρχον καν τα ελαφρυντικά της μικρής οργάνωσης και της ελληνικής επαρχίας.

Τη διαφορά στη Θεσσαλονίκη την κάνει το φαΐ, καθώς εξελίσσεται σε μια ατέλειωτη φαγούπολη, που διατήρησε καλύτερα στις χαμηλές θερμοκρασίες της (το χειμώνα δε χρειάζεται καν ψυγείο, αν έχεις μπαλκόνι) και την (πολιτική της) συντήρηση κάποιες μικρασιάτικες συνταγές, τα μπαχαρικά της ανατολής και τις ρίζες της ελληνικής κουζίνας.

Κι ενώ η μάχη για το ψωμί και τα προς το ζην είναι η βάση της αυθόρμητης ταξικής πάλης, στο πρώτο εμβρυακό της επίπεδο, εδώ λειτουργεί ανάποδα, σαν το τσιμπούσι μιας διαρκούς ταξικής ανακωχής, όπου οι Γαλάτες δεν πολεμάνε πια τη Ρώμη κι απολαμβάνουν τα αγαθά της Παξ Ρομάνα: άρτος και θεάματα.

Και τα αγριογούρουνα μπαίνουν στις σούβλες κάθε γυράδικου για να γίνουνε μερίδες (του κεφαλαίου, λέει το Λαϊκό Στρώμα, και σου κόβει την όρεξη πριν κατεβάσεις μπουκιά) ή πιτόγυρα. Που εμείς εδώ τα λέμε σάντουιτς, αλλά για τον Αθηναίο σύμμαχο μπορεί να είναι κάτι άλλο. Κι αν τρομάζει με τα δικά μας μεγέθη, υπάρχουν και τα μικρά, για ευαίσθητα, παιδικά στομαχάκια, που άλλοι τα λένε γυροσφηνάκια, κι άλλοι απλώς "αθηναϊκά".

Η Θεσσαλονίκη, λοιπόν, σε αφήνει με την απορία γιατί μετατράπηκε από φτωχομάνα-φαγομάνα, σε φασιστομάνα, που βγάζει σωρηδόν Βελόπουλους, Λιακόπουλους και κάθε καρυδιάς καρύδι ή καρυθραύστη (που σπάει... καρύδια από οθόνης, για να συνεννοούμαστε). Το θετικό από την άλλη, είναι πως δεν τη βαριέσαι ποτέ, κι ανακαλύπτεις διαρκώς καινούρια πράγματα που σε εκπλήσσουν, περπατώντας στους δρόμους της, σαν τουρίστας στην πόλη σου.

Πχ σε ένα μπαλκόνι της Παρασκευοπούλου, πάνω από το Ράδιο Σίτι, όπου ανακαλύπτεις αυτό...

Σε ένα πιο γενικό πλάνο, φαίνεται κι η ελληνική σημαία από δίπλα. Αλλά όχι, δεν (πρέπει να) είναι δικά μας γραφεία...

Τι άλλο έχουμε; Σπάνια καλτ ευρήματα σε παλαιοπωλεία...

Έτοιμη αφίσα, για το επόμενο πάρτι της οργάνωσης

Πινακίδες με σωστή διατροφική ορθογραφία, ακατάλληλες για Αθηναίους

Κι ένα χριστουγεννιάτικο Λούνα Παρκ στην Τούμπα, εκεί που ερχόταν παλιά το Μεντράνο, με μια ρόδα να δεσπόζει. Που γυρίζει (κατά το που-ρουφάν). Όχι σαν την άλλη την άχρηστη στο Σύνταγμα, που δε γυρίζει ποτέ (κι ας το Γαλιλαίο να λέει).

Μα πώς να γυρίσει η δικιά τους; Πλάκα με κάνεις; Να της φωνάξει ο Καρράς "γύρισε" και να γυρίσει από μόνη της;

Αφού δεν έχουν ιδέα από γύρο. Δεν ξέρουνε σουβλάκι τι θα πει...