Βαρεμάρα κι ειδικό βάρος

-Βαρέθηκα...
Ναι αλλά είναι άλλο να βαριέσαι να κάνεις κάτι βαρετό, πχ να πλύνεις τα πιάτα -που για κάποιους πάντως είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας, αρκεί να υπάρχει ζεστό νερό- κι άλλο να βαριέσαι από μόνος σου, να μην ξέρεις τι να κάνεις και πώς να σκοτώσεις την ώρα σου, ενώ το ζήτημα θα ήταν να την ζωντανέψεις και να της δώσεις νόημα.

-Δεν πα να μας βαράν...
Ναι αλλά όταν βαριόμαστε, είναι σα να βαράμε εμείς τους εαυτούς μας, και να χάνουμε χωρίς όλμους και κανόνια, άνευ αγώνα με αυτογκόλ, ούτε καν στα χαρτιά -για να κερδίσεις στην αγάπη. Και δεν είναι λογικό να περιμένεις τη μαγεία να έρθει απέξω (όπως ένας αναπάντεχος έρωτας ή η επαναστατική συνείδηση στην εργατική τάξη) αν δεν είσαι σε θέση να τη δημιουργήσεις από μόνος σου. Ή τέλος πάντων να βάλεις κι εσύ ένα χέρι, μαζί με την Αθηνά -που δεν υπάρχει (αυτή και κάθε θεά), παρά μόνο ως σύμβολο της σοφίας. Και σοφός είναι όποιος δεν περιμένει να αλλάξουν μαγικά τα πράγματα, απέξω, χωρίς τη δική του εμπλοκή.

Η "μαγεία" του συστήματος είναι ότι καταλαμβάνει πλέον τον ελεύθερο μας χρόνο, φροντίζοντας για την οργανωμένη πλήξη και την αναπαραγωγή ενός φαύλου κύκλου που διασφαλίζει τη διευρυμένη αναπαραγωγή και τον κύκλο του κεφαλαίου. Κι έτσι ο ελεύθερος χρόνος μένει άδειος, χρόνος για τον εαυτό μας αντί να είναι γεμάτος με συλλογικές δραστηριότητες που τον γεμίζουν με νόημα. Αυτό που θα ήταν η συνείδηση της αναγκαιότητας, δηλ η πραγματική ελευθερία.

-Βαρέθηκα τη μίζερή μου φύση.
Κι άλλοι μπορεί να έχουν βαρεθεί την αισιόδοξή τους φύση, γιατί δεν τη βλέπουν να επιβεβαιώνεται στην πράξη και τα πράγματα αλλάζουν διαρκώς προς το χειρότερο.

Κι η ομορφιά του αγώνα είναι κάτι σχετικό (οργανωθείτε μας λέγανε).
Οι σύντροφοι που τρέχουν όλη μέρα για το κόμμα και το κίνημα δεν προλαβαίνουν να βαρεθούν (την αισιόδοξή τους φύση) και δεν έχουν ελεύθερο χρόνο να πιάσουν το τρένο της τέχνης, που είναι η επιστήμη του περιττού -μα τόσο αναγκαίου- που δε γίνεται από ανάγκη αλλά στον ελεύθερο χρόνο που περισσεύει.
Κι εκτός από την επανάσταση, που είναι κι αυτή μια μορφή τέχνης, μπορεί να χαθεί κι η συντροφικότητα, πίσω από τόνους χρεώσεων, που πιέζουν να βγουν και δεν τελειώνουν ποτέ.

Αλλά είναι οι μόνοι που μπορούν να πετύχουν κάτι, σε αντίθεση με εκείνους, που από την ομορφιά του αγώνα διαλέγουν μονάχα το πρώτο, μόνο ό,τι είναι εύκολο κι όμορφο, χωρίς ειδικό βάρος, πχ ένα μπλοκ που αμπελοφιλοσοφεί, οι συντροφικές έξοδοι κι οι οινοποσίες, για να περνάνε καλά και να διασκεδάζουν την πλήξη τους.

Αυτοί είναι που βγαίνουν πάντα ελλιποβαρείς στις κρίσιμες στιγμές και πολιτικά αδύνατοι, για να γείρουν αποφασιστικά την πλάστιγγα της ταξικής πάλης. Η αβάσταχτη ελαφρότητα όσων βλέπουν τη ζωή σα βάρος, που πρέπει να το ξοδέψουν για να μην πάει χαμένο, και θεωρούν βαρίδι τη βαριά κληρονομιά των επαναστάσεων του εικοστού αιώνα.
Αυτών που έδειξαν πως οι λαοί μπορούν να νικήσουν το νόμο της βαρύτητας, της συνήθειας και της αδράνειας (-βαρεμάρας) και να επιχειρήσουν τη δική τους έφοδο προς τον ουρανό.

Η "μαγεία" του συστήματος είναι πως πλασάρει την υποταγή με χίλιους τρόπους, πολύχρωμους και ανέξοδους, κάνοντας την επανάσταση να φαίνεται κάτι δύσκολο και βαρετό -που να τρέχεις τώρα...- ντυμένο με ρούχα βαριά κι ασήκωτα, σαν τον "ξύλινο" λόγο μας και τις πολιτικές συγκεντρώσεις. Κι η βασική πρόκληση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, είναι να πιάσουμε το σφυγμό του κόσμου, την αγωνία του και τον αγώνα του, μικρό ή μεγάλο, να τον συνδέσουμε με την προοπτική και να την περάσουμε, σαν κόκκινο νήμα, μέσα από κάθε πτυχή της καθημερινότητας, δείχνοντας πως ο αγώνας για να αλλάξει ο κόσμος -δηλ η επανάσταση- εκτός από αναγκαίος κι επίκαιρος, είναι συναρπαστικός
Τα πιο όμορφα, συναρπαστικά μας χρόνια δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα...